มาช่วยกันหาอาชีพในอีก20ปีข้างหน้าให้ลูกกันดีกว่า

[ภฤศวัฒน์ เวชอุไร]

ความจริงก็ต้องบอกว่าเมื่อถึงเวลาก็คงแล้วแต่เด็กๆเองที่เป็นคนเลือกอาชีพด้วยตัวเองละ่ครับ รักชอบอะไรก็คงทำอย่างที่ตัวเองต้องการ แต่คิดว่าการที่เรามีโอกาสเข้ามาอาศัยชายคาหมู่บ้าน2pasaนี่ก็ถือว่าแซงเขาไปหลายช่วงตัวแล้ว ไหนๆก็ไหนๆมาถึงตรงนี้แล้วช่วยกันเปิดโลกทัศน์เรื่องอาชีพให้รู้กันบ้างดีกว่าอยู่นิ่งๆ เรื่องราวเกี่ยวกับอาชีพนี่ถ้าไม่แบ่งปันกันก็คงไม่ทราบเรื่องราวของอาชีพอื่นๆที่ไม่เกี่ยวข้องกับชีวิตของเรากันซักเท่าไร ตอนนี้หมู่บ้าน2pasaมีสมาชิกหมื่นกว่าคนหากช่วยๆกันบอกเล่าเก้าสิบ โห....คงได้รู้กันอีกหลายๆอาชีพ 

แต่ก่อนนี้อาชีพที่คิดถึงกันอันดับแรกๆก็น่าจะเป็นหมอ รวมไปถึง นักธุรกิจ ทหาร ตำรวจ วิศวกร นักบิน แอร์โฮสเตส เขาเป็นกันยังไงก็ไม่รู้ ต้องเรียนอะไร ชีวิตเป็นอยู่อย่างไร ในแต่ละอาชีพก็มีรายละเอียดลงลึกไปอีก หมอเด็ก กับหมอศัลยกรรมไม่รู้ใครหาตังค์ได้มากกว่ากัน หรือหาตังค์ได้ไม่มากแต่อาจจะHappyมากกว่า

พ.ศ.นี้มีอาชีพที่ยังไม่ค่อยรู้จักแต่สามารถหารายได้เป็นกอบเป็นกำอีกหลายอย่าง นักคณิตศาสตร์ประกันภัย นัก เจรจาต่อรองมืออาชีพ  นักธรณีวิทยา นักวิเคราะห์ผลิตภัณ์ยา  พวกนักเรียนที่เรียนจบด้านปิโตรเคมีเขาไปทำงานอะไรกัน รายได้ดีไหม พออยู่ได้ไหม ..งานในแวดวง International ยุ่งยากไหมและถ้าเป็นงานระดับWorld Class ล่ะชาตินี้จะมีโอกาสไหมนะลูกเรา...ถ้าอยากเป็นแบบนั้นจะต้องเรียนด้านไหนมากันนะถึงจะมีโอกาสกับเขาบ้าง

คราวนี้ถึงเวลาที่ลูกโตๆกันแล้วไม่รู้ว่าอีก20ปีข้างหน้าจะเป็นอย่างไรกันบ้าง พ.ศ.2573 น่าจะมีอาชีพใหม่ๆเกิดขึ้นมาอีกไหม หากลองจินตนาการคาดเดาผิดๆถูกๆก็น่าจะสนุกดี

อยากชวนมาแบ่งปันความรู้เรื่องอาชีพและการเดินทางไปสู่อาชีพนั้นๆว่าเขาเดินทางไปสู่ดวงดาวกันยังไงนะ่ จะได้ช่วยเด็กๆในหมู่บ้าน2pasaนี้ให้เบาตัวขึ้นไปอีกหลังจากที่ผู้ใหญ่บิ๊กได้เริ่มโมดิฟายด์เครื่องยนต์ของเด็กๆในหมู่บ้าน2pasaจนแรงจัดพอสมควรแล้ว ชวนกันมาช่วยประหยัดเวลาในการเดินทางของเด็กๆนะครับจะได้ไม่ต้องไปทำงงงงกันตอนใกล้สอบเข้ามหาวิทยาลัย หวังว่าจะได้รับความกรุณาแบ่งปันความรู้จากครอบครัว2pasaในหมู่บ้านแห่งภูมิปัญญาร่วมแห่งนี้นะครับ

[Khao-ma-nee]

ชีวิตทำงานของคนรุ่นต่อไป.pdfเพิ่งมีคนส่งให้ เกือบตรงกับหัวข้อกระทู้ของคุณต้น เลยนำมาแชร์ค่ะ

[ภฤศวัฒน์ เวชอุไร]

เป็นบทความ "ชีวิตการทำงานของคนรุ่นต่อไป" ที่เขียนโดยคุณนรินทร์ โอฬารกิจอนันต์ ซึ่งที่ได้แบ่งปันกันอ่านนี่ก็ด้วยความเอื้อเฟื้อจากคุณ Khao-ma-nee BeBe ต้องขออนุญาตพูดถึงสักหน่อยนึงครับ ผมคาดว่าบทความแนวนี้น่าจะมีออกมาให้ได้อ่านอ่านกันอีกเรื่อยๆจากนักเขียนที่มีวิสัยทัศน์ถึงโลกในอนาคตอีกหลายๆครั้งนะครับ คิดว่าน่าจะเพิ่มพูนข้อคิดเห็นต่างๆนี้ให้เรามากขึ้นได้เพื่อตระเตรียมกับการปรับตัวให้กับเด็กๆที่จะมีชีวิตการทำงานในอนาคตอีก10-20ปีข้างหน้า. สำหรับบทความเรื่อง "ชีวิตการทำงานของคนรุ่นต่อไป" ที่เขียนโดยคุณนรินทร์ โอฬารกิจอนันต์ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการขาดแคลนแรงงานทักษะสูงที่จะเป็นเหมือนๆกันทั่วโลก (ไม่แน่ใจว่าเป็นกลุ่มเดียวกับพวกSuper Qualifyหรือเปล่า) หรือว่าเรื่องที่คนรุ่นใหม่จะต้องมีความสามารถในการปรับตัวให้เข้ากันได้กับความหลากหลายทางวัฒนธรรม(อันนี้มาถูกทางแล้วที่web.2pasนี่ละครับ) ส่วนเรื่องRoyaltyนี่อ่านๆดูแล้วเหมือนกับว่าจะมีRoyaltyน้อยลงกันทั้งลูกจ้างและผู้ประกอบการ หากลูกจ้างทุกคนมีความคิดแบบ entrepreneurial ก็คงน่าสนุกเป็นอย่างยิ่งสำหรับเจ้าของกิจการทั้งหลายที่คงจะต้องวางแผนเรื่อง human resourceกันแบบวันต่อวัน โห....นี่แถมหากใครทำงานโดยมีทักษะที่ไม่มีความแตกต่างจากเทคโนโลยีสารสนเทศน์(ซึ่งก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นไปไกลถึงไหนกันแล้ว)ก็ยังอาจจะตกงานอีก... Hmmm..อีก20ปีข้างหน้าลูกๆเราคงสนุกน่าดูไม่ว่าจะเป็นเจ้าของหรือเป็นลูกจ้าง.....แบบไหนๆก็ได้สิทธิ์นี้เหมือนกันละ่ครับ.
▶

[ริวโค]

เคยอ่านหนังสืออยู่เล่มหนึ่ง คุณแม่มีลูกชาย 2 คน คนหนึ่งอยากให้เป็นหมอ ก็ซื้อแต่ของเล่นที่เกี่ยวกับหมอมาให้ลูกเล่นตลอด พาไปเจอสิ่งแวดล้อมต่างๆที่เกี่ยวกับหมอ จนลูกชิน และจินตนาการ ต่อไปว่าอาชีพฉันคือหมอเท่านั้น

ส่วนอีกคน คุณแม่ว่าอยากให้เป็นวิศวะ แล้วคุณแม่ก็ใช้วิธีการเดียวกัน แล้วในที่สุด ไม่น่าเชื่อ ว่าเด็ก2คนนั้นก็สามารถเป็นไปตามที่คุณแม่ใส่โปรแกรมอาชีพไว้ให้ตั้งแต่เล็กๆ

ไม่แน่นะค่ะ ว่าเด็ก2คนนี้ที่กล่าวมานี้อาจจะมาเป็นพ่อ เป็นคนในครอบครัว 2ภาษาแล้วก็ได้ (ถ้าท่านมาอ่านเจอรบกวน แชร์ประสบการณ์ด้วยนะคะ)

[ภฤศวัฒน์ เวชอุไร]

เรื่องการวางแผนอนาคตให้ลูกเป็นเรื่องที่ค่อนข้างชุลมุนวุ่นวายอยู่พอสมควรนะครับ ยังไงๆก็ขอให้กำลังใจคุณพ่อคุณแม่ทุกๆครอบครัวที่ร่วมสังเวียนแห่งความสับสนนี่นะครับ และด้วยใจจริงขอบอกว่าผู้ใหญ่บิ๊กทำให้เราเบาใจได้พอสมควร เพราะเพียงเท่าที่ผู้ใหญ่ได้ทำอยู่นี่ก็ค่อนข้างเป็นตัวบ่งชี้ได้ว่า เราน่าจะลดความกังวลลงได้บ้างไม่มากก็น้อยละครับ.