I think I am a black sheep.

[นิตยา เสริมทำ]

ดิฉันไป workshop ภาคตะวันออกค่ะ แต่ไป 2 ชั่วโมงก็กลับ (ต้องขอโทษคุณพงษ์ระพี และครอบครัวด้วย ที่เสียมารยาทกลับก่อน) มีเหตุผลหลายอย่างค่ะ อย่างเช่น

1.สามีทำงานดึกมาตลอดทั้งอาทิตย์ พักผ่อนน้อย เค้าไม่ไหวค่ะ

2.เราไปกัน 3คน พ่อ แม่ ลูก แต่เนื่องจากลูกติดดิฉัน ก็เลยต้องอยู่เล่นกับเค้าตลอด ฉะนั้นก็แทบไม่ได้ฟังอะไรเลย ทั้งๆที่ดิฉันเป็นตัวตั้งในการสอนภาษาที่สองกับลูก

3.เนื้อหามันมีในหนังสือที่เราอ่าน ใน website ที่เราติดตาม ความน่าสนใจมันก็เลยน้อยไปนิด (เอ..หรือว่ามีที่เด็ดช่วงบ่ายก็ไม่รู้สิ)

4.แอร์ไม่เย็น ร้าน SIPme เป็นร้านที่หันหน้าหาแดดช่วงบ่ายค่ะ ก็รับแดดเต็ม ขนาดเราอยู่แค่เที่ยงยังรู้สึกอึดอัด ห้องสำหรับเด็กพักผ่อนก็เล็ก และร้อนเช่นกัน และที่จอดรถน้อยต้องจอดหน้าบ้านคนอื่นเค้า มาสายต้องจอดไกล

5.คุณพงษ์ระพี ไม่ได้พูดแค่เรื่อง 2 ภาษาค่ะ แต่พูดยกตัวอย่างไปที่ภาษาจีนด้วย ซึ่งตามความรู้สึกดิฉัน(คนเดียวมังค่ะ) ไม่รู้เรื่องค่ะ รู้สึกหูบอดเหมือนตอนดูคายุแรกๆ และคุณพงษ์ระพีค่อนข้างเน้นไปที่ภาษาจีน ก็เลยมึนไปใหญ่

6.ความคาดหวังลึกๆของดิฉันคือ workshop ที่เน้นครอบครัว ในเมื่อมีพ่อแม่ลูกไป แต่พ่อหรือแม่ต้องนั่งฟัง ส่วนลูกก็เล่นกันไป ทีนี้พ่อหรือแม่ที่ต้องดูแลลูกก็จะไม่ได้ประโยชน์เลย เพราะไม่สามารถอยู่ฟังได้ หวังว่าจะมีกิจกรรมสำหรับครอบครัว

7.ดิฉันคิดว่าจะได้เห็นครอบครัวคุณพงษ์ระพี ใช้สองภาษากัน (คืออยากเห็นน้องเพ่ยพูดจริงๆ อยากให้ลูกได้ยินว่าเด็กคนอื่นพูดอังกฤษนะ เค้าพูดอย่างนี้นะ เผื่อว่าเค้าจะมีแรงบรรดาลใจ และอ้อ..ที่แม่พูดแปลกๆกับเรา เพราะก็มีคนอื่นพูดจริงๆนี่เอง)

8.ดิฉันอยากรู้จักเพื่อนที่มีแนวคิดเดียวกัน อยู่ละแวกเดียวกัน เผื่อว่าวันหนึ่งจะได้ไปมาหาสู่กันบ้าง เพื่อพัฒนาลูกให้ใช้ภาษาอังกฤษได้กับคนอื่น แต่เหมือนต่างคนต่างมา ต่างคนต่างฟัง

ดิฉันไม่ทราบว่าผู้ร่วมเข้าฟังวันนั้นจะรู้สึกกันอย่างไรบ้าง และไม่ทราบว่าช่วงบ่ายเป็นอย่างไร อาจมีสิ่งดีๆ แต่ดิฉันใจร้อนเกินไป จึงกลับก่อน

จึงต้องขอโทษคุณพงษ์ระพีและครอบครัวด้วยนะค่ะ

[แม่น้องโบอิ้ง]

ดิฉันว่าการวช ก้อเป็นสิ่งที่ดีนะค่ะ ถึงดิฉันอยู่ใกล้และไม่ได้ไปก้อตามค่ะ แต่คุณค่ะทุกๆๆ สิ่งทุกอย่างอยู่ที่เราไม่ใช่ลูก ถ้าเราอยากให้ลูกทำได้ เช่นพูดอังกฤษได้ ไม่ใช่จากเราเหรอ ถึงดิฉันเองไม่เก่งอารัยเลยก้อดิฉันก้อใช้ตัวเองเป็นหลัก จากสมัยเราเรียนว่าทำไมเราถึงชอบภาษาอังกฤษหรือจีนเอาเสีย เพราะอารัยเหรอเราพูดไม่เป็น ฟังไม่รู้เรื่อง พอมีลูกก้ออยากให้ลูกทำได้ดีกว่าเรา เก่งกว่าเราชอบอารัยหลายๆๆ ที่เราไม่ชอบ แต่ในทางกลับกานเราไม่ได้ไปบีบบังคับลูก เราต้องทำตามความสามารถเราต่างหาก ว่าเรามีแค่ก้อใช้มันเท่าน้าน ว่างก้อหาศัพท์มาดู เท่าน้าน ส่วนสามีดิฉันทำงานตลอดค่ะ เขาพูดอังกฤษได้นะค่ะ
แต่ไม่มีเวลาค่ะ เหลือดิฉันที่จะต้องสอนลูกคนเดียวทุกอย่างค่ะ ดิฉันอยู่สัตหีบค่ะ ก้ออย่างก้อพยายามหน่อยนะค่ะ

[อ้อม&ปาล์มมี่]

ยังงัยก็เป็นกำลังใจนะคะ สู้ๆ เพื่อลูกค่ะ

[นิตยา เสริมทำ]

ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เพราะต่างคนต่างมีความคิดเห็นที่ต่างกัน ดิฉันยอมรับทุกความเห็นค่ะ ก็อย่างหัวข้อนะค่ะ I think I am a black sheep ส่วนสำหรับเรื่องสอนภาษาที่สองกับลูกยังสู้ต่อไปค่ะ

[สุจิรา]

เข้าใจค่ะ ว่าเวลาลูกยุ่งเป็นยังงัยค่ะ จะป่วนตลอด พอดีเป็นคนศรีราชาค่ะ เริ่มสอนสองภาษาให้ลูกมาตั้งแต่เดือนสิงหาปีที่แล้วค่ะ เลี้ยงลูกคนเดียว สามีแทบจะไม่ได้ช่วยเลย ตัวเราเองทำงานบ้านอย่างเดียวก็หมดเวลาแล้ว เวลาหาความรู้เพิ่มเติมให้ลูกก็แทบไม่มีเลย แอ้ไป วช รุ่น 3 มาแล้ว ก็ทำให้มีกำลังใจมากขึ้นค่ะ ถึงแม้เรามีเวลาน้อย ไม่ค่อยได้สอนลูก แต่ก็มีความหวังตลอดเวลาว่าลูกเราต้องพูดภาษาที่ 2 ได้ไม่เคยหมดหวัง เวิร์กช็อปดีนะคะ เป็นกันเองดี ได้เข้าใจแนวคิด ไม่สร้างความเครียดให้กับตัวเอง เหมือนกับไปตอกย้ำว่า ยังงัยเราก็ทำได้ คนอื่นยังทำได้เลย,คนอื่นเค้ายังพยายามกันเลย สู้ สู้ ค่ะ ชีวิตไม่เคยหมดหวัง จะเร็วหรือช้า ขึ้นอยู่กับตัวเราเอง บางทีไป วช แค่ 2 ชั่วโมง เครื่องยังไม่ทันร้อนเลย ก็กลับซะแล้ว ก็เหมือนกับเราไปเรียนอย่างอื่นแหละค่ะ แค่ 2 ชั่วโมง ยังไม่ได้ทำกิจกรรมกัน ยังไม่สนิทกัน ก็ไม่กล้าคุยกันค่ะ

[ซันต้ากะซันไช่ ก้อ รักในหลวง]

จริงๆแล้วได้สิ่งดีๆ กลับไปมากมายเลยนะค่ะตั้งแต่รอบเช้าเลย
คือว่าไม่ได้สัมมนาในรอบเดียวกันหรอกค่ะ แต่มั่นใจว่าคุณบิ๊กอบรมเหมือนกันทุกรุ่น
เลยขอเข้ามาแชร์ความคิดเห็น เพราะอ่านแล้วรู้สึกว่าคุณแม่ คิดติดลบไงก็ไม่รู้...

ที่บอกไม่ได้ฟังเพราะต้องดูลูก แบบว่ามันต้องตกลงกันกับสามีก่อน
ว่าใครจะพูดอังกฤษกับลูก คนนั้นก็ต้องตั้งใจฟัง ส่วนอีกคนก็ต้องดูแลลูกให้ได้ อย่ามากกวนสมาธิ
กรณีที่สามีง่วง เราก็ต้องฟังเอง แล้วให้คุณสามีอดทนดูแลลูก อีกซักหน่อย (เพื่ออนาคตลูกต้องทำให้ได้ค่ะ วันเดียวเอง)
พอพักเที่ยงก็หลบไปงีบจะได้มีแรงมาดูลูกต่อรอบบ่าย
น่าเสียดายที่ ไม่อยู่จนจบ แต่ไม่เป็นไร มีอะไรไม่เข้าใจก็เข้ามาคุยทที่นี่ได้มีแต่คนใจดี+เก่งทั้งนั้น

ส่วนเรื่องภาษาจีน ก้อเห็นตรงกับคุณปาล์มี่ค่ะ

ส่วนเรื่องแรงบันดาลใจที่คิดว่าถ้าลูกเจอกันน้องเพ่ยเพ่ย แล้วจะง่ายขึ้น คิดผิดค่ะ
เพราะตอนแรกเราก็ตั้งใจอย่างนั้นเหมือนกัน ลูกไม่สนใจเลยสักนิดว่าเด็กคนไหนเป็นใคร เข้าสนใจแต่เล่นค่ะ
เราต้องกลับมาหาแรงบันดาลใจของลูกเราเอง เด็กแต่ละคนไม่เห็นกัน
ต้องกลับไปเสาะหาเอง บ้านใครบ้านมันอันนี้ช่วยกันไม่ได้
การเห็นน้องเพ่ยเพ่ยพูด 3 ภาษา มันเป็นแรงบันดาลใจของแม่ต่างหาก ไม่ใช่ของลูก

เขียนมาตั้งเยอะ ไม่ได้มาโจมตีอะไรหรอกนะ แค่อยากให้เข้าใจ ไม่ได้มากวนเด้อ....

[อ้อม&ปาล์มมี่]

สวัสดีค่ะ คุณนิตยา ขออนุญาตแสดงความเห็นนะคะ (เพิ่งไป วช.มาเหมือนกันค่ะ)
ข้อ 5 ที่คุณนิตยา บอกว่าคุณพงษ์ระพีเน้นไปที่ภาษาจีน ความเข้าใจของอ้อมคือ คุณพงษ์ระพีแสดงให้เห็นถึงวิธีการสอนภาษา ตามแนวคิด "เด็กสองภาษาพ่อแม่สร้างได้" ให้เรา(ทุกคนที่ไป วช.)ได้เห็น และเป็นการตอบคำถามที่ว่า "ถ้าพ่อแม่พูด/สอนภาษาอังกฤษกับลูก แล้วลูกจะฟังออกเหรอ จะเข้าใจรึเปล่า"ไปในเวลาเดียวกันเลยค่ะ
เปรียบเทียบง่ายๆ เหมือนเราเป็น ลูก และคุณพงษ์ระพีเป็น พ่อ/แม่ (ตรงนี้แค่เปรียบเทียบให้เห็นภาพเฉยๆนะคะ) ที่สอนภาษาจีนให้เรา ซึ่งภาษาจีนที่เราไม่คุ้นหูเลยเนี่ย เมื่อคุณพงษ์ระพีพูดมาและพร้อมกับปฏิบัติไปด้วย ก็สามารถทำให้เราเข้าใจได้ว่า คุณพงษ์ระพีกำลังสื่อสารอะไร และของทุกสิ่งอย่างที่คุณพงษ์ระพีนำมาเพื่อสาธิตเราก็ได้รู้ว่ามันเรียกว่าอะไร
ในทางกลับกัน เมื่อเราสอนภาษาอังกฤษให้ลูก โดยวิธีเดียวกัน แน่นอนแรกๆ ลูกก็ยังไม่คุ้นชินกับภาษาอังกฤษ(หรื่อที่คุณนิตยาใช้คำว่าหูดับนั่นเอง) เพราะทุกคนรอบตัวพูดแต่ภาษาไทย แต่เมื่อทำซ้ำๆ ย้ำๆ เพื่อสร้างความทรงจำระยะยาวจนกลายเป็นความรู้สึก ลูกก็จะสามารถเข้าใจและสื่อสารเป็นภาษาอังกฤษ หรือแม้กระทั่งภาษาอื่นที่เราสอนให้กับเค้าได้ค่ะ
และ ข้อ 8 จริงๆค่ะ ทุกคนต่างคนต่างมา ต่างคนต่างฟัง เราไม่สามารถสนิทได้โดยใช้เวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่เราสามารถสานต่อมิตรภาพผ่านตัวหนังสือกันได้ที่หมู่บ้านแห่งนี้ค่ะ