Suthawadee C.'s Blog – March 2010 Archive (3)

จากบล็อกแรก ๆ ของอ้อม เคยบ่นว่าอายในการพูด Eng กับลูกเวลาอยู่นอกบ้าน หรือต่อหน้าคนอื่น ก็มานั่งนึก นอนนึกว่าทำไมเราถึงต้องอาย พอจะสรุปปัญหาตัวเองได้ว่า

อ๋อ...เราอายเพราะว่าเรากลัวพูดผิด ไม่มั่นใจ เพราะกลัวคนอื่นว่าเราโง่ นี่เอง

ทุกอย่างที่กลัว มาจากการกลัวว่าคนอื่น เห็นว่าเราไม่เก่ง ซึ่งคนส่วนใหญ่อยากให้คนอื่นยอมรับ อยากได้คำชม ไม่อยากให้ใครมาว่าเราไม่เก่ง หรือเราโง่ แล้วเราเป็นอย่างนั้นเหรอ ตอบว่า เออ..เราก็ไม่ได้เก่งจริง ๆ…

ปกติลูกจะขอให้เล่านิทานก่อนนอน (PM=พี่เมือง ลูกคนโต 7ปี KM=ขมิ้น ลูกสาวตนเล็ก 5 ปี)

PM & KM: It's story time, mama. (เอาประโยคจากเรื่องคายุมาพูด)

Mama : Today I will not tell the tale but all of you have to tell the story.

KM : I cannot.

PM : เงียบ

Mama : I will start the story and you have to tell more, you can speak whatever you want, OK?

PM : Ok.

KM : เงียบ

Mama : One day the bird.....แล้วทำท่านกบิน หันไปหา KM

Km รีบตอบว่า…

เกริ่นอีกทีค่ะ มีลูก 2 คนค่ะ พี่เมือง (ชาย) อายุ 7 ปี น้องขมิ้น (หญิง) 4.10 ปี เพิ่งเริ่มสอนจริงจัง 1 เดือน แบบว่าแม่พูดกับลูกด้วย Eng ตลอด (พ่อบ้างแล้วแต่อารมณ์ของพ่อ อิ อิ) เหนื่อยมากค่ะ เพราะต้องคอยกระตุ้นให้ลูกพูด/ตอบ เป็น Eng เพราะเวลาเค้าเล่นกันก็เล่นกันเป็นภาษาไทยตลอดเวลา แต่เวลาแม่พูดเค้าก็เข้าใจทุกอย่าง แต่ตอบเป็นไทย บ้าง กระตุ้นทีนึงก็ Eng ที นึง อยากขอรวมพลเพื่อน ๆ ที่เริ่มสอนตอนลูกโตเข้ามาแนะนำ (จริง ๆ อยากได้กำลังใจมาก ๆ) ได้อ่านเรื่องราว 7 เดือนกับ 2 ภาษาของน้องพริม ( 5…