เมื่อแม่ติดลูก

[Mommy Dearest]

อะไรจะขยันเขียนได้เขียนดีกันทุกวันน้อ บล็อควันนี้เป็นความคิดส่วนตัวนะคะ ใครไม่ชอบโปรดมองข้ามไปเถอะ

วันนี้ขอเขียนเรื่องแม่ติดลูก อึม แล้วจะเริ่มตรงไหนดี เอาเป็นว่า มาพูดถึงเรื่องการนอนของลูกกันดีกว่า อย่างที่ทุกๆคนรู้อยู่ว่าครอบครัวของเราใช้ชีวิตอยู่ไกลจากเมืองไทย แถมเป็นครอบครัวผสม สามีมีความเป็นส่วนตัวสูง ส่วนเรามีความเป็นครอบครัวสูง เมื่อพูดถึงความเป็นส่วนตัว ก็ต้องพูดถึงพื้นฐานการสอนตั้งแต่เด็กๆ การสอนของคนอเมริกันในความคิดส่วนตัวแล้ว คนอเมริกันจะสอนให้เด็กมีความเป็นส่วนตัวสูง มีความมั่นใจในตัวเอง ส่วนคนไทยจะสอนให้เด็กมีความนอบน้อมรักครอบครัว เกรงใจผู้ใหญ่ ดิฉันคิดว่าแคเร็คเตอร์พวกนี้ เกิดจากการปลูกผังตั้งแต่เด็ก ปกติดิฉันจะเป็นคนชอบขีดๆเขียนๆ บันทึกไดอารี่จนเป็นกิจวัตร เรื่องราวทุกตัวหนังสือ เมื่อกลับมาอ่าน จะได้ความรู้สึกย้อนกลับไปเมื่อเวลานั้น หลังจากที่มีลูก จากที่บันทึกถึงเรื่องของตัวเองก็กลายเป็นบันทึกถึงเรื่องลูกซะเป็นส่วนใหญ่ การเลี้ยงลูก พัฒนาการของลูก และสิ่งที่ได้ยินจากเพื่อนๆคนไทยที่อ่านไดอารี่ของดิฉันที่อยู่ที่เมืองไทยบ่อยๆคือ "ทำไมต้องอยากดิ้นรนให้ลูกนอนคนเดียว ทำไมอยากให้ลูกแย่งห้องนอน"

เรื่องของการแยกห้องนอนของลูกนี้เป็นเรื่องที่ถกกันมานมนาน เริ่มจาก ลูกสาวแรกเกิด ให้นอนในตระกร้าข้างๆเตียง ที่นี่เรียก baby bassinet อันนี้เข้าใจเหตุผล เพราะถ้านอนเตียงเดียวกันแล้วอาจจะหัน หรือกลิ้งไปทับเด็กได้ พอลูกสาวเริ่มโตขึ้นมานิด คนรอบข้างทุกคนแนะนำว่าอย่ากล่อมให้หลับคามือ ให้เอานอนตอนที่สลึมสลือ แรกๆ แยกห้องนอนลูกสาวเป็นสัดเป็นส่วน ทาสีห้องสวยงามเป็นสีชมพูหวานจนมดเลี่ยน ตกแต่งด้วยม่านสีหวาน มีเตียงเด็กแรกเกิดที่แยกเป็นสัดเป็นส่วน แรกๆลูกนอนดี ห้องของลูกอยู่คนละฝั่งบ้านกับห้องนอนของเรา พอดิฉันเริ่มกลับไปทำงาน ซึ่งเป็นการทำงานในเวลากลางคือ พ่อของลูกต้องดูลูกสามคืนต่ออาทิตย์ จากที่ต้องเดินไปหาลูก อีกฝั่งของบ้าน นานๆเข้าก็ย้ายลูกเข้ามานอนในห้อง นอนในห้องกลายเป็นนอนเตียงเดียวกัน นอนเตียงเดียวกันกลายเป็นอนก่ายกัน จบลงที่สามคนพ่อแม่ลูกนอนเตียงเดียวกันหมด ปัจจุบัน ลูกสาว สิบหกเดือน ยังนอนกับพ่อและแม่ นอนเองไม่ได้ ต้องกล่อม ต้องกก กันกว่าจะหลับ ถือว่าไม่เป็นปกติของเด็กอเมริกัน แต่ถ้าถามว่าในวัฒนธรรมคนไทยแล้วถือว่าเป็นปกติ เพราะหลานสาวสามคนก็นอนกับพ่อแม่จนห้าหกขวบ หลานสามคนก็ต้องกล่อมให้หลับ ไม่หลับเอง

เพื่อนๆทุกคนของดิฉันเองไม่มีใครแนะนำให้ให้ลูกนอนกับเรา ไม่ให้กล่อม เหตุผลที่เค้าให้ คือ มันจะเป็นการดีต่อเด็ก เด็กสามารถที่จะ comfort themselves ให้นอนได้ ตอนฝึกแรกๆอาจจะร้องให้ แคอาทิตย์เดียว พอปรับตัวได้เค้าก็จะนอนเอง คำแนะนำที่ได้ในวิธีการ คือ เอาลูกไปใส่ไว้ที่คริป ปิดประตู ปล่อยให้ร้อง ร้องเองเดี๋ยวก็หลับ

ดิฉันเอง ฟังคำแนะนำแล้ว เกิดความขัดแย้ง อย่างแรก รับไม่ค่อยได้ที่ปล่อยให้ลูกร้องให้ ฟังเสียงลูกร้องให้เหมือนใจแม่เองจะขาด อย่างที่สอง ให้เอาลูกใส่เปลเด็ก คงไม่ได้ เพราะเด็กที่บ้านลูกลิงมาเกิด ให้สูงแค่ไหนก็ปีนออกเองได้ เพราะตกคริปมาแล้วหนึ่งรอบ

พอกลับมานั่งคิด กลับมานั่งทบทวน จากการที่ใช้วัฒนธรรมทั้งไทย และอเมริกัน ก็ได้ข้อคิดใหม่ ที่เป็นข้อคิดผสมผสานของเราเอง ตัดใจได้ว่า คงให้แยกลูกให้เป็นสัดส่วนถึงแค่จุดๆหนึ่ง ให้เค้านอนในห้องเดียวกัน เตียงเค้าเอง ถ้าต้องกล่อมกันจนกว่าจะหลับ แต่ลูกมีความสุข ได้รับความอบอุ่นจากการกอด จากการหอม จากการที่ได้รับความใกล้ชิดจากพ่อแม่ ก็คงจะปล่อยไป สองอาทิตย์ที่ผ่านมา ยังต้องกล่อมลูกนอนอยู่ แต่ที่แตกต่างออกไปคือ เอาลูกนอนเตียงเด็กที่เอาที่กันเตียงมากัน เค้ายังขึ้นลงได้เองอยู่ ลูกนอนเองได้เกือบตลอดคืน ไม่ตื่นบ่อยเหมือนนอนที่เตียงของพ่อและแม่ มีตื่นมาขอทานนมบ้างเป็นบางคืน ส่วนความรู้สึกของแม่เมื่อสองอาทิตย์ผ่านไป อะไรเกิดขึ้น ความรู้สึกของแม่เอง เกิดอาการเปล่าเปลี่ยว จากที่นอนกอดลูกแทบทุกคืน ความรู้สึกดีๆที่กอดลูกมันหายไป ความเป็นส่วนตัวเพิ่มขึ้นนิดหน่อย เมื่อมาชั่งความรู้สึกดูแล้ว ใครกันแน่ที่ติดกัน ลูกติดนอนกับพ่อแม่ หรือพ่อแม่เองที่ติดนอนกับลูก

เมื่อต้องกลับมาตอบคำถามของเพื่อนที่เคยถามกันมา หลังจากลูกสาว สิบหกเดือน ดิฉันก็ได้คำตอบ ไม่ขอดิ้นรน คำแนะนำในการเลี้ยงลูก มีเอาไว้เป็น guidline การน้ำมาใช้นั้น อยู่ที่การปรับเปลี่ยน การเลี้ยงดูลูกที่ใช้ได้ผลต่อครอบครัวหนึ่่ง อาจจะใช้ไม่ได้ผลกับอีกครอบครัวหนึ่ง เพราะฉะนั้นปรับเปลี่ยนทุกอย่างให้เป็นสไตล์ของตัวเอง บางทีทุกอย่างมันก็ขึ้นอยู่แค่ "our parents'instinct"

[Buachom Jomzon]

อัมกับแฟนก็ติดลูกเหมือนกันค่ะคุณรี พวกเราไม่เคยนอนแยกกัน สามคนพ่อแม่ลูกอัดแน่นเป็นปูอัดเลยค่ะ แถมพ่อเค้าเข้าขั้นหนักกว่าอัมอีก พวกเราคิดเหมือนกันคือพอวันหนึ่งเค้าโตขึ้นและเค้าขอห้องส่วนตัว พอถึงตอนนั้นพวกเราพ่อกับแม่ก็อดคิดถึงใอ้ตัวเล็ก ที่นอนกอดอุ่นๆเหมือนกันค่ะ

[อรอินทุ์]

อิอิ อ่านแล้วรู้สึกดีจังเลยค่ะพี่รี แต่รู้สึกแม่จะติดลูกนะค๊ะนี่ เหมือนแนนเลยค่ะต้องนอนกอดลูกทุกคืนถึงจะรู้สึกดี

[Samita Srimachaporm]

ที่บ้านก็เหมือนกันค่ะลูกชายคนโตอายุ 11 ขวบ แยกห้องให้นอนได้อาทิตย์เดียวกลับมานอนกับแม่เหมือนเดิมส่วนเจ้าคนเล็กยิ่งแล้วนอนอย่างเดียวไม่พอต้องเอาจมูกชนกันนอนดมน้ำลายกันทุกคืนห้ามแม่หันหน้าออกจากเขาล็อคคอแม่ไว้เลยบางวันเล่นเอาแม่คอเคล็ดเลย แต่ก็มีความสุขและอบอุ่นดีค่ะ

[แม่น้องธีและน้องวิน]

สวัสดีคะ..คุณรี
พี่แหววก็เป็นคนนึงที่ให้ลูกชายทั้ง 2 คนนอนเตียงเดียวกันกับพ่อ-แม่ นอนเบียดกันอบอุ่นดีคะ..แต่ช่วงแรกพี่ก็ให้ลูกชายคนเล็ก นอนเตียงของเค้าคนเดียว (0-5 เดือน) กลางคืนเวลาเค้าร้องหิวนมด้วยความที่แม่เหนื่อยได้ยินเสียงร้องของเค้าช้า ทำให้เค้าติดดูดนิ้วมือเพราะเราตอบสนองเค้าไม่ทัน (ไม่รู้จะใช่อย่างที่คิดรึเปล่าคะ) ช่วงหลังพอเค้านอนกับเราก็จะตอบสนองได้ดีขึ้น แต่พี่ก็เอาฟูกยางพารามาวางที่พื้นห้องนอนด้วยเพื่อป้องกันลูกๆตกเตียงคะ..เพราะมีประสบการณ์ลูกทั้ง 2 คนตกเตียงเพราะกั้นเตียงไม่ดี..ตอนนี้ทั้ง 4 คนพ่อแม่ลูกจึงอบอุ่นกันทั้งครอบครัวเลยค่า. ถ้าใครไม่อยู่สักคนก็จะคิดถึงกันมากมายคะ...

[พลอยชมพู]

รี่เอ๊ย...น้องพลอยชมพูทำสถิตต่อเนื่องนอนเตียงเดียวกับพ่อแม่มาย่างปีที่ 10 แล้วค่า (ตอนนี้ก็ยังนอนอยู่)
ณ วันนี้มีเตียงของตัวเองเอามาวางติดกับเตียงพ่อแม่ แต่ก็กลิ้งมานอนเบียดแม่ตลอด ส่วนเตียงตัวเองปล่อยโล่งๆ

พี่ว่าดีมากๆ ค่ะ การที่ได้นอนกอดกันสามคนทุกคืน ความสัมพันธ์ความรักต่อกันแน่นแฟ้นมาก
สำหรับพี่ว่าลูกอยากให้เรากอดก็คงเป็นช่วงเล็กๆ นี้แหละ พอ 11 ขวบไปแล้ว เริ่มมีสังคมมากขึ้น
เดี๋ยวเขาก็อยากแยกไปเอง เราพยายามตักตวงความสุขตอนที่ลูกอยู่ในวัยเด็กให้มากที่สุด
เวลามันมีแต่เดินไปข้างหน้า ต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จะได้ไม่มาเสียดายภายหลังที่ไม่ได้ใกล้ชิดลูกค่ะ

[หม่ามี้พี่กาตาร์&น้องลาเต้]

มายกมือว่าติดลูกอีกคนคะเหมือนกันค่ะพี่รี หญิงก็ติดลูกน่าดูยอมทิ้งเตียงมานานกัน 3 คนพ่ออแม่ลูก ทุกวันนี้เค้ายังจับนมแม่อนอยู่เลย ถึงแม่ว่าจะสองขวบเจ็ดเดือนแล้วก็ตาม พอนอนๆไปก็ดิ้นไปเรื่อย สุดท้ายตอนเช้าเท้าลูกก็แปะอยู่บนหน้าหญิงทุกวัน แต่แค่นี้ก็มีความสุขเพราะเรารู้ว่าเค้านอนหลับสบายอยู่ข้างๆเรา ไม่มีอันตรายอะไรเกิดขึ้นกับลูก

จะเลี้ยงวิธีไหนก็ตามขอให้เราและลูกมีความสุขก็พอค่ะ

[Tao's mamy รักในหลวง]

บางทีเราก็หลงติดกับตำราหรือวัฒนธรรมตะวันตกมากเกินไปค่ะ เพียงแค่พวกเค้าเจริญด้านวัตถุมากกว่าฝั่งตะวันออกแค่นั้นเอง เรื่องความเป็นส่วนตัวสูงเป็นเรื่องนึงที่รัตน์มักจะรู้สึกแปลกๆ เสมอ และเมื่อเห็นวัยชราของชาวตะวันตก ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว (ความเป็นส่วนตัวสูง) อยู่ตามบ้านพักคนชรา แล้วก็คิดว่าทำไมหนอลูกๆ พวกเค้าถึงได้ปล่อยพ่อแม่ให้อยู่อย่างนี้ หรือว่าเพราะเค้าถูกพ่อแม่เลี้ยงมาแบบนี้ พอโตหน่อยก็ต้องดิ้นรนหาเงินเข้าเรียนมหาลัยเอง ถ้ามีงานทำแล้วตกงานจะกลับไปพึ่งพิงที่บ้านพ่อแม่ก็เป็นเรื่องไม่ค่อยเหมาะ สังคมไทยอาจจะสปอยล์ลูกเกินไป แต่พ่อแม่ก็ทำให้ลูกมีความอบอุ่นใจเสมอว่าไม่ว่าจะล้มจะพลาดยังไง พ่อแม่ก็พร้อมที่จะยื่นมือเข้าช่วยเหลือและประคองออบอุ้มไปด้วยกันตลอด ไม่ว่าลูกจะอายุเท่าใดก็ตาม
เรามีเวลาแค่ไม่กี่ปีเองค่ะ อย่างมากก็ก่อนลูกเข้าช่วงวัยรุ่น ที่เค้าคงต้องการแยกห้องเป็นสัดส่วน ใช้เวลาอันน้อยนิดนี้ให้คุ้มค่า ด้วยการได้กอดได้นอนก่ายเกยกันดีกว่า รัตน์เห็นด้วยกับการตัดสินใจเรื่องการเลี้ยงลูกแบบพี่รีนะคะ

[Suwasa Prapaipichit]

เหมือนกันนะรี ไม่ว่าใครจะว่ายังไงดี ยังไงถูก แต่ความเป็นแม่มีสูง
เราให้ลูกนอนกะเรา นอนกกกัน เราให้ลูกกินนมนอนทุกคืน เราทนไม่ได้กับเสียงร้องลูก (แต่ไมไ่ด้ตามใจมากไป)
แม้ว่าบางอย่างเรารู้ว่าเราทำมาผิดวิธี เช่นให้ลูกกินนม อมนมหลับไปทุกคืนตั้งแต่เด็ก ตอนนี้ก็ติดนมแม่นัวเนีย
นอนกะแม่ทุกคืน เราไปไหนไม่ได้เลยกลางคืน เคยกลับดึกคืนหนึ่ง ร้องไห้บ้านแตก ต้องรีบกลับมา
รู้ว่ามันลำบากกะแม่ เพราะเราไม่ได้ใฝึกเค้าแต่เล็ก แต่เราก็ยอมอ่ะ
ตอนนี้ยังไม่ได้เลิกมื้อดึกเลย แค่คิดก็หนาวแล้ว she หลับหูหลับตาร้องไห้แน่

[อรดา พงศ์สุธนะ]

เพิ่งมาได้อ่านบล็อคนะคะ ความเป็นแม่ทำให้เราอยากใกล้ชิดลูกในสไตล์คนไทย เมื่อลูกร้องและโดนปิดห้องขังไว้ เราจะรับได้หรือ ..โห ไม่ง่ายเลยค่ะพี่รี ถ้าอยากทำแม่ต้องปิดตา ปิดหูเลยนะคะ

หลายชายคนหนึ่งติดแม่มากเลยค่ะ ทุกวันนี้ 13 ปียังนอนกุมมือแม่อยู่เลย เขาจะได้รับความอบอุ่นมาก และในไอเดียพี่สาวคือ เมื่อเขาพร้อมเขาจะย้ายห้องไปเองค่ะ

หากลูกรู้สึกอบอุ่น เวลาที่เขามีปัญหาเขาจะคิดถึงเราเป็นคนแรกนะคะ และพ่อแม่ก็คือที่ปรึกษาที่ดีที่สุดของลูกค่ะ

อันนี้เป็นเพียงไอเดียส่วนตัวนะคะ ทั่งนี้ต้องคุยกับสามีพี่รีว่ามีความเห็นอย่างไรด้วย เพราะต้องเป็นวัฒนธรรมที่ผสมผสานจริงๆค่ะ

[แอ็บแบ้วตีนกา]

ค่ะพี่รี เพี้ยเองก็ติดเขาเหมือนกัน เราน่ะมีเตียงใหญ่ให้นอนไม่นอน ต้องไปซื้อที่นอนยางพารามานอน บนพื้นกัน 3 คนพ่อแม่ลูก เพราะกลัวว่าลูกจะดิ้นตกเตียง โยโย่น่ะอยู่กับเพี้ยตลอดเวลาทั้งวันทั้งคืน เพี้ยคงทนไม่ได้ที่เห็นลูกร้องไห้ สงสัยต้องร้องไห้ตามแน่ๆ