ความรู้สึกตื่นเต้นอีกแบบค่ะ

[สุภาพร(แม่ปั้น฿แป้ง)]

ว่าจะเขียนตั้งนาน ก็ยังไม่ได้เขียนเสียทีค่ะ พ่อแม่หลายท่านเคยมีความรู้สึกแบบนี้บ้างไหมคะ
คือตัวเองเนี่ย ตั้งแต่แป้งเริ่มสนทนาพูดคุยถามตอบกับแม่ได้เนี่ย ก็ตื่นเต้นไปแล้ว และก็ชินไปแล้ว แต่มีความรู้สึกที่ตื่นเต้นบวกลุ้นทั้งแม่และลูกคือเวลา คุยโทรศัพท์กันค่ะ ตั้งแต่ปลาย พย แป้งคุยโทรศัพท์ได้แบบรู้เรื่อง ไม่เงียบ เหมือนที่เคย คือตอนที่สนทนทกันได้ช่วงแรก โทรศัพท์ ยังมีแค่ เงียบกะ yes และ bye เราก็คิดไปเองว่าเขาคงไม่ชอบคุยโทรศัพทื แต่เวลาโทรหาคุณป่ะป๊า คงหนวกหูคุณแม่ก็ส่งให้แป้งคุยกะแม่ตลอด แม่ก็ไม่คืด ว่าวันนึงเธอก้ตอบพูดคุยถาม ทางโทรศัพท์ ได้เหมือนเวลาเจอ กัน คนตื่นเต้นคือ แม่ มันบอกไม่ถูกค่ะ
คือเวลาเราเจอหน้ากัน เวลาคุยกันเนี่ย เราใช้ภาษามือได้ไงคะ ถ้าเกิดติดขัดอะไรขึ้นมา มันแบบว่ารู้สึกสบายๆ
แต่ทางโทรศัพท์นี่ คือมันจะลุ้น ตรงที่ 1. ,ลูกจะพูดอะไรบ้าง แม่เงี่ยฟังอยู่ ถ้าเขาเงียบ เราจะพูดขึ้นมา
2. แม่เองก็ลุ้นว่าจะฟังลูกออกไหม และลูกจะใช้คำและประโยค ได้หรือไม่ แม่น่ะลุ้นว่าตัวเองจะฟัง listeningกับคนพูดภาษาอังกถษเสมือนเราไม่รู้จัก เหมือนคนแปลก หน้า เพราะ เราไม่เห็นหน้าลูก
ดูสิคะ นี่คนเป็นแม่ ที่ไม่ค่อยเก่งภาษาอังกถษ นี่ลุ้นซะทุกอย่าง กลัวแม้กระทั่งตัวเองจะฟังภาษาอังกถษทางโทรศัพท์ไม่ออก ทั้งๆเป็นเสียงของลูกเอง มันตื่นเต้นค่ะ เหมือนสอบ listening เลย ลูกก็ลูกเถอะค่ะ ไม่เห็นหน้าแล้งแม่ก็หวั่น ใจ ฮ่าๆๆ ขำๆ นะคะ แต่เป็นเหตุการณ์จริง เพราะตัวเองไม่เคยคุยโทรศัพท์กะฝรั่งมาก่อนเลย ท่านผู้อ่านอาจจะงง ว่ายัยนี่เวอร์ แต่มันเกิดขึ้นแล้วค่ะ ยกตัวอย่างสถาณการจริงนะคะ
วันนี้โทรไป หาพ่อแป้งปั้น ตามปกติ แต่เธอก็โอนสายไปให้คุณแป้งอย่างไม่ทันให้เราตั้งตัวค่ะ คนโตข้าวปั้นไม่ชอบคุยทางโทรศัพท์กะแม่ค่ะ ตั้งแต่ภาษาไทยสมัยโน้นแล้ว น้องแป้งเล็กเริ่มต้นก็คุยเลยค่ะ

Pang : Mommy mommy I'm palying with Daddy and P Pun .
Mom: ah...What are you playing?( ประโยคหากินของแม่ค่ะ)
Pang: I'm playing with puppet.
Mom; Puppy? นึกว่าลูกพูดเสียงผิด
Pang : No mommy the puppet on the finger.
Mom: Oh! Really!( แม่ก็เพิ่งจำศัพท์คำนี้ นั่งดูคายุไม่นานมานี้เอง เฮ่อ ทางโทรศัพท์นี่เราไม่เห็นภาพ ว่าเค้าทำอะไร เล่นอะไร (เล่นหุ่นนิ้ว) ไปด้วยไงคะ แม่ก้เลยตก listening ไปเลยค่ะ ดีนะคะ ที่คุณลูก ช่วยอธิบาย เลย recall memmory เพราะ fingerนี่ล่ะค่ะ)
Mom : Did you have fun ?
Pang :sure,certainly (เอาเข้าไปทั้ง sure ทั้ง certainly ฮ่าๆ)
Mom : May I play with you?........
......................................
อันอื่นๆ ก็พูดคุยเล็กน้อยตามปกติค่ะ
แต่ที่ลุ้นคือ เราไม่เห็นเหตุการณืไงคะ ทำ ให้ ลุ้นว่าลูกจะสื่อสาร เล่าเหตุการณ์ทางโน้นให้แม่ฟัง ถูกหรือเปล่า บางทีอาจจะโม้ ไปเอง ฮ่าๆๆ พอคุยเสร็จเราต้องโทรไปถามพ่อเค้าว่าใช่ไหมเล่นอะไรกัน ก็ok เขาพูดถูก ก็สนุดดีค่ะ
เพื่อนๆลองโทรศัพท์คุยกะลูกดูนะคะ ตื่นเต้นพอสมควร เพราะ สื่อสารโดยคำพูดล้วนๆๆ ไม่ได้ใช้ โสตประสาทอื่น ตา มือ เลยค่ะ ลุ้นว่าจะเข้าใจกันหรือไม่ เป็นการฝึกไปในตัวค่ะ สนุกดี ทำให้เราเริ่มคิดสนุกที่จะโทรศัพท์คุยกะลูกทุกวันแล้วล่ะค่ะ

[พ่อแม่น้อง Dragon]

เข้าใจความรู้สึกคุณแม่ค่ะ น้องแป้ง ช่างมีจินตนาการดี ( ดูจากคลิปในรถ และเรื่องโทรศัพท์) พูดได้เป็นธรรมชาติอีกด้วยค่ะ เห็นผลผลิตของหมู่บ้านสองภาษานี้ ก็ชื่นใจ ช่วยลุ้น และดีใจไปด้วยเมื่อเห็นการพัฒนาการของสมาชิกตัวน้อยๆของหมู่บ้านด้วยค่ะ
ถ้าเจ้า Dragon อ้อแอ้ได้เมื่อไหร่ ก็อยากมีความรู้สึกแบบคุณแม่น้องแป้งเหมือนกันค่ะ

[สุมนา วงศาสุทธิกุล]

อ่านแล้วลุ้นตามไปด้วยอีกคนน่ะค่ะ

แม้ตอนนี้ลูกสาวลี่ยังพูดไม่ได้ แต่ลี่เองก็ยังลุ้นอยู่ทุกวันเลยค่ะ ว่า ถ้าลูกพูดได้เมื่อไร ลี่คงมีความรู้สึกดีๆ เหมือนคุณแม่น้องปั้นแป้งแน่ๆ เลยยย

[สุภาพร(แม่ปั้น฿แป้ง)]

ขอบคุณคุณ บิ๊กค่ะ ที่มาเม้นท์ด้วย เต้นเต้นจริงๆค่ะ ช่วงนี้ลูกเปลี่ยนไปเรื่อยๆเราก้พยายามตามลูกเรื่อยค่ะในเวอร์ชั่น อิงลิชของเรา
พี่เล็กแม่น้องเรอาเรอิ เด็กๆ 2 ขวบขึ้นไป จะเริ่มไปไวมากค่ะ เท่าที่สังเกตลูกนะคะ เตรียมรับมือได้เลยค่ะ
คุณโบว์คะ อย่าไปหวั่นมาก เด๊ยวจะหมดสนุกก่อน ไปเรื่อยๆค่ะ
คุณพ่อน้องเบน คุณแม่น้องปั้นแป้งฝึกกะลูกค่ะ ไม่รู้ว่าจะได้ไปไวไหมนะคะ เพราะลูกสอนแม่บ่อยๆค่ะ มีหลายคำที่ลูกพูดแม่ไม่รู้เรื่องก็มีค่ะ เช่น disappear แม่เคยพูดกะลูก แต่ไม่บ่อย นานแล้ว พอลูกพูดทางโทรศัพท์ นี่แม่ งง เพราะเหลือแต่ เพียร์
แต่ตอนนั้นไม่ได้กะจะใช้คำนี้ เพราะดูมันยากไป แต่ไม่รู้จะอธิบายยังไงบางครั้ง ศัพท์ยากก็หลุดออกมาค่ะ ปรากฏว่า ลูกจำ เอามาใช้อีกประมาณ 1 เดือนถัดมาค่ะ มารู้เรื่องตอนเจอหน้ากันแล้วเขาก็พูด It's disappear. อิสเพียร์ อีกครั้งนึงเราดูจากเหตุการณื ก็เลยเดาได้ It's gone.? เขาพยักหน้่ yes.. ฮ่าๆๆ ก็เลยพาฝึกพูด disappear ใหม่กัน ตอบพ่อน้องเบนยาวไปหน่อยแฮ่ๆๆ อย่างไรก็ตาม ตอนนี้กะว่าจะหารูปแบบการพูดคุยทางโทรศัพท์อยู่ค่ะ จะได้ถูกต้องตาม pattern ไปด้วยเลย
พี่เล็ก ของพี่เล็ก ต้องแอบออกไปข้างนอกแล้วโทรมา ฮ่าๆๆ นี่จะลงทุนห่างลูกเลยนะเนี่ย ของเราพี่เล็ก มันห่างทุกวันเลยฮ่าๆๆ
พี่อ๊อบ ต้องลอง พี่อ๊อบน่ะ พูดได้ปรื๋ออยู่แล้ว คอยลุ้น JJ นะ คงตื่นเต้นน่าดู JJ อาจจะบอกว่า Mommy where are you? come back.come back please เพราะ แม่ไม่ค่อยจะได้ห่างหนูเยยน่ะจิ เอามาเล่าให้ฟังด้วยนะคะ คงสนุกน่าดู
น้องดา จินตนาการ แบบผู้ใหญ่คิดไม่ถึงน่ะฮ่าๆๆ นี่เราต้องทำตัวให้เข้าใจลูกนะเนี่ย ในโลกจินตนาการ มีปลากินแมวด้วยค่ะ สิงโตกินนกอีก เอ้าเอาเข้าไป
คุณยุ้ย น้องแป้ง สอนแม่ให้ได้กล้าหลายอย่างค่ะ เด็กอัศจรรย์จริงๆค่ะ ใครมีลูกแล้วไม่ทำ บอกได้คำเดียวว่า " เสียดายจัง เฮ้อ เสียดาย จัง " สนุกตื่นเต้นออกปานนี้ แถมลลูกแม่ได้พัฒนาตัวเองด้านภาษาด้วยค่ะ

[แม่น้องโมกข์]

น้องแป้งมีพัฒนาการที่เยี่ยมมากเลยค่ะ โต้ตอบได้เยอะมากแล้ว การคุยโทรศัพท์เป็นภาษาที่สองเป็นเรื่องที่ท้าทายมาก แม้กระทั่งผู้ใหญ่เองก็ตาม นึกถึงตัวเองเวลาคุยโทรศัพท์กับเพื่อนต่างชาติ ยุ้ยต้องใช้สมาธิมากเป็นพิเศษทีเดียวค่ะ
แต่เด็กๆนี่สามารถคุยได้อย่างเป็นธรรมชาติมาก นี่คือความมหัศจรรย์ของเด็กๆจริงค่ะ

[อรดา พงศ์สุธนะ]

น้องแป้งเก่งมากๆเลยค่ะ เขาพูดจากจินตนาการแบบไม่มีภาพอะไรเลย ทุกอย่างเป็นภาพจากมโนภาพระหว่างที่คุยกับแม่...การพูดโทรศัพท์ของเด็กสองภาษาเนี่ย ไม่ง่ายจริงๆค่ะ

ดีใจกับพัฒนาการของน้องแป้งด้วยนะคะ อ่านแล้วก็มีกำลังใจและชื่นใจมากเลยค่ะ

[ผู้ใหญ่บิ๊ก]

ผมก็รู้สึกตื่นเต้นที่พ่อแม่ตื่นเต้นกับพัฒนาของลูกไปด้วย

[อรนัย รักในหลวง]

โอ..เรื่องตื่นเต้นนี่พี่ก็เป็นนะ ตอนนี้เลยแหละกำลังตื่นเต้นกับจันทร์เจ้าเลยที่เค้าโต้ตอบได้เยอะ ร้องเพลง เล่าเรื่องสั้นๆได้ ดีใจจะตาย ฮ่าฮ่า..แต่คุยโทรศัพท์ยังไม่เคยลอง..ต้องลอง..ต้องลอง..

[แม่น้องเนย]

แค่อ่านก็ลุ้นแล้วโอ รู้เลยว่าเหตุการณ์จริงตื่นเต้นมาก อิอิ
เราเองไม่ค่อยได้โทรคุยกับลูกเท่าไรเพราะอยู่ด้วยกันตลอด
เดี๋ยวไว้ลองมั่งเนอะ น่าตื่นเต้นดี

[Benjamin's Daddy]

ต้องขอบอกว่าอิจฉาอย่างบอกไม่ถูกเลยครับ เก่งจริงๆครับ

ตอนสมัยผมเป็นนักเรียน ผมก็จะใช้วิธีโทรศัพท์หาเพื่อนเพื่อฝึกการพูด อยู่ในห้องเรียนผมไม่กล้าพูด ไม่กล้าตอบ เพราะ 1) ไม่รู้ว่าเค้าพูดอะไรกัน 2) รู้ศัพท์น้อย เลยไม่รู้จะใช้คำว่าอะไรดี 3) ขี้อาย และไม่มั่นใจการออกเสียง กลัวผิด

แต่โชคดีมีเพื่อนคนหนึ่งที่เค้าเห็นใจ และ เข้าใจผม ผมจึงใช้วิธีการโทรศัพท์คุยกับเค้า หลังจากเลิกเรียนวันละประมาณ 45 นาที เสียเงินค่าโทรศัพท์ไปเยอะมาก แต่ก็เป็นการพัฒนาที่เร็วพอสมควรสำหรับผมตอนนั้น

เพราะฉะนั้นผมเห็นด้วย กับการโทรศัพท์คุยกับลูก อย่างมาก เพราะเป็นการบังคับให้พูด โดยไม่ต้องใช้ท่าทางประกอบ และน่าจะพัฒนาไปได้เร็ว อย่างที่คุณ สุภาพร(แม่ปั้น฿แป้ง) บอก และ ทำอยู่

[แม่โบว์ของไอ้แฝด]

น้องแป้งเก่งจังค่ะ ตอนนี้โบว์ก็เริ่มหวั่นๆ แล้วเหมือนกัน เพราะว่าเริ่มชี้ถามนั่น ถามนี่ บางอย่างรู้ บางอย่างไม่รู้ ต้องขยันทำการบ้านหน่อยแล้วเนี่ย