ผ่านไป 1 ปี สองภาษาของบ้านเรา

[Prim & Poom]

บล็อกนี้ เขียนขึ้นเพื่อเป็นการ ฉลองให้กับครอบครัวของเราเอง ที่ผ่านพ้น อุปสรรคระหว่างทาง กันมาได้ถึง 1 ปี แบบที่ไม่ได้คิดมาก่อนในตอนเริ่มต้น ว่า เราเองก็จะทำได้เหมือนคนอื่นๆเค้าเนอะ (พูดซะเว่อร์ ฉลอง... แต่มันเป็นความปลื้มใจเล้กๆเท่านั้นแหละค่ะ)

มองย้อนไปที่จุดเริ่มต้น ...

• จะทำได้เร้อะ
• เค้าทำกันยังไงบ้างหว่า
• ยากมั๊ยน๊อ .
• ใครจะทำล่ะ
• เริ่มได้เลยรึป่าว
• ต้องทำนานแค่ไหนเนี่ย

สารพัดสารพันคำถามในหัว แต่ในที่สุดก็ได้เริ่มกันซะที เมื่อเมษายน ปีที่แล้ว (2009)

ระหว่างทาง มีปัญหาเกิดขึ้นให้แก้ตลอดทาง มีความเครียด มีความท้อ มีความเบื่อ. สารพัดสารพัน ความรู้สึกอีกเช่นเคย

เดินหน้า ถอยหลัง อยู่กะที่ ผ่านมาแล้วทั้งนั้น ท้อก็พักบ้าง ตั้งสติได้ก็เริ่มต่อ หาวิธีแก้ปัญหา หาที่ปรึกษา และหาเพื่อนบ้านปรับทุกข์ .. และทุกครั้ง จะได้หนทางแก้ไขปัญหา และได้กำลังใจกลับมามากมาย ทั้งผ่านทางสายตรง และตัวหนังสือ

มาถึงวันนี้ เด็กสองคนของบ้านเรา

• สื่อสารกะพ่อแม่ได้ (ยังผิดๆถูกๆ อยู่ตลอด)
• ฟังได้ พูดได้
• สลับโหมดได้
• รวมถึงสื่อสารกะคนอื่นได้ด้วย ใครพูดกะเค้าเป็นอังกฤษ เค้าก็ พอตอบได้ ใครพูดกะเค้าเป็นไทย เค้าก็ตอบได้เช่นกัน
• อ่านหนังสือได้เร็วขึ้น เพราะเคยชินกับภาษาพูดที่ได้ใช้ทุกวัน
• ผลการเรียนวิชาภาษาอังกฤษดีขึ้น
• มีเพื่อนมากขึ้น โดยเฉพาะเพื่อนๆจากหมู่บ้านสองภาษาของผู้ใหญ่บิ๊ก

... ถึงแม้จะไม่ได้สมบูรณ์ หรือ เก่งกาจอะไรนัก แต่ แค่นี้พ่อแม่ก็พอใจแล้ว ... ลองมามองย้อนวัตถุประสงค์ตอนเริ่มต้น เราก็ว่าเราได้อะไรมาเกินความคาดหวัง แต่เราก็ยังขยับความหวังของเราต่อไปเรื่อยๆ เพราะเรารู้ว่าพอเราหวังแล้วเราจะไปให้ถึง พอวันนึง ไปถึงเราก็ปลื้ม ตื้นตัน .. บางครั้งเราตั้งความหวังไว้มากไป เราก็ผิดหวังบ้าง แต่ก็ทำให้เรารู้ว่า เราควรที่จะไม่คาดหวังจนเกินไป ทำให้เราเกิดความเครียดและท้อถอย .. บางครั้ง ระหว่างทาง ทำให้เรารู้ว่า เราต้องไม่เร่ง เพราะยังมีเวลาอีกเยอะ.. ช้าเร็วก็ถึงจุดหมายเหมือนกัน อย่าเปรียบเทียบกับคนอื่นเลย ทำให้เราเครียดเปล่าๆ (จุดนี้ ฝากไว้สำหรับคนที่กำลังเครียดเพราะสาเหตุเดียวกันนี้ด้วยจ้ะ)

ตอนนี้ เราทำได้ระดับนึง แต่ก็ยังไม่ได้แปลว่า ประสบความสำเร็จแล้ว ที่เหลือ ต่อไปให้เด้กๆเค้าต่อยอดได้เอง โดยการปูพื้นฐานของพ่อแม่ ความสำเร็จคงอยู่ที่ว่า เค้าใช้ภาษาได้อย่างเป็นธรรมชาติจากความรู้สึกของเค้า ที่เกิดจากความคุ้นชินที่ใช้ภาษาที่บ้าน มิใช่แค่เรียนที่รร.

เราตั้งใจกันว่า จะทำต่อไปเรื่อยๆ พ่อแม่สนุก ลูกก็สนุก.. มีบีบรัด ไม่เร่งรัด ไม่คาดหวังมากนัก และอีกอย่าง สองภาษาของบ้านเราก็ค่อนข้างแตกคอกออกจากทฤษฏีของผู้ใหญ่บ้าน เพราะ แม่เป็นเลี้ยงเอง สอนเอง วันๆ มีเรื่องที่ต้องพูดคุย กันร้อยแปดพันเรื่อง ภาษาอังกฤษล้วนก็คงไม่ไหว OPOL จึง ถูกแทรกด้วย OTOL ตลอดทาง (อันนี้ไม่รู้ว่าเป็นข้อจำกัดของบ้านเราด้วยรึป่าว) แต่เราก็ไม่กังวลมากนัก เพราะดูจากการตอบสนองของการสอนแล้ว เราก็ว่าไม่น่าเป็นอุปสรรคมากนัก ถึงแม้จะไม่ตรงตามทฤษฏี เป๊ะก็ตาม

ขอบคุณอีกครั้ง สำหรับ แรงบันดาลใจจากผู้ใหญ่บิ๊ก และ พี่ตุ๊กตา รวมถึง เพื่อนบ้านทุกครัวเรือนที่คอยส่งผ่านกำลังใจมาให้ตลอดทาง.. คุณครูทุกคนในห้องอิง และ สนุกสนานมากมายในห้อง เปิดครัว รวมถึง Just Mom.. ถ้าไม่ได้เริ่มตั้งแต่ปีที่แล้วก็วันนี้ก็คงไม่ได้ปลื้มแบบนี้แน่นอน... ท้ายนี้ก็ขอเป็นกำลังใจให้ครอบครัวในหมู่บ้านทุกครัวที่กำลังพยายามเติมพลังสองภาษาให้ลูกๆหลานๆ ตัวน้อยๆทุกคนค่ะ ขอให้ทุกครอบครัวประสบความสำเร็จกันถ้วนหน้าจ้า

[อรดา พงศ์สุธนะ]

มาเป็นส่วนปลื้มด้วยคนค่ะพี่เก๋ เด็กๆทั้งสองคนเก่งและน่ารักมากค่ะ ไม่เสียดายเวลา ความคิด และเชื่อมั่นในการตัดสินใจทีสอนลูกเป็นเด็กสองภาษาเลยค่ะ เพราะผลิตผลจากน้องพริมและพูมได้โชว์ให้เห็นเลยว่า แม่เก๋สร้างได้ค่ะ

[Tao's mamy รักในหลวง]

มาร่วมฉลองด้วยคนค่ะ เย้ๆๆ ...
เห็นด้วยค่ะ ตรงส่วนของความคาดหวังกับความพอใจของเราเอง ตรงใจสุดๆ พี่เก๋เขียนดีมาก ดีจนอยากลอกไปใส่ในบล็อกตัวเองเลยอ่ะ อิอิ