ไปเที่ยวเมือง เด็กสอง-สาม ภาษามา

[gitanjali saengsang]

ไปเที่ยวเมืองเด็ก สองสาม ภาษา

เมื่อวันที่ 1-5 ที่ผ่านมามีโอกาสหนีการเลี้ยงลูกชายจอมซนไปเที่ยวสิงคโปร์กับเพื่อนรุ่นพี่โดยความอนุเคราะห์ของสามีและม่าม้าสามีที่ช่วยกันเลี้ยงลูกให้ ก่อนไปก็รู้ดีอยู่แล้วว่าคนที่นี่พูดได้หลายภาษา และคนที่นี่ก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ โดยส่วนใหญ่พูดภาษาอังกฤษสำเนียงแบบมาเลเซีย ที่คนกรุงเทพอาจจะฟังยากอยู่สักหน่อย แต่เราอยู่ติดชายแดนไทยมาเลเลยค่อนข้างคุ้นหู(แต่แปลไม่ได้ ฮ่าๆๆ)

คงจะเป็นไปตามสัญชาตญานของคนมีลูก ที่อดจะมองเด็กตัวเล็กๆและเหล่าคุณแม่ชาวสิงคโปร์ไม่ได้ เดินไปทางไหนก็พบแต่รถเข็นเด็ก ไม่ว่าจะในห้าง(สิงคโปร์มีแต่ห้าง) ในรถไฟฟ้า MRT หรือตามสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ สังเกตุดูก็จะเห็นลูกๆทั้งหลายพูดกับพ่อและแม่เป็นภาษาอังกฤษบ้าง ภาษาจีนบ้าง ส่วนวัยรุ่นเห็นพูดกันด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงดีกว่าพนักงานร้าน KFC และพ่อค้าแม่ค้าตามร้านอาหารข้างทาง เป็นไปได้ว่าเด็กรุ่นใหม่ต้องพัฒนาไปไกลกว่าคนรุ่นเก่า(อ้อลืมบอกไปว่า พนักงานในร้านต่างๆ คนเก็บจาน คนทำความสะอาดส่วนใหญ่จะเป็นคนสูงอายุ ขอบอกว่าบางคนสูงอายุจริงๆ สูงขนาดที่ว่าถ้าเป็นบ้านเราก็คงนั่งตบแมลงวันอยู่ที่บ้านนั่นแหละ) และด้วยการอยู่ปนกันระหว่างคนจีน คนอินเดีย คนมาเลก็เป็นอีกปัจจัยหนึ่งที่คนที่นี่จำเป็นต้องใช้ภาษาอังกฤษในการสื่อสาร ยิ่งรัฐบาลสิงคโปร์เน้นย้ำเรื่องการส่งเสริมการท่องเที่ยวการพัฒนาด้านภาษาของคนที่นี่จึงยิ่งก้าวหน้า การบริการและการพัฒนาวัตถุขอบอกว่าหรูเริดอลังการ โดยที่ไม่หลงลืมการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมอย่างการปลูกและรักษาต้นไม้เอาไว้เต็มเมือง การส่งเสริมอาหารทางใจอย่างงานศิลปะ รวมทั้งความช่วยเหลือและมิตรภาพที่คนสิงคโปร์มีให้นักท่องเที่ยวอย่างเหลือเฟือ

และนั่นคือด้านดี ซึ่งเราทุกคนทราบดีว่าเหรียญมันมีสองด้าน แม้ว่ารัฐบาลสิงคโปร์จะมีความพยายามอนุรักษ์สิ่งต่างๆไว้อย่างเข้มข้น และพัฒนาคุณภาพชีวิตของประชากรในประเทศ จนเรียกได้ว่าสิงคโปร์เป็นประเทศหนึ่งเดียวในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่พัฒนาแล้ว แต่ภาพวัยรุ่นสีกันบนรถไฟฟ้า จูบกันข้างถนน กลับเป็นสิ่งที่พบเห็นได้ง่ายๆในสิงคโปร์ ขอบอกว่าเห็นครั้งแรกตกใจมาก ก็อาตี๋ อาหมวยกันก็หน้าเหมือนคนบ้างเรานี่หว่า แล้วทำไมมันกล้าผิดกับคนบ้านเราอย่างนี้วะ??? โอ้พระเจ้าจอดมันยอดมาก…… จ่ายสตางค์ขึ้นรถไฟฟ้าแถมหนังสดให้ดูด้วย แรกๆก็คิดว่าหรือคนเหล่านั้นคือนักท่องเที่ยว(แต่ทำไมมันเด็กนักก็ไม่รู้) จนวันหลังๆพบเห็นการสีกันในชุดนักเรียนบ้างชุดสาวออฟฟิสบ้างเลยพออนุมานได้ว่า คนสิงคโปร์กำลังคืนกำไรให้นักท่องเที่ยวอย่างเราที่มีเงินติ๊ดเดียวแต่ต้องจ่ายทุกอย่างในราคาแพงมหาโหด……..

เล่ามาทั้งหมดก็แค่อยากจะบอกว่า การพยายามสร้างเด็กสองภาษาเป็นสิ่งที่สมควรทำอย่างยิ่งเพราะสิงคโปร์ทำให้เห็นแล้วว่า ประชากรเขามีคุณภาพและมีโอกาสทางการตลาดมากมายจนรายได้เฉลี่ยต่อคนต่อปีเกิน 1,000,000 บาท(โค-ตะ-ระ รวย) แต่วัฒนธรรมที่ไหลบ่าเข้ามาพร้อมภาษาอังกฤษที่เข้มแข็งก็น่าหวาดหวั่นใจ ซึ่งเราผู้ที่เห็นบทเรียนเหล่านี้ก็น่าจะเตรียมการป้องกันลูกหลานที่กำลังเติมโตในสังคมไทยที่แสนเปราะบาง ร้าวฉาน และเสื่อมทรามจากคุณธรรมความดี

หวังว่าเราทุกคนจะโชคดีในการเลี้ยงลูก สาธุ…………

:-D , ;-D

[gitanjali saengsang]

เห็นด้วยกับแม่อ้อยอย่างยิ่งค่ะ โดยเฉพาะประโยคที่ว่า "คนที่เก่งอาจไม่ใช่คนดี คนดีกับคนเก่งไม่เหมือนกัน" คมมากค่ะ ขอเพิ่มอีกนิดค่ะว่า บางทีคนรวยอาจจะทั้งไม่ดีและไม่เก่ง เพียงแต่กล้าที่จะทำเลวจนรวยก็ได้ เพราะฉะนั้นมาเลี้ยงลูกให้เป็นเด็กสองภาษาที่ดีกันดีกว่านะคะ

[แม่อ้อยกะน้องอิ๊บ]

ทุกวันนี้ ก็อยากให้รู้เรียนรู้ภาษา เพื่อเพิ่มโอกาสในการรับรู้ ข่าวสาร ได้สื่อสาร ได้แลกเปลี่ยนความคิดความเห็น แต่ด้านอื่น ๆ ก็ยังสอนแบบไทย ๆ อยู่ ขอรับมาเฉพาะภาษาก็พอ เคยไปฮ่องกงเมื่อปีที่แล้ว ก็ได้ดูหนังสดเหมือนกัน ในรถไฟฟ้า MTR ที่โน้นเขาเฉย ๆ มากเลย เราเห็นแล้ว เราอายแทน
เด็กคือผ้าขาว เราซึ่งเป็นพ่อแม่ ก็ต้องคอยบอกและชี้แนะเขา อะไรดีอะไรไม่ดี คนที่เก่งอาจจะไม่ใช่คนดี คนดีกับคนเก่งไม่เหมือนกัน