ปรากฎการณ์..การเปลี่ยนแปลง

[แม่เพ่ยขอแจม]

วันนี้เพ่ยเพ่ยไม่สบาย เป็นไข้นิดหน่อย เลยพากันไปหาคุณหมอดารารัตน์ ที่ รพ. ระหว่างที่ตรวจไข้เพ่ยเพ่ย คุณหมอก็เล่าให้ฟังถึงปรากฎการณ์..การเปลี่ยนแปลง
คุณหมอบอกว่าตั้งแต่หนังสือเด็กสองภาษา พ่อแม่สร้างได้ ออกวางขาย ก็เริ่มมีผู้ปกครองที่พาลูกมาตรวจรักษาถามคุณหมอเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเกี่ยวกับน้องเพ่ยเพ่ยและคุณพ่อมือใหม่ รวมถึงถามไปด้วยว่าคุณหมอเกี่ยวอะไรด้วยจึงกรุณาเขียนคำนิยมให้...แม้แต่เพื่อนหมอด้วยกันก็ยังถามและมาแอบดูเพ่ยเพ่ยอย่างเงียบๆ...
สารพัดคำถามที่ถูกถาม ว่าทำได้จริงหรือ พ่อพูดภาษาอังกฤษดีไหม..แล้วตัวลูกล่ะ พูดได้แบบไหน สำเนียงเป็นอย่างไร..........
สิ่งที่คุณหมอบอกเล่าอย่างตื่นเต้นและพลอยทำให้ครอบครัวเรารู้สึกตื่นเต้นไปด้วย...เพื่อนหมอได้นำแนวทางอย่างที่พวกเราทำไปปฏิบัติ และผลที่เกิดขึ้นชี้ชัดไปในทางบวก ลูกคุณหมอสามารถทำได้และทำได้ดี
คุณพ่อคุณแม่ที่พาลูกมาโรงพยาบาล...กลายเป็นกลุ่มที่ใช้ 2 ภาษากับลูกมากขึ้น คุณหมอสังเกตุเห็นว่าจะมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งคุยกับลูกเป็นภาษาอังกฤษและอีกฝ่ายใช้ภาษาไทยมากขึ้น ซึ่งก่อนหน้านี้จะไม่เคยปรากฎ ในกรณีที่เป็นครอบครัวไทยแท้ ... บางรายก็เล่าให้คุณหมอฟังว่าอยากให้ลูกสามารถเรียนรู้ได้มากกว่า 1 ภาษา และครอบครัวเขาน่าจะทำได้ บางครอบครัวลูกอายุแค่ 1เดือนมานั่งรอฉีดวัคซีน..พ่อไทยแท้แต่พูดภาษาอังกฤษกับลูกไม่หยุดเลย..คุณหมอบอกว่าได้แต่อมยิ้มและชื่นชมแกมสงสัยว่าจะเป็นเพราะอิทธิพลของเจ้าหนังสือเด็กสองภาษาหรือเปล่า
แต่ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ใช่ก็ตาม..ครอบครัวของเราและเชื่อว่าทุกครอบครัวในหมู่บ้านสองภาษาแห่งนี้คงรู้สึกยินดีไม่แพ้กัน..ที่ได้เกิดปรากฎการณ์การเปลี่ยนแปลงเช่นนี้
ระหว่างทางกลับบ้าน..คุณบิ๊กถามว่าหากทุกสิ่งยังคงเดินไปตามปรากฎการณ์นี้..จะเกิดอะไรขึ้นในอีก20ปีข้างหน้า...ก็คิดว่ามันน่าจะเป็นความโชคดีของเด็กรุ่นนี้ที่จะได้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่มีศักยภาพ สามารถเปิดโลกแห่งการเรียนรู้ได้กว้างขึ้นเท่าที่เขาต้องการและพยายามจะไป..ที่สำคัญเขาคงไม่ต้องวิ่งหนีฝรั่ง..เหมือนรุ่นเรา
ส่วนพ่อแม่อย่างพวกเรา..คงเก็บได้ความภูมิใจไปเต็มๆหัวใจ..ที่วันวาน..เราร่วมกันเปลี่ยนแปลง..ทำเรื่องยากให้กลายเป็นเรื่องง่าย..และธรรมดาสำหรับลูกหลานของเรา
ร่วมกันฝ่าฟัน..และร่วมกันสร้างปรากฎการณ์การเปลี่ยนแปลงต่อไปนะคะ สู้ๆ

[JJ Samui]

เป็นปรากฎการณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีคะ
เผื่อแจงกลับไปกทม. จะได้ไม่มีคนมองเราเหมือนตัวประหลาด กระแดะจริงเลยยัยแม่คนนี้ อิอิ
โดนประจำ เวลาไปกทม. เพราะจะพูดกับน้าๆและลูกพี่ลูกน้องเป็นภาษาอังกฤษเกือบตลอดเวลา เพราะน้องอยากพูดได้ก็เลยฝึกให้
ยกเว้นตอนนี้ที่น้องพูดๆได้ดีในระดับหนึ่งแล้วก็จะพูดภาษาไทยกัน เพราะแจงต้องพูดภาษาอังกฤษเกือบตลอดเวลา เวลากลับไปกทม.เจอหน้ากันก็เลยอยากเม๊า์ท์เป็นภาษาไทยบ้างค่ะ

ส่วนลูกหมูก็ไม่เคยหนีฝรั่งอาจมีอายๆ บ้าง แต่พอคุ้นแล้วก็จู่โจม ประชิดตัวหอมเลยค่ะ โดยเฉพาะเด็กฝรั่งแก้มแดงๆ ของโปรดเลยค่ะ ^_^

แต่ยังไงสำหรับลูกก็ต้องฝึกไปตลอดก่อนคะ ยังไงก็เชื่อในแนวทางนี้ไม่มีใครเปลี่ยนใจเราได้หรอกค่ะ เพราะผลลัพท์ที่ได้ มันก็พิสูจน์ตัวมันเองอยู่แล้ว บางคนเห็นเราเล่นคุยกับลูกเป็นภาษาอังกฤษก็บอกเดี๋ยวสับสน อย่าทำเลย แม่แจงเลยแกล้งพูดไทยก่อนจนเข้ารู้ว่าลูกเราเข้าใจภาษาไทยได้ดี พูดกลางสลับใต้ไม่มีปัญหา แล้วถามก็ลูกเป็นภาษาอังกฤษ พอลูกหมูตอบได้ เค้าก็เอ๋อรับทานไปเลย เราก็แค่ยิ้มๆ ไม่พูดอะไร ใครจะเชื่อแตกต่างเราก็ไม่ว่า ขอเฉย ขอแค่อย่ามาว่าเราก็พอแล้ว อาจมีเฮได้ค่ะ

[แม่เพ่ยขอแจม]

ขอบคุณในความอดทน..ที่จะประจันหน้ากับ.....(ไม่รู้ว่าจะว่ายังไงค่ะ) จริงๆ
ขอบคุณกับการให้แรงใจที่จะฝ่าฟันต่อไป..จริงๆค่ะ

[mom_jenita]

อ่านถึงตอนที่คุณบิ๊กและคุณตุ๊กตา นั่งรถกลับบ้าน แล้วขนลุกเลยค่ะ นั่นเป็นการคุยถึงอนาคตประเทศไทยกันเลยนะคะ ขอขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจที่เผื่อแผ่ สิ่งดีๆมาสู่สังคมไทยค่ะ พ่อณิตาเคยพูดว่า คุณบิ๊ก ได้ทำสิ่งที่เป็นประโยชน์กับประเทศชาติอย่างมหาศาล (เรารู้สึกอย่างนั้นจริงๆค่ะ) หากจะมีการเปลี่ยนแปลงจริงๆ ครอบครัวเล็กๆของเรา ก็ขอร่วมเป็นส่วนหนึ่งในการเริ่มต้นเปลี่ยนแปลงนี้ด้วยนะคะ และคงต้องบันทึกไว้ในประวัติศาสตร์ประเทศไทยด้วยว่าครอบครัวคุณตุ๊กตาเป็นจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงนี้ค่ะ ขอบคุณอีกครั้ง สำหรับสิ่งดีๆที่เกิดขึ้นค่ะ

[แม่เพ่ยขอแจม]

ขอบคุณครอบครัวน้องณิตาเช่นกันค่ะ เพราะลำพังครอบครัวเล็กๆอย่างเราคงทำอะไรได้ไม่มากไปกว่าสอนลูกเราเองในบ้าน หากแต่มีครอบครัวเล็กๆอย่างบ้านน้องณิตาและครอบครัวเล็กๆอื่นๆอีกหลายครอบครัวมาช่วยกันผลักดัน..การเปลี่ยนแปลงจึงเกิดขึ้น
ครอบครัวเราคงไม่ใช่จุดเริ่มแรก..แต่อาจจะโชคดีที่มีโอกาสถ่ายถอดประสบการณ์ออกมา..และโชคดีมากขึ้นเมื่อมีผู้ยอมรับฟัง..และร่วมที่จะเดินไปทางเดียวกันค่ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจอีกครั้งค่ะ

[อรดา พงศ์สุธนะ]

เห็นด้วยกับคุณภานะคะ ขอเป็นครอบครัวเล็กๆครอบครัวหนึ่งที่จะร่วมสร้างประวัติศาสตร์ให้ประเทศไทยนะคะ น่าปลื้มใจและยินดีมากๆนะคะ คุณตุ๊กตา (ที่สำคัญมากเลยคือ คุณบิ๊กไม่ได้จบด้านภาษาเลยค่ะ เรียกว่า วิศวกรผู้บุกเบิกด้านภาษานะคะ)

[แม่เพ่ยขอแจม]

ยินดีค่ะคุณดา

[แม่น้องกุน & น้องญาญ่า รักในหลวง]

รู้สึกปลื้มเหมือนกัน ที่คุณพ่อคุณแม่ทุกท่านให้ความสนใจ 2 ภาษา ในอนาคตเด็กจะเป็นคนที่มีคุณภาพและศักภาพที่ดี ถ้าไม่มีหนังสือเล่มนี้ ปรากฏการณ์คงไม่เกิดขึ้นแน่ๆ

[แม่เพ่ยขอแจม]

หนังสือเล่มนี้คงเป็นแค่ไม่ขีดไฟก้านเล็กๆ ที่จุดติดแล้วก็ดับไป มันจะไม่สว่างไสวถ้าครอบครัวเล็กๆในหมู่บ้านแห่งนี้ไม่ได้นำไปจุดต่อที่คบไฟ...เป็นความจริงที่ว่าทุกอย่างเปลี่ยนแปลงได้เพราะครอบครัวเล็กๆในที่นี้ช่วยกันนะคะ...

[อรนัย รักในหลวง]

เลี้ยวมากระทู้นี้ที่ไร..คุณตุ๊กตาทำซึ้งทุกทีเลย..ไปดีกว่า เดี๋ยวน้ำตาไหล อิอิ

[แม่เพ่ยขอแจม]

โอว...เค้าขอโทษนะตัวเอง...

[แม่น้องโบอิ้ง]

ช่ายแล้วค่ะดีค่ะเราทุกๆๆคนต่างเห็นตรงกานว่าสองภาษาดีกว่าภาษาเดียวเพราะใช้ทำมาหากินได้ค่ะและเดียวตามบริษัทใหญ่ๆๆ ก้อใช้โทอิดและภาษาเป็นหลัก ขนาดที่ทำงานแฟนเราเลื่อนตำแหน่งยางต้องใช้โทอิดด้วยอ่ะ

[แม่เพ่ยขอแจม]

จับมือกัน..แล้วเดินต่อไปนะคะ... เพื่ออนาคตที่ดี...ที่รออยู่ค่ะ