สมาชิกใหม่ ขอคำแนะนำด้วยคนนะค่ะ

[ณิชาวรรณ ไกรสนาม]

สวัสดีค่ะ ดิฉัน ณิชาวรรณ ไกรสนาม คุณแม่น้องฟรัง ด.ช.ณฐกร งามผิว อายุ 11 เดือน ดิฉันได้เจอกับหนังสือ เด็กสองภาษา พ่อแม่สร้างได้ เกิดความสนใจและอ่านเพียง 2 วันก็จบเล่ม เป็นเนื้อหาที่เข้าใจง่าย และเกิดแรงบันดาลใจ และตั้งใจที่จะสอนภาษาให้ลูก เพราะเดิมทีเป็นคนชอบภาษาอยู่แล้ว แต่โอกาส และการศึกษาที่ไม่เกี่ยวข้องกันจึงไม่สามารถที่จะฝึกได้ เลยถือโอกาสที่จะฝึกไปพร้อมกับลูก คือ เริ่ม ABC พร้อมกันกับลูก โดยมีคุณพ่อเป็นคนช่วย (แต่คุณพ่อขอพูดภาษาไทยนะค่ะ) เพราะไม่มีเวลาในค้นหา (เราทำงานทั้งคู่ค่ะ กลางวันลูกอยู่เนิสเซอรี่ กลางคืน และเสาร์-อาทิตย์ เท่านั้นที่ดิฉันฝึกพูดกับลูกค่ะ) ตอนนี้พูดภาษาอังกฤษกับลูกตลอดค่ะ นึกได้บ้าง ไม่ได้บ้าง ตอนแรกเขาจะงง ไม่ค่อยจะสนใจดิฉัน แต่พออยู่กับคุณพ่อเขาจะอ้อแอ้กับคุณพ่อตลอด หลังจากย่างอาทิตย์ที่ 2 เวลาอยู่กับดิฉัน 2 คน เขาก็จฟังและเริ่มตอบสนอง ในสิ่งที่ดิฉันพูด เช่น fish เขาก็จะชี้ที่ ปลา ดิฉันทำอย่างนี้ทุกวัน ตอนเช้าก่อนไปเนิสฯ ตอนเย็นหลังจากกลับจากเนิสฯ แต่บางครั้งเขาก็ยังเมินๆ อยุ่บ้าง ยิ่งเวลาอยู่กับคุณพ่อเขาจะไม่สนใจดิฉันเท่าไร (จากการอ่านหนังสือดิฉันเข้าใจดีว่าเขาคงฟังไม่รู้เรื่อง) ตอนนี้ย่างอาทิตย์ที่ 3 แล้วค่ะ น้องเริ่มตอบสนองมากขึ้น เช่น เปิดสวิชไฟเอง โดยที่ดิฉันพูดเป็นภาษาที่ 2
ปัญหา/อุปสรรค
ดิฉันพูดกับลูกแรกๆ ก็ไม่กล้าพูดเท่าไรการออกเสียงตัวเองก็รู้ว่าบางคำออกเสียงไม่ถูกต้อง แต่หากเราไม่มั่นใจลูกก็อาจจะเป็นคนไม่มั่นใจตามก็ได้ ก็พยายามพูดให้ฟังชัด และพยายามพูดต่อหน้าสาธารณชนด้วย วันหนึ่งดิฉันพูดกับลูก และมีเพื่อนยืนอยู่ด้วย ออกเสียงผิดค่ะ โห เพื่อนคนนี้ทักเสียงดังมากจนคนอื่นได้ยิน(โชคดีเป็นคนใน office ด้วยกัน) และต่อด้วยประโยคว่า ฉันเห็นเธอพูดกับลูกเป็นภาษาอังกฤษ พูดผิดอย่างนี้ สงสารลูกเธอจังอนาคตจะเป็นยังไง เป็นไงละดิฉันหน้าเหลือ 2 นิ้วเลยค่ะ อายมาก และก็มีอีกคนเป็นผู้ชายก็แทรกขึ้นว่า อะไรลูกยังพูดไม่ได้สอนให้พูดภาษาอังกฤษแล้วหรือ เอาภาษาไทยให้รอดก่อนมั๊ย ดิฉันพูดอะไรไม่ออกค่ะ พยักหน้า ยิ้มๆ ทำให้เป็นเรื่องตลก แต่ในใจมันพังทลายหมดแล้วความตั้งใจ ความมั่นใจ หลังจากนั้นทำให้ไม่กล้าที่จะพูดกับลูกในที่สาธารณชนอีก
แรงบันดาลใจ
ดิฉันเงียบกับลูกอยู่ 2 วัน คิดว่าหากเรามัวแต่อาย มัวแต่คิดว่าสิ่งที่เราทำไม่ถูก แล้วความหวังของเราละ อุตส่าห์ตั้งใจทำ แต่จะล้มเลิกกับคำพูดที่เขาพูดมาไม่กี่คำหรือ ดิฉันคิดว่าเปลี่ยนจากความกังวลใจ เป็นประสบการณ์ให้เราแล้วกันเราพูดผิดเขาทักก็คิดว่าเขาสอนเราแล้วกัน และพยายามหาแรงบันดาลใจต่างๆ มาใส่ โดยมีสามีเป็นคนแนะนำและให้กำลังใจตลอด
ดิฉันจึงอยากเป็นสมาชิกครอบครัว สองภาษาฯ เพื่อจะได้มีวิธีการ หรือเทคนิคใหม่ๆ กับดิฉันบ้าง ขอคำแนะนำด้วยนะค่ะ ที่สำคัญขอกำลังใจจากทุกคนด้วยนะค่ะ

[ณลิษา เรืองประชา]

เป็นกำลังใจให้นะค่ะ เหมือนกันเลยค่ะ ที่สาธารณะไม่กล้าพูดเลยค่ะ กลัวว่าจะพูดผิดสำเนียง แต่ก็เอาเถอะค่ะ พยายามต่อไป สู้ๆ

[Tao's mamy รักในหลวง]

นิสัยคนไทย...พูดสำเนียงผิด ออกเสียงผิด แกรมม่าผิด ก็โดนประณามหยามเหยียด เบาะๆ ก็แบะปาก ยิ้มเหยียดๆ เยาะๆ เฮ้อ...ก็เป็นซะอย่างงี้ พวกเราถึงได้พูดอังกฤษไม่เป็นสักทีไง
แต่ถ้าอยู่กับฝรั่ง หมายถึงทำงานร่วมกันในออฟฟิศฝรั่ง ถึงพูดผิด ฝรั่งก็ไม่ทำสีหน้าดูถูกอย่างคนไทยอ่ะ เอาตัวอย่างจากสามีนะคะ เค้ามั่วตลอด เทนส์ก็ใช้เป็นแต่ซิมเปิ้ล กับคอนทินิว แรกๆ ยังมีคำลงท้ายว่า...นะ ทุกประโยคอยู่เลย แต่สามารถทำงานได้ราบรื่น ฝรั่งเข้าใจในสิ่งที่ต้องการสื่อ จะมีตอมาชนก็คนไทยขี้อิจฉาในออฟฟิศนั่นแหละ แต่เค้าก็ไม่แคร์ หน้าหนาซะอย่าง ใครจะทำไม(วะ)

เป็นกำลังใจให้ค่ะคุณแม่น้องฟรัง สู้ไปด้วยกันนะคะ