สำเนียงอังกฤษกับอเมริกัน พูดปนกันได้ไหม

[แม่ข้าวหอม]

ครบหนึ่งปีแล้วกับการฝึกภาษาให้ตัวเองและลูก พัฒนาการไม่ได้ไปไกลแต่ถ้าเทียบกับเมื่อตอนเริ่มต้นแล้ว

ก็นับว่าดีกว่าเดิมมาก ท้อและเลิกไปหลายครั้งแต่ก็กลับมาเริ่มใหม่เพราะคิดว่ามันน่าดีกว่าการนั่งรอลูกไปโรงเรียนแล้วรอครูสอนภาษาให้แน่ๆ  แต่ผ่านมาแล้ว 1 ปี ยังไม่รู้ตัวเองว่าพูดภาษาอังกฤษสำเนียงไหน

เมื่อวานเจอคำถามว่า "เลือกใช้ภาษาอังกฤษสำเนียงไหนสอนลูก อังกฤษหรืออเมริกันหล่ะ" ตอบไม่ได้เพราะไม่รู้เหมือนกันว่าที่เราพูดอยู่สำเนียงไหน

ทำยังไงดี ไม่รู้ว่าพูดปนกันไปเยอะขนาดไหนแล้ว ที่ผ่านมาเช็คเสียงจาก http://translate.google.com กับ http://dictionary.reference.com เป็นหลักแต่ไม่รู้ว่าเป็นสำเนียงไหนค่ะ

จริงๆแล้วควรจะเลือกสำเนียงใดสำเนียงหนึ่งหรือป่าวค่ะ พูดปนกันคนฟังจะสับสนไหม

เจอคำถามนี้เข้าไปทำเอานอนไม่หลับเลยค่ะ เิกิดอาการท้อและสับสนขึ้นมาอีกหล่ะ จะหยุดก็เสียดาย จะไปต่อก็กลัวผิด  พูดกับตัวเอง "นี้ฉันฝึกมาเป็นปียังไม่รู้เลยว่าตัวเองพูดสำเนียงไหน" 

 

[แม่ข้าวหอม]

[Pat]

แพทมาถึงนิวซีแลนด์ใหม่ๆ พูดสำเนียงอเมริกัน เพราะครูที่สอนที่โรงเรียนจบมาจากอเมริกา 

อยู่ๆไปซักพักก็ติดสำเนียงนิวซีแลนด์ ที่รู้เพราะตอนที่ไปเที่ยวอเมริกา ลูกเพื่อนคุณพ่อหัวเราะสำเนียงเราว่าเป็นสำเนียง Down Under

ตอนนี้มีเพื่อนเป็นคนอังกฤษ ไอริช ดัชท์ สเปน ออสซี่ และแน่นอนนิวซีแลนด์ เวลาคุยกับใครก็ไม่เคยมีใครสงสัยว่าสำเนียงเราเป็นสำเนียงประเทศไหนซักทีนะค่ะ คุยกับประเทศไหนก็ได้สำเนียงติดมาด้วย เรียนรู้ไปเรื่อยๆค่ะ ที่สำคัญคือคุยกันรู้เรื่องไม่ว่าจะสำเนียงไหน

แต่ที่แน่ๆไม่เอามาเลยคือการพูดอังกฤษแบบอินเดีย พูดยาก ฟังยาก พูดเร็วมากกกกกก

[Jija]

เป็นเหมือนแพทเลยค่ะ พอคุยกะใคร สำเนียงก็ไหลไปตามนั้น เคยนั่งคิดเรืองนี้เหมือนกัน อย่างเราพูดไทยตั้งแต่เกิด สำเนียงเราคงที่ ไม่ว่าเราจะไปอยู่ที่จังหวัดไหนที่มีเสียงเหน่อ ๆ เราก็จะไม่ติด (แต่ถ้าอยู่นาน ๆ ก็๋ไม่แน่เหมือนกันนะ) แต่สำหรับภาษาอังกฤษ เนื่องจากมาพูดจริงจังก็โตมาก แล้ว จึงไม่มีสำเนียงที่แท้จริงของตัวเอง ใกล้ใครก็ไหลไปตาม

ใจอยากจะพูดสำเนียงอังกฤษมาก เพราะชอบเป็นการส่วนตัว แต่รู้ว่าตัวเองออกอเมริกันมากกว่า เพราะ สภาพแวดล้อมและสื่อ

แต่จิ๊ว่า สำเนียงไม่น่าเป็นเรื่องที่ต้องกังวลมากนะคะ ขอเพียงการออกเสียงชัดและเคลียร์แบบที่คุณบิ๊กบอก จะสำเนียงไหนก็ได้เหมือนกันหมด เพราะ ถ้าไม่อย่างนั้น ภาษาอังกฤษแบบสิงคโปร์ ก็คงไม่ได้รับการยอมรับ  จุดประสงค์ของการพูดภาษาอังกฤษ ก็เพื่อการสื่อสารค่ะ แต่ถ้าใครทำได้ ได้สำเนียงที่ถูกต้องไปเลยสำเนียงหนึ่ง ก็ถือว่า สมบูรณแบบค่ะ

 

[Pat]

ตัวแพทเองไม่เคยกังวลเลยค่ะว่าจะออกเสียงสำเนียงไหน ยิ่งตอนนี้ไปเรียนเป็นล่าม ครูบอกเลยว่าสำเนียงไม่สำคัญหรอก คนเรามาจากต่างที่ต่างถิ่น จะไปคิดว่าเราต้องพูดสำเนียงแบบนั้นแบบนี้ไปทำไมให้ลำบากตัวเอง พูดให้ถูกคำศัพท์ คุยให้รู้เรื่องเข้าใจก็พอแล้ว 

[แม่ข้าวหอม]

ขอบคุณคุณแม่ทั้งสองท่านมากค่ะ 

พอดีเป็นครั้งแรกที่เจอคำถามนี้ แล้วตัวเองก็ไม่รู้ว่าเรื่องสำเนียงแต่ละที่แตกต่างยังไง มีความสำคัญไหมเลยกังกลกลัวจะสอนลูกผิด

แค่เรื่องออกเสียงให้ถูกให้เครียก็แยหล่ะ แฮ่ๆ

"งั้นก็ลุยต่อ" 

[kanisracha matnog]

ขอบคุณท่านที่ตั้งกระทู้ และท่านที่ช่วยตอบ เพราะกังวลอยู่เหมือนกัน พอเข้ามาอ่านแล้ว ทำให้โลงใจเลยค่ะ  

[Ake]

เห็นด้วยกับคุณ Pat และคุณ Jija เรื่องสำเนียง Amerian หรือ British ว่าไม่ได้สำคัญที่สุด  จากประสบการณ์เรื่องสำคัญมากกว่าคือ ออกเสียงหนัก/เบา ของคำแต่ละคำ สำคัญกว่าเยอะ  และรวมการออกเสียง L, R, TH, WH, ฯลฯ  และเสียงต่ำสูงในประโยค  เมื่อก่อนเคยออกเสียง Tornado โดยออกเสียงหนักพยางค์แรก ฝรั่งฟังไม่ออก พูด 2-3 ครั้ง มันก็ยัง huh..huh  จนในที่สุดเขาก็บอกว่า อ๋อ..ต้องออกเสียงเป็น ทอ-เน-โด ถึงถูกต้อง  ดังนั้น เสียงหนัก/เบา  และหลักการออกเสียงคำควบกล้ำให้ถูกต้องสำคัญกว่าครับ

[Pat]

[แม่น้องแบมบู]

เห็นด้วยกับทุกท่านเลยค่ะ   ตัวเองพูดไม่เก่ง

และเพิ่งรู้ตัวเองว่า  บางคำ เราออกเสียงสำเนียงอังกฤษ  บางคำอเมริกัน ปนกันมั่ว

เพราะจำมาจากครูที่เรียนมา และก็สรุปไม่ได้ค่ะว่าตัวเองพูดสำเนียงไหน

แต่ที่แน่ ๆ  พูดให้เคลียร์ ทำยาก เหมือน  คุณเอกว่าคะ และเห็นด้วยกับคุณแพทมาก ๆ 

ฟังแล้วมีกำลังใจ  "ที่สำคัญคือคุยกันรู้เรื่องไม่ว่าจะสำเนียงไหน"

 

[แม่ข้าวหอม]

ขอบคุณมากมายสำหรับคำแนะนำนะค่ะ 

"จะพยายามต่อไปค่ะ"  หวังว่าคุณพ่อคุณแม่มือใหม่จะได้อ่านกระทู้นี้ด้วย เผื่อจะได้ช่วยคลายความกังวลได้ 

[Varitta]

ขอบคุณคุณแม่ข้าวหอมที่ตั้งกระทู้และทุกท่านที่ช่วยตอบค่ะ เคยสงสัยอยู่เหมือนกันเพราะบางคำก็คุ้นกับแบบอังกฤษ บางคำก็คุ้นกับแบบอเมริกัน ไม่รู้อะไรเป็นอะไรแล้ว ฮ่าๆ