หมู่บ้านเด็กสองภาษา พ่อแม่สร้างได้ - สองภาษาดอทคอม

อยากให้ลูกกลับมาชอบภาษาจีนเหมือนเดิม

เหตุเกิดจากที่ส่งลูกเรียนพิเศษภาษาจีนที่โรงเรียน เพราะคิดว่าน่าจะได้จากทางครูที่สอนแน่ ๆ และอยู่ในชั้นอนุบาลด้วย ถ้าเรียนผ่านการเล่น ได้ฝึกพูด ฝึกฟัง มันก็น่าจะดีกว่าเรา ที่มีพื้นน้อยมาก จะสอนทีก็ต้องเตรียมการสอนก่อน search google ก่อนทุกครั้ง (ซึ่งเราก็ทำอย่างงั้นตลอดกับทุกอย่างที่จะสอนลูก - ผ่านการเล่น)

ครูผู้สอนบอกครูประจำชั้นว่า ต้องเคี่ยวเข็ญให้ลูกเราเรียนตลอดตั้งแต่เทอมที่แล้ว จนถึงปัจจุบัน (ครูมองว่าลูกเราเรียนไม่รู้เรื่อง) เพราะลูกเราเป็นคนไม่ตอบ ไม่พูดกับครู เพราะครูมีขู่จะฟ้องครูประจำชั้น ทำให้ครูประจำชั้นต้องคุยเรื่องบุคลิกและอุปนิสัยของลูกเราให้เค้าฟัง ว่าลูกเราเรียนรู้เรื่องนะ เพียงแต่จะไม่คุยกับคนที่ไม่คุ้นเคย ไม่ชอบใครมาขู่ (ประมาณว่าพูดกันดี ๆ เค้าก็เชื่อฟังและทำตาม แต่อย่าขู่ เพราะจะเจอพลังเงียบให้หงุดหงิดหัวใจ)

จากแผ่นงานที่ลูกเอากลับมาให้ดู .... โอ้โห แค่อนุบาล ทำไมให้เขียนเยอะขนาดนี้ (หมายถึงเส้นของตัวอักษรมันเยอะ) เราก็คิดในใจแต่แรกว่า เริ่มจากเส้นเดียว สองเส้น ไม่ได้เหรอ ถ้าจะฝึกให้เด็กเขียน การสอนก็มีสลับระบายสี สอนศัพท์ ตรงนี้ไม่มีปัญหาเลย เพราะลูกเรารู้ศัพท์ พูดประโยคได้มากกว่าเรา (ตอนนี้ซะอีก) แต่กลายเป็นว่ากลับแอนตี้การที่โดนให้คัด และให้เติมคำลงในประโยค (ซึ่งเขียนยากมาก -- ตัวหนังสือจีน พวกเราก็รู้อยู่ว่าเส้นมันเยอะ)

สิ่งที่ทำให้ลูกเราตัดสินใจมาบอกว่า ไม่เรียนแล้วนะ ไม่สนุกเลย ขอกลับมาเรียนภาษาอังกฤษเหมือนเดิมดีกว่า สนุกกว่าเยอะ (พูดทั้งน้ำตาเลย) อาจจะเป็นไปได้ว่าโดนกดดันให้คัดทุกอาทิตย์ (เรียนแค่อาทิตย์ละวัน) ล่าสุดคือโดนยึดเหรียญทองจากการแข่งกีฬาไปในวันที่ไปเงียบใส่ครู โดยครูเองบอกว่าให้ทำการบ้านหน้านี้มาส่งเพื่อแลกเอาเหรียญทองกลับไป (อันนี้เราฟังจากคำบอกเราจากครูประจำชั้นที่โทรมาแจ้งเราก่อนแล้ว แต่งานนี้ครูประจำชั้นไม่เกี่ยว แค่แจ้งข่าวเรา ครูยังบอกเราว่า "น้องเจไม่น่าเอาขึ้นมาให้ครูสอนจีนเห็นเล้ย")

เราไม่ติดใจกับการทำโทษของครู ถ้าลูกเราผิดจริง เรายินดี ... แต่ที่บ้านทุกคนบอกว่า แล้วทำไมต้องยึดเหรียญที่ได้จากการแข่งกีฬา ที่ลูกเราวาดหวังว่าจะได้เอามาโชว์และเล่าถึงความภาคภูมิใจ ลูกเราเล่าเรื่องตอนแข่งด้วยความภาคภูมิใจจริง ๆ ร่าเริงมาก "เค้าได้ที่ 1 เลยมะม๊า" แต่มาหน้าเศร้าบอกว่า "ต้องเอาการบ้านไปแลกเอาเหรียญกลับมา" วันนั้นเราพาไปกินข้าวที่ร้านที่ลูกเราอยากให้เราพาไปฉลอง เราบอกลูกว่า "เดี๋ยวเราทำการบ้านแล้วไปส่งครูเนอะ แล้วเอาเหรียญกลับมา"

แต่ว่าด้วยความที่งานครูเยอะ ติดประชุม ลูกเราเอาการบ้านไปส่ง ไม่เจอครู กลายเป็นว่า "ได้แห้ว .... กลับมารับประทานอีกรอบ" ผู้ใหญ่ที่บ้านยังไม่มีใครได้เห็นเหรียญที่ลูกเราภูมิใจนักภูมิใจหนาเลย และลูกเราเองก็เศร้าอีกรอบไปตามระเบียบ (แต่เค้าไม่ว่าครูซักคำนะ เพียงแต่ว่าเราดูออกว่าเค้าต้องเศร้ามาก ๆ)

พวกเราตัดสินใจว่า ... เราจะงดให้ลูกเราเรียนพิเศษจีนกลางตั้งแต่ศุกร์นี้จนจบเทอม และจะปรับทัศนคติให้ลูกเรากลับมาชอบเรียนภาษาจีนเหมือนเดิมให้ได้

เมื่อเช้าเราพยายามเอา CD Bao Bei ที่ลูกชอบเอาให้เค้าดู เค้าว่าเค้าไม่ดู มันยาก ไม่เรียนแล้ว ... เป็นแม่ก็เหนื่อยใจ เดี๋ยวต้องหาวิธีใหม่ ๆ มาลองใช้กับลูก ให้มาคิดบวกกับสิ่งที่แม่ (พยายาม) สร้างให้ --- เราไม่อยากให้สิ่งที่เราพยายามสร้างให้ลูก มันต้องพังทลายด้วยความรู้สึกด้านลบที่ก่อตัวในใจของลูกเราจากเรื่องไม่เป็นเรื่อง เรื่องที่เป็นเหมือน "น้ำผึ้งหยดเดียว"

เรายังยืนยันว่า การเรียนภาษาในเด็ก ควรเรียนผ่านการเล่น ฟัง พูด เหมือนที่พวกเราใช้กันอยู่ในเว็บนี้ การเขียนโตกว่านี้ก็ยังไม่น่าจะสาย ....... เป็นกำลังใจให้น้องเจลูกเรากันนะ ^_^ จะได้กลับมาเป็นเด็ก 3 ภาษาอีกครั้ง

เราติงเรื่องการสอนภาษาเด็กไป และครูประจำชั้นก็ได้ไปคุยกะครูท่านนี้ว่าควรเปลี่ยนแนวสอนดีมั๊ย ดูเหมือนเด็กไม่มีความสุขที่ได้เรียนแบบนี้ ได้รับคำตอบกลับมาแบบที่คนเป็นแม่อย่างเราอึ้งมาก คือ "ก็เด็กคนอื่นในอนุบาล 2 เหมือนลูกเราก็ยังทำได้ ก็มีแค่ลูกเราคนเดียวที่ทำไม่ได้" เราถามครูประจำชั้นกลับไปว่า "อย่างภาษาอังกฤษที่ทาง รร. สอน เคยเห็นเด็กแอนตี้มั๊ย ก็ไม่มี สอนโฟนิค ยากมั๊ย ก็ยาก แต่ทำไมเด็กพูดกันได้ อ่านกันได้ โต้ตอบครูต่างชาติกันได้ --- ก็เพราะเค้าเรียนรู้เรื่อง เค้าเรียนด้วยความสนุก ผ่านการเล่นเกม เล่านิทาน ร้องเพลง แล้วการเขียนภาษาอังกฤษ ถามว่าอักษรเขียนง่ายกว่าเยอะมั๊ย เยอะมาก เริ่มจากกี่ตัว ก็ 1 ตัว แล้วค่อยเพิ่ม แต่การเขียนจีนที่เราเห็น มาเป็นคำยากหลายเส้น กล้ามเนื้อมือเด็กไม่ได้แข็งแรงจะเขียนได้ขนาดนั้น หรือต่อให้แข็งแรง จะรู้มั๊ยว่าต้องเริ่มเส้นไหนก่อนหลัง คือถ้าเริ่มจากการเขียนตัวเลขจีน เราก็คงไม่ท้วงติง เพราะเราเชื่อว่าเด็กที่ไหนก็เขียนได้ มันเริ่มจาก 1 เส้นที่เลข 1 --- เราสอนให้น้องเจเอาพู่กันจุ่มสีเขียนเล่นกะเราสมัยเรียนเตรียมอนุบาล คือถึงแม้ว่าเขียนไม่สวย แต่ลูกรู้มั๊ยว่าคือเลข 1 เค้าก็รู้ และสนุกไปกะสีด้วย" ....

สุดท้ายนี้ ขอบคุณทุกท่านที่แวะอ่านนะคะ ...... เราแค่อยากระบายสิ่งที่อัดอั้นแค่นั้นอะค่ะ ^_^! ต่อไปก็คงมานั่งคิดต่อ ทำงัยให้ลูกเรากลับมาเหมือนเดิม ...