ใครเคยลูกหายบ้างคะ

[อรดา พงศ์สุธนะ]

ขอเล่าประสบการณ์หวาดเสียว ที่ทำให้คนเป็นแม่หัวใจแทบสลายเลยค่ะ

เมื่อวานตอนค่ำครอบครัวเราดา สามีและเคท แคลร์พากันไปทานไอติมสเวนเซนค่ะ
ด้วยความที่เคทอยากได้ช้อนอีกคันหนึ่งก็เลยให้เขาเดินไปขอพนักงานเอง

แต่ตรงกันข้าม เคทกลับวิ่งเข้าไปในห้างฯคนเดียว พอถามแฟน
แฟนบอกว่าให้รีบไปดู แต่ก็ไม่เห็นเงาลูกเลยค่ะ เพียงแค่ไม่กี่วินาทีเอง
ตอนที่ออกไปยืนหาลูก หัวใจแทบจะสลายเลยค่ะ ตัวเย็นมือชาไปหมดเลย
คิดว่าจะเจอเขาอีกไหมในชีวิตนี้

สัก 3-4 นาทีเคทก็วิ่งกลับมาคืน
พอถามว่าไปไหนเขาก็บอกว่าไปเอาช้อน..คงจะด้วยความเป็นเด็กที่วิ่งไปทางไหนก็ไม่รู้ และเราเองที่ประมาทไว้ใจลูกมากเิกินไป หากเกิดอะไรขึ้นให้อภัยตัวเองไม่ได้เลยค่ะ

กลับมาบ้านกอดลูก ร้องไห้และบอกกับเคทว่า เคทจ๋า เคทอย่าทำแบบนี้อีกนะ
หนูห้ามวิ่งไปไหนคนเดียว ม๊าเกือบจะไม่มีหนูมาอยู่ข้างๆม๊าอีกแล้ว
แล้วเคทเองก็ร้องไห้เสียใจอย่างมาก ซึ่งเขาเองคงไม่ได้รับรู้มากเท่าไรว่าเขาทำอะไรลงไปด้วยวัยที่เขายังเด็กมาก

เรื่องนี้เป็นบทเรียนราคาแพงสำหรับเราเลย ไม่ว่าเคทจะโตขนาดไหน ม๊าก็จะไม่ไว้ใจหนูเด็ดขาดเลย

ขอให้เป็นประสบการณ์แต่พ่อแม่ทุกๆท่านนะีคะ

[ubonsruang]

ฟังแล้วใจหายอ่ะดา โอ้ก้อกลัวเหมือนกานอ่ะดาแต่ก้อคอยมองอยู่ห่างๆ
แต่ดีแล้วล่ะเคทกลับมาอย่างปลอดภัยน่ะ เด็กอ่ะเร็วจะตายเนอะดา

[Prim & Poom]

แค่มองหาลูกตามล็อกในซูเปอร์มาเก็ตอะ .. ก็ทำให้ใจระทึกได้ เพราะ ล็อกโน้น ก็ไม่มี ล็อกนี้ก็ไม่เจอ คนก็เยอะ ลูกก็ตัวเล็ก สาวเท้าไปก็หน้าซีดไปด้วย ..พี่ว่าพ่อแม่ที่เคยเจอเรื่องแบบนี้ก็ต้องใจระทึก หวาดเสียวกันทุกคนอะเนอะ...

น้องพริมพอโตหน่อย ชอบหยุดดู ดีวีดี หรือ ของเล่นตามร้านที่เดินผ่าน โดยไม่ทันได้บอก คือแบบเจอปุ๊บก็หยุดปั๊บ เราเองก็เดินๆกันต่อ หันมาอีกทีอ้าวหายไปไหนซะ ... พี่เคยแก้เผ็ดนะ หลบเลย แล้วแอบดู พอพริมรู้สึกตัวก็เลิ่กลั่กมองหาพ่อแม่ เลิ่กลั่กเลยจริงๆ เราก็แกล้งปรากฏตัวแบบว่า ไม่ได้บอกว่าไปซ่อนเพราะเด๋วเค้าจะรู้ว่าแม่ไปซ่อนวันหลังจะไม่กลัว ... พอหลังจากเลิ่กลั่กแล้วมองเห็นแม่ก็วิ่งเร็วปรู๊ดมาเลย... เราก็ต้องสอนกันไปตามระเบียบ เด็กๆเนี่ยต้องไม่ให้คลาดสายตาเลยเชียวแหละ...

[Suthawadee C.]

ของพี่คือน้องขมิ้นค่ะ ตอนนั้นเค้าอายุ 2 ขวบ ยังพูดไม่รู้เรื่องเลยนะ เราไปห้างคาร์ฟูร์กันในวันแม่ มีคุณตา คุณยาย น้องขมิ้น พี่เมือง และพี่เอง ตอนนั้นขมิ้นอยู่กับยายค่ะ พี่เดินกับพี่เมือง จู่ ๆ ขมิ้นบอกคุณยายว่า "หามาม๊า ๆ ๆ" คุณยายก็ปล่อยลงจากรถเข็น คิดว่าขมิ้นวิ่งตามมา ปรากฎว่าเธอวิ่งหายไปไหนไม่รู้...คุณยายวิ่งตามมาอีกทีตอนนั้นหายไปซักพักแล้วนะ พอรู้ว่าหลานไม่ได้อยู่กับพี่ คุณยายเข่าอ่อน เดินไม่ได้เลย ส่วนพี่วิ่งเหมือนคนบ้า ไปที่ประชาสัมพันธ์ขอให้เค้าแจ้งให้ยามดูแต่ละประตูว่ามีใครอุ้มเด็ก (บอกลักษณะ เสื้อผ้าลูกไป) ประชาสัมพันธ์บอกว่า ไม่มียามแต่ละประตู ตอนนี้ใจพี่สลายไปเลย มันตื้อไปหมด ทำอะไรไม่ถูก ประชาสัมพันธ์เค้าก็ประกาศให้ว่าใครเจอเด็ก แต่งกายแบบนี้ให้เอามาืหาผู้ปกครองได้ที่ประชาสัมพันธ์ ซักพักก็มีพนักงานห้างอุ้มขมิ้นมาคืน ขมิ้นไม่รู้เรื่องอะไรเลย พี่กับคุณยายร้องไห้กันคุณยายหัวใจจะวายค่ะ คิดไม่ออกว่าถ้าลูกหายไปจริง ๆ จะเป็นอย่างไร......

[MamaNoi&Porjai]

หมาดๆ มานี้เองจ่ะน้องดาพี่ก็เกือบ...วันเสาร์กลับจากโรงพยาบาลก็ไปทาน KFC ลูกเราเนี่ยก็ลิงเรียกพีเลยล่ะไม่มีอยู่นิ่ง...วิ่งไปมา พอดีพี่นั่งหันหลังให้ แต่จะมองลูกตลอดเวลา(ต้องนั่งเอียงข้าง) พ่อเค้าบอกให้ทานไปเถอะ เค้าดูอยู่(นั่งตรงข้ามกัน) จังหวะที่พ่อเค้าก้มกำลังทาน พี่หันไปไม่เจอลูก โอยขาสั่นเลยนะดา วิ่งตามไปดู...โอ้ว.......พอใจ ไปแอบยืนเบ่งอิ๊ อยู่ข้างหลังป้ายหน้าร้าน เกิดใครอุ้มไปละแย่แน่เลย

[Tao's mamy รักในหลวง]

โห...พี่ดา แค่อ่านเรื่องน้องเคท ยังอินขนาดจุกในคอเลยค่ะพี่ เข้าใจ เข้าใจมากๆเลยค่ะว่าวินาทีนั้นรู้สึกยังไง
รัตน์ยังยึดแนวคิดเดิม ..."ห้ามปล่อยให้คลาดสายตาเด็ดขาด"... ถึงแม้คนอื่นจะเห็นว่า ไม่น่าจะเป็นไรก็ตาม

[ice_ka]

น้องเคทคงขวัญเสียเวลาเห็นแม่ร้องไห้ แต่เข้าใจหัวอกคนเป็นแม่นะค๊ะถ้าเป็นอะไรไปคงแย่เลย เป็นเพราะว่าน้องเคทฉลาดแล้วก็ไม่กลัวคนก็เลยกล้าทำอะไรคนเดียว คุณดาคงตกใจแย่เลย

[อรดา พงศ์สุธนะ]

คุณคิง รู้สึกว่าอยากจะเป็นลูกคนเดียวนะ....อิอิ เรื่องเคทถ้าไม่แฮปปี้เอนดิ้ง ดาก็คงจะต้องเด๊ดไปก่อนไม่ได้มาเล่าให้ฟังแน่เลยค่ะ เศร้า..

[อรดา พงศ์สุธนะ]

ขอบคุณคุณสุภาวดีค่ะ เรื่องลูกหายเนี่ย...ไม่เข้าใครออกใครจริงๆ ประสบการณ์ที่แม่เหมือนกับจะยืนรอที่ห้องดับจิตเลยค่ะ

พี่อ๊อบ เป็นดา ดาก็จิตตกคิดไปโน่นแบบพี่อ๊อบล่ะค่ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจเรียกขวัญค่ะ ดาจิตตกไปเลยเมื่อคืนนี้น่ะ

[Bless's Dad]

น่าหวาดเสียวแทนจริง ๆ ครับ แต่สุดท้ายก็ Happy ending เน๊อะ ... ผมเองเคยมีประสบการณ์น้องชายหายไป ตอนนั้นน้องชายอายุน่าจะสัก 5 ขวบได้มั่ง ไปเดินเที่ยวงานประจำจังหวัดกัน เดินหลงหายไปไหนก็ไม่รู้ ตามหาทั้งงานก็ไม่เจอ แม่เลยไปส่งผมที่บ้านก่อน แล้วกลับมาหาน้องในงานต่อ ... ช่วงระหว่างนั้นผมเองก็คิดไปต่าง ๆ นา ๆ ว่าจะได้เจอน้องหรือเปล่า ถ้าไม่เจอก็ไม่มีน้องเพราะแม่ทำหมันแล้ว (ห่างกับน้อง 6 ปี) เราก็ต้องเป็นลูกคนเดียว เอ๊ะ.. จะยังไงต่อ น้องจะเป็นไงมั่ง .... สารพัดเลย ยิ่งช่วงนั้น ตจว.มีข่าว รถตู้จับเด็กไปเป็นขอทาน ยิ่งโอ๊ยยยยย ไม่อยากจะคิด แต่สุดท้ายก็ตามเจอจนได้ รอดตัวไป ... เฮ้อ

[อรนัย รักในหลวง]

โอยยยยยยย.....ขวัญเอ๊ย ขวัญมานะดา....พี่จะใช้วิธีปล่อยให้ลูกไปทำอะไรคนเดียวได้แต่เราต้องมองตามตลอดเวลา เรียกว่าอยู่ในสายตาตลอด.....

ของพี่เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ก่อนวันแม่อ่ะ ไปรับต้นกล้าที่ร.ร.พอไปถึงเห็นต้นไม้ล้มอยู่ พี่ก็บ่นๆกับผู้ปกครองคนอื่นว่าดีนะไม่โดนเด็กๆ งู้นงั้นงี้ไปเรื่อย ห้านาทีผ่านไปไม่เห็นลูกในบริเวณร.ร.เลย ใจนึกไปว่าหรือว่าลูกเราโดนต้นไม้ทับแล้วครูพาไปส่งรพ.แล้วเนี่ย...พอคิดได้แบบนั้นน้ำตาเอ่เลยตา sensitive ไปมั้ยเนี่ย...ปรากฏว่าลูกยังอยู่ในตึก ยังไม่ลงมา...ใจหายใจคว่ำไปเหมือนกัน