ความสำเร็จเริ่มต้นของแม่ลูกหนึ่งกับระบบ OPOL ตอน ผ่านอุปสรรคขั้นที่ 1

[Anfield's mommy]

หลายเดือนมาแล้ว ที่ไม่ม่โอกาสได้เขียน blog เล่าเรื่องราวความเป็นไปของตัวเองและลูก ที่ใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางมรสุม (ออกจะเว่อร์ไปนิดส์) และมรสุมที่ว่านั้น เรา 2 คนแม่ลูกได้ร่วมกันฝ่ามาจนสำเร็จไปแล้ว 1 ขั้นค่ะ

หลายๆ คนที่ได้ปรับระบบ ปรับโหมด มาใช้ภาษาอังกฤษกับลูก ไม่ว่าจะเป็น OPOL หรือ TPOL บ้าง ก็คงจะทราบดีว่ามีอุปสรรคขวากหนามมากมายเหลือเกินกว่าที่แต่ละครอบครัวจะประสบความสำเร็จได้ ทุกคนล้วนต้องผ่านจุดเดียวกันมาทั้งนั้น หรืออย่างน้อยก็คล้ายกันบ้าง และโดยเฉพาะครอบครัวที่อยู่กันแบบครอบครัวใหญ่ อย่างเช่นตัวโบว์เองเป็นต้น แรกเริ่มเดิมทีบ้านเราพูดกัน 2 ภาษา ภาษาที่1 คือ เมือง(เหนือ) ภาษาที่ 2 คือ ไทยกลาง แต่โดยส่วนใหญ่อู้เมืองกันตลอด กระทั่งลูกชาย น้องแอนฟิลด์อายุได้ 9 เดือน เราก็ยังคงใช้ชีวิตแบบเดิมๆ แต่แล้วอยู่ๆ วันนึง แม่มันเกิดคึกอะไรขึ้นมา ปรับโหมดตัวเองเป็นฝรั่งมังค่า พูดกับลูกเป็นภาษาอังกฤษซะงั้น ระหว่างนั้น มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆ นานา

"มันเป๋นผีบ้า"

"โอ๊ย ฟิลด์มันจะเป๋นลูกฝรั่งแล่ว"

"โฮ๊ะ เดวลูกมันสับสนเน่อ"

"จะไปฮอดซักเต้าใด(จะไปรอดได้ซักกี่น้ำ)"

"จ้างมันเต๊อะ(ปล่อยมันเถอะ)"

หรือแม้แต่บางทีเราพูดอะไรไปกับลูก ลูกก็ฟังมั่งไม่ฟังมั่ง หรือบางทีคุณสามีก็หัวเราะ หรือยายหรือใครๆก็พากันหัวเราะ

ด้วยอารมณ์ที่กดดัน บางครั้งถึงขั้นร้องไห้ไปเลยก็มี ช่วงนั้นถือว่าเจอมรสุมหนักมาก

จนกระทั่งวันหนึ่ง (แอนฟิลด์อายุ 11เดือน)

ยาย: ฟิลด์ นั่งลงค้าบ นั่งลง

แอนฟิลด์ : (เฉย)

ยาย : อ้ายฟิลด์ นั่งลงคับ นั่งๆ

(อ้ายภาษาเหนือใช้เรียกผู้ชายค่ะ จริงๆแปลว่า พี่ผู้ชาย แต่เวลาเค้าเรียกเด็กๆจะมีอ้ายหรือปี้(พี่ผู้หญิง) นำหน้าชื่อค่ะ)

แอนฟิลด์ : (เฉย)

หลานอายุ 8 ขวบ: แอนฟิลด์ๆ sit down

แอนฟิลด์ : นั่งลงเรียบร้อยโรงเรียนเด็ก 2 ภาษาแม่สร้างเอง^^

หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ดูทุกคนในบ้านภูมิอกภูมิใจกับหลานชายคนนี้มาก ทั้งๆที่เค้าไม่ได้เก่งอะไร เพียงแค่เค้ามีศักยภาพในการรับรู้ภาษาอื่นๆ เท่าๆกับที่เด็กทุกคนมีดังที่หนังสือของอาจารย์ซูซูกิ (กว่าจะถึงอนุบาลฯ) หนังสือคุณบิ๊ก และงานวิจัยอีกหลายๆ ชิ้นบอกเอาไว้

มาถึงวันนี้ แม่คนนี้ไม่อายแล้วค่ะ ที่จะเป็นฝรั่ง(ดอง)ทั้งนอกบ้านและในบ้าน ถึงแม้แรกๆอาจจะมีบ้างที่อยู่บ้านพูดอังกฤษ นอกบ้านพูดไทย แต่ตอนนี้มันเหมือนกับเป็นความชินไปแล้วค่ะ เริ่มสนุก และรู้สึกภูมิใจค่ะ อะไรที่ทำให้ลูกได้ก็จะตั้งหน้าตั้งตาทำต่อไป ดีว่าไม่ได้ทำอะไรให้เค้าเลยค่ะ

ขอบคุณคุณบิ๊ก-คุณตุ๊กตา-น้องเพ่ยเพ่ย, พี่อ๊อบ-น้องต้นกล้า-น้องจันทร์เจ้า, พี่เล็ก-พี่ก๊อก-น้องภูมิ, พี่เก๋-น้องพริม-น้องภูมิ, พี่ดา-น้องเคท, พี่โอ-น้องปั้น-น้องแป้ง, พี่รี-น้องลิซซี่, พี่แพท-น้องนิว-น้องซี และทุกๆครอบครัวค่ะ ที่เป็นแรงบันดาลใจ เป็นกำลังใจซึ่งกันและกัน จนเรา2แม่ลูกผ่านอุปสรรคขั้นที่ 1 มาได้ ขอบคุณทุกๆคนมากจริงๆค่ะ

ที่สำคัญที่สุด ขอบคุณลูกชายตัวดีและจอมซนที่ยอมให้แม่ทำทุกอย่างกับผมได้ (555) และคุณสามี ที่คอยเป็นกำลังใจ สนับสนุน และเชื่อมั่นในสิ่งที่โบว์ทำเสมอมาค่ะ (ถึงแม้ตอนแรกป๊าจะหัวเราะเค้าก็ตาม T^T)

สุดท้ายอยากให้กำลังใจกับทุกคนที่กำลังจะเริ่ม หรือเพิ่งเริ่ม หรือกำลังทำอยู่ Keep walking! ผ่านมรสุมต่างๆไปให้ได้นะคะ เราจะเดินไปด้วยกันค่ะ^^

[อรนัย รักในหลวง]

Keep walking...together...

[อ้อม&ปาล์มมี่]

วันนึงข้างหน้าแอนฟิลด์จะต้องภูมิใจในตัวคุณแม่โบว์ค่ะ ที่ไม่ท้อและล้มเลิกไปเสียก่อน

[mamapig]

ดีใจด้วยนะค่ะ และขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ
กำลังจะก้าวตามไปนะค่ะ หวังว่าคงจะมีวันนี้เหมือนกันค่ะ
เริ่มได้ 1อาทิตย์แล้วจ้า

[แม่ลูกอีสาน]

ยินดีโตยคนเน่อเจ๊า ^_^
อ่านแล้วค่อยมีกำลังใจให้ตัวเองมั่ง ตอนนี้ยังไม่ถึงครึ่งของขั้นที่ 1 เลยค่ะ -_-

[YuhKha]

เป็นกำลังใจให้นะคะ ยุก็เป็นอีกคนนึงที่ผ่านอะไรคล้ายๆกันเหมือนกัน จะบอกว่ามันเพิ่งเริ่มต้นคะ ยิ่งน้องโต แรงเสียดทานจากสังคมยิ่งมากตามตัว ลองมองหาสังคมที่คล้ายๆกับเรา อาจจะเป็นแม่ๆในนี้ หรือplaygroupจะช่วยได้มาก สู้ๆคะ

[สุภาพร(แม่ปั้น฿แป้ง)]

ว้าว อ่านแล้ว ภูมิใจแทนแอนฟิวส์ จริงๆ เลยค่ะ ที่มีคุณแม่ ที่เข้าใจในศักยภาพ ของแอนฟิวส์ ในที่สุดน้องโบว์ ก็ก้าวผ่าน มันได้แล้ว ค่ะ เย้!!!!!!ก้าวต่อ สู้ๆค่ะ โบว์ มีสนุกอีกเยอะค่ะ พี่จะตามต่อไปค่ะ
แอนฟิวส์กะแม่โบว์ เห็นไหมทำได้เหมือนกันค่า