ตัวช่วยเยอะ เยอะเกินไป

[แม่น้องลัลลา]

สอนลูกเป็นเด็กสองภาษาค่ะ ทุกคนในบ้านก็เห็นด้วย แต่ที่เป็นปัญหาก็คือ ไม่มีใครเก่งภาษาอังกฤษเลย แต่โดยส่วนตัว คำไหนที่จะพูดกับก็จะพยายามศึกษา พยายามพูดให้เหมือน แต่ทุกคนก็พยายามช่วยด้วยการพูดกับนู๋ลัลลาเป็นภาษาอังกฤษ แต่ที่แย่ก็คือ ทุกคนพูดผิดหมดเลย ยิ่งอาม่ายิ่งแล้วใหญ่ พอดีอาม่าแกเป็นคนจีน พูดภาษาไทยยังแย่ แล้วมาพูดอังกฤษ สำเนียงยิ่งแย่ จะทำยังไง จะบอกตามตรงก็กลัวเสียน้ำใจ เลยอยากแชร์เพื่อนๆ ว่าเคยมีใครเป็นแบบนี้บ้าง แล้วทำยังไงกัน แล้วสิ่งที่ทุกคนพูดผิดจะมีผลกับเด็กมั๊ย กังวลมากเลยค่ะ

[แม่น้องโบอิ้ง]

ขอออกความเห็นในเมื่ออาม่าเป็นคนจีนก้อให้อาม่าสอนภาษาจีนซะเลยสิส่วนได้ก้อให้คนอื่นพูดส่วนพี่พูดengอย่างเดียวเป็นไงความเข้าท่าปะค่ะ ลองๆๆ ดู

[แม่น้องกุน & น้องญาญ่า รักในหลวง]

ขอแนะนำนะคะ พิมพ์เสร็จกลับไม่ไป ไม่เป็นไรรอบสอง ตั้งใจจะมาบอกว่า แม่หรือพ่อที่จะพูดอังกฤษเก่งไม่เก่งไม่ใช้เรื่องใหญ่เรียนพร้อมไปกับลูกและเช็คเสียงจากwww.thefreedictionary.com ตามหนังสือเล่มหนึ่งและสอง ส่วนอามาถ้าพูดจีนก็จีนไปเถอะ จะจีนแต้จิ่วหรือจีนกลางไป ไม่ต้องซีเรียส สอนให้เป็นธรรมชาตดและฟังลูกด้วยว่าถ้าลูกพูดไทยออกมาแล้วบางคำฟังไม่ออก เราต้องแก้ให้เขาพูดใหม่ให้ถูกต้องคะ ถ้าพูดอังกฤษออกไม่ชัดเสียงไม่ถูกไม่เป็นไรแก้ได้ แต้ต้องใช้ความถี่ให้มากกว่าเดิมคะ ขอให้เด็ก่ได้สัมผัสของจริงว่าอันนี้เรียกว่าอะไรคะเช่น หยิบช้อนมา get spoon to me ,please กินน้ำ drink some water เป็นต้น
ส่วนเรื่องที่สอง ต้องให้ทุกคนมาประชุมกันว่า ใครตกลงพูดอังกฤษกับลูก ใครพูดจีนกับลูกและใครพูดไทยกับลูก สภาพแวดล้อมไม่ต้องห่วงเลย เพราะว่าพูดไทยเยอะมากกว่าอยุ่แล้วคะและจดมาเป็นขอ้ๆว่า ทำแล้วอันไหนข้อดี อันไหนทำแล้วเป็นผลเสีย
ลองมาเล่าสูฟังมานะคะ

[แม่น้องลัลลา]

ก็ตกลงกันไว้ค่ะ ว่าให้ทุกคนพูดภาษาไทย ส่วนอาม่าพูดจีนกับหลาน (แต้จิ๋ว) แต่แกก็ไม่ยอมพูด กระตุ้นครั้ง พูดครั้ง แกจะหนักไปภาษาไทยเป็นส่วนมาก ส่วนคนอื่นพวกอาๆ ก็จะพยายามพูดกับแกเป็นภาษาอังกฤษ แต่เป็นอังกฤษแบบที่นึกได้มั่วๆ น่ะค่ะ ต้องคอยแก้ทุกครั้ง จนเคืองกันไปเหมือนกัน พอดีอยูบ้านสามีน่ะคะ ไม่เหมือนบ้านตัวเอง ผิดหูกันนิดก็อาจมีเคืองกันได้ ก็เข้าใจนะคะว่า ทุกคนอยากมีส่วนร่วม คือตอนนี้น้องยังพูดไม่ได้ แต่แกก็สามารถทำตามคำสั่งได้ทุกอย่างเวลาสั่งเป็นภาษาอังกฤษ แต่ที่กังวลก็คือกลัวตอนแกพูดน่ะคะ จะทำยังไงดี กลุ้มใจค่ะ

[แม่น้องกุน & น้องญาญ่า รักในหลวง]

ลองเข้าเวิร์คช๊อปที่คุณบิ๊กจัดไว้ คะ ตามแต่สะดวกคะ แล้วจเข้าใจเองทั้งหมดคะ เพราะว่าไม่รุ้จะอธบายอย่างไงเหมือนกันคะ

[แม่น้องลัลลา]

อยากไป มากๆเลยแต่ว่าไม่มีคนเลี้ยงลูกให้ ตอนนี้ก็กำลังเดิน ลองเข้าไปอ่านดูเห็นว่า ถ้าเอาเด็กไปด้วยจะทำให้ไม่เต็มที่ เพราะว่าลูกก็ไม่เอาใคร สามีถึงจะไม่ขัด เห็นด้วยกันว่าดี แต่ถ้าให้ไปนั่งฟังก็คงไม่ยอมไป ลำบากใจค่ะ คุณบิ๊กน่าจะทำเป็นซีดีขายนะคะ เผื่อคนไปไม่ได้จะได้ฟังบ้าง

[แม่น้องโบอิ้ง]

พี่ค่ะโดนใจอย่างหนึ่งค่ะ คุณบิ๊กน่าจะมีซีดีขายสำหรับคนไม่ได้ไปเวิร์ดช๊อปอ่ะ

[แม่น้องกุน & น้องญาญ่า รักในหลวง]

สามีไม่นั่งฟัง ก็เลี้ยงลูกอย่บ้านสักวันก็ได้คะ ผ้ชายจะได้รู้ว้าการเลี้ยงลูกเองจะเป็นอย่างไรเมื่อไม่มีใครช่วย น่าสนนะ

[มาม๊าน้องบุหลัน]

พออ่านจบ มาม๊าน้องบุหลันกลับนึกอิจฉาแม่น้องลัลลาที่โชคดีกว่าคุณแม่ๆอีกหลายคนที่ทุกคนในบ้านคุณสามีเห็นด้วยหมด ทั้งอาม่า ทั้งคุณอาอา มีความตั้งใจดีกันทุกคน มาม๊าน้องบุหลันก็เจอเหตุการณ์แบบนี้นะคะ แต่กลับกันที่่ว่าจากอาม่าเป็นคุณยาย จากคุณอาอา เป็นคุณป้าป้าซึ่งก็คือพี่สาวเราเอง และเรื่องแบบนี้สำหรับมาม๊ากลับเป็นเรื่องราวแห่งความสุข เป็นเรื่องราวที่เรียกเสียงหัวเราะให้กลับครอบครัวเสมอ แรกเริ่มมาม๊าก็มีความกังวลไม่ต่างจากคุณแม่น้องลัลลาหรอกนะคะ แต่ทุกครั้งที่ทุกคนพยายามใช้ภาษาอังกฤษกับน้องบุหลันทั้งๆที่ไม่เก่งแต่ด้วยความตั้งใจดี ทำให้มาม๊ารู้สึกดีและมีกำลังใจเสมอ มาม๊าเลยคิดว่าในเมื่อมันเป็นความสุขของทุกคนก็ย่อมเป็นผลดีต่อน้องบุหลันแน่นอน และก็เป็นจริงตามนั้นนะคะ จนวันนี้ปีกว่าแล้ว กลายเป็นว่าทุกคนได้ฝึกภาษาอังกฤษไปพร้อมๆกัน โดยมีเราเป็นผู้นำ สำเนียงก็จะคล้ายๆกัน(คือคล้ายเรา หะหะ) ถ้าคำไหนหรือประโยคไหนผิด พอได้ยินประโยคที่ถูกจากเรา บ่อยเข้าบ่อยเข้า เค้าก็พูดถูกกันไปเอง และการใช้ภาษาอังกฤษของคนอื่นๆกับน้องบุหลันเป็นการเพิ่มความถึ่และความคุ้นชินในการใช้ภาษากับคนอื่นๆที่ไม่ใช่แม่ด้วยนะคะ
ส่วนเรื่องอาม่านี่ยิ่งโชคดีเข้าไปใหญ่เลยค่ะ มีคนช่วยสอนภาษาจีน บอกอาม่าซิค่ะ ว่าใครๆก็อิจฉาที่มีอาม่าอยู่ใกล้ชิดน้องลัลลา น้องลัลลาต้องได้ภาษาจีนจากอาม่าแน่ๆ แล้วน้องลัลลาก็จะเป็นเด็กสามภาษา...ภาษาอังกฤษมีอาๆๆช่วยสอนแล้ว อาม่าเป็นความหวังเดียวที่จะสอนน้องลัลลาได้.... อาจต้องกระตุ้นบ่อยๆ แต่ไม่ยากเกินความสามารถหรอกค่ะ สู้สู้นะคะ

[แม่น้องลัลลา]

ขอบคุณค่ะ ภาษาจีนคงเลิกหวังค่ะ เพราะว่าแกไม่ยอมพูดจริงๆ ไม่เข้าใจแกเหมือนกัน ที่เหนื่อยอกเหนื่อยใจ ก็ตรงที่อยากให้สอนไม่ยอมสอน แต่ที่ไม่อยากให้สอน ก็สอนกันจัง พูดมากไม่ได้หรอกค่ะ ไม่เหมือนพ่อแม่เราเอง แต่ ก็จะพยายามทำให้ดีที่สุดค่ะ ดีกว่าไม่เทำอะไรเลย ทำใจค่ะ

[มาม๊าน้องบุหลัน]

ดีค่ะ ทำในสิ่งที่เราทำได้ ที่เหลือทำใจแล้วก็ตัดกังวลค่ะ คุณแม่น้องลัลลาค่ะ ไม่อยากให้คุณแม่กังวลมากในเรื่องสำเนียงหรือความถูกต้องจากการที่เค้าได้รับข้อมูลไม่ถูกต้อง ในเมื่อมันเป็นเรื่องนอกเหนือการควบคุม เพราะอย่างน้องบุหลัน ทั้งสำเนียงและการเรียนรู้แทบทั้งหมดน้องได้จากมาม๊าค่ะ ทั้งๆที่มาม๊ามีเวลาคุยกับน้องค่อนข้างน้อย แต่อาจะด้วยความสม่ำเสมอ และด้วยความใกล้ชิดตามธรรมชาติของแม่ลูก บวกกับเราเรียนรู้ร่วมกันอย่างมีความสุข คำไหนผิดก็ค่อยๆแก้กันไป ไม่เคยเลยค่ะที่จะแก้ไม่ได้ แต่อาจต้องใช้เวลามากบ้างน้อยบ้างเท่านั้นเอง (น้องบุหลันไปเนอสตั้งแต่อายุ 8 เดือน อยู่ที่เนอสตั้งแต่ 7 โมงเช้าถึง หกโมงเย็น มีหลายเรื่องค่ะที่นอกเหนือการควบคุม ) จากช่วงเริ่มต้นที่มีเรื่องให้กังวลมากมาย จนถึงตอนนี้มาม๊าไม่มีความกังวลใดๆเลยค่ะ เพราะรู้แล้วว่าคนที่มีอิทธิพลต่อการเรียนรู้ของเค้ามากที่สุดก็คือเรานั่นเอง สู้ สู้ นะคะ

[แม่น้องลัลลา]

ขอบคุณนะคะ สบายใจขึ้นเยอะเลย ที่ต้องการอยากจะรู้ก็คือ มันจะมีผลอย่างไร แล้วแก้ไขได้มั๊ย พอได้ยินว่าแก้ไขได้ ก็สบายใจค่ะ

[แม่น้องลัลลา]

ได้แค่ไหนเอาแค่นั้น ดีกว่าเราไม่ทำอะไรเลย จะได้ไม่เครียด relax จ้า อย่าคิดมาก