ช่วยด้วยอยากเก่งภาษาอังกฤษ

[จิรา]

สวัสดีค่ะ ครอบครัวสองภาษา ได้เปิดและเข้ามาดูเว็บนี้เป็นเวลาพอสมควรแล้ว (รวมทั้งซื้อหนังสือมาอ่านด้วย) ชอบระบบความคิดแล้วก็วิธีการสอนลูกของคุณพ่อน้องเพ่ยเพ่ยค่ะ ขอชื่นชมด้วยคน รวมทั้งคุณพ่อและคุณแม่หลายๆ คน ที่ตั้งกระทู้มากมายเพื่อแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเพื่ออนาคตของชาติ

โดยส่วนตัวเป็นคนที่ศึกษาภาษาอังกฤษมาตั้งแต่อนุบาลแล้วค่ะ แต่ภาษาอังกฤษยังไม่ได้พัฒนาให้เหมาะสมกับระดับการศึกษาที่ได้รับมา ไม่ได้โทษระบบการศึกษาหรือการเลี้ยงดูของครอบครัวน่ะค่ะ เพราะอยากย้อนกลับมาดูตัวเองก่อน โดยส่วนตัวไม่เก่งภาษาอังกฤษ เพราะไม่ได้รับการเอาใจใส่ตั้งแต่เด็ก เพราะจำได้ว่าพอคะแนนภาษาอังกฤษไม่ดีก็เลยเกิดความรู้สึกไม่อยากเรียน ทั้งที่ตอนอนุบาลถึงป.4 ก็ยังไม่มีความรู้สึก พอป.5 คะแนนร่วงความรู้สึกมันเตลิดไปแล้วค่ะ ตั้งแต่นั้นความรู้สึกอยากสนใจภาษาอังกฤษเลยไม่มี แต่ก็ไม่ถึงกับขั้นเลวร้าย เพราะตอนเรียนมัธยมก็ยังสามารถทำข้อสอบภาษาอังกฤษได้คะแนนอยู่ในระดับดีที่สุดเช่นกัน และการเรียนภาษาอังกฤษก็สอบผ่านทุกครั้งจนเรียนจบปริญญา (แต่ปัจจุบันไม่มีความรู้เกี่ยวกับภาษาอังกฤษเลย โดยเฉพาะการสื่อสาร)

จุดประสงค์โดยตรงคืออยากจะสื่อสารภาษาอังกฤษได้เหมือนคนอื่นๆ ด้วยชีวิตประจำวันบางครั้งต้องใช้การสื่อสารเป็นภาษาอังกฤษ เพราะหันไปทางไหนก็เจอแต่ชาวต่างชาติ แต่ความสามารถยังไม่ถึงขั้นสื่อสารได้ค่ะ จุดประสงค์ข้อถัดมา ด้วยเป็นคนมีครอบครัวและอยากวางแผนอนาคตไว้ล่วงหน้าว่าอยากให้ลูกสามารถสื่อสารภาษาอังกฤษได้ตั้งแต่เด็กได้ด้วยตนเอง ไม่ต้องพึ่งระบบการศึกษาจากโรงเรียนทั้งหมด (แต่ตอนนี้ยังไม่มีลูกหรอกค่ะ ที่กรอกชื่อเด็กลงไปในระบบไม่ได้ตั้งใจหลอกลวงน่ะค่ะ เพราะถ้าไม่พิมพ์ชื่อเด็กก็ลงทะเบียนไม่ได้ ขอโทษด้วยค่ะ อยากเข้ามาตั้งกระทู้เพื่อมีส่วนร่วมด้วยคน)

เกริ่นมาพอควรแล้ว ขอเข้าเรื่องเลยน่ะค่ะ มีข้อสงสัยค่ะเนื่องจากตัวเองพื้นเพเป็นคนใต้จึงพูดภาษาพื้นเมืองไปกับภาษากลาง แต่ศัพท์ของภาษาพื้นเมืองกับภาษากลางบางอย่างมีความแตกต่างกัน จำได้ว่าตอนเด็กจะสับสนมาก จนปัจจุบันบางครั้งถ้าลืมตัวก็ยังเป็นอยู่ ส่วนสำเนียงไม่ค่อยหลุดค่ะ (บางครั้งมีคนเข้าใจว่าเป็นคนภาคกลางเหมือนกัน) แต่ด้วยศัพท์บางคำจำได้ว่าใช้ผิดและติดตัวมาจนถึงทุกวันนี้ก็ยังมีอยู่ค่ะ อย่างเช่น "ปวดฉี่ ก็จะพูดว่า เจ็บฉี่" ถ้าเด็กได้รับการสอนภาษาอังกฤษมาตั้งแต่เด็กโดยฟังจากพ่อ-แม่ซึ่งพูดสื่อสารกัน แต่พูดด้วยสำเนียงที่ไม่ใช่สำเนียงที่ถูกต้อง บางครั้งใช้ศัพท์ผิดไป เด็กจะจำไปใช้จนโต เหมือนที่ตัวเองได้ใช้ศัพท์ที่ผิดติดมาจนโตด้วยรึเปล่าค่ะ

ใครมีความรู้หรือพอช่วยให้ความกระจ่างได้ช่วยตอบทีค่ะ
อาจไม่ค่อยได้เล่นเน็ตบ่อยนัก แต่ทุกครั้งที่ได้เล่นจะชอบเข้าเว็บนี้(จนชายหนุ่มข้างกายแอบค่อนขอดว่าเอาอีกแล้วเหรอ) จะรอคำตอบ และจะพยายามหาโอกาสเข้ามาดูคำตอบค่ะ

สุดท้ายหากใครมีวิธีที่จะทำให้สื่อสารภาษาอังกฤษได้ดี ช่วยบอกทีน่ะค่ะ จะคอยตามอ่านค่ะ (ไม่อยากจะบอกเลยว่าซื้อหนังสือมาอ่านเยอะมาก เคยเรียนตามสถาบันสอนภาษาด้วย จนท้อใจทุกวันนี้ก็ยังสื่อสารไม่ได้สักที สงสัยแรงบันดาลใจยังไม่มากพอ แต่จะพยายามค่ะ)
เป็นกำลังใจให้พ่อ-แม่สองภาษาทุกคน สู้ สู้ ค่ะ

[สุภาพร(แม่ปั้น฿แป้ง)]

ไม่มี อะไรแนะ นำ ค่ะ เพราะกะลังฝึกเหมือนกัน ส่วนตัวแล้ว มีแต่ความสุขและรักที่จะทำ และทำให้สม่ำเสมอ ที่คิดว่า ะจะนำไปสู่จุดมุ่งหมาย ใดๆ ได้สำเร็จค่ะ

[อรดา พงศ์สุธนะ]

ความพยายามจะนำมาซึ่งความสำเร็จนะคะ

ลองอ่านบล็อคของดิฉันนะคะ ทำอย่างไรภาษาัอังกฤษจะเก่งขึ้น อาจจะช่วยได้บ้างนะคะ
http://go2pasa.ning.com/profiles/blogs/2456660:BlogPost:103542

[พลอยภัทรา จินตาหมอ]

อยากจะบอกว่า เคยรู้สึกแบบนี้เหมือนกันน่ะแต่ที่แย่กว่าคือ ตอนเรียน ม.1-ม.6 ได้เกรด 1 ทุกเทรม ตอนมหาลัย ซ่อมแล้วซ่อมอีก จนคิดว่าถ้าซื้อวิชาอังกฤษได้ก็จะซื้อจบทุกตัวเลย! ตอนทำงานยิ่งแย่กว่าเพราะว่ามีแต่นาย ฝรั่งเกือบทุกคนตอนเป็นลูกน้องเค้าอยู่ก็ไม่เป็นไรอาศัยถามหัวหน้ามันบ้างก็เอาตัวรอดได้ต่อมาวันหนึ่งโชคหล่นทับดันได้ promote เป็นหัวหน้าเค้า ตอนmetting ไม่เท่าไหร่ถามคนข้างๆ ลูกเดียง แต่ตอนที่ reference call นี่สิซวยเลยฟังไม่รู้เรื่องเค้าถามอีกอย่าง ตอบอีกอย่าง reference call ทั้งหมด 7 สาย มีเราอยู่คนเดียวที่โง่ จริง ๆ (ไม่รู้ว่าคนอื่นเค้าเป็นแบบเราหรือเปล่า)แต่ที่น่าอายที่สุดก็คือ ต้องเรียกลูกน้องมานั่งประชุมด้วยเพื่อให้มันแปลและตอบกลับเวลาที่ฝรั่งถาม เหนื่อยจริงสงสัยมันคงคิดในใจว่า (นังนี่คุณสมบัติไม่ผ่านเป็นหัวหน้าตูได้ไงว่ะ) หนังสือซื้อทุกเล่มทุกสำนักพิมพ์ ตอนนี้กำลังนับได้ประมาณ78 เล่ม ทุกเล่มเกี่ยวกับการเรียนภาษาอังกฤษทั้งนั้น cd vdo เรียนตัวต่อตัว 20 hr 25,000 บาท ลงทุนซื้อ i-pod เพื่ออัดเสียงมาฟังตอนขึ้นรถไฟฟ้าทำทุกอย่าง แต่ก็เหมือนเดิม ไม่ช่วยอะไรเลย มันกดดันจิงๆ น่ะ จนท้ายที่สุดอุปสรรคที่สำคัญของเราคือภาษาจิง ๆ
ทั้งที่ความสามารถทุกอย่างของเรามีหมดจะลงไปเป็นลูกน้องแบบเดิมก็ไม่ได้จะเดินหน้าต่อไปก้ไม่ถึงเพราะไม่สามารถสื่อสารกับฝรั้งได้จริง ๆ สุดท้ายตัดสินใจลาออกทั้ง ๆ ที่ มันเป็นโอกาศของเราแต่เราคว้าไม่ได้ทั้ง ๆที่เงินดีมากประมาณเดือนละ85,000 บาท น่าเสียดายน่ะ
ก็เลยคิดว่าพอกันที่ภาษาอังกฤษ ลาก่อน จนวันนึงได้มารู้จักกับหมู่บ้าน 2 ภาษาแล้วตัวเอง็เริ่มมีน้อง เลยตั้งใจอีกครั้งว่าถ้าลูกเกิดมาจะพูดภาษาอังกฤษกับเค้าเลยช่วงที่ท้องน้อง9เดือนนั้นมันว่างอยู่เฉยก้เลยเอาหนังสือที่เคยซื้อมาอ่านจึงได้รู้ว่าจริง ๆ แล้วมันก็ไม่อยากเท่าไหร่น่ะอาจจะเป็นเพราะว่าตอนที่เราท้อง เราอยู่บ้านเฉยตื่นขึ้นมาก็ฟังเพลง อ่านหนังสือ เรื่อยเปื่อยไม่มีความเครียดความกดดันอะไร ก็เรียนได้เท่าที่เรียน เบื่อเมื่อไหร่ก็เลิกอ่าน 2วันอ่านที่4วันหยุดก็ทำแบบนี้มาเรื่อย ๆ ดูหนังชุดฝรั้งก็ดูแต่ ซาวแทรค รู้เรื่องบ้างไม่รู้บ้างแต่ก็ดูไปงั้นแหละ จนวันนึงน้องคลอดออกมาก็พุดอังกฤษกับน้องตลอดพูดแบบไม่คาดหวังอะไรถูกบ้างผิดบ้าง ก้แก้ไขกันไปแต่ที่เราคิดว่าโอเคก็คือ dvd สำหรับเด็กต่าง ๆ เพราะว่าเสียงชัด พูดช้า เข้าใจง่าย เราใช้วิธีก็อปคำพูดทุกตอนแล้วก็หัดพูดตามนั้นทุกวันกับลูก dvd ที่เราชอบก็คือbaby first tv watch your baby blossom มีทั้งหมด 9 ตอน เรากับลูกฟังมาได้ทั้งหมด 6 เดือนแล้ว จนเปิดช่วงไหนมาก็จำได้หมด ไม่น่าเชื่อว่าตอนนี้ภาษาอังกฤษเราดีขึ้นจริง ๆ เจอคนต่างชาติถามมา อ้าว ตูเข้าใจและตอบกลับเฉยเลย อาจจะเป็นเพราะฝึกพูดทุกวันกับลูก ว่างก้ก็ท่องสคริปทุกวันท่องจนเหมือนใน dvd ห้องน้ำ ห้องครัว ห้อง นอน ในรถมีแต่กระดาษภาษาอังกฤษ เหมือนที่เค้าบอกว่าลิ้นมันพาไป แล้วก็พาไปจริง ๆ แต่ว่ามันก็ต้องศึกษาไปเรื่อย ๆ ไม่ใช่ว่าตอนนี้เราเก่งน่ะ แต่ก็ดีกว่าแต่ก่อนเยอะมาก ตอนนี้น้องยังได้6เดือนอยู่เลยก็ไม่รู้ว่าผลจะเป็นยังไง แต่ก็จะทำต่อไป มีคนบอกว่า ครูคนแรกของลูกรักคือพ่อแม่ และครูคนแรกมีความสำคัญที่สุด ฝนตกลงมาครั้งแรก แล้วไหลไปก่อ ให้เกิดร่องรอยอันใดไว้ ฝนตกครั้งต่อๆไปน้ำก็จะไหลไปตามร่องรอยเดิม เขียนมายาวมากแต่อยากเป็นกำลังใจน่ะค่ะ

[Pat]

คุณพลอยภัทราบอกตอนอยู่มัธยมได้เกรด 1 ทุกเทอม ยังดีกว่าแพทนะค่ะ แพทซ่อมทุกปีเลย แต่โชคชะตานำพาให้ต้องมาใช้ภาษาอังกฤษทุกวันเลย

[Bless's Dad]

จริงหรอครับ คุณ Pat ไม่น่าเชื่อเลยเน๊อะ ..... แบบนี้แม่ ๆ พ่อ ๆ ทั้งหลายต้องสู้เพื่อลูกนะครับ เป็นกำลังใจให้ครับ

[Pat]

บอกแล้วว่าตกแกรมม่าค่ะคุณคิงส์ แต่ไม่รู้ว่าอะไรมาดลบันดาลอะนะค่ะที่ทำให้ต้องมาใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศเนียะ ได้แต่บอกหลายๆคนว่า ทุกวันนี้ก็ยังคงต้องเรียนรู้ต่อไป เพราะความรู้มันพัฒนากันได้เรื่อยๆค่ะ ตราบใดที่เราไม่ยอมแพ้หรือท้อถอยเสียก่อน

[สุภาพร(แม่ปั้น฿แป้ง)]

ว้าว อ่านแล้ว ชอบมากเลยค่ะ เยี่ยมๆ

[แม่น้องเนย]

โห..ได้อ่านเรื่องของคุณพลอยภัทราแล้ว ทึ่งจริงๆค่ะ
เพื่อลูก พวกเราพ่อแม่ทำได้ทุกอย่างจริงๆค่ะ
ลูกเป็นแรงผลักดันให้พวกเราขยันขึ้นจริงๆค่ะ

คุณจิราคะ ที่ผ่านมาอาจเพราะว่าเราไม่มีแรงผลักดันพอหรือเปล่าคะ
เล็กเองยังคิดว่า ถ้าไม่มีลูก เรา็ก็คงไม่ขยัน ขวนขวาย เพิ่มเติมภาษาขนาดนี้หรอกค่ะ
ขอให้คุณจิรา วางแผนอนาคต เริ่มเลยค่ะ เพื่อลูก