เว็บทั้งหมดจะย้ายไปที่ www.2pasa.com แล้วนะครับ ตามไปที่นั่นได้เลย

หมู่บ้านเด็กสองภาษา พ่อแม่สร้างได้

หมู่บ้านเด็กสองภาษา พ่อแม่สร้างได้ - สองภาษาดอทคอม

อุทาหรณ์จากการยัดเยียดการเรียนเกินไปทำให้เด็กสติขาด

Forward Mail ที่ได้รับมาค่ะ
โปรดอ่านให้จบเป็นประโยชน์กับทุกๆท่าน เรื่องจริงที่ใหญ่ที่สุดในชีวิต

หวัดดีค่ะ... ก่อนอื่นจะเล่าเรื่องให้ฟังค่ะ...เพิ่งได้รับทราบมาเหมือนกันจากปากของเพื่อนทั้งน้ำตา...และคิดว่ามีประโยชน์ไม่มากก็น้อย... เพื่อนคนนี้ไม่ได้ติดต่อมานาน ประมาณเกือบๆ 4 ปีเห็นจะได้ คือไม่สนิทเท่าไรแต่พูดคุยกันได้และตอนนี้เพื่อนมีลูกแล้วค่ะ...แต่มีเพื่อนน้อย เพื่อนแต่งงานกับวิศกร(สามี)ที่เก่งมากค่ะ และตัวเพื่อนเองก็จบมหาลัยเอกชน ก็เกียรตินิยมอันดับ 2 ด้านภาษาต่างประเทศค่ะ คือเหมาะสมถึงไม่รวยมาก แต่ก็เกินปานกลางนะคะพอแต่งงานก็ไม่ได้ติดต่อใคร แต่ทราบว่ามีลูก ณ.ปัจจุบันก็ 7 ขวบกว่าแล้วค่ะ

โทรไปหาเพื่อนเพราะตอนนี้เรามีลูก 4 ขวบกว่าค่ะ ก็หาข้อมูลเรื่องการเรียนในนี้เป็นหลักและ อาศัยถามคนอื่นด้วยและไม่อายที่จะถามด้วย เพราะคิดว่ายิ่งรู้มากก็ยิ่งดีจึงได้โทรไปหาเพื่อนค่ะ และถามเรื่องลูกสิ่งที่ได้รับ คือการปล่อยโฮอย่างแรง ร้องไห้จะเป็นจะตายเดี๋ยวนั้นเราก็ตกใจ เฮ้ยแกเป็นไรว่ะเป็นไร.... มันบอกว่ามันอึดอัด มันจะบ้าอยู่แล้วปรึกษาใครก็ไม่ได้ทุกวันนี้ มันถูกตราหน้าว่าเป็นคนผิด... ' ผิดอย่างร้ายกาจ ' จากครอบครัวสามีและแม่ตัวเองมันปรึกษาใครก็ไม่ได้ เพราะพื้นฐานคือ...ทั้งสามีและเพื่อนเป็นคนเสียเงินเท่าไรเท่ากัน แต่อายหรือไม่สมบูรณ์ไม่ได้ดังนั้นมันจึงไม่ปรึกษาใครเลย เพราะมันอายและไม่อยากให้ใครดูถูกมัน เรื่องคือ... ลูกชายเข้าเรียนตอน 3 ขวบกว่านิดๆ ได้เข้าเรียนในระดับโรงเรียนดังเลย ค่าเทอมเป็นแสน คอมพร้อม เพื่อนดี สังคมดูดี เพอร์เฟ็กและโรงเรียนเป็นที่หมายตามากค่ะ
ที่นี้โรงเรียนดังก็พ่อแม่ต่างก็ผลักและดันกันสุดฤทธิ์(มันบอกอย่างนี้ค่ะ) เงินพร้อมซะอย่างก็คุยกันต้องติวอย่างนั้น
ต้องครูคนนี้ ฝรั่งคนนี้ ต้องเรียนนี้เสริมเจ๋งค่ะ เพื่อนก็เป็นเช่นนั้น

ที่นี้... ลูกเรียนวันจันทร์ – ศุกร์ยัน 6 โมงเย็น และเป็นอย่างงี้มาตั้งแต่อนุบาล 1 ถึง 3...
เข้านอน ไม่เกิน 3 ทุ่มเพราะต้องตื่นเช้าไปส่งตื่นตอน... ตี 5 ครึ่ง
เพราะเพื่อนมีบ้านในหมู่บ้านใหญ่แห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่นอกเขตและห่างจากโรงเรียนค่อนข้างมาก
ออกจากบ้านไม่เกิน 6 โมงเช้าเท่านั้น และไปถึงโรงเรียนประมาณเกือบ 7 โมง
วันเสาร์...เรียนพิเศษเสริมเริ่ม 8 โมงเช้าถึงบ่ายโมง และ ตอนบ่าย 3 เรียนว่ายน้ำจึงได้กลับบ้าน
ส่วนวันอาทิตย์...ครึ่งวันเช้าเรียนที่สถาบันคุมองต์เสริม ครึ่งวันหลังผักผ่อน...
ตอน 1 ทุ่มวันอาทิตย์ต้องทบทวนงานและเตรียมความพร้อม เพื่อไปเรียนวันจันทร์ไม่เกิน 3 ทุ่มเข้านอน
และเหตุการณ์ที่มันเล่าแบบสะเทือนใจตอนหลังคือ.... ลูกไม่มีเพื่อนในหมูบ้านเลยสักคนเดียว...
เพราะไม่ได้คุยกับใครอยู่แล้วสังคมเมืองของแท้ ปั่นแต่จักรยานของเค้าเท่านั้น
วันนั้น...วันอาทิตย์ลูกก็ปั่นจักยานไม่ยอมเข้าบ้าน แม่ก็เรียกให้มาอาบน้ำได้แล้ว 6 โมงเย็นแล้ว
เตรียมกินข้าวและทบทวนการบ้าน.ลูกก็ไม่ฟังเพื่อนและสามีโมโหบอกว่า ' เข้าบ้านเดียวนี้เข้าบ้านเลยทำไมดื้ออย่างนี้ยิ่งโตยิ่งดื้อ ' ( เพื่อนว่าลูก) จะไม่ให้ขี่จักรยานอีกต่อไป ตัวสามีก็ไปดึงจักรยานออกจากลูกและแม่มาจับลูกเข้าบ้าน
สามีบอกว่า...ป๋าจะโยนจักรยานทิ้งซะถ้าทำอย่างนี้อีก ลูกชายเข้าไปกอดขาพ่อ...และยกมือไหว้ป๋า อย่าทำหนูไม่มีเพื่อนที่ไหนจักรยานคือเพื่อนของหนู หนูมีจักรยานเป็นเพื่อนเท่านั้น...ป๋าอย่าทำนะทั้งเพื่อนและสามีก็ไม่ใส่ใจอะไร
เพียงต้องการให้เข้าไปอ่านหนังสือเท่านั้ั้น

และ...อีกเหตุการณ์หนึ่งกว่าจะจับใจความได้ มันร้องไห้ไม่หยุดเพื่อนร้องไห้เหมือนจุดพลุเลย...
ลูกกลับจากบ้านคุยกับพ่อและแม่ อยากดูอุลตร้าแมนมดเอ๊กช์บ้างเพื่อนๆคุยกันที่โรงเรียน..
เค้าไม่รู้เรื่องเลย เพื่อนยังบอกว่าที่บ้านไม่มีทีวีหรือไง(เด็กอนุบาลนะค่ะ) ทำให้เค้าไม่มีปฏิสัมพันธ์กับเพื่อนๆ...
เค้าได้ดูแต่การ์ตูนเสริมความรู้เช่น ถ้าดู UBC ก็ประมาณ ดอร่าหมาบลู ประมาณนี้...สามีและเพื่อนบอกว่า
ลูกอย่าทำตัวไร้สาระได้หรือเปล่าตอนนี้เพื่อนๆ ลูกอยากทำอะไรก็ปล่อยเค้าไปการ์ตูนมีแต่ความรุนแรง
ไม่เสริมความรู้อะไรเลย เราได้เปรียบ...เราใช้เวลาทบทวนและเรียน...ในขณะที่คนอื่นเค้าไร้สาระ...ลูกลองคิดดู..โตขึ้น
ลูกก็จะเป็นนายของคนพวกนี้และคนพวกนี้จะไม่เหนือลูกเด็ดขาด การสอนจะประมาณนี้ตลอด... แต่เพื่อนบอกว่า
เค้าและสามีทำดีที่สุดและให้ในสิ่งที่ดีที่สุด ที่คนทั่วไปบางทีก็ให้ไม่ได้ด้วยซ้ำไป...ที่นี้หนักสุด...ต้องติวเข้า ป. 1
ที่นี้เวลาเล่นแทบน้อยมาก...แต่ก็ได้ติดที่ ป. 1 ตามที่หวังไว้แต่ก็ต้องเรียนเสริมเหมือนเดิม...ฯลฯ

จนถึงวันที่ลูกทนไม่ได้...จนลูกโกรธจนตัวสั่น..และพูดว่าเค้าจะไม่เป็นคนดี...เค้าเบื่อที่สุดแล้ว...เค้าอยากเล่นฟุตบอล...เค้าอยากวิ่งเล่น...อยากดูการ์ตูน...อยากอ่านขายหัวเราะให้พ่อแม่อนุญาตอ่านให้ฟัง เค้าเกลียดพ่อและแม่...ทำไมต้องบังคับ...ทำไมต้องอาย...ทำไมเค้าจะเป็นคนชั่ว...
( เพื่อนมันบอกว่าลูกพูดจนลิ้นพันกันตัวสั่นไปหมดจับลำดับคำพูดยาก) อะไรก็พูดๆๆๆๆออกมา ร้องไห้หน้าแดง
กำหมัดขว้างข้าวของเสียงดังในระหว่างนั้นสามีและเพื่อนก็ใช้เสียงดังเพื่อหยุดพฤติกรรมแต่ไม่เป็นผล
ยิ่งดังก็ยิ่งดังใส่จนเด็กเป็นลมคงสะสมมานาน พอผ่านไปสักระยะ...
จนทางโรงเรียนมีจดหมายมาถึงเพื่อเชิญผู้ปกครองไปพบพอไปถึงโรงเรียน ทางครูบอกว่า...ตอนนี้น้องมีอาการเหม่อลอย...ไม่มองกระดาน... และไม่มีปฎิสัมพันธ์กับเพื่อนเลยแม้แต่คนเดียว...ให้ทำอะไรทำได้หมดแต่ทำไปอย่างให้จบไป ไม่มีอารมณ์ร่วมแม้แต่น้อยบางครั้งก็มีน้ำตาเอ่อ...แต่ไม่ไหลออกมาเป็นระยะและพูดน้อยลง ใช้สายตาและท่าทางคิดมากขึ้น....ฯลฯ

เพื่อนและสามีไม่ยอมรับและไม่เชื่อ ก็สักพักใหญ่ๆ จึงไปพบหมอที่สมิติเวช
หมอแจ้งว่า...น้องกระทบกระเทือนทางจิตใจอย่างแรง บวกกับเก็บกดภายในสิ่งที่ฝืนความรู้สึกมานาน...
จนระเบิดออกมาเหมือนคนเสียสติ เค้าไม่ได้บ้า...หรือพิการทางสมอง... แต่เค้าปิดกั้นทุกสิ่งทุกอย่างเอง...ไม่รับเอง...ไม่เอาเอง... ซึ่งตรงนี้น่าวิตกคือแล้วเมื่อไรเค้าจะรับและเปิดใจกลับมาเหมือนเดิม สมาธิและจิตใจได้ถูกตัดด้วยตัวเค้าเอง... เค้าอยากอยู่แต่ในโลกจินตนาการที่เค้าคิดว่านั้น คือความสุขของเค้า...ไม่อยากออกมาเลยด้วยซ้ำ...
คงต้องใช้เวลามากเพราะถ้าเรารู้ว่าเค้าสมาธิสั้น... เรามีทางแก้ ถ้าเค้าเป็นดาวน์...เรารู้วิธี แต่เค้าเลือกเองที่จะปิดตัวเองอย่างเด็ดขาด...ถ้าปล่อยไว้จะกลายเป็นคนวิกลจริตทางความคิดในอนาคต

ทุกวันนี้ผลคือ...สามีก็ยอมรับในระดับหนึ่ง แต่ก็เริ่มโทษภรรยามากกว่าโทษตัวเอง ตอนนี้มันรับกรรมเต็มๆ ลูกไม่สามารถเรียนได้แล้วคะ...
ต้องพบจิตแพทย์เด็กโดยตรง ถึงตรงนี้มันบอกว่ามันเรียกลูกกลับมาไม่ได้แล้วจริงๆมันเศร้ามาก มันก็กำชับไม่ให้ดิฉันบอกใครเพราะมันอาย แต่เรื่องนี้มีความรู้มากไม่ใช่เป็นเรื่องที่น่าอาย...
เมื่อทุกท่านได้อ่านเรื่องนี้จบแล้ว อย่าเก็บเรื่องนี้เอาไว้คนเดียว...กรุณาส่งเมลล์
ไปบอกกับใครก็ได้หรือญาติพี่น้องของเราก็ได้ เผื่อว่าเหตุการณ์ที่เล่ามานี้จะได้ไม่เกิดกับบุคคลที่ท่านรัก...เป็นรายต่อไป

Views: 1374

Replies to This Discussion

ตอนอยู่ป6 โรงเรียนจัดให้มีพิธีไหว้วันแม่ นีไปบอกแม่ แม่บอกไม่ว่าง ต้องขายของ วันนั้นเลยต้องเอาพวงมาลัยไปไหว้ครูแทน หลังจากพิธีเริ่มไม่นานแม่เข้ามาในโรงเรียน เดินไปบอกแม่ว่า"เอาพวงมาลัยไหว้ครูแทนแล้ว เพราะคิดว่าแม่จะไม่มา'' จำได้ว่าพูดไปร้องไห้ไป ร้องตั้งแต่เห็นแม่เดินเข้ามาแล้วหล่ะ(ตอนนั้นไม่รู้ตัวว่าทำไมถึงร้องไห้) ยังจำภาพเหตุการณ์นั้นได้จนทุกวันนี้
ไม่ทราบว่าเคยได้ยินเรื่องของสุนทรียสนทนารึเปล่านะคะ ที่กรุงเทพ มีการอบรมเรื่องนี้บ่อยๆ คือจะช่วยทำให้เรารู้จักตัวเอง แล้วก็ฟังคนรอบข้างอย่างจริง ๆ น่าจะแนะนำให้เค้าศึกษาดูคะ ดิชั้นว่าน่าจะช่วยได้
ขอบคุณคะสำหรับความรู้ดีๆ พ่อแม่ก็น่าสงสาร เป็นเรื่องของความหวังดีที่เราไม่ได้มองหรือลืมใส่ใจกับความรู้สึกของเด็ก
อ่านแล้วน้ำตาไหลเลยค่ะ
สงสารทั้งน้องแล้วก็คุณแม่ด้วย
เป็นอุทธาหรณ์สอนพ่อแม่ทุกๆ คนให้เดินทางสายกลางนะคะ
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ สะเทือนใจจริงๆ
เศร้าจริงๆเลยค่ะคุณแพท ตอนนี้สิ่งที่ดีที่สุดของพ่อแม่น้องเค้า ก็คือ ความรัก ความอบอุ่น แล้วก็เวลาเลยล่ะค่ะ อยากให้พ่อและแม่หันหน้าเข้าหากัน ให้กำลังใจกัน จะต้องผ่านวิกฤตนี้ไปได้แน่ๆ บีขอเป็นอีกคนนึงที่จะคอยให้กำลังใจครอบครัวนี้ค่ะ
ตกข่าวมาเป็นปี

ไม่รู้ตัวว่าแอบบังคับใจลูกไปหรือเปล่า ทำของเล่นแนววิชาการให้ลูกเล่นแต่ลูกไม่เล่น ไม่เล่นก็อย่าเล่น แม่ก็ทำของแม่ไปเรื่อย พวกของเล่นสำเร็จรูปก็ไม่ให้เล่น เล่นแป็บเดียวก็เลิก ให้เล่นแบบต้องคิดต้องจินตนาการนี่แหละถึงจะคุ้ม

การ์ตูนต่อสู้ก็ไม่ให้ดูกลัวลูกเลียนแบบ แต่จะบอกว่าแม่ไม่อยากให้ดูเค้าต่อสู้กัน มันไม่ดีหน่ะลูก แต่เค้าก็รู้จักจากเพื่อน พวกben10 อุลตร้าแมนก็รู้จัก ก็ได้แต่เสื้อ หรืือรองเท้ามาเชยชม แต่มาดูเป็นเรื่องเป็นราว แม่ก็ขอเถอะนะ
อืม แพทว่าที่คุณแอนทำไม่เกินไปหรอกค่ะ เพราะคุณแอนยังให้ลูกเล่น เพียงแต่เราเลือกของเล่นให้ลูกเท่านั้นเอง เรื่องการ์ตูนก็เหมือนกัน เราเลือกให้เค้าได้ ไม่ได้เค้าเค้านั่งเรียนหนังสืออยู่ตลอดนี่ค่ะ ถ้าเราไปบังคับให้เค้าเรียนอย่างเดียวไม่มีเล่น ไม่รู้จังสนุกบ้างเลยสิค่ะ แพทว่าอันนั้นแหละที่เกินไป เพราะเด็กเล็กๆ เรียนรู้จากการเล่นค่ะ เด็กโตก็ต้องรู้จักแบ่งเวลาเล่น เวลาเรียนเหมือนกัน
พี่งเข้ามาอ่านเริ่มมีกังวลหน่อยๆๆ
เดิมตกลงกับคุณพ่อน้องคีนว่าจะให้ลูกไปรร.ตอนเข้าป.1 โดยอนุบาลแม่จะสอนเอง แต่พอเข้าเวบ คุยกับเพื่อนๆ วัยเดียวกัน แล้วก็อีกหลากหลายปัญหา เช่น จะสอนลูกอย่างไร ทั้งวิธีการ และแนวทางที่เหมาะกับวัย รวมทั้งเรื่องอุปกรณ์
เพราะบอกตามตรงว่า เราก็ไม่เคยมีความรู้ในการสอนเด็กว่าวัยก่อนเข้าประถมยังไง แล้วถ้าสอนเองตามแนวใจฉัน เวลาเข้ารร.ซึ่งก้ยังสับสนเรื่องแนวว่า จะไปสายไหนกันแน่เนี่ย ก็ยิ่งสับสน

เฮ้อ แต่พออ่านเรื่องนี้ แล้วอยากสอนลูกเองละ
เคยได้รับจาก Mail เหมือนกันค่ะ เราก็เป็นคนหนึ่งที่อยากให้ลูกเรียนเก่ง ๆๆ กลับจากทำงานก็รับให้ลูกปิด tv เลิกดูการ์ตูน แล้วก็บอกให้มาเล่นเกมภาษาอังกฤษ ไทย คิดเลขกัน แล้วแต่โอกาส ก็เพลินคะ ได้มั่งไม่ได้มั่ง ทำบ่อยๆ ก็คงจะจำได้ไปเอง ไม่กล้าบอกลูกตรงว่า มาเรียนนักสือกันเดี๋ยวแม่จะสอน กลัวลูกต่อตาน และเกร่งไม่สนุกกับการเรียน เราเองก็จะเครียดไม่ได้ดั่งใจ ตอนนี้ลูกชาย 3 กว่า แล้วค่ะ อยู่ อ.1
อ่านแล้วเศร้าจัง แต่ดีใจมากที่ได้อ่าน เพราะถ้าไม่อ่านเราอาจจะเป็นหนึ่งในนั้นที่พยายามยัดเยียด
สิ่งที่คิดว่าดีให้กับลูก โดยลืมนึกถึงความรู้สึกของลูกไป
เพิ่งเปิดเข้ามาอ่าน
ต้องเริ่มกลับมามองตัวเองว่าเป็นอย่างนี้หรือเปล่า
ด้วยความที่อยากให้ลูกได้ดีกว่าพ่อ แม่ที่เป็นอยู่เลยลืมคิดถึงจิตใจของลูกไปเลย
เมื่อก่อนเคยตั้งความหวังกับลูกไว้มากมาย แต่ตอนนี้ลูกโตแล้ว
เค้าสามารถฝัน และเลือกอนาคตตามประสาเด็ก 9 ขวบ ได้แล้ว เค้าคิดไม่เหมือนที่เราคาดหวังไว้เลย
ยกตัวอย่างเช่น อยากเป็นแม่ค้า อึ้งมั๊ยหละคะ
เหตุผลของลูกคือ ขายของได้เงินทุกวัน ไม่ต้องรอรับเงินเดือนเหมือนพ่อ (พ่อเป็นทหาร)
ลองพยายามเปลี่ยนความคิดของลูกดู พยายามมาหลายเดือนแต่ลูกก้ออยากเป็นแม่ค้าเหมือนเดิม 55555
ต้องรอดูตอนต่อไปนะคะ

RSS

--oO--

สแกนโค้ด แอดไลน์ @2pasa แล้วลุ้นของรางวัลรวมคลิปเวิร์กช็อปทั้งหมด

Events

หนังสือในชุดเด็กสองภาษา



© 2024   Created by ผู้ใหญ่บิ๊ก.   Powered by

Badges  |  Report an Issue  |  Terms of Service