ฤาการสอนสองภาษาของเราต้องยุติเพียงเท่านี้

[พ่อน้องเพชร พัฒนสัณห์]

            ผมกับแฟนเป็นคนจังหวัดตาก แต่ผมมาทำงานอยู่ที่สุพรรณบุรีตั้งแต่ปลายปี 49 ผมให้แฟนออกจากงานเมื่อรู้ตัวว่าท้อง เมื่อกลางปี 51 เนื่องจากแฟนเป็นโรคธาลัสซีเมีย และเป็นคนรูปร่างเล็ก ประกอบกับงานที่ทำเลิกไม่เป็นเวลา ยิ่งตอนสิ้นเดือนต้องเคลียร์บัญชีอยู่จนดึกดื่นกว่าจะได้นอน เลยตัดสินใจให้แฟนออกจากงาน  

            จนคลอดน้องเพชรเมื่อวันที่ 19 ม.ค. 52 โดยคลอดที่โรงพยาบาลในจังหวัดสุพรรณบุรี  อยู่สุพรรณจนอายุครบ 1 เดือน พ่อตาแม่ยายพาแฟนผมกับลูกไปอยู่ดูแลกันที่ตาก ช่วงนั้นผมจึงเทียวไปกลับตาก-สุพรรณ เป็นว่าเล่น จนน้องเพชรอายุครบ 3 เดือน แฟนผมจึงพาน้องเพชรกลับมาเลี้ยงที่สุพรรณ  อยู่กันสามคนพ่อแม่ลูกดูอบอุ่นจนเพื่อน ๆ ต่างพากันอิจฉา

            จนมีอยู่วันหนึ่งผมเดินเล่นอยู่ที่ร้านหนังสือ ก็พบหนังสือ "เด็กสองภาษา พ่อแม่สร้างได้" เล่ม 1 กลางเดือนเมษายน 52 ซึ่งตอนนั้นน้องเพชรอายุ 3 เดือนกว่าแล้ว ผมจึงตั้งใจมุ่งมั่นสอนลูกมาตลอด จนซื้อเล่ม 2 และล่าสุดก็ซื้อเล่ม Phonics มาแล้ว

ปัจจุบันน้องเพชร อายุ 2 ขวบกว่าแล้ว ฟังภาษาอังกฤษรู้เรื่อง สามารถพูด "pick me up please." และประโยคอื่น ๆ ได้อย่างชัดเจน เราสองคนพ่อลูกพูดภาษาอังกฤษกัน 80% ในขณะที่ครอบครัวเรากำลังสนุกกับการสอนสองภาษาอยู่นั้น เรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

            เมื่อน้องเพชรโตขึ้น รายจ่ายในบ้านก็ขยับขึ้นที่ละน้อย ๆ โดยที่เราไม่ทันสังเกต จนกระทั่ง รายรับกันรายจ่าย เริ่มไม่ลงตัวกัน จากตัวเลขที่เคยเป็นบวก เริ่มมีตัวเลขติดลบให้เห็น เนื่องจากผู้มีรายได้ใจครอบครัวคือผมคนเดียว

            จึงเกิดความคิดที่จะพาน้องเพชรไปอยู่ปฐมวัย เดือนละ 2,000 บาท ปัญหาที่เกิดขึ้นคือ รายรับของผมไม่เพียงพอต่อการจ่ายเงินเพิ่มเดือนละ 2,000 บาท อีกทางเลือกหนึ่ง คือ ให้แฟนไปหางานทำ ในต่างจังหวัดแบบนี้น่าจะได้ประมาณเดือนละ 5,000 บาท แต่ข้อเสียคือ การนำน้องเพชรไปอยู่ปฐมวัยแบบนั้น ก็คือการแบ่งเบาภาระเราในตอนกลางวันเท่านั้นเอง ตอนเย็นก็ต้องไปรับ กลางคืนเราก็ต้องเลี้ยงเองอยู่ดี หลังจากที่เหนื่อยจากการทำงานมาทั้งวัน ไม่ต่างอะไรกับการทำงานหาเงินไปจ่ายให้เนอสเซอรี่ เดือนละ 2,000 เลย

            อีกทางเลือกหนึ่ง คือการให้ตากับยายน้องเพชรมาอยู่ช่วยเลี้ยงที่สุพรรณ นั่นก็ทำไม่ได้ เนื่องจากปัจจุบันตากับยายน้องเพชรเปิดร้านก๋วยเตี๋ยวอยู่ที่ตาก ประกอบกับคนรุ่นตายายแล้วก็อยากอยู่บ้านตัวเองมากกว่า และบ้านพักสวัสดิการที่ผมอยู่ก็คับแคบเกินไป

            จากการปรึกษากับญาติ ๆ ทั้งหลายแล้ว ผลสรุปก็คือว่า ให้น้องเพชรไปอยู่กับตายายที่ตาก เนื่องจากลักษณะครอบครัวของแฟนผมอยู่กับแบบเครือญาติ ในซอยเดียวกัน มีบ้าน 6 หลัง ล้วนเป็น ปู่ ย่า ตา ยาย ลุง ป้า น้า อา กันทั้งหมด ทำให้สามารถช่วยกันดูแลได้เป็นอย่างดี และให้น้องเพชรไปเรียนที่ศูนย์เด็กเล็กของเทศบาล ซึ่งเสียค่าใช้จ่ายแรกเข้าเท่านั้น

             แฟนผมเบื่อกับการเป็นมนุษย์เงินเดือน  ผมจึงให้เงินลงทุนแฟนเพื่อทำกิจการส่วนตัว เป็นร้านขายขนมหวานเล็ก ๆ ตามที่เธอถนัด แผนของครอบครัวเราต่อไปคือ ให้น้องเพชรอยู่กับตายายที่ตากจนถึง ป.1 แล้วผมจะพาน้องเพชรกลับมาเรียนที่สุพรรณ

            ตั้งใจเหลือเกิน ตั้งใจตั้งแต่แรกที่รู้ว่าแฟนท้อง ตั้งใจว่าจะเลี้ยงเอง แต่เราก็ทำได้เพียงเท่านี้ ไม่นึกเลยว่า เงินเดือนที่ขึ้นปีละไม่กี่เปอร์เซนต์ จะหมุนตามไม่ทันข้าวของที่แพงขึ้นทุกวัน ๆ ตั้งใจไว้ว่าจะพยายามไปหาลูกให้ได้เดือนละครั้ง ถึงแม้ว่าจะได้เจอหน้าลูกเพียงแค่ครั้งละ 2-3 วันก็ตาม

             แน่นอน ความถี่ในการสอนสองภาษาหายวับไปกับตา จะทำยังไงดีนะ ฤาการสอนสองภาษาจะยุติเพียงเท่านี้

            

             

[kittika]

เป็นกำลังใจให้น่ะค่ะ ถ้าเป็นไปได้อยากให้อยู่ด้วยกัน พ่อ แม่ ลูก จริงไหมค่ะ

[พี่ฟ้าใส น้องไออุ่น]

ถ้าเป็นไปได้ อยากให้ลูกอยู่กับเรามากกว่าค่ะ เพราะชีวิตวัยเด็กเป็นช่วงเวลาที่สำคัญมากค่ะ เป็นความทรงจำที่ดี

ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหน ถ้าเด็กเลือกได้ เค้าไม่อยากอยู่กับคนอื่นนอกจากพ่อแม่

อ้อมีประสบการณ์ตรงค่ะ เกิดขึ้นกับตัวอ้อเอง ตอนเล็กๆ อ้อต้องอยู่กับตายายและญาติพี่น้อง

พ่อแม่ไม่ได้เลี้ยงเรามา ส่งให้แต่เงิน แล้วมาอยู่กับพ่อแม่อีกทีตอน ป.1แบบที่คุณพ่อน้องเพชรวางแผนไว้เลยค่ะ

ความผูกพันธ์กับพ่อแม่แทบไม่มีเลยค่ะ มันเป็นเรื่องน่าเสียดายมากๆ เลยนะคะถ้าลูกของเราไม่รู้สึกผูกพันกับเราอย่างที่ควรจะเป็น ลูกของเรา เราต้องกอดเค้าทุกวันนะคะ

[แม่ดาว&น้องพลอย]

ให้น้องเรียนเนอสเซอรี่ เดือนละ 2000 ดีกว่าค่ะ ส่งไปอยู่กับตา ยาย ข้อดีคือ ไว้ใจได้ แต่ข้อเสียก็มีมากเหมือนกัน. เช่น
- คิดถึง
- ภาษาอังกฤษหรือทักษะด้านอื่น ๆ ที่สอนมาก็จะสูญเปล่า
- คุณพ่อบอกว่าจะพยายามไปหาลูกให้ได้เดือนละครั้ง ค่าใช้จ่ายในการเดินทาง พ่อกับแม่ เท่าไหร่ คุ้มกับรายรับที่จะเพิ่มขึ้นไหม ในช่วงแรก ๆ อาจคิดถึงมากกกกก.....ไปเดือนนึงมากกว่า 1 ครั้ง
- ความอบอุ่นที่ลูกควรได้รับก็จะหายไปด้วย
- ตากับยายเลี้ยงอาจไม่เหมือนกับที่เราเลี้ยงเอง ตรงนี้คาดหวังอะไรไม่ได้. เพราะคนละความคิด คนละแนวทางกัน ส่วนมาก ปู่ย่า ตายาย มักตามใจหลาน
เขียนตามประสบการณ์ของตัวเองนะค่ะ เมื่อก่อนน้องพลอยก็อยู่กับ ปู่ย่า ที่ต่างจังหวัดเหมือนกัน เนื่องจากพ่อเค้าไม่ไว้ใจให้คนอื่นที่ไม่ใช่ญาติเลี้ยงลูกนะ่ค่ะ. พอน้องครบ 2 ขวบครึ่งก็รับมาเข้าเนอรเซอรี่ที่กรุงเทพ.

สู้ ฟู

[พ่อน้อง save]

สู้ๆ นะครับ... เป็นกำลังใจให้ครับ ผมก็ผ่านจุดนี้มาแล้ว

.. ความคิดส่วนตัวนะครับ ผมจะส่งเข้าศูนย์รับเลี้ยงเด็กเดือนละ 2 พัน

ตอนเย็นไปรับ.. ให้แม่เขาไปทำงาน .. ยอมเหนื่อยหน่อย..แต่ลูกอยู่กับเรา..(ทนคิดถึงไม่ไหวครับ)

สู้ๆ ครับ..

[แม่แอน]

เป็นกำลังใจให้ด้วยค่ะ

[ทิตยา สงนวล]

ขอให้ผ่านปัญหาต่าง ๆ ไปได้นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

 

[supida sutiporawat]

ใจเย็นๆ ทำตัวสบายๆแกล้งลืมๆไปบ้าง บวก ลบข้อดี ข้อเสียหาทางออกที่ข้อเสียน้อยที่สุด พอหาข้อเสียเจอก็ปรับเปลี่ยนเพิ่มเติมให้เข้ากับเราให้มากที่สุดแล้วปัญหาต่างๆก็จะค่อยๆดีขึ้นเองค่ะ  เอาใจช่วยอีกคนนะค่ะ

[นางรุ่งนภา ผลเกิด]

สู้ ๆ  นะค่ะ ขอเป็นกำลังใจให้เช่นกันค่ะ

[แม่น้องปัณณ์]

เป็นกำลังใจให้นะค่ะ ^_^