ขอเตือน....เตรียมอนุบาลภาคค่ำ!

[แม่ดีดี]

เรื่องนี้ตั้งใจจะเล่าเป็นอุทาหรณ์เตือนคุณพ่อคุณแม่ท่านอื่นๆค่ะ
ส่วนใหญ่แล้วจะเลี้ยงลูกเอง คนเดียว (พอทราบว่ามีดีดีก็ลาออกจากงาน) เพราะปะป๊า ดีดีต้องทำงานต่างจังหวัด และเดินทางไปดูงานต่างประเทศบ่อย จนคุณลูกดีดีเริ่มมีmovement จับคนเดียวชักไม่ไหวก็เริ่มหาพี่เลี้ยงมาช่วย เปลี่ยนไปมาก็สองสามคน แล้วก็ไม่ไหว รู้สึกว่าเลี้ยงลูกก็เหนื่อยแล้ว ยังต้องมาเลี้ยงพี่เลี้ยงอีก สุดท้ายก็พึ่งแม่ค่ะ คุณยายดีดี ก็มาช่วย ขนาดเลี้ยงหลานมาหลายคน เด็กผุ้ชายซะเป็นส่วนใหญ่ ยายยังออกปากว่าดีดีซนสุด ขั้นลูกเทพ แก๊งค์พี่เด็กผู็ชายปากซอยยังว่าดีดี ลูกลิง
ต่อมาคุณแม่ก็ได้งานในอุดมคติ คืออฟฟิคใกล้บ้าน นายใจดี เงินเดือนพอใช้ ที่สำคัญเลี้ยงลูกเป็นหลัก ทำงานเป็นงานอดิเรก
พอสองขวบกว่า ใครๆก็ไปโรงเรียน จาก ซนๆกลายเป็นเริ่มเหงา แม่ก็เลยหาโรงเรียนให้บ้าง (เอาว่า ลูกเราเริ่มพูดได้ ฟ้องเป็นก็ให้เข้าโรงเรียนกะเค้าบ้าง) ชุดนักเรียนสุดเท่ห์ ผูกไทด์สีชมพู ไปไหนใครก็ชม จากที่วันแรกต้องไปใส่กันหน้าโรงเรียน สองสามวันต่อมา ชีจะขอใส่ชุดนักเรียนนอน แทน บาจาม่าของชี ดีดีแฮปปี้กะโรงเรียนมากค่ะ คุณครูก็เอาใจใส่เด็กนักเรียนดี
ด้วยความเกรงใจนายที่ ใจดีเกิน (ขอกลับบ้านก่อนเพื่อไปรับลูกก็ให้) ก็เลยให้คุณลูกเรียนพิเศษตอนเย็น ก็ไม่ได้ซีเรียสอะไร ร้องเพลงเต้นรำ ระบายสีไปตามเรื่อง ที่สำคัญ คือมื้อเย็น ตอนสี่โมงครึ่ง ห้าโมง ที่ทางโรงเรียนจัดให้ ก็ดีค่ะ ดีดีก็ชอบทาน
และแล้วปัญหาก็เกิด วันหนึ่งเลิกงานเร็วเกินก็เลยไปแอบดูลูกเรียน เห็นแกชอบteacher ก็เลยขอให้แกเรียนกับ teacher ทุกวัน ที่นี้ก็เลยได้เรียนกะพี่ๆอ.สอง อ.สาม ชีก็ชักจะเครียด
และวันที่หม่าม้ามารับไม่ได้ก็มาถึง.....เตรียมการอย่างดี ฝากคุณยาย คุณย่าให้มารับ...ฝากคุณครู ...ทุกอย่างพร้อม
คืนนั้นหม่าม้าไปรับดีดีที่บ้านคุณยายสองทุ่มกว่าสามทุ่ม
ทันทีที่เจอหม่าม้า......"สวัสดีค่ะ"(พนมมือน้อยๆกราบน่ารัก) " พี่ฝน....พี่ฝน...."
"พี่ฝน คะ พี่ฝนเป็นคุณแม่หรือเปล่า"..............(แม่เริ่มจะงง)......"ค่ะ .....ดีดีเป็นคุณลูก พี่ฝนเป็นคุณแม่ค่ะ"........เป็นคุณแม่ต้องมารับคุณลูกนะ." (ทำนิ้วชี้ชี้ๆ เหมือนสอน) ....."คร่าคุณลูก"
อาทิตย์ต่อมา....งานเข้า (ฝนทำงานเกี่ยวกับโลจิสติกค่ะ) ลูกค้าจะช็อตไลน์ผลิต ต้องตามงานกับต่างประเทศ.....ไปรับลูก ห้าโมงกว่าหกโมงกว่าทุกวัน ทั้งอาทิตย์ หนูดีเรียนเตรียมอนุบาล เข้าเรียน เก้าโมงกว่า(โรงเรียนเข้าแปดโมงครึ่ง) กลับบ้าน ห้าหกโมงทุกวัน ........ยังกะเรียนภาคค่ำ.....
แล้วชีก็เริ่มปี๊ดแตก ไม่อยากไปโรงเรียน อยากอยู่กับแม่ อยากมาช่วยแม่ทำงาน งอแงงี่เง่า ร้องไห้ฟูมฟาย ชักดิ้นชักงอ โดยไม่ยอมบอกว่โกรธเรื่องอะไร จะเอาอะไร ชีรู้แต่ว่าชีโมโหมาก โกรธมาก และอยากให้ใครๆก็ใส่ใจชีโดยเฉพาะแม่ พอชีโดนขัดใจชีจะปี๊ดแตกทันที (เมื่อก่อน...ชีจะทำเสียงหวานๆ....นะนะ .....นะคะ) แต่ตอนนี้ "ออกไป get out" (อันนี้ได้มาจากที่นั่งดูพันธมิตรกะย่าทวดทุกคืน ก่อนหน้านี้)
ชีคงเข้าใจว่า ภาษาอังกฤษ คือประโยคคำสั่ง hold DD up !,Open please,Turn off turn on the light, colse the tap,Give me.....please! go ! take a bath...
ทีนี้พอชีพูดอังกฤษปนไทยกะคนอื่นๆ (ที่ไม่ใช่แม่) ใครๆก็ว่าชีพูดไม่รู้เรื่อง....ชียิ่งอารมณ์เสียหนัก...เลยพาลไม่พูดเลย ร้องอย่างเดียว....อ๊าคๆ...โฮๆ....ปี๊ดๆ........คืนนึงชีก็ร้องตั้งแต่สี่ทุ่มถึงตีสอง.......แม่ก็อุ้มปลอบกันไป ...เดินกอดกันร้องไห้ทั้งแม่ทั้งลูก(ก็สงสารลูกอ่ะ).....ชีเริ่มถามบ่อยมากว่าปาป๊าชีไปไหน.......ถามซ้ำๆ......
แค่อยากจะบอกว่าลูก แกก็เครียดมากกว่าเรา .....ใส่ใจเค้ามากๆ......อย่าเอาความเครียดจากที่ทำงานกลับบ้าน.....อย่าโกงเวลาของเค้า..........ฝนก็ต้องพยายามค่อยๆ รักษาจิตใจแกให้เป็นเด็กร่าเริงเหมือนเดิมให้ได้......ให้เวลาที่อยู่กะแกเป็นของแกจริงๆ...ไม่ใช่ซักผ้า..รีดผ้า...ถูบ้าน...จัดสวน...ช็อปปิ้ง......ฯลฯ

[อรดา พงศ์สุธนะ]

อ่านแล้วก็อยากเป็นกำลังใจ ให้น้องดีดีนะคะ
การเป็นคุณแม่ก็ทำให้เราต้องเลือกค่ะ ซึ่งบางทีการตัดสินใจทำอะไรมันก็ทำร้ายจิตใจเราเหลือเกิน ยังไงอยากให้คุณฝนคิดถึงน้องดีดีให้มากๆนะคะ เพราะเวลาผ่านไปเขาก็โตขึ้นไปทุกวันค่ะ หมายถึงว่า หากเขาโตหน่อย เราอาจได้ทำงานที่full time กว่านี้ค่ะ อย่างที่อ่านมา คุณพ่อก็ต้องทำงานตลอดก็น่าจะมีรายได้จุนเจือครอบครัวได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องเลยล่ะค่ะ เป็นกำลังใจให้น้องดีดีนะคะ