ตอนนี้ลูกชายอายุก็ขวบสามเดือนแล้วค่ะ ยิ่งมีความขี้สงสัยมากขึ้น ช่างขีด ช่างเขียน ช่างสังเกตและช่างถาม (เด็กๆ วัยนี้คงเป็นแบบนี้มั้งเนอะ) พักนี้ชี้นิ้วบ่อยๆ ได้ยินออกเสียงว่า these? that? ด้วยแล้ว ทำให้โบว์รู้สึก 2 อย่าง คือ ดีใจที่ลูกเริ่มถามโน่นถามนี่ เป็นภาษาอังกฤษ กับอีกความรู้สึกนึงคือวิตกกังวล กลัวว่าจะตอบไม่ได้ ตอบไม่ถูก หรือไม่ก็ตอบแล้วทำให้ลูกจำไปผิดๆ เพราะประโยคมันไม่ถูกบ้าง ศัพท์ไม่ถูกบ้าง เฮ้อ...อย่างเช่น
รติ : ชี้นิ้วไปที่แกลลอนเชนไดร้ท์ แล้วพูดว่า that that...
แม่ : Do you want to know what is that?
รติ : พยักหน้าหงึกๆ yes
แม่ : (นึกศัพท์ไม่ออก เลยกู้หน้าด้วยคำว่า...) It's is a Shendrite Gallon.
(แบ็คกราวน์เนี่ยมีพ่อมันได้ยิน แล้วหันหน้ามามองโบว์ด้วยสายตาเหมือนถามว่า ไม่รู้จะตอบว่าอะไรใช่ป่าว)
รติ : พยักหน้าหงึกๆ
.............
แม่ : Kan, what is this? (ชี้นิ้วไปที่รูปกระต่าย)
กานต์ : พูดยังไม่ได้ค่ะ แต่ยกนิ้วชี้ทั้งสองข้าง วางแนบกับหัว เหมือนทำเป็นหูกระต่าย
แม่ : Yes, this is a rabbit.
กานต์ : หยิบหนังสือแล้วมานั่งตัก ชี้ไปที่รูปตัวอะไรไม่รู้หน้าตาเหมือนตัวกินมด ที่มีจมูกยาวๆ เดินสี่ขา ขนยาวๆ แล้วพูดว่า these?
แม่ : แหะ แหะ I don't know baby. พร้อมกับทำหน้าจ๋อยๆ
กานต์ : ลุกขึ้นมาหอมแก้มแม่ 1 ที แล้วหิ้วหนังสือเดินจากไป (โบว์เลยคิดเองว่าเหมือนลูกจะบอกว่า ไม่รู้ก็ไม่เป็นไรครับ)
.............
สรุปว่าวัยนี้คาดเดาไม่ได้ว่าเค้าจะถามอะไร หรือสงสัยอะไร แม่มีหน้าที่ต้องเตรียมพร้อมไว้ก่อน หรือ ถ้าเตรียมพร้อมไม่ทันก็ต้องไปหาคำตอบมาบอกเขาทีหลังอีกที เพราะว่าเขาเหมือนไม่ลืมว่าถามอะไรเอาไว้ ... ทำไมถึงคิดอย่างนั้นเหรอคะ...ก็ผ่านไปแค่ 2 ชั่วโมง ลูกทำเหมือนเดิมอีกแล้วหน่ะสิ
You need to be a member of หมู่บ้านเด็กสองภาษา พ่อแม่สร้างได้ to add comments!
Join หมู่บ้านเด็กสองภาษา พ่อแม่สร้างได้