บันทึกของแม่ ตอน แม่ขอโทษ

[ต้นไม้และดวงจันทร์]

วันนี้แม่เสียใจมากที่ทำให้ไทคิร้องไห้ เมือลูกโตขึ้นลูกก็มีความเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น ชอบวิ่งเล่น ชอบเคลือนไหวมากขึ้น นั่นก๊เป็นสิ่งที่ทำให้แม่มีความสุขมาก และก้เป็นเหมือนทุกทุกวัน หลังจากอาบนำเสร็จไทคิก็จะวิ่งไปมา ไม่ยอมให้แม่ใส่เสื้อผ้าให้ ไม่ยอมให้แม่ทาโลชั่นให้ ไทคิดิ้นไปดิ้นมาเลยทำให้นิ้วแม่ที่กำลังทาโลชั่นไปโดนตาไทคิ แต่ไทคิก็ไม่ได้ร้องเพราะอาจจะไม่เจ๊บมาก ด้วยอารามที่แม่ก็เหนื่อย แล้วก็ยิ่งโกรธตัวเองที่เอามือไปโดนตาลูก แม่ก็ยิ่งหงุดหงิด ก็เลยบังคับให้ไทคิใส่เสิ้อผ้าอย่างรวดเร็ว เลยทำให้สีเทียนที่ไทคิถืออยู่หลุดมือ ไทคิก็พูดกับแม่แล้วทำท่าจะร้องไห้ว่า Mama you going to make me cry. แม่ก็ยังไม่สนใจ รีบยัดเสิ้อใส่แขนไทคิต่อไปอีก แล้วไทคิก็พูดอีกว่า Mama you going to make me cry. ช่วงที่เอาแขนใส่เสื้อสีเทียนในมือก็หลุดจากมือ แล้วไทคิก็ร้องไห้ใหญ่เลย ตอนนั้นแม่ก็ไม่สนใจ เดินหนีไปอีก ไทคิก็ยิ่งร้องใหญ๋ คงงงว่าวันนี้แม่เป็นอะไร ทำไม่ไม่ใจดีเหมือนเดิน เมื่อเหตุการณ์ผ่านไปแม่มานั่งนึกย้อนหลังแล้ว แม่รู้สึกเสียใจมาก ที่ไม่สนใจลูกพูด นึกทีไรก็เสียใจทุกที่ แม่จะจำไว้เป็นบทเรียน แม่จะไม่ทำให้ไทคิร้องไห้เนื่องมาจากการไม่ควบคุมอารมณ์ของแม่เอง แม่ขอโทษ

[แม่น้องการ์ฟิลด์]

อ่านดูแล้วแม่ ๆ หลายคนก้อเป็นเหมือน ๆ กันหมดเราคิดว่าจะเป็นเสียคนเดียว
เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อเช้าเลยค่ะตื่นนอนมาร้องไห้ไม่ยอมให้แม่อาบน้ำ บอกแม่ว่าจะอึเราจับนั่งชักโครกก้อไม่ยอมถ่ายนั่งอยู่อย่างนั้น จับนั่งกระโถนก้อไม่ยอมถ่าย สุดท้ายจับนั่งชักโครกห้องน้ำชั้นล่างอีกครั้งก้อยังไม่ยอมถ่าย คราวนี้แม่ปรี๊ดแตกเลยค่ะโวยวายลูกเสียงดังแล้วเดินหนีออกไปเลย ปล่อยให้พ่อเขาเข้ามาจัดการ นึกแล้วสงสารลูกจับใจเขาคงต้องการให้แม่เอาใจแต่แม่ยังโวยวายใส่อีก เศร้าเหมือนกัน

[ต้นไม้และดวงจันทร์]

ขอบคุณมากคะคุณ MamaKay ไทคิยังไม่เข้าเรียนเเลยคะ กำลังรอที่เรียนอยู่คะ ขอบคุณนะนคะที่เข้ามาเป็นกำลังใจ และขอบคุณคุณRaewคะ อ้อมก็ขอเป็นกำลังใจให้คุณRaew เหมือนกันคะ ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นบทเรียนสำคัญสำหรับแม่อย่างเราเราจริงจริงคะ

[อาชิ]

เป็นเหมือนกันค่ะ น้องริวเคยงอแงเราก็เหนื่อยอุ้มตั้งนาน ก็เลยจับโยนขึ้นสูง ๆ พอตกลงมาที่มือเราหน้าเค้าตกใจมาก รู้สึกเสียใจจนถึงทุกวันนี้ รู้สึกว่าเราเป็นแม่ที่แย่มาก แต่ก็ถือว่าครั้งนั้นเป็นบทเรียนจะไม่ทำอย่างนั้นกับลูกอีกค่ะ

[ต้นไม้และดวงจันทร์]

ขอบคุณ คุณแม่น้องวาเม คุณภิรมย์พร ขอบคุณดา ขอบคุณคุณแม่น้องเจที และคุณแม่น้องชินวาและคุณแม่น้องนาโม และทุกท่านนะคะ ที่ช่วยมาเป็นกำลังใจ พอได้เขียนระบายและมีคนรับรู้และให้กำลังใจก๊รู้สึกดีมากมากเลยคะ ขอบคุณอีกครั้งคะ

[แม่น้องวาเม]

แม่ทุกคนย่อมมีความรู้สึกแบบนี้แหละ อย่าโทษตัวเองนะค่ะ เป็นเหมือนกัน ต้องมานั่งเสียใจทุกทีที่ตัวเองทำให้ลูกเสียใจ (แต่อารามตอนนั้นก็อยากที่จะควบคุม) แค่เรารู้ตัวและตั้งใจจะทำให้ดีขึ้นก็พอแล้ว เป็นกำลังใจนะค่ะ

[ภิรมย์พร เด็ทท์บาร์น]

เหมือนกันค่ะ คุณอ้อม นิโคลัสก็ไม่ยอมใส่เสื้อผ้า เวลาอาบน้ำเสร็จ ก็วิ่งไล่จับกันอยู่นั่น จิ๊บเองก็โมโหดุลูกบ่อย ที่แย่ก็คือ แกชอบวิ่งไปวิ่งมา หรือ กระโดดโลดเต้นจนทำให้ตัวเองเจ็บอยู่บ่อยๆ ไอ้เราก็สงสารลูก บวกกับโมโห อยู่เฉยๆ ซะก็ไม่เจ็บตัว..
เวลาลูกร้องไห้ เราก็เจ็บไปด้วย
เป็นกำลังใจให้คุณอ้อมนะคะ

[อรดา พงศ์สุธนะ]

คิดว่าเป็นทุกคนนะคะพี่อ้อม...โตอีกหน่อยลูกมีวีรกรรมที่แม่ต้องปราบอีกเยอะเลยค่ะ คิดว่าเป็นธรรมชาติของเด็กๆนะคะ ให้เขาเรียนรู้ในหลายๆอารมณ์ของแม่ด้วยค่ะ

[JT007]

เป็นธรรมดาคะ คนเป็นแม่เหนื่อยคงมีอารมณ์หงุดหงิดบ้าง แต่ถ้าพยายามได้ ก็พยายามอดทนและใจเย็นนิดหนึ่งคะ เพราะเด็กเขาจะจับความรู้สึกองคนเป้นแม่ได้เร็ว และการสละเวลาฟังลูกสักนิดย่อมเป็นผลดีคะ แม้เขารู้ว่าเราเหนื่อยแต่เราก็สนใจที่จะฟังเขา ย่อมทำให้เรารู้สึกว่าเรารักเขาคะ เป็นกำลังใจให้นะคะ ทำใจให้สบาย ถือว่าเป็นบทเรียน คราวหน้าเราจะไดไม่ทำพลาดอีก สู้สู้ๆๆๆ คะ เพื่อลูก เหนื่ยในวันนี้แต่เป็นผลดีในวันข้งหน้าคะ

[mama_rut & shinwa]

คุณแม่คงเหนื่อยอ่ะนะคะ ก็เลยมีหงุดหงิดบ้าง เคยเป็นเหมือนกันค่ะ บางทีเวลาเราเหนื่อยๆ ละต้องมาเจอลูกร้องงอแง บางครั้งก็พูดเสียงดังใส่เค้า เค้าก็ยิ่งร้องหนักเลย พอลูกยิ่งร้องเราก็ยิ่งโมโหตัวเองที่ไม่เข้าใจเค้า เสียงดังใส่เค้าแล้วได้อะไรเนี่ยยย คิดละรู้สึกแย่จังเลย ตอนนั้นทำไปได้ไง เฮ้อ แม่นี่แย่จังเลยเน๊อะ ชินวา แต่ก็รักลูกที่สุดน๊าาค๊าาาาบ ^ ^

เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้สู้

[namo mom]

เป็นเหมีอนกันเลยค่ะคุณอ้อม เห็นน้ำตาลูกทีไรเศร้าทุกทีเลย ทำไปแล้วก็รู้สืกผิดเนอะ แต่ทำไมเด็กๆอาบน้ำเสร็จแล้วไม่ชอบแต่งตัวกันนะ เฮ้อ คงเป็นเหมือนกันทั้งโลก