หมู่บ้านเด็กสองภาษา พ่อแม่สร้างได้ - สองภาษาดอทคอม

ทานข้าวกับญาติ....(ครอบครัวพี่เรอิ น้องเลอา)

เช้าวันศุกร์ 26 สิงหาคม 2554

พี่ถาม : วันนี้เรามีนัดต้องทำอะไรที่ไหนหรือเปล่า ?

คุณบิ๊กตอบ : เรามีนัดกินข้าวกับญาติเราไง

ย้อนหลังไปเมื่อปลายปี 2552 ในเวิร์คช๊อปเด็กสองภาษาครั้งที่ 3 เราได้มีโอกาสทักทายสมาชิกหมู่บ้านสองภาษาหลายครอบครัว 1 ในนั้นเป็นคุณหมอแม่ลูกแฝดที่เราเคยได้ยินชื่อมานาน แต่ยังไม่เคยทักทายอย่างเป็นทางการ เมื่อได้พบเราก็รู้สึกว่า สวยสมคำลือ เสียดายที่ไม่ได้เจอน้องฝาแฝด..เจอแต่ใครก็ไม่รู้ยืนอยู่ข้างๆน้องหมอคนสวย..ตาปรือๆ จะหลับก็ไม่หลับ จะตื่นก็ไม่ตื่น..แอบนินทาในใจ..คงเป็นพวกติสๆ ทำงานดึกล่ะสิเนี่ย มารู้ตอนจบงานว่าเป็นคุณหมอ ว๊าย !!

ผ่านไปสามเดือน..เทพองค์ไหนดลใจให้พี่กระโดดขึ้นแท๊กซี่ไปเจอครอบครัวหมอเล็กอีกครั้งที่สถานีรถไฟหัวลำโพงก็ยากจะเดา ได้เจอะเจอสองสาวมหัศจรรย์ตัวจริงเสียงจริง ลีลาฮากวนได้ใจ พร้อมคำทักทายคำแรกจากพ่อนิก ที่ชวนให้จดจำไม่รู้ลืม การเจอครั้งที่สองนี้ ทำให้พี่ตั้งใจแน่วแน่ว่า..ครอบครัวนี้ไปไหน ฉันไปด้วย เพราะต่อให้น้ำท่วม จลาจล ปิดประเทศประท้วง..เราก็ไม่อดตายง่ายๆ...แค่เดินทางจากกรุงเทพชุมพร หมอยังขนเสบียงราวกับว่าจะเดินทางสิบวัน

เรานักกัน 6 โมงเย็นที่ CDC เลียบทางด่วนรามอินทรา ระหว่างที่พี่เดินเล่นรอ ครอบครัวน้องหมอก็ลั้ลลาอยู่ที่โยโย่แลนด์ สวนสนุกในห้างดัง ฮ่าๆๆ

ก่อนหน้านี้ญาติเราบอกว่าทานอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่อาหารไทย เนื่องจากเป็นเย็นวันศุกร์ แถมสิ้นเดือนอีกต่างหาก ร้านอาหารจึงเต็มไปด้วยลูกค้าแน่นขนัด เราพยายามหาร้านที่จะมีที่นังสำหรับ 8 ที่ จนเจอ...โอ้วแม่เจ้า..เปิดเมนูมา รายการอาหารสัญชาติไทยล้วนๆไม่มีลูกครึ่งเลย หุหุ

ทานอาหารเสร็จเช็คบิลไปต่อร้านกาแฟ แต่เพราะฝนตก ร้านกาแฟจึงมีลูกค้าที่ปักหลักไม่ไปไหน เอาล่ะสิ ทำไงได้ เราเลยต้องใจร้ายกับลูกค้าที่รอคิวโต๊ะเราอยู่ เป็นไงเป็นกัน นั่งต่อวุ๊ย จึงเป็นที่มาของถังเบียร์สองใบ ขี้เมาสองคน

เกือบสองปีที่ได้รู้จัก ได้ทานข้าวร่วมกันจนนับมื้อไม่ไหว ได้มีโอกาสเที่ยวด้วยกันบ้าง ทำให้พี่ได้มีโอกาสรับรู้เรื่องราวดีๆ และน่าประทับใจจากครอบครัวพ่อนิก แม่เล็กมากมาย ความคิดที่ว่าหมอทำงานง่าย ได้เงินเยอะ ไม่ค่อยใส่ใจคนไข้ ก็เริ่มแปรเปลี่ยนไป

หลายๆครั้งที่ครอบครัวหมอเล็ก ทำงานหนัก ดูแลคนไข้โดยไม่ได้คิดค่าใช้จ่าย เป็นหมอที่นอนเฝ้าคนไข้..จับมืออยู่เคียงข้างคนไข้จนวินาทีแห่งลมหายใจเฮือกสุดท้าย ที่บางครั้งญาติคนไข้กลับไม่ได้ทำหน้าที่นี้ (หมอขโมยซีน)

เป็นครอบครัวที่ใช้คำว่า "ให้" มากกว่าคำว่า "รับ"

ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคนรอบข้างที่แวดล้อมจึงเป็นคนดีๆ...เพราะครอบครัวนี้เขาเป็นคนดี (เขียนซะขนาดนี้ คราวหน้าอย่าลืมเอาขนมมาฝากพี่น๊าาา)

ครอบครัวเล็กๆน่ารักๆพร้อมลูกสาววัยก๋ากั่นสองคน แวดล้อมด้วยความรักความอบอุ่นจากคนในครอบครัวรวมถึงพี่เลี้ยงแสนดี กำลังขยายครอบครัวให้เติบโตขึ้นด้วยสมาชิกน้อยๆที่รอวันพบเจอ

ขอบคุณนะคะ พ่อนิก แม่เล็ก สำหรับมิตรภาพดีๆ และความผูกพันที่มากมายจนเราต้องเปลี่ยนจากคำว่าเพื่อนเป็นคำว่าญาติ ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ

ครั้งหน้าใครจะทานข้าวกับญาติพี่บ้าง..ยกมือขึ้น

ระหว่างที่น้องเรอิเลอาอยู่โยโย่แลนด์ พี่เพ่ยเพ่ยก้อยู่เลโก้แลนด์รอไปก่อน