ทำไมคนไทยถึงใช้ภาษาอังกฤษไม่ได้เสียที...

[ผู้ใหญ่บิ๊ก]

ทำไมคนไทยถึงใช้ภาษาอังกฤษไม่ได้เสียที...
ajarnwes - [ 29 เม.ย. 52 04:36:41 A:124.120.114.37 X: ]
http://topicstock.pantip.com/library/topicstock/2009/04/K7805784/K7...
กระทู้น่าสนใจจากพันทิพ
-------------
พวก เราคนไทยหลายคนตั้งคำถามเกี่ยวกับทำอย่างไรถึงจะพูดภาษาอังกฤษได้ อยากพูดได้ แต่ไม่มีเงินไปเรียนเมืองนอก ไม่รู้จะหาฝรั่งที่ไหนมาฝึกภาษาด้วย ฯลฯ ผมจึงอยากแบ่งปันความคิดเห็นจากประสบการณ์อันน้อยนิดที่ได้ทำงานร่วมกับชาว ต่างชาติประมาณ 7-8 เดือนผ่านมา ซึ่งอันที่จริงภาษาอังกฤษของตัวเองก็ไม่ใช่ว่าจะเข้าขั้นดีนักหนาเสียด้วยซำ ้ แต่การที่เคยมีปัญหาเกี่ยวกับการใช้ภาษาเหมือนกัน ทำให้คันไม้คันมืออยากนำเอาแง่คิดบางอย่างจากพยายามแก้ปัญหาของตัวเองมาเล่า ให้เป็นประโยชน์ต่อคนอื่นบ้าง

ผมขอสรุปจากความคิดของตัวเองสำหรับผู้ที่กำลังอยากใช้ภาษาอังกฤษ อันหมายถึง พูด ฟัง อ่าน เขียน ดังนี้
๑. ถ้าใครที่ไม่ได้เติบโตในสภาพแวดล้อมที่ใช้ภาษาอังกฤษมานาน จะไม่มีทางเรียนภาษาอังกฤษได้ดีในเวลาอันสั้นแน่ๆ...

เรา มาเริ่มต้นกันที่ความจริงกันดีกว่า ถึงมันจะฟังดูไม่ให้กำลังใจกันบ้างเลย แต่ผมเชื่อว่าหลายคนมีความรู้สึกนี้และพวกเรารู้กันดีในหมู่คนไทย ถึงได้มีลักษณะกลืนภาษาอังกฤษไม่ลงคอเหมือนยาขม

ต้นเหตุของปัญหาน่าจะมาจากความอยากพูด,ฟัง,อ่าน,เขียน"ได้"ในเวลาอันสั้น
พอ พวกเรานึกอยากจะพูดภาษาอังกฤษขึ้นมา ก็อยากให้มันพูดได้ในทันที ซึ่งมันขัดกับหลักธรรมชาติ พอทำไม่ได้ก็ทำให้เกิดความท้อ ตัดบทเสียว่าชาตินี้ตรูคงไม่มีวันใช้ภาษาอังกฤษได้แน่นอน...
คำถามคือจำเป็นจะต้องใช้ภาษาอังกฤษได้ดีขนาดไหน...

ถ้า บอกว่าพ่อค้าแม่ค้ายังพูดภาษาอังกฤษงูๆปลาๆขายของกับฝรั่งได้ ก็น่าจะตอบคำถามได้ว่าเราสามารถใช้ภาษาอังกฤษได้ในสถานการณ์ที่จำเป็น เท่าที่มันสามารถแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้ แต่ถ้าเราขยายจุดมุ่งหมายให้มากกว่าพ่อค้าแม่ค้าขึ้นมาหน่อย แต่ไม่ให้มากจนเกินธรรมชาติไป น่าจะทำให้เรียนรู้ภาษาอังกฤษเป็นไปทีละขั้นตอน

นั่นก็คือ เราไม่มีวันจะใช้ภาษาอังกฤษได้ดีเท่าหรือแม้แต่ใกล้เคียงเจ้าของภาษาแน่ๆ อย่างน้อยก็ในเวลาอันสั้น เราไม่มีวันจะลุกขึ้นมาวันหนึ่งแล้วพูดภาษาอังกฤษฉอดๆหลังจากไปเข้าโรงเรียน ภาษาไม่กี่สัปดาห์ ตามที่เขาโฆษณาว่าได้ผลในเวลาอันรวดเร็วเท่านั้นเท่านี้ (นอกจากคนที่มีพื้นฐานอยู่แล้ว และกำลังฟิตตัวเพื่อเตรียมสอบหรือจะไปเมืองนอกอีกไม่นาน)

ทางออกก็ น่าจะเป็น ทางสายกลาง คือไม่อยากได้จนสุดโต่ง แต่ก็ไม่ได้ทิ้งมันไปเสียเลยเมื่อยังทำไม่ได้ดี เราสามารถเก็บความสามารถทางภาษาอังกฤษไว้กับตัวโดยรักษาระดับที่มีอยู่ แล้วคอยเตือนตัวเองให้เก็บเล็กเก็บน้อยในระหว่างชีวิตประจำวัน

๒. ยังมีทางออกที่ดีอยู่ เหมือนแสงอุโมงค์ที่ปลายทาง ด้วยเทคโนโลยีสมัยใหม่

อินเตอร์ เน็ตและmp3 สามารถทำลายระยะทางอันไกลโพ้นได้ คนรุ่นนี้แสนจะโชคดีอย่างหามิได้ ถ้าใครเกิดทันยุคที่ยังไม่มีอินเตอร์เน็ตและmp3 จะรู้ว่าการเรียนภาษาอังกฤษสมัยก่อนกว่ายี่สิบปีมันสุดแสนจะลำบากยังไง อย่างดีก็มีแค่เทปคาสเซ็ทฟังประโยคทักทาย I'm fine, thank you แบบนี้ทั้งม้วน

สมัยนี้เราสามารถ Download file mp3 จากเว็บไวต์สอนภาษาอังกฤษที่เป็นบทความง่ายๆ พูดช้าๆชัดๆ มาฟังเวลาว่าง ขับรถ หรือใช้เครื่องเล่นอันเล็กๆติดตัวฟังได้ทุกที่ทุกเวลา ที่สำคัญก็คือ ฟรีและเลือกเปลี่ยนได้มากมายถ้าฟังจนเบื่อ ไม่ต้องจมอยู่กับ yes, no, ok เหมือนเมื่อก่อน

อีกอย่างหนึ่งฝรั่งมักจะบอกว่า อย่าอายๆที่จะพูดกับเราชาวตะวันตก หรือคนไทยเราบางทีบอกว่า พูดมันไปเถอะ ใส่ๆเข้าไปเดี๋ยวก็ได้เอง ซึ่งพวกเราหลายๆคนไม่สามารถทำอย่างนั้น มันเหมือนมีก้อนอะไรมาอุดอยู่ในปากอยู่ดีเวลาจะพูดภาษาอังกฤษ ก็เพราะเราไม่มีข้อมูลอยู่ในหัวนั่นเอง เพราะเราไม่ได้รับฟังหรือพูดมันบ่อยๆ

ในเว็บไซต์ www.effortlessenglish.com ของอาจารย์ AJ Hoge กล่าวไว้ว่าคนเราต้องฟังซำ้ๆกันถึงไม่ตำ่กว่า 30 ครั้งจึงจะจำข้อความสั้นๆได้ การฟังบทเรียน mp3 ซำ้ๆบ่อยๆจะทำให้เริ่มจับสำเนียงได้ และถ้าอ่านบทเรียนไปด้วยก็จะได้คำศัพท์ที่ไม่คุ้นเคยเพิ่มเข้ามา ถ้าหากได้ฟังฝรั่งพูดของจริงก็จะไม่ตื่นตระหนก (ผมเชื่อว่าคนไทยหลายคนมีอาการแบบนี้แน่ๆ) และจะช่วยคลายกังวลกับโรคกลัวฝรั่งลง ซึ่งเป็นบันไดขั้นแรกที่จะทำให้รู้สึก"เป็นมิตร"กับภาษาอังกฤษขึ้นมา

เพราะ หลังจากที่เราฟังและพูดบ่อยๆระยะหนึ่ง เหมือนลิ้นมันจะลื่นไปตามสำเนียงขึ้นโดยอัตโนมัติ ซึ่งไม่ต้องไปบีบบังคับมัน และเมื่อเราอ่านภาษาอังกฤษก็พยายามเอาเสียงนั้นมาใส่เหมือนให้มันก้องอยู่ใน หัว ก้จะอ่านได้ราบรื่นขึ้น

๓. อีกอย่างที่สำคัญเกี่ยวกับการเรียนภาษาอังกฤษของคนไทยก็น่าจะเป็น ทัศนคติต่อการเรียนภาษาที่สอง...

ผม เคยแชทผ่านอินเตอร์เน็ตกับเพื่อนชาวต่างประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่ สองอย่างฟิลิปปินส์ เขาบอกว่า"ชาวฟิลิปปินส์เป็นคนเปิดกว้างและอยากจะเรียนรู้วัฒนธรรมใหม่ๆเสมอ โดยเฉพาะกับภาษาอังกฤษ พวกเราพูด เขียน อ่าน ร้องเพลง ดูหนัง ฯลฯ ที่เป็นภาษาอังกฤษ"

แล้วภาษากาตาล็อคของเขาล่ะ ก็ไม่ได้สูญหายไปอย่างใด ในขณะที่บ้านเราถูกยำ้นักย้ำหนาว่าเรามีภาษาเป็นของตัวเอง ต้องรักษาและหวงแหนมันราวกับว่า จะมีใครมาทำให้มันสูญหายมลายไปง่ายๆ
ดัง นั้นทางสุดโต่งทางแรกอาจจะเป็นทัศนคติที่ว่า เกิดเป็นคนไทยก็ต้องใช้แต่ภาษาไทย, ฝรั่งไม่ใช่พ่อแม่เราทำไมจะต้องไปใช้ภาษาของมัน ฯลฯ

ในขณะที่ทางสุด โต่งอีกทางหนึ่งก็คือ การเอาภาษาอังกฤษมาใช้แสดงสถานะทางสังคม หรือใช้ไม่ถูกที่ถูกเวลา พูดไทยคำอังกฤษคำโดยไม่ได้มีจุดมุ่งหมายในเชิงเทคนิค หรือเรียกกันแบบไทยๆว่า กระแดะ นั่นเอง

เคยได้ยินฝรั่งคนหนึ่งที่ อยู่เมืองไทยมานานเล่าให้เพื่อนมาใหม่ฟังว่าคนไทยบางคนจะรุ้สึกว่าเขา"ไฮ โซ"ทันที ถ้าได้พูดภาษาอังกฤษให้คนอื่นเห็น เพื่อนของเขายักคิ้วหงึกๆบอกว่า แปลกดี
ปัญหาของคนไทยจึงมีประเด็นเรื่อง ชนชั้นของภาษาเข้ามาแทรกอีกอย่างเช่น ภาษาอังกฤษไม่ได้เป็นภาษาของชาวบ้าน หรือภาษาที่สองอย่างในประเทศอื่นๆเขา

ทีนี้เราคงต้องมาหยุดตรงทาง สายกลางกันอีกทีที่ว่า เพื่อการเรียนรู้โลกกว้าง และการติดต่อสื่อสารกับชาวโลก ภาษาอังกฤษไม่ได้ใช้เฉพาะกับฝรั่ง ไม่ได้พูดเพื่อความโก้เก๋ หรือยกระดับทางสังคม ตรงกันข้ามภาษาอังกฤษเป็นภาษากลางเพื่อใช้ติดต่อกับคนทุกชนชาติ ยังมีประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สองที่ไม่ใช่ชาวตะวันตกอย่าง อินเดีย ฟิลิปปินส์ สิงค์โปร์ ฮ่องกง ฯลฯ ชาวนาในประเทศจนๆที่แอฟริกาบางคนยังพูดภาษาอังกฤษได้ เพราะเป็นภาษาของคนทุกชนชั้นใช้สื่อสารกัน

๔. การเรียนภาษาอังกฤษสามารถฝึกฝนกับเพื่อนคนไทยด้วยกันได้...

เพียง แต่ต้องแยกประเด็นของการ"กระแดะ"ให้ดี เรื่องนี้เป็นเรื่อง Sensitive (ถึงตรงนี้บางคนอาจจะบอกว่า ทำไมไม่ใช้ "เป็นเรื่องละเอียดอ่อน" ต้องกระแดะใช้ภาษาอังกฤษทำไม)
ผมเห็นว่า มันขึ้นอยู่กับคนที่เราพูดด้วย และขอบเขตของการพูด เราคนไทยคงเข้าใจกันได้ดีว่า จุดไหนที่มันจะเลยหรือไม่เลย "เส้นแห่งความกระแดะ" ไปได้ เข้าทำนอง กรรมเป็นเครื่องชี้เจตนา

กลับมาว่ากันเรื่องฝึกฝนภาษากันต่อ...ผม เห็นหลายคนพยายามหาเพื่อนฝรั่งคุยแต่ก็หาไม่ได้ ผมเข้าใจความรู้สึกนั้นดี เพราะเคยเป็นแบบเดียวกัน ไม่รู้จะไปคุยภาษาอังกฤษกับใครที่ไหนแล้วจะให้เป็นได้ยังไง เลยไปลงเรียนคอร์สสนทนาภาษาอังกฤษที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง เป็นคอร์สสำหรับคนทำงานมาเรียนตอนเย็น
ปรากฎว่าในชั่วโมงเรียน พออาจารย์ฝรั่งให้หันหน้าเข้าหากันแล้วฝึกพูดคุยเป็นประโยคถามตอบ ทุกคนอำ้ๆอึ้งๆไม่กล้าพูดภาษาอังกฤษต่อกัน เพราะคนไทยเรารู้สึกผิดเหลือเกินที่ต้องพูดภาษาอังกฤษกันเอง
แต่ที่จริง แล้ว...เมื่อเป็นคอร์สเรียนภาษาอังกฤษ ซึ่งทุกคนเสียเงินทองและเวลาฝ่ารถติดมาเรียน สุดท้ายมานั่งมองหน้ากันแล้วก็พูดออกมาเป็นภาษาไทย ในที่สุดเมื่อเวลาผ่านไป ทุกคนก็เริ่มสนิทสนมกันและเริ่มกระเซ้าเย้าแหย่กันเป็นภาษาไทยจนจบคอร์ส บางคนก็กลับไปโดยพูดภาษาอังกฤษไม่ดีขึ้นเลย...

น่าจะดีถ้าคนไทยหันหน้าเข้าหากัน แล้วฝึกฝนภาษาอังกฤษกันเอง (โดยไม่ให้ลำ้เส้นแห่งความกระแดะ)
เรา จะพึ่งพาตัวเองได้มากกว่านี้ ประหยัดค่าใช้จ่าย ไม่ต้องบินไปเรียนเมืองนอก ไม่่ต้องล้มเลิกความตั้งใจที่จะใช้ภาษาอังกฤษเพราะหาคนคุยด้วยไม่ได้

๕. การใช้ภาษาอังกฤษได้ดีหมายถึงความฉลาดหรือไม่...

คำ ตอบคือใช่ สำหรับบางคนที่มีความสามารถทางภาษา(Linguistic) แต่คนแบบนี้ก็สามารถเรียนภาษาอื่นๆได้ดีและเร็วเหมือนกัน เพราะเป็นความสามารถพิเศษของเขา แต่สำหรับคนบ้านๆอย่างเราๆล่ะ จะต้องฉลาดแค่ไหนจึงจะเรียนภาษาอังกฤษได้

ในเรื่องนี้ตามวิชาการเขา บอกว่า ความสามารถของคนเราอีกอย่างหนึ่งเกิดขึ้นได้จากการฝึกฝน การกระทำซำ้าๆยำ้ๆบ่อยๆ จนมันพัฒนาเป็น ทักษะ (skill) เช่น การหัดว่ายนำ้ เล่นกีฬา การดนตรี วาดรูปและอีกหลายๆอย่าง การฝึกภาษาก้เช่นเดียวกัน

ดัง นั้นในมุมนี้จึงไม่น่าเกี่ยวกับความฉลาดแบบไอคิว ไม่งั้นที่สิงค์โปร์คงมีแต่คนเรียนจบสูงๆเท่านั้นที่พูดภาษาอังกฤษได้ แต่ชาวสิงค์โปร์ ไม่ว่าพ่อค้าแม่ขาย รปภ. คนขับรถ ทุกคนใช้ภาษาอังกฤษได้ดี เพราะเขาใช้ทุกวัน จนชาวสิงคโปร์มีภาษาอังกฤษตามแบบของตัวเองที่เรียกว่า Singlish ซึ่งหลายๆคนอาจจะบอกว่ามันเป็นภาษาวิบัติ แต่อย่างน้อยก็ยังดีกว่าที่ไม่ได้ใช้เลย คนไทยเราที่ chat กันเป็นภาษาอังกฤษก็ยังชอบเติม na ท้ายประโยคด้วยความเคยชิน ถึงมันจะดูไม่ดีนักคามหลักภาษา แต่เพื่อความenjoy ระหว่างคนไทยด้วยกันก็ไม่น่าซีเรียส อย่างน้อยก็ทำให้คนไทยที่อยากใช้ภาษาอังกฤษสนุกขึ้น

ข้อสรุปต่างๆของ ผมมีที่ผิดพลาดประการใดก็ขอความคิดเห็นจากผู้ที่ใช้ภาษาอังกฤษได้ดีแนะนำ ด้วย เนื่องจากตัวผมเองใช้วิธีดับเครื่องชนแบบเปลี่ยนที่ทำงานไปอยู่ในบริษัทที่ มีชาวต่างชาติใช้ภาษาอังกฤษหลายคน ซึ่งมีข้อดีในการฝึกภาษา แต่ข้อเสียก็คือต้องยอมลดรายได้ลงหรือลดตำแหน่งจากหัวหน้าไปเป็นลูกมือ ซึ่งถ้าใครที่รู้วิธีเรียนภาษาอังกฤษที่ดีคงไม่ต้องทำขนาดนั้น

ชาว ต่างชาติหลายคนชมชอบความมีนำ้ใจของคนไทยเรามาก บางคนบอกว่าเขาสัมผัสได้ด้วยภาษาใจ แต่เขาคงอยากให้เราสื่อสารกับเขาด้วยคำพูดได้จะดีมาก ถึงได้มีหลายคนพยายามให้กำลังใจคนไทยอย่างคุณ แอนดรูว์ บิ๊ก เจ้าของสโลแกน "ภาษาอังกฤษง่ายนิดเดียว" หรือคุณคริสโตเฟอร์ ไรท์ ที่ออกมาเต้นแร้งเต้นกาให้คนไทยเรียนภาษาอังกฤษอย่างสนุกขึ้น ผมเชื่อว่าเขาไม่ได้มีจุดมุ่งหมายที่รายได้เป็นหลัก เพราะถ้าอย่างนั้นสู้ไปทำธุรกิจกวดวิชาน่าจะรวยกว่า
ดังนั้นจึงยังมีชาว โลกอีกหลายชาติที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นสื่อกลางเพื่อติดต่อกัน และพวกเขาคงอยากรู้จักคนไทยให้มากขึ้นในยุคโลกไร้พรมแดนทุกวันนี้

[อรนัย รักในหลวง]

เห็นด้วยทุกประการค่ะ..

"ความสามารถของคนเราอีกอย่างหนึ่งเกิดขึ้นได้จากการฝึกฝน" Practises make perfect (ka)!!!

[พ่อน้องKen]

เห็นด้วยเช่นกันครับ
และเห็นความโชคดีของลูกเรา ที่ได้เริ่มเรียนรู้ ทำความคุ้นเคยกับภาษาที่สองตั้งแต่เล็กๆ

[แม่น้องเนย]

จริงด้วยค่ะ คนเราต้องได้ฟังอะไรที่ซ้ำๆกันถึงจะจับทางได้ถูก

"อาจารย์ AJ Hoge กล่าวไว้ว่าคนเราต้องฟังซ้ำๆกันถึงไม่ต่ำกว่า 30 ครั้งจึงจะจำข้อความสั้นๆได้"

ระยะทางอีกยาวไกลที่เราจะฝึกลูก แต่ก็ดีใจที่ได้เริ่มต้นค่ะ

[สุภาพร(แม่ปั้น฿แป้ง)]

ใช่ค่ะหาชาวต่างชาติnative speaker ยากมาก ตอนนี้เลยตัดสินใจแล้ว 7 ปีทองของลูก ขอเข้าสู่ ดงenglish schoolเสียเลย ค่ะ ใกล้บ้าน อยากให้ลูกสาวได้ใช้ภาษาที่เขาฟัง ดู การ์ตูน eng เยอะๆ โลกแห่งความเป็นจริงจะเป็นยังไง ในสังคม อนุบาลต่างชาติน้อยๆ ของเขา วันนี้เปิดเทอมวันแรกค่ะ ดูเขา happy Teacher ถาม what's your name ? ตอบได้ teacher แนะนำตัว เขา ก็ Yes! กล้าตอบไม่กลัว ดู เขา happy มากเลย ( กว่าไป รร ไทย ต้องติดตามต่อไป ยังไม่เสถียรค่ะ) ดูเค้าจะคุ้นกว่า ไม่ร้องไห้เลย ไม่อยากกลับด้วย เข้าทางคุณแม่เลย
ดิฉันเลยเลือกทั้งวิธี พูดกับลูกด้วย ลงทุนหาสิ่งแวดล้อมที่เป็น eng ใน รร ด้วย แต่พูดไทยไทยกับคุณพ่อเหมือนเดิม ก็ลองดูหลายๆแบบค่ะ ว่าเขาจะพัฒนาภาษาได้มากน้อยแค่ไหน ก็กัดฟันหาสิ่งแวดล้อม 7 ปีทองก็น่าจะ OK ค่ะ คิดแล้วน่าจะคุ้ม เพราะได้ 2 ต่อ น้องก็จะได้จากพี่ เพราะ น้องชอบเลียนแบบกิริยา ภาษา ท่าทางท่าที ของพี่ น่ะค่ะ เลยส่งพี่เข้าไปก่อน แล้วคอยติดตามผลอีกที อันนี้แล้วแต่ความเห็นแต่ละคนค่ะ

[อรนภา (แม่เจี๊ยบ & น้องวิน)]

เห็นด้วยเช่นกันคะ ต้องฟังซ้ำ ๆ และฝึกพูดให้เป็นเรื่องปกติ ไม่เคอะเขิน ปกติตัวเองไม่เคยพูดภาษาอังกฤษได้ดีเท่าตอนสอนลูกตอนนี้เลย คงเป็นเพราะได้ฝึกบ่อย ๆ เลยทำให้กล้าพูดและดูสำเนียงดีขึ้น เพราะลูกแท้ ๆ แม่เลยเก่งขึ้นค่ะ

[แม่น้องกันต์]

ขอบคุณคุณพ่อมือใหม่ที่ทำให้พวกเราเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้น เพราตั้งแต่เรียนมา 20 กว่าปี เพิ่งจะเข้าใจภาษาอังกฤษตอนนี้เอง

[แม่น้องกุน & น้องญาญ่า รักในหลวง]

เห้นด้วยทุกประการเช่นกันคะ

[Samita Srimachaporm]

เห็นด้วยมากๆ เลยค่ะ

[eagle]

เห็นด้วยค่ะ และยอมรับว่าตั้งแต่ได้คุยกับลูก ทำให้เราพูดหรือได้ทักษะด้านภาษาอังกฤษดีขี้นเยอะกว่าเดิมค่ะ

[แม่น้องชีส]

เห็นด้วยค่ะ ต้องฟังซ้ำๆ บ่อยๆ ทำให้เรามีความชำนาญขึ้น