เรามาเลิกอายในการพูด Eng กับลูก นอกบ้านกันซะทีดีไหม

[Suthawadee C.]

จากบล็อกแรก ๆ ของอ้อม เคยบ่นว่าอายในการพูด Eng กับลูกเวลาอยู่นอกบ้าน หรือต่อหน้าคนอื่น ก็มานั่งนึก นอนนึกว่าทำไมเราถึงต้องอาย พอจะสรุปปัญหาตัวเองได้ว่า

อ๋อ...เราอายเพราะว่าเรากลัวพูดผิด ไม่มั่นใจ เพราะกลัวคนอื่นว่าเราโง่ นี่เอง

ทุกอย่างที่กลัว มาจากการกลัวว่าคนอื่น เห็นว่าเราไม่เก่ง ซึ่งคนส่วนใหญ่อยากให้คนอื่นยอมรับ อยากได้คำชม ไม่อยากให้ใครมาว่าเราไม่เก่ง หรือเราโง่ แล้วเราเป็นอย่างนั้นเหรอ ตอบว่า เออ..เราก็ไม่ได้เก่งจริง ๆ นั่นแหละ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยใช้ Eng มากเท่านี้มาก่อน เคยไปประชุม หรืออบรมต่างประเทศบ้าง เป็นอาทิตย์ สองอาทิตย์ ก็ยังไม่ได้ใช้ Eng มากขนาดนี้เลย แล้วการพูดในการทำงานก็ไม่เหมือนกับการพูดในชีวิตประจำวัน พอเอาขึ้นจริงมันไม่ง่ายเลย แค่ประโยคประจำวันนี่ หลาย ๆ คนคงเจอปัญหาเดียวกัน แค่ตื่นเช้าจะบอกลูกสาวว่า ลูกจ๋า ฉี่แล้วต้องล้างตรงนั้นทุกเช้านะคะ อ้าว...แล้วไอ้คำว่า"จิ๋ม" นี่เค้าเรียกว่าอะไรในภาษาพูดล่ะ หรือเวลาอาบน้ำต้องทำความสะอาดตรงนั้นด้วยนะครับลูก (ลูกชาย) ตายจริงภาษาที่เราเคยใช้ไม่ได้ช่วยเราเลย เพราะเราไม่เคยใช้ศัพท์ประเภทนี้คุยกันในการทำงาน

กลับมาต่อ เข้าเรื่อง อยากให้ลูกเราพูด Eng ได้ หรืออยากให้ลูกพูดได้ 2 ภาษาล่ะ แล้วทำไงล่ะ พึ่งใครไม่ได้นอกจากเราเอง พ่อ-แม่ เพราะฉะนั้น อายทำไม ลูกก็ลูกเรา ปากก็ปากเรา สมองเรา ใครว่าไงก็ไม่ต้องสนใจ (คนนอกบ้าน) เราทำเพราะเราหวังดีกับลูกเรา ที่แน่ ๆ ยิ่งพูด Eng ยิ่งทำให้เราคล่องขึ้น คิดซะว่าคนส่วนใหญ่อาจอยากทำแบบเราแต่ยังทำไม่ได้ เราทำได้ ดีขึ้น ๆ ทุกวัน ต้องเชื่อก่อนว่าเราทำได้ ตอนนี้ไม่อายแล้วค่ะ พูดผิดก็แค่ผิดแล้วไง ใครมาหักคะแนน หรือตัดเงินเดือนเราไม๊ หรือใครจะมาว่าเรา แหม..เธอนี่ภาษาแย่จัง ยังกล้าสอนลูกนะ คิดว่าอาจมีคิดในใจ แต่คงไม่กล้าว่าเราตรง ๆ หรอกค่ะ ก็ลองซิจะได้จัดการซะเลย จริงไม๊ เคยอ่านหนังสือแล้วได้คิดค่ะว่า ไม่มีใครมาทำให้เราเจ็บซ้ำ ๆ ได้นอกจากเราถือมืดมาแทงตัวเอง หยุดคิดว่าตัวเองไม่เก่ง แล้วลุยต่อเพื่อลูก เพื่อผลผลิตอันน่าชื่นชม ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนนะคะ

[พ่อพี่เน็กซ์ กะน้องเนม]

''พูดผิดก็แค่ผิดแล้วไง ใครมาหักคะแนน หรือตัดเงินเดือนเราไม๊'' ชอบ ๆ ๆ

[แม่น้องคีน]

yes yes yes.

[Choltisa]

เห็นด้วยอย่างมากเลยค่ะ เพราะเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นกับตัวเองมาแล้ว ตอนแรกก้อเป็นอย่างนั้นอยู่นาน เขิลลล ปกติก้อเสียงเล็กอยู่แล้วก้อยิ่งพูดเบาไปอีก เวลาต้องพูดภาษาที่แตกต่างออกไป เริ่มสลัดความอายออกก่อนที่มันจะสายเกินไป เพื่อลูกของเรา รวบรวมความกล้าอยู่นานพอสมควร กว่าจะออกตัวได้ ก้อหลายเดือนอยู่ค่ะ ยิ่งอยู่ที่นี่่ด้วย พูดปุ๊บคนหันมามองปั๊บ เวลาขึ้นลิฟท์ หรือ ออกไปเล่นสนามเด็กเล่น ก้อเลยคิดไม่สนใจความรู้สึกของใครทั้งสิ้น เพราะวันนี้คือ วันที่เราจะต้องคุยกับลูกเป็นภาษานี้ ๆๆ ตอนนี้รู้สึกแฮปปี้มากกกค่ะ

[ยี่หวา]

เห็นด้วยค่ะ ถ้ามัวแต่อายคนที่เสียผลประโยชน์ก็คือลูกเรานั่นเองค่ะ กลัวคนหาว่าเวอร์เหมือนกัน แต่ต้องทำใจค่ะ ถ้าเราไม่สอนแล้วใครจะสอน ครูก็สอนกันผิด ๆ สิ่งแวดล้อมก็ไม่เอื้ออำนวย เกิดมาเป็นพ่อแม่คนแล้วนี่คะ ก็ต้องสู้เพื่อลูกหละค่ะ เป็นกำลังใจให้เช่นกันค่ะ

[ทิพวัลย์]

ถามว่าตอนนี้อายไหม ก็มีบ้าง กลัวคนจะมองว่าเวอร์นะค่ะ เพราะว่าอยู่ชนบทมากๆ ก็คิดอยู่เหมือนกัน ว่าไม่เห็นต้องอาย เราจะทำสิ่งนี้เพื่อลูก จะพยายามต่อไปค่ะ