เมื่อฉันแก่ลง

[mrbassman]

เมื่อฉันแก่ตัวลง ไม่ใช่ฉันที่เคยเป็น ขอโปรดเข้าใจฉัน
มีความอดทนต่อฉันเพิ่มขึ้นสักนิด ตอนฉันทำแกงหกใส่เสื้อตัวเอง
ตอนฉันลืมวิธีผูก เชือกรองเท้า ขอให้คิดถึงตอนแรกๆ ที่ฉันใช้สองมือสอนเธอทำทุกอย่าง
ตอนฉัน เริ่มพร่ำบ่นแต่เรื่องเดิมๆที่เธอรู้สึกเบื่อ ขอให้อดทนสักนิด อย่าเพิ่งขัดฉัน
ตอน เธอยังเล็กๆ ฉันยังเคยเล่านิทานซ้ำๆซากๆ จนเธอหลับเลย
ตอนฉันต้องการให้ เธอช่วยอาบน้ำให้ อย่าตำหนิฉันเลยนะ ยังจำตอนที่เธอยังเล็กๆ
ฉันต้อง ทั้งอ้อนทั้งปลอบ เพื่อให้เธอยอมอาบน้ำได้ไหม
ตอนฉันงงกับวิทยาการใหม่ๆอย่าหัวเราะเยาะฉัน ยังจำตอนที่ฉันเฝ้าอดทนต่อคำถาม“ทำไม ทำไม” ทุกครั้งที่เธอถามได้ไหม
ตอนฉันเหนื่อยล้าจนเดินต่อไม่ไหว ขอจงยื่นมือที่แข็งแรงของเธอออกมาช่วย
พยุงฉัน เหมือนตอนที่ฉันพยุงเธอให้หัดเดินในตอนที่เธอยังเล็กๆหากฉันเผอิญ
ลืมหัวข้อที่กำลังสนทนากันอยู่ ให้เวลาฉันคิดสักนิด ที่จริงสำหรับฉันแล้ว กำลัง
พูดเรื่องอะไรไม่สำคัญหรอก ขอเพียงมีเธออยู่ฟังฉัน ฉันก็พอใจแล้ว
ตอนเธอเห็นฉันแก่ตัวลง ไม่ต้องเสียใจ ขอให้เข้าใจฉัน
สนับสนุนฉัน ให้เหมือนตอนที่ฉันสนับสนุนเธอตอนเธอเพิ่งเรียนรู้ใหม่ๆ
ตอนนั้นฉันนำพา เธอเข้าสู่เส้นทางชีวิต ตอนนี้ขอให้เธอเป็นเพื่อนฉันเดินไป
ให้สุดเส้นทาง ให้ความรักและอดทนต่อฉัน ฉันจะยิ้มด้วยความขอบใจ
ในรอยยิ้มของฉันมีแต่ความรักอันหาที่สุดมิได้ของฉันที่มีให้กับเธอ

[koon]

ชอบคะ รู้สึกว่าที่ผ่านมาเรายังให้เวลาแม่และพ่อไม่มากเท่าที่ท่าน ทุ่มเททั้งชีวิตเพื่อเรา

[mrbassman]

แบ่งปันความรู้สึกดีๆกันครับ.....

[จ๊ะจ๋า]

กลับมาคิดเลยค่ะว่า พ่อแม่เหนื่อยแค่ไหนที่เลี้ยงเรามา ต่อไปจะเลี้ยงลูกให้ดีเหมือนที่พ่อกะแม่เลี้ยงเราเลยค่ะ

[MOD]

อ่านแล้ว ลึกซึ้งกินใจ

ขอบคุณที่เอามาแบ่งปันค่ะ

[chutinun]

อ่านแล้วซึ้งมากเลยค่ะ เคยคิดเหมือนกันว่า ทำไมโลกนี้ไม่ยุติธรรมเลย ตอนที่เป็นเด็ก ก็ยังไม่มีความทรงจำ พ่อแม่ทำอะไรให้บ้างเด็กจะจำไม่ได้เลย พอเด็กโตขึ้นก็เลยไม่รู้ซึ้งถึงสิ่งที่พ่อแม่ทำให้ตอนเล็กๆ ได้แต่ฟังพ่อแม่เล่าอีกทีว่าตอนนั้นหนูเป็นอย่างนั้นเป็นอย่างนี้ ก็คงอย่างที่เขาว่า คนเราจะรู้ซึ้งว่าพ่อแม่รักและมีพระคุณกับเรามากแค่ไหนก็ตอนที่ได้เป็นพ่อแม่คนนี่เหละ