หมู่บ้านเด็กสองภาษา พ่อแม่สร้างได้ - สองภาษาดอทคอม

ขอพื้นที่สำหรับคนที่หัวใจสลาย และกำลังท้อแท้หน่อยนะค่ะ

ได้ข่าวว่าห้องนี้เป็นห้องที่รวมสากกระเบือยันเรือรบสำหรับคนเป็นแม่ ก็เลยอยากขอพื้นที่สักนิดเพื่อระบายและผ่อนคลายความเครียดของแม่ที่หัวใจสลายหมาด ๆ หน่อยนะค่ะ เรื่องก็มีอยู่ว่า เราแต่งงานอยู่กินกับสามีมาประมาณ 10 กว่าปีแล้ว (สามีเป็นคนเจ้าชู้) เคยจับได้เรื่อยว่าเขานอกใจแอบมีคนอื่น แต่เราก็ให้อภัยมาตลอด

เพราะเขาบอกว่าเลือกอยู่กับเรา แล้วเมื่อปีที่แล้ว เราก็ท้อง พอคลอดลูกได้ 3 เดือน ก็จับได้ว่าเขามีผู้หญิงอื่นอีก เท่านั้นยังไม่พอ เวรกรรมที่เกิดมันยังไม่สะใจ ยังให้เราได้รับรู้อีกว่าเขามีลูกด้วยกัน โอ้พระเจ้า แถมยังมีก่อนเราที่เป็นเมียแต่งด้วย ผู้หญิงคนนั้นคลอดตอนเราเพิ่งตั้งท้อง แต่เรามารุ้ตอนคลอดลูกได้ 3 เดือนพอดี (เป็นการจับได้มิใช่เป็นการยอมรับ) เท่านั้นละ น้ำตาแห่งความชอกช้ำ ไหลออกมาไม่บันยะบันยัง เหมือนสมองจะแตก ยิ่งมองหน้าลูกตัวเองแล้ว รู้สึกสงสารมาก ภาวะครอบครัวแตกแยกกำลังจะมาเยือนเราแล้วไอ้ตัวเล็กเอ้ย แต่แล้วความหลาบจำหรือความเข็ดก็ไม่ได้อยู่ในสามัญสำนึกของเราอีกจนได้ ตกลงใจให้อภัยเขาอีกละ เพราะสงสารลูก และเขาก็สัญญาว่าจะเลิกกับผู้หญิงคนนั้น ที่ทำไปเพราะมันพลาด (คงคิดว่าเราเป็นฟายมั้ง) แต่เขาบอกว่ายังไงเขาก็ยังมีสายใยผูกพันธ์กับเด็กคนนั้นอยู่ (ทำเป็นดูดีมีความรับผิดชอบ)ก็คงต้องโทรถามเรื่องลูกบ้าง เราก็ ok นะ ใจปล้ำ อยู่แล้วนี่ ทนมาได้ เป็น 10 ปี แค่นี้ทำไมทนไม่ได้ว่ะ และแล้วเวลาก็ผ่านไปจนตอนนี้ลูกสาว 9เดือน 24 วัน อยู่ ๆ เราก็ได้รับโทรศัพท์ จากผู้หญิงคนนั้นให้มาเจอ เราก็มาตามนัด ตรงเวลาเป๊ะ และแล้ว พระเจ้าก็ไม่ช่วยกล้วยก็ไม่ได้ทอดหละงานนี้ เขายังคบกันอยู่ แต่ผู้หญิ่ง ไม่ต้องการคบด้วย ผู้ชายเป็นคนไม่ยอมปล่อยเขาไป อะไรกันนี้ ฉันโดนหรอกอีกแล้วรึ และได้รับรู้อะไรหลาย ๆ อย่าง ที่เราไม่รู้ จากผู้หญิงคนนั้น เราไม่รุ้เขาต้องการแกล้งเราหรือว่าอะไร แต่คิดว่าเขาไม่หรอกเรานะ เพราะเราให้เขาต่อโทรศัพท์คุยกันให้เราได้ยิน และเราก็คุยเองด้วย นั้นแหละ ความลับก็ไม่มีในโลกอีกต่อไป จับได้คาหนังคาเขา เฮ่อเศร้า แต่ทำไมครั้งนี้ น้ำตาไม่มีสักหยด มันแหกผากเลย สมองไม่สั่งการ คิดอะไรไม่ออก ขี้นรถกลับบ้าน ท่องแต่คำว่ามีสติ มีสติ อย่างเดียวเลย เพราะไม่ท่องกลัวนั่งรถเลยบ้าน จนตอนนี้อยากให้น้ำตาไหลมากเลย มันจะได้ผ่อนคลาย หลังจากร้องไห้แล้ว แต่มันก็ไม่ยอมออก เฮ่อ ตอนนี้ยังคิดอะไรไม่ออกเลย ไม่รุ้จะเอายังงัยดี คงต้องปล่อยให้สมองมันว่างเปล่าไปก่อน แต่แอบคิดนะว่าคำว่าให้อภัย คงจะไม่มีอีกแล้วละ เพราะขนาดน้ำตายังไม่ยอมไหลเลย

ระบายมาตั้งยืดยาว ก็คงทุเราความเครียดได้บ้างแล้วละ ต้องขอขอบคุณล่วงหน้าสำหรับท่านที่เข้ามาอ่านเรื่องไร้สาระของกระทู้นี้ด้วยค่ะ ถ้าเป็นการรบกวน แต่สาเหตุที่เข้ามาระบายที่หมู่บ้านนี้เพราะผู้คนที่นี่ มีน้ำใจงามทุกคนเลย และมีกำลังใจแบ่งปันให้ไม่รู้จักจบจักสิ้นและจะพยายามตั้งใจสอนลูกให้เป็นเด็กสองภาษาให้ได้ค่ะ สักนิดหน่อยก็ยังดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเพื่อลูกเลย เพราะอนาครนี้เราคงเป็น Single Mom

Replies to This Discussion

Permalink Reply by อรอินทุ์ on July 30, 2010 at 12:36am

ได้มีโอกาศเข้ามาอ่าน อ่านแล้วมองเห็นภาพเลยค่ะแนนขอเป็นกำลังใจให้อีกคนนะค๊ะสู้ๆค่ะ มีลูกเป็นเพื่อนดีที่สุดในชัวิตแล้วค่ะคุณรุ่งตะวัน

Permalink Reply by รุ่งตะวัน on July 30, 2010 at 1:31pm

ขอบคุณมาก ๆค่ะ สำหรับกำลังใจที่มีมาอย่างต่อเนื่อง ตอนนี้กำลังต่อสู้กับการทำใจอยู่ค่ะ
เพราะบางทีใน แว๊บหนึ่งของความคิด มันยังมีความแค้นและอยากที่จะแก้แค้นอยู่ค่ะ
ทั้งที่ตัวเราก็รู้แหละว่ามันไม่มีประโยชน์อะไร แต่ก็นั้นละนะเจอซะขนาดนี้ เฮ่อ ทำใจ ทำใจ

ไหน ๆ ก็ ไหน ๆ แล้ว ขอระบายความแค้นหน่อยนะค่ะ ตอนนี้ที่ยังทำใจเรื่องความแค้นไม่ได้ก็คือ
แค้นผู้หญิง ที่เป็นแฟนเก่าของสามีเราซึ่งเขาเป็นคนบอกเลิกผู้ชายไปเอง แต่เขาก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่
แต่หลังจากเราแต่งงาน เขาสองคนก็ทำตัวเกินเพื่อนกันซะงั้น จนเราจับได้แต่มันก็ผ่านไป 4-5 ปีแล้ว
แต่ก็เพิ่งมารู้ความจริงอีกว่า มันสองคนกับมาเกินเพื่อนกันอีกแล้ว ผู้หญิงคนนี้ก็ช่างกะไร รู้ทั้งรู้
แต่ก็น่าสงสารเน๊อะ เฝ้ารอวันนี้กันมานานแล้วทั้งคุ่ วันที่เราไปเสียที หน้าที่การงานก็ดี ทำงานอยู่การไฟฟ้า
บางกรวย ใจเราอยากโทรไปร้องเรียน มากเลยที่การไฟฟ้าอยากทำให้เสียอนาคตเลย เฮ่อ

แต่ต้องใช้ความพยายามอย่างแรงเลยตอนนี้ ต้องระงับใจตัวเองมากเลย มันแค้นจริงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ผู้หญิงด้วยกันแท้ๆ ทำไมไม่สำนึกกันบ้างนะ
(ที่ระบายไปมันคือเรื่องย่อแต่ความจริงมันยิ่งกว่านี้ มันเป็นอะไรเจ็บปวดมาก)

Permalink Reply by Pat on July 31, 2010 at 6:17am

ฟังเรื่องแล้วเหมือนกับเรื่องของเจ้าหญิงไดอานาเลยนะค่ะ ทางนั้นก็เป็นเหมือนชาล์กับคาเมล่า ต่างกันที่เรื่องนี้ เราได้อยู่กับลูกของเราค่ะ ได้ข่าวว่าตอนนี้ชาล์กับคาเมล่าก็ไม่ได้มีความสุขกับชีวิตคู่เท่าไหร่ เหมือนกับพอเอาเข้าจริงๆ ชีวิตที่ต้องแอบต้องซ่อนมันสนุกกว่านะค่ะ พอได้อยู่ด้วยกันแล้วมันกลายเป็นเซ็งไปซะงั้น

เป็นกำลังใจให้คุณรุ่งตะวันนะค่ะ เข้มแข็งเข้าไว้ค่ะ จองกรรมจองเวรก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก มีแต่จะต่อกรรมต่อเวรกันไปเรื่อยๆ แต่ถ้าอะไรมันเป็นสิ่งที่ถูกต้อง ควรทำก็ทำไปเลยค่ะ สู้ๆนะค่ะ เข้มแข็งเข้าไว้

Permalink Reply by ทันญารัตน์ บุญมาเลิศ on July 31, 2010 at 1:34pm

ขอเป็นกำลังใจให้ด้วยคนนะคะ คุณรุ่งตะวัน ตอนนี้คุณมีเพื่อนเดินทางที่ดีและน่ารักที่สุดเลยละคะ คุณไม่ได้อยู่คนเดียวหรอกนะคะ
เค้าคือ "ลูกสาว พ่อและแม่" ที่รักและหวังดีกับคุณมากกว่าใครทั้งหมดในโลกนี้นะคะ ชื่นชมมากนะคะในความมีสติและมากในการให้อภัย
คุณทำดีที่สุดแล้วละคะ ขอให้เลือกเส้นทางเดินที่ทำให้ตัวเองมีความสุขนะคะ และเป็นทางเลือกที่ตั้งอยู่บนความมีสติและเหตุผล เป็นกำลังใจให้นะคะ

Permalink Reply by mama kimsung on August 1, 2010 at 2:37am

ขอเป็นกำลังใจให้คุณรุ่งตะวันด้วยนะค่ะ อยากให้คุณรุ่งตะวันสู้ๆ และคิดถึงสิ่งดีๆที่เค้าเคยทำให้เรา ถ้าเราไม่รักเค้าเราก็คงไม่ยอมทนมาเป็นสิบปีหรอกค่ะ แล้วตอนนี้เราก็ยังมีลูกที่น่ารักอีกคนที่เราค้องดูแล ให้อภัยเค้าแล้วให้เค้าทำหน้าที่คุณพ่อต่อไป ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ดีเต็มร้อย หรือสมบูรณ์แบบแต่อย่างน้อยพ่อก็ยังเป็นพ่อวันยังค่ำ อย่าทำให้พ่อลูกเค้าต้องมีชีวิตที่ห่างกันเลย อยากให้คุณรุ่งตะวันให้อภัยเค้าอีกสักครั้งค่ะ

Permalink Reply by Nui & Pordee krub on August 1, 2010 at 8:10am

ขอเป็นกำลังใจให้คุณรุ่งตะวันอีกคนค่ะ
เวลาทุกข์ให้คิดถึงลูกนะคะ ไม่ต้องไปคิดถึงคนอื่นที่ทำร้ายเรา คิดว่าวันนี้เราจะทำอะไรเพื่อลูกดีกว่า แล้วใจเราจะมีความสุขค่ะ

Permalink Reply by น้องแพง รักในหลวง on August 2, 2010 at 3:25pm

เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้สู้ค่ะ เดี๋ยวนี้ผู้หญิงเราเก่ง และเข้มแข็งขึ้นเยอะ
ทำอะไรก็ตามขอให้มีสติ เพราะสติจะทำให้เราไม่ตัดสินใจผิดพลาดค่ะ

ทำทุกวันให้ดีที่สุด เพื่อเจ้าตัวเล็กค่ะ

Permalink Reply by ARTY DADDY on August 2, 2010 at 4:27pm

เข้ามานั่งอ่านหาข้อมูลไปเรื่อย เพราะตั้งกะซื้อเล่มแรกมาแล้วพูดอังกฤษกะลูกแล้วลูกเมินก็ไม่ได้ทำ OPOL ต่อเลยเว้นมา 7 เดือนแล้ว เห็นชื่อห้อง Just Mom แปลกดีก็เข้ามาเปิดดู เห็นกระทู้ของคุณปุ๊บ อ่านอันแรกเลยมันโดนกับตัวเองด้วย ทำไมน๊าครอบครัวสมัยนี้มันถึงเป็นแบบ Single เยอะกันจัง คุณกำลังจะเป็น Single Mom และผมนี่แหละครับกำลังจะเป็น Single Dad อยากให้มีห้อง Just Dad มั่งจังจะเข้ามาคนแรกเลย v_v

ในมุมมองของผมนะ

ทุกสิ่งทุกอย่างต้องถามใจของเราเองแหละครับ ว่ายังต้องการเขาไหม ในที่นี้ผมหมายถึง สถานะพ่อของลูกนะครับ ไม่ใช่สถานะสามี (เพราะเข้าใจว่าคุณคงเจ็บมากแล้ว)

อย่างไรก็แล้วแต่ ผมก็ยังเห็นว่าการอยู่ครบทั้ง พ่อ-แม่-ลูก นั้นน่ะมันต้องสมบูรณ์กว่าแบบอื่นแน่นอน ถึงแม้จะมีคนแบบว่า Single ก็ได้ไม่เห็นเป็นไร ให้มองทางที่ตัวเองมีความสุขเพราะยังไงก็ยังมีลูกอยู่เป็นกำลังใจ....มันก็ถูกนะครับที่เห็นแบบนั้น แต่มัน "ใช่" หรือเปล่า

คนเราจะไม่เข้าใจเรื่องอะไรได้ลึกซึ้ง ไม่เข้าใจความรู้สึกจริงๆหรอก ถ้าไม่ได้สัมผัสหรือประสบกับตัวเองเพราะคนเราจะใช้ความคิดและประสบการณ์ที่มีในการให้เหตผลกับเรื่องแต่ละเรื่องจริงไหมละครับ แล้วถ้ายังไม่ได้ประสบกับตัวเอง แล้วจะเอาความเข้าใจจริงๆมาจากไหน

ถามตัวคุณเอง พิจรณาจากสิ่งที่มันเกิดขึ้น มองตัวเราเองเป็นอันดับแรก (เหมือนผมอ่ะ หันมามองตัวเองก่อนว่าเราพลาดอะไร เราแก้ไขมันหรือยัง..ลงมือกระทำจะเห็นผลหรือไม่ก็ยังดีกว่ารู้แล้วไม่ทำ) ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นมันเป็นสันดานที่แก้ไม่ได้แล้วของคุณสามี หรือเพราะมีปัจจัยอื่นเข้ามาเป็นส่วนประกอบ หรือเพราะตัวเราเอง

เพราะปัจจัยที่เป็นส่วนประกอบนั้นมันมากมายเหลือเกิน และเป็นปัจจัยที่เราคุมยากซะด้วย ไม่ว่าจะเป็น ครอบครัวสามี ครอบครัวเราเอง สถานะทางการเงิน ความสัมพันธส่วนตัว เรื่องบนเตียง(คงไม่คิดว่าหยาบนะครับ) คำพูดคำจา นิสัยส่วนตัว มันเป็นปัญหาได้หมดถ้าเราจะมองให้มันเป็นปัญหา ซึ่งเราก็ต้องหาทางแก้ไข แก้ไม่ได้ก็หาทางป้องกัน ป้องกันไม่ได้ก็ต้องทำความเข้าใจกัน ...ซึ่งคุมยากจิงๆคับผมเข้าใจดีเพราะผมก็คุมไม่ได้ -*-

เพราะฉะนั้นเราก็มามองปัจจัยที่เราควบคุมได้นั่นคือ "ตัวเราเอง" (ซึ่งเป็นปัจจัยที่ชนะยากมากๆ เหอๆ)
มองที่ตัวตนของตนเองก่อนเลยเพราะคนเรามักจะไม่มองตัวเองก่อน ที่ผมพูดแบบนี้ไม่ได้บอกว่าคุณทำอะไรไม่ดีแล้วทำให้สามีคุณไปทำแบบนั้นนะครับ แต่เพราะธรรมชาติของมนุษย์นั้นมักจะมองจาก "ฝ่ายอื่นมาหาตัวเอง" ไม่มองจาก "ตัวเองออกไปหาฝ่ายตรงข้าม" แต่ถ้าเรามั่นใจนะว่าเราทำแล้ว เราพยายามแก้ไขแล้ว ทั้งแก้ไขที่ตัวเอง ครอบครัวเรา ครอบครัวสามี ฯ เราพยายามแก้ไขแล้วแต่ยังไม่ทำให้อะไรมันดีขึ้น ก็ " ปล่อยมันไป " ครับ เพราะคนเราถ้าใจมันไม่อยู่ ไม่มีสามัญสำนึกของความเป็นพ่อคน ก็ปล่อยไปครับ

แต่ต้องยืนอยู่ในฐานที่ว่า เรา "ลงมือ" แก้ไขปัญหาอะไรแล้วนะ ทำทุกวิถีทางแก้ไขมันนะ คุยกันนะ ทำความเข้าใจ อะไรเป็นปัญหาที่แท้จิงก็แก้ไขซะ ถ้ามั่นใจว่าทำทุกอย่างสุดตัวแล้วมานก็ยังไม่ยอมเข้าใจ ไม่หันกลับมามองครอบครัว ไม่คิดจะทำให้ลูกของเค้าเองโตมาแบบสมบูรณ์ ก็ ปล่อยมันไป...Single ไม่ทำให้ฉันตาย (ปลอบใจตัวเองด้วย)

เหมือนจะพิมพ์ระบายความในใจเลย แหะๆ แต่ผมก็แค่อยากให้มองถึงประเด็น "แก้ไข" ไว้ก่อนล่ะครับ
แรกๆนั่งกอดลูกก็น้ำตาซึมครับต่อไปมันจะไม่มีแม่แล้วรึไงนะ มันเกิดเหตการณ์แบบนี้ได้ยังไงกันนะ จึงต้องมองถึงแก่นของปัญหาว่าอะไรคือปัญหาที่แท้จริง จะแก้มันยังไง

..........แต่ผมเชื่ออย่างนึงนะ สามีคุณเค้าก็รักลูกแหละ แต่เค้าให้ความสำคัญกับความสุขของตัวเองมาก่อนที่จะให้ความสำคัญกับสิ่งที่เรียกว่า หน้าที่ของพ่อที่จะทำให้ลูกของตนเองโตขึ้นมาอย่างสมบูรณ์

เป็นกำลังใจให้นะครับ ทุกอย่างอยู่ที่ตัวเองครับ เริ่มที่ตัวเอง จบที่ตัวเอง ถามใจตัวเองดูครับ

เพื่อลูก เพื่อลูก ^_^

Permalink Reply by รุ่งตะวัน on August 2, 2010 at 10:05pm

เขาบอกมันเป็นสันดานของเขาค่ะ
แล้วที่นี้จะทำยังไงละ...มันจะแก้กันได้ไหมเนี๊ยะ

แต่โดยส่วนตัวคิดว่าแก้ไม่ได้แล้วละ เพราะคิดว่าเขาคงเลือกให้ความสำคัญกับความสุขของตัวเองมากกว่าสิ่งอื่นใด

ขอบคุณนะค่ะสำหรับแนวคิดที่แนะนำ

Permalink Reply by ARTY DADDY on August 6, 2010 at 11:21am

ผู้ชายที่มันไม่สนใจ ไม่รู้หน้าที่ของพ่อ คิดถึงแต่ความสุขตัวเองก็แย่มากๆละครับ เป็นพ่อคนแล้วยังคิดไม่ได้อีก

ก็อย่างคุณ pat บอก สุดมือสอยก็ปล่อยมันไป เลี้ยงลูกของเราให้ดีดีกว่า

ว่าแต่เด็กช่วง 9-10 เดือนนี่ให้ภาษาที่ 2 ได้ รีบๆเลยนะครับ จำดีนักล่ะ ของผมอ่านเล่มหนึ่งตอนลูกสาวอายุ เกือบ 10 เดือนแล้วก็ไม่ได้สอนต่อ ลูกจำได้ 2 คำ ear กะ eye ตอนนี้ ขวบครึ่งละตั้งใจสุดๆเลย(ตั้งกะไม่มีแม่ พ่อยิ่งต้องตั้งใจเลี้ยงให้ดี)

เพื่อลูก เพื่อลูก ^_^

Permalink Reply by ARTY DADDY on August 2, 2010 at 4:28pm

-*- นี่ผมพิมพ์อะไรไปยาวขนาดนี้เชียวหรอนี่ ขออภัยด้วยครับ

Permalink Reply by Pat on August 2, 2010 at 4:34pm