เมื่อแม่ติดลูก

[Mommy Dearest]

อะไรจะขยันเขียนได้เขียนดีกันทุกวันน้อ บล็อควันนี้เป็นความคิดส่วนตัวนะคะ ใครไม่ชอบโปรดมองข้ามไปเถอะ

วันนี้ขอเขียนเรื่องแม่ติดลูก อึม แล้วจะเริ่มตรงไหนดี เอาเป็นว่า มาพูดถึงเรื่องการนอนของลูกกันดีกว่า อย่างที่ทุกๆคนรู้อยู่ว่าครอบครัวของเราใช้ชีวิตอยู่ไกลจากเมืองไทย แถมเป็นครอบครัวผสม สามีมีความเป็นส่วนตัวสูง ส่วนเรามีความเป็นครอบครัวสูง เมื่อพูดถึงความเป็นส่วนตัว ก็ต้องพูดถึงพื้นฐานการสอนตั้งแต่เด็กๆ การสอนของคนอเมริกันในความคิดส่วนตัวแล้ว คนอเมริกันจะสอนให้เด็กมีความเป็นส่วนตัวสูง มีความมั่นใจในตัวเอง ส่วนคนไทยจะสอนให้เด็กมีความนอบน้อมรักครอบครัว เกรงใจผู้ใหญ่ ดิฉันคิดว่าแคเร็คเตอร์พวกนี้ เกิดจากการปลูกผังตั้งแต่เด็ก ปกติดิฉันจะเป็นคนชอบขีดๆเขียนๆ บันทึกไดอารี่จนเป็นกิจวัตร เรื่องราวทุกตัวหนังสือ เมื่อกลับมาอ่าน จะได้ความรู้สึกย้อนกลับไปเมื่อเวลานั้น หลังจากที่มีลูก จากที่บันทึกถึงเรื่องของตัวเองก็กลายเป็นบันทึกถึงเรื่องลูกซะเป็นส่วนใหญ่ การเลี้ยงลูก พัฒนาการของลูก และสิ่งที่ได้ยินจากเพื่อนๆคนไทยที่อ่านไดอารี่ของดิฉันที่อยู่ที่เมืองไทยบ่อยๆคือ "ทำไมต้องอยากดิ้นรนให้ลูกนอนคนเดียว ทำไมอยากให้ลูกแย่งห้องนอน"

เรื่องของการแยกห้องนอนของลูกนี้เป็นเรื่องที่ถกกันมานมนาน เริ่มจาก ลูกสาวแรกเกิด ให้นอนในตระกร้าข้างๆเตียง ที่นี่เรียก baby bassinet อันนี้เข้าใจเหตุผล เพราะถ้านอนเตียงเดียวกันแล้วอาจจะหัน หรือกลิ้งไปทับเด็กได้ พอลูกสาวเริ่มโตขึ้นมานิด คนรอบข้างทุกคนแนะนำว่าอย่ากล่อมให้หลับคามือ ให้เอานอนตอนที่สลึมสลือ แรกๆ แยกห้องนอนลูกสาวเป็นสัดเป็นส่วน ทาสีห้องสวยงามเป็นสีชมพูหวานจนมดเลี่ยน ตกแต่งด้วยม่านสีหวาน มีเตียงเด็กแรกเกิดที่แยกเป็นสัดเป็นส่วน แรกๆลูกนอนดี ห้องของลูกอยู่คนละฝั่งบ้านกับห้องนอนของเรา พอดิฉันเริ่มกลับไปทำงาน ซึ่งเป็นการทำงานในเวลากลางคือ พ่อของลูกต้องดูลูกสามคืนต่ออาทิตย์ จากที่ต้องเดินไปหาลูก อีกฝั่งของบ้าน นานๆเข้าก็ย้ายลูกเข้ามานอนในห้อง นอนในห้องกลายเป็นนอนเตียงเดียวกัน นอนเตียงเดียวกันกลายเป็นอนก่ายกัน จบลงที่สามคนพ่อแม่ลูกนอนเตียงเดียวกันหมด ปัจจุบัน ลูกสาว สิบหกเดือน ยังนอนกับพ่อและแม่ นอนเองไม่ได้ ต้องกล่อม ต้องกก กันกว่าจะหลับ ถือว่าไม่เป็นปกติของเด็กอเมริกัน แต่ถ้าถามว่าในวัฒนธรรมคนไทยแล้วถือว่าเป็นปกติ เพราะหลานสาวสามคนก็นอนกับพ่อแม่จนห้าหกขวบ หลานสามคนก็ต้องกล่อมให้หลับ ไม่หลับเอง

เพื่อนๆทุกคนของดิฉันเองไม่มีใครแนะนำให้ให้ลูกนอนกับเรา ไม่ให้กล่อม เหตุผลที่เค้าให้ คือ มันจะเป็นการดีต่อเด็ก เด็กสามารถที่จะ comfort themselves ให้นอนได้ ตอนฝึกแรกๆอาจจะร้องให้ แคอาทิตย์เดียว พอปรับตัวได้เค้าก็จะนอนเอง คำแนะนำที่ได้ในวิธีการ คือ เอาลูกไปใส่ไว้ที่คริป ปิดประตู ปล่อยให้ร้อง ร้องเองเดี๋ยวก็หลับ

ดิฉันเอง ฟังคำแนะนำแล้ว เกิดความขัดแย้ง อย่างแรก รับไม่ค่อยได้ที่ปล่อยให้ลูกร้องให้ ฟังเสียงลูกร้องให้เหมือนใจแม่เองจะขาด อย่างที่สอง ให้เอาลูกใส่เปลเด็ก คงไม่ได้ เพราะเด็กที่บ้านลูกลิงมาเกิด ให้สูงแค่ไหนก็ปีนออกเองได้ เพราะตกคริปมาแล้วหนึ่งรอบ

พอกลับมานั่งคิด กลับมานั่งทบทวน จากการที่ใช้วัฒนธรรมทั้งไทย และอเมริกัน ก็ได้ข้อคิดใหม่ ที่เป็นข้อคิดผสมผสานของเราเอง ตัดใจได้ว่า คงให้แยกลูกให้เป็นสัดส่วนถึงแค่จุดๆหนึ่ง ให้เค้านอนในห้องเดียวกัน เตียงเค้าเอง ถ้าต้องกล่อมกันจนกว่าจะหลับ แต่ลูกมีความสุข ได้รับความอบอุ่นจากการกอด จากการหอม จากการที่ได้รับความใกล้ชิดจากพ่อแม่ ก็คงจะปล่อยไป สองอาทิตย์ที่ผ่านมา ยังต้องกล่อมลูกนอนอยู่ แต่ที่แตกต่างออกไปคือ เอาลูกนอนเตียงเด็กที่เอาที่กันเตียงมากัน เค้ายังขึ้นลงได้เองอยู่ ลูกนอนเองได้เกือบตลอดคืน ไม่ตื่นบ่อยเหมือนนอนที่เตียงของพ่อและแม่ มีตื่นมาขอทานนมบ้างเป็นบางคืน ส่วนความรู้สึกของแม่เมื่อสองอาทิตย์ผ่านไป อะไรเกิดขึ้น ความรู้สึกของแม่เอง เกิดอาการเปล่าเปลี่ยว จากที่นอนกอดลูกแทบทุกคืน ความรู้สึกดีๆที่กอดลูกมันหายไป ความเป็นส่วนตัวเพิ่มขึ้นนิดหน่อย เมื่อมาชั่งความรู้สึกดูแล้ว ใครกันแน่ที่ติดกัน ลูกติดนอนกับพ่อแม่ หรือพ่อแม่เองที่ติดนอนกับลูก

เมื่อต้องกลับมาตอบคำถามของเพื่อนที่เคยถามกันมา หลังจากลูกสาว สิบหกเดือน ดิฉันก็ได้คำตอบ ไม่ขอดิ้นรน คำแนะนำในการเลี้ยงลูก มีเอาไว้เป็น guidline การน้ำมาใช้นั้น อยู่ที่การปรับเปลี่ยน การเลี้ยงดูลูกที่ใช้ได้ผลต่อครอบครัวหนึ่่ง อาจจะใช้ไม่ได้ผลกับอีกครอบครัวหนึ่ง เพราะฉะนั้นปรับเปลี่ยนทุกอย่างให้เป็นสไตล์ของตัวเอง บางทีทุกอย่างมันก็ขึ้นอยู่แค่ "our parents'instinct"

[Clamp ka]

ป๊อปเองให้ลูกนอนเตียงของตัวเอง ในห้องเดียวกันค่ะ
ไม่ได้รีบให้แยกไปไหน แฟนป๊อปตอนแรกเค้าอยากแยก แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้แยกค่ะ
เพราะเวลาป๊อปไปทำงานหลายวัน แฟนเค้าเหงาน่ะค่ะ

ส่วนมากป๊อปจะให้ลูกหลับเองค่ะ อาจจะมีร้องเพลงให้ฟังบ้าง
หรืออ่านนิทานก่อนนอน ก่อนที่จะให้เค้าหลับค่ะ
พอดีลูกป๊อปเป็นเด็กกลิ้งหลับ คือกลิ้งไปกลิ้งมาแล้วก็หลับไปเองน่ะค่ะ

ป๊อปไม่ชอบให้ลูกร้อง แต่แฟนบอกว่าร้องแค่นี้ไม่ตายหรอก
ถ้าอยู่กับป๊อปไม่ชอบให้ร้องค่ะ เสียสุขภาพจิตทั้งแม่และเด็ก

ป๊อปว่า เดี๋ยวเค้าโตมากพอ เค้าก็ขอแยกไปเองแหละค่ะ
พอเค้าโตขึ้น เค้าก็อยากได้ห้องส่วนตัวเนอะ
ตอนนี้มีเวลานอนกะลูกได้ นอนไปก่อนดีกว่า
อีกไม่นานลูกก็ไม่อยากนอนกับเราแล้ว เฮ้อ...
ถ้าวันนั้นมาถึง คงใจหายหน่อยๆเลยค่ะ

[สุริยา ทองบางพระ]

เฮ้อ...ไม่รู้เหมือนกันว่าแม่ติดลูกหรือว่าลูกติดแม่(แยกไม่ออกจริงๆ)

[อรนภา (แม่เจี๊ยบ & น้องวิน)]

เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง ตอนนี้ก็นอนรวมกัน 3คน พ่อ แม่ ลูก มีความสุขที่สุด เดี่ียวพอเขาโตเขาก็จะขอแยกเอง เมื่อถึงตอนนั้น เราเองจะคิดถึงเขา

[mom_jenita]

ภาไม่รับไม่ได้เหมือนกันถ้าปล่อยให้ลูกร้อง คิดดูว่า เค้าจะคิดอะไรบ้างในใจ ตอนร้อง แม่ไปไหน จะทิ้งเรารึเปล่า ทำไมแม่ไม่มา และก็ไม่เห็นความจำเป็นของการต้องแยก

ภาก็ติดลูกเหมือนกัน และลูกก็ติดเรา เค้ายังเด็กเกินกว่าจะแสดงความคิดเห็นแต่เท่าที่เห็นเอง เด็กๆก็น่าจะต้องการเรา ดังนั้น การแยกน่าจะมาจากความต้องการการเป็นส่วนตัวของผู้ใหญ่มากกว่า พอเค้าโตระดับนึงเดี๋ยวเค้าก็นอนเองได้แหละ เหมือนเจ้าขาพอโตหน่อยก็นอนเองไม่ต้องกล่อม พอถึงเวลาเค้าก็ทำเอง แม้ว่าจะยังนอนอยู่ด้วยกัน ภาว่า พอโตอีกหน่อย เค้าก็ยิ่งห่างเรา อีกหน่อยเราแหละ จะเป็นคนต้องการเค้า เพราะฉะนั้นตอนนี้ อยู่กับเค้าให้มากที่สุด

[Mommy Dearest]

สมาคมคนติดลูกเยอะเหมือนกันนะเนี่ย ขอบคุณที่เข้ามาแชร์ประสบการณ์นะคะ รู้สึกดีขึ้นมาหน่อย

[วิลาวัลย์ ไฟร์ลิงเงอร์]

อดขําไม่ได้ค่ะติดกันทั้งบ้านคุณพ่อคุณลูก คุณแม่อีกใจนึ่งอดภุมิใจค่ะครอบครัวไทยแท้ค่ะ สักวันเค้าไม่ต้องการเราเราคงนอนแค่ตากับยายค่ะ

[แม่น้องเนย]

แม่ก็ติดลูก ลูกก็ติดแม่เหมือนกันจ้า

[Prim & Poom]

เข้ามายกมือรับไม่ได้กับการหักดิบ ปล่อยให้ร้องจนหลับไปเอง เพราะคนที่จะทนไม่ได้น่าจะเป็นแม่แบบพี่มากกว่าน่ะรี
บ้านพี่น้องพริมนอนแยกเตียงที่วางอยุ่ใกล้ๆเตียงพ่อแม่ตั้งแต่เจ็ดเดือน แยกนอนเองได้เพราะไม่ต้องกินนมมื้อดึกไม่ตื่นกลางดึก หลับยาวถึงเช้าได้ แต่พอเค้าโตขึ้น เค้ากลับรู้สึกว่า เค้าอยากนอนเตียงพ่อแม่บ้าง หรือ อยากให้เรากล่อมจนหลับบ้าง ตอนแรกพี่ก็งงเอ๊ะ นอนเองได้แต่พอโตขึ้นกลับอยากมานอนกับแม่จะดีมั๊ย แต่คิดไปคิดมา เค้าจะอยากนอนอยู่กับเราให้เราเกาหลังเล่านิทานจนหลับได้อีกกี่ปี เป็นสาวเข้าหน่อย อย่าว่าแต่แยกเตียงเลย อาจจะอยากแยกห้องด้วยซ้ำ ถึงตอนนั้นเราอาจจะไม่ต้องยัดเยียดความเป็นส่วนตัวให้เค้าเค้าอาจจะเป็นฝ่ายเรียกร้องมันเองก็ได้ ตอนนี้พริม 5 ขวบยังนอนก่ายกะพ่อ บางครั้งก็เอาศอกฟันหน้าพ่อ นอนดิ้นจนพ่อต้องห่มผ้าห่มให้คืนละหลายๆรอบเลย แต่พ่อกลับไม่เคยบ่นเลย แล้วพริมก้ไม่เคยตื่นเพราะเสียงกรนของพ่อเลย

พี่เห็นด้วยว่า หลักการบางอย่างอาจจะดูเป็นหลักการที่ถูกต้องในสายตาใครหลายคน แต่ก็อาจจะใช้ไม่ได้ผลกับใครอีกหลายคนจ้ะ

[ยศภัด มีเดช]

ติดหนึบนอนเรียงกันเต็มเตียงเหมื่อนกันค้าาาา

[ณิชาวรรณ ไกรสนาม]

เกดยอมรับเกดก็ติดลูกนะ แต่เกดลงทุนลากที่นอนจากห้องเล็กมาไว้ในห้องใหญ่ด้วยกัน ให้เค้าไปเลย ส่วนคุณพ่อกับคุณแม่ก็นอนอีกเตียง พอ 1-2 ทุ่ม เขาก็จะขึ้นชั้นบนเพื่อเข้าห้องนอน(ใม่ยอมนอนข้างล่าง) และ 2-3 ทุ่ม จะเป็นช่วงที่เขามีความสุขมาก เพราะมีพร้อมทั้งคุณพ่อและคุณแม่ในห้องนอน วิ่งจ๊ะเอ๋ กับคนนั้นทีคนนี้ที พอ 3 ทุ่มก็ให้กล่อมนอนหลับ ดูเขามีความสุขมากค่ะเวลาเกดต้องประชุมไกลๆ 1-2 วัน แล้วรู้สึกคิดถึงเป็นกังวลสารพัด แม้รู้ทั้งรู้ว่าพ่อเขาเก่งสามารถทำทุกอย่างเหมือนที่เราทำ(บางทีอาจเก่งกว่าด้วยซ้ำ) แต่เหมือนว่าเราต้องนอนกอดกันก่อนแล้วค่อยหลับ พอไปอยู่ไกลเขาเราเองตะหากที่นอนไม่หลับ โทรไปหาลูกพ่อบอกลูกหลับไปตั้งแต่ 2 ทุ่มแล้ว ตกลงเราเองนี่เองที่ติดลูก