เส้นทางสู่เด็กสองภาษา: My daughter’s journey to becoming a bilingual child ตอนที่ 1

[Mommy Dearest]

ถ้าเมื่อสิบปีก่อนมีคนบอกว่าต่อไปเมื่อดิฉันมีลูกแล้วต้องสอนลูกให้สามารถพูดได้สองภาษา ดิฉันคงหัวเราะงอหงาย เพราะตัวดิฉันเองภาษาไทยภาษาเดียวยังพูดได้ไม่ค่อยคล่อง เมื่อเวลาผ่านไป ชีวิตได้มีการเปลี่ยนแปลงเป็นแม่คนเข้า ความคิดทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนตามประสบการณ์และอายุ ก่อนที่จะมีลูก ดิฉันเคยทำงานที่ร้านอาหารไทยในเมือง St. Louis ได้เจอะเจอกับคนไทยหลายระดับ แต่ที่เห็นแทบทุกครอบครัวมีความเหมือนในตัวของแต่ละครอบครัวคือ ลูกๆของทุกคนไม่ยอมพูดภาษาไทย มองจากคนภายนอกดิฉันรู้สึกว่าขัดตา พ่อไทยแม่ไทย แต่ทำไมภาษาไทยภาษาลิ้นเรา ไม่ดีพอที่จะใช้เป็นการสื่อสารในครอบครัวหรืออย่างไร จึงมีความตั้งใจตั้งแต่ตอนนั้นว่าเมื่อมีลูกจะต้องสอนให้พูดให้ได้คล่องถึงสองภาษา และความคิดในการที่จะสอนลูกสาวให้พูดได้สองภาษาก็เริ่มขึ้น

การเดินทางของเราสามคน รวมลูกสาว(ลิซซี่), สามี, และตัวดิฉันเอง ได้เริ่มต้นขึ้นเมื่อวันที่ 3 กันยายน 2551 ดิฉันตั้งใจตั้งแต่เห็นหน้าลูกเป็นครั้งแรกว่า ต้องสอนลูกให้พูดให้ได้อย่างน้อยสองภาษา ซึ่งสามีของดิฉันก็เห็นดีด้วย การเดินทางของเราอาจจะเป็นการเดินทางที่ย้อนศร เมื่อเทียบกับใครๆหลายคนในเมืองไทย เนื่องจากสามีของดิฉัน เกิดและโตที่อเมริกา เรื่องที่จะให้เขามาพูดภาษาไทยนั้นคงเป็นไปได้ยาก ส่วนตัวของดิฉันเองพูดภาษาไทยเป็นภาษาแม่และใช้ภาษาอังกฤษในการทำงานซึ่งถือว่าภาษาของดิฉันอยู่ระดับปานกลางไม่ได้เก่งมากมายและไม่ได้แย่มาก ส่วนตัวของลูกสาวคาดว่าต่อไปคงใช้ภาษาอังกฤษเป็นหลัก เพราะถิ่นอาศัยของเราอยู่ที่อเมริกา

ในเมื่อแทบจะไม่มีความสำคัญเลยสักนิดที่จะใช้ภาษาไทย ทำไมดิฉันอยากที่จะให้ลูกเป็นเด็กสองภาษา ความสำคัญอาจะมองไม่เห็นจากคนรอบตัว แต่สำหรับตัวดิฉันเองแล้วสำคัญมาก อย่างแรกเลย ดิฉันเป็นไทยแท้ เลือดความเป็นไทยไม่ว่าอยู่ที่ไหนมันไม่เจือจาง เมื่อลูกสาวของดิฉันมีเลือดของดิฉันอยู่ครึ่งหนึ่ง เพราะฉะนั้นภาษาที่แม่พูด ลูกก็สมควรที่จะพูดได้ อย่างที่สอง ดิฉันต้องการให้ลูกสาวสื่อสารได้กับญาติพี่น้อง ไม่ว่าจะเป็นตา, ยาย, ลุง, ป้า, และ ลูกพี่ลูกน้องทั้งสามที่เมืองไทย ถึงพูดไม่ได้แต่ฟังเข้าใจก็ดีใจแล้ว อย่างไรนั้นคงให้ตัวเค้าเองตัดสินใจเมื่อโตขึ้นไป อย่างที่สาม เมื่อแม่พูดได้ เราสอนกันเอง กำไรอยู่ที่ตัวของลูก ในขณะที่เด็กรอบข้างพูดได้แค่ภาษาอังกฤษภาษาเดียว แต่เราได้สองภาษากำไรชีวิตมันเป็นของเราเอง

เนื่องจากลิซซี่เป็นลูกสาวคนแรกและคนเดียวของดิฉันและสามี การเริ่มต้นไม่ว่าจะเป็นการเลี้ยงดู หรือการอบรมสั่งสอนนั้นล้วนเป็นการลองผิดลองถูกทั้งสิ้น เมื่อเข้ามาถึงเรื่องการสอนภาษาของลูก เราตกลงกันได้ว่า สามีจะรับผิดชอบเรื่องภาษาอังกฤษ ส่วนตัวดิฉันเองจะรับผิดชอบเรื่องภาษาไทย เมื่อมานั่งคิดทบทวน แล้วจะใช้ภาษาไหนที่จะสื่อสองภาษานี้เข้าด้วยกัน ก็ตกลงได้ที่ภาษาที่สาม ภาษามือ จริงๆแล้วภาษามือนี้ได้รับการแนะนำมาจากเพื่อนที่ทำงาน ตัวดิฉันเองไม่เคยมีความรู้เรื่องภาษามือมาก่อนเลย ภาษาที่สามนี้เลยเป็นการเรียนรู้ร่วมไปกับลูกโดยปริยาย


เดี๋ยวมาต่อตอนสองค่ะ

[Tanaporn P]

มาร่วมเดินทางไปด้วยคนค่ะ

[แม่เปิ้ล]

เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ ขอร่วมเดินทางไปด้วยนะค่ะ

[แม่น้องยูกิ]

น้องยูกิเกิดวันที่ 3 กันยายนด้วยค่ะ นับเป็นการเดินทางที่ดีมาก คนไทยหัวใจก็เป็นไทย น้องลิซซี่น่ารักมากเลยค่ะ

[พลอยชมพู]

เห็นด้วยค่ะ คลิปคุณแม่น้องลิซซี่นี่เอง คลิปแรกที่หนูดูในบ้านนี้เลยนะคะ
น้องลิซซี่น่ารักมากเลยค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะคะ เชื่อว่าน้องรุ่งแน่ๆค่ะ สวย ด้วยเก่งด้วย แข็งแรงด้วย (จากคลิปชนกำแพงไม่ร้อง อิอิ)
รออ่านต่อนะคะ ตอนสอง สาม สี่

[พลอยภัทรา จินตาหมอ]

จะเข้ามาขอบคุณน่ะค่ะที่พี่ช่วยตอบคำถามภาษาอังกฤษให้กับพวกเราขอบคุณอีกครั้งค่ะ

[ภิรมย์พร เด็ทท์บาร์น]

ใช่เลยค่ะพี่รี พี่เขียนได้โดนใจจิ๊บมากๆ นี่แหละที่ทำให้จิ๊บมีแรงฮีด ลูกต้องเก่งภาษาไทยเหมือนคนไทยทั่วไปให้ได้ เลือดความเป็นไทยอยู่ไหนก็ไม่เจือจางจริงๆ ค่ะพี่ ดีใจจังมีเพื่อนแล้ว เฮ้อ.. น้ำตาจะไหล...

[nat]

เห็นด้วยกับรี
ถ้าภาษาเเม่ไม่สามารถพูด เขียน เเละอ่านออกได้อย่างชัดเจนเเล้ว ก็อย่าริเรียนภาษาที่ 2เลยค่ะ.... น่าอายเปล่าๆค่ะ

[mom_jenita]

เวลาพี่รีเขียนบล็อกทีไร ภารู้สึกว่า มันมีอารมณ์ความรู้สึกในตัวหนังสือที่เขียนตลอดเลยค่ะ ตั้งแต่เรื่องประสบการณ์ของแม่ ภาก็อิ๊น อิน เรื่องนี้ภาก็รู้สึกถึงความรักลูก รักชาติ และที่สำคัญเรื่องสื่อสารกับตายายที่ภาเคยบอกว่าประทับใจค่ะ

[อรดา พงศ์สุธนะ]

น่าติดตามตอนต่อไปค่ะ แต่ว่า...อย่ามีลูกคนเดียวเลยค่ะ มีลูกสาวแสนสวย+ซนแบบลิซซี่อย่างนี้ สัก 3 คนเน้อ ดีไหม..

เห็นด้วยทุกประการนะคะ เรื่องภาษาไทย ทิ้งไม่ได้ค่ะ ชาวต่างชาติหลายคนอยากเรียนก็ยังมานั่งหัดเขียนกันใหม่เลย อันนี้พี่รีสอนได้สบายมากเลยค่ะ ลิซซี่เป็นเด็กฉลาด สาบายแฮ

[May, แม่น้องเอินเอิน]

รอติดตามตอนต่อไปค่ะ