27 ธ.ค. 51 น้องลาเต้อายุ 22เดือน

[แม่น้องลาเต้]

ตั้งแต่น้องลาเต้ยังนอนแบเบาะพี่เลี้ยงมักจะคุยกับน้องลาเต้เหมือนคุยกันเข้าใจ
ไปทุกเรื่อง แล้วก็ยังบอกว่าน้องรู้เรื่อง แม่ก็ได้แต่พยักหน้าหงึกๆ แต่พอสังเกตจริงๆ ตอนน้องสัก 6 เดือน ดูน้องก็มีปฎิกิริยาโต้ตอบกับพี่เลี้ยงเหมือนพูดกันเข้าใจจริงๆ แม่เอาเรื่องนี้ไปเล่าให้เพื่อนฟัง ก็เลยได้รับคำแนะนำมาว่าคนเป็นพ่อแม่น่ะห้ามคิดว่าลูกยังไม่รู้เรื่องอะไร เพราะถ้าคิดอย่างนั้นแล้วจะทำให้พัฒนาการลูกช้าไปเลยจริงๆ เห็นว่าเป็นคำแนะนำจากหมอเด็ก แม่ฟังแล้วก็ต้องมากลับมาปรับตัวปรับความคิดใหม่ พูดคุยกับลูกด้วยความเชื่อมั่นและเตือนตัวเองเสมอว่าลูกกำลังฟังและเข้าใจสิ่งที่แม่พูดทุกคำ

ที่จริงน้องลาเต้พูดคำแรกตอนกลับจากโรงพยาบาลได้ 3วัน แม่ได้ยินเสียงลูกเรียก “แม่ ๆ ๆ” ชัดแจ๋ว และก็ไม่ได้ยินคำนี้อีกเลยจนลูกเข้าวัยเริ่มพูดจริงๆ อาจจะเป็นเรื่องบังเอิญแต่ตอนได้ยินลูกเรียกแม่ครั้งแรก แม่ผวาตามเสียงเรียกเลยเชียว จนถึงทุกวันนี้เวลาลูกเรียกแม่จ๋า ๆ ด้วยเสียงออดอ้อนทีไร แม่ก็ยังแพ้ทางลูกมาตลอด อ้อนซะขนาดนี้ ลูกจะเอาอะไรคงให้หมด ยกเว้นแค่ดาวกับเดือนเท่านั้น

น้องลาเต้เริ่มเรียกป๊ะป๊าได้ก่อนเรียกแม่เสียอีก ตอน 9เดือนลูกเริ่มออกเสียงป๊ะป๊า แต่ยังไม่ถึงกับชัดนัก แต่คำที่พูดได้ชัดแจ๋วเป็นคำแรกๆ คือ “อย่า..... จับ” ตอนที่หนูพยศใส่พี่เลี้ยงเพราะรู้ว่ากำลังจะถูกอุ้มไปจากแม่ ดูท่าจะไม่เบานะแม่สาวน้อยคนนี้ ไม่รู้ได้เชื้อดุมาจากแม่รึป่าว หุหุ

อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์เป็นช่วงฮิตของคำถาม “นี่อะไร” “ไปไหนเหยอ” พอขึ้นรถปั๊ป สาวน้อยก็ยิงคำถามใส่ทันทีว่า “ไปไหนเหยอ” พอแม่แจงให้ฟังก็ “ไม่อาวอ้ะ” “ไม่ไปอ้ะ” “ไม่ชอบอ้ะ” ต้องไล่เรียงชื่อคนที่เราจะไปพบตามนัดหรือคลาสที่จะไปร่วมจนกว่าจะพบจุดที่หนูพอใจ นั่นล่ะ แม่หนูน้อยถึงจะสงบและหันไปหาของเล่นหรือหนังสือในรถมานั่งเล่นนั่งอ่านแต่โดยดี ต่อจากนั้นก็ยิงถาม “นี่อะไร ๆๆๆๆ ” เป็นระยะๆ จนป๊ะป๊าบ่นว่านี่ถ้า 2 ขวบขึ้นเมื่อไหร่หูคงชาทั้งวัน เพราะตอนนี้หนูน้อยพูดเก่งแล้ว เริ่มพูดได้เป็นประโยคยาวๆ แล้วก็พูดได้ทั้งวันเสียด้วย