หลังจากก่อตั้งเวปหมู่บ้านสองภาษาไม่นานก็เกิดห้อง English Club ขึ้นมา จุดประสงค์เพื่อช่วยตอบคำถามภาษาอังกฤษให้กับบรรดาคุณพ่อคุณแม่ที่มีคำถามแต่ไม่รู้จะหาคำตอบที่ไหน โดยมีเหล่าคุณครูใจดีทั้งจากในไทยและต่างแดนมาช่วยกันตอบคำถาม..หนึ่งในนั้นคือแม่รีที่ไปใช้ชีวิตที่อเมริกาเป็นเวลาพอสมควรก็ได้สละเวลามาช่วยปันความรู้ให้ด้วย ทั้งที่งานประจำก็แสนยุ่ง

ได้คุยกับครูรีเป็นระยะไม่ถี่มาก แต่ก็ไม่ห่างจนเกินไป ผ่านทางเทคโนโลยีที่เชื่อมทุกจุดบนโลกนี้ให้เล็กลง โดยยังไม่ได้คิดว่าจะมีโอกาสได้เจอตัวเป็นๆ เพราะครูรีตั้งท่าจะกลับมาเยี่ยมบ้านเกิดหลายครั้ง แต่ก็ไม่มาสักที

เมื่อต้นเดือนที่แล้ว ก็ได้โอกาสดีที่ครูรีเดินทางมาจนได้ พี่ได้มีโอกาสเจอครูรีครั้งแรกแบบไม่ทันตั้งตัว จนเกือบจะวางมวยกัน  ฮ่าๆ เพราะดันไปชี้น้องลิซซี่ให้แม่หน่อยดู ว่าเด็กคนนี้ช่างเหมือนลิซซี่จริงๆ โดยที่แม่รีก็ไม่รู้ว่ายัยสองคนนี้เป็นใคร จู่ๆมาชี้ลูกสาวอิฉัน  จากกันวันนั้นโดยที่ไม่ได้คุยอะไรกันมาก..แนะนำตัวนิดหน่อย แม่รีจะรู้สึกยังไงไม่รู้..รู้แต่ว่าพี่กับแม่หน่อย...ขนลุกซู่...  ^__^

28 กุมภาพันธ์ พี่และเหล่าบรรดาแม่ๆรังสิตนัดทานข้าวกับรีที่ฟิวเจอร์ปาร์ค รังสิต นัดเจอกัน 11 โมง ทุกคนก็เริ่มทะยอยกันมา..แต่ภาพที่ประทับใจที่สุด คือแม่อ้อม..ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งที่ทันทีเมื่อเจอหน้ารี..ก็กระโดดตุม..ตุม..ตุม ด้วยความดีใจราวกับเจอดาราสุดโปรดในดวงใจที่ดักเจอมานานแสนนาน..เล่นเอาคนที่เดินผ่านไปมาพากันงงว่า..จะวิ่งหนีหรือหยุดมุงดูดี..ตรงนี้มีดารายืนอยู่เหรอ...แต่ใครจะคิดอย่างไรก็ช่าง..พี่ขอไปยืนห่างๆก่อน..ตามด้วยการส่ายหน้า..ฉันไม่รู้..ฉันไม่เกี่ยว..ไม่รู้จัก..ไม่ได้มาด้วยกัน 5555

แม่อ้อม FC พันธุ์แท้ กับสายตาที่ชื่นชมครูรี.......อ่า..เอ่อ...ไหนหว่า..ลูกกะตา

หลังจากที่มากันครบทีม ทักทายเก็บรูปกันเรียบร้อยแล้ว..ก็เริ่มโยกย้ายสู่ร้านเป้าหมาย..โดยที่พี่กับอ้อมเลือกร้านไว้เรียบร้อยแล้ว แต่แกล้งถามคนอื่นๆไปงั้นแหล่ะว่าจะทานไรดี หุหุ  โออิชินะ..โออิชิ  ทุกคนโอเคตามโดยไม่มีเงื่อนไข (เพราะมัวแต่คุย)  มีเพียงแม่อ๋อ ที่วันนั้นพาน้องมิรามาด้วย ซึ่งก็เป็นเพียงคนเดียวที่สามารถแย่งซีนครูรีได้ เพราะนอกจากครูรีก็มีมิรานี่แหล่ะที่ทุกคนต่างแย่งกันอุ้มและขอถ่ายรูป..ว่าไป ถ้าอุ้มรีได้ ทุกคนคงอยากอุ้มเหมือนกันเนอะ  ฮ่าๆ 

อ่า นอกเรื่องซะแล้ว ว่าจะเม้าท์อ๋อ ดันไปเรื่องอื่นซ๊าาาา...อ่อเป็นคนเดียวที่ยืนยันว่าจะไม่ไปทานอาหารกับพวกเรา เพราะไม่สะดวกเนื่องจากคงจะต้องคอยอุ้มมิรามั๊ง..พี่คิดเอง อ๋อเลยขอแค่เดินไปส่งที่หน้าร้าน..ส่งไปส่งมา...อ๋อก็เข้ามาอยู่ในร้านจนได้  ฮ่าๆๆๆๆๆๆ  แถมจัดหนักกว่าเพื่อนอีกต่างหาก โอว..มิราไม่ได้เป็นอุปสรรคเลย หนำซ้ำยังช่วยแม่กินแบบคุ้มทุนกันไปเลย   ^_^ 

ใครใคร่คุย..ก็คุยกันไป...จารย์อ่อขอสะสมพลังงานก่อน..พูดน้อยแต่จัดหนัก ฮ่าๆๆ

ชิ้นละ 80 บาท...ฝากแม่อ้อมจัดยอดไป 5 ชิ้น..พวกเราก็เสียดุล โออิชิน้อยลงไปอีกนิด.. 

รีจะไปตักขนม..ลิซซี่หลับ...หน่อยบอกจะอุ้มไว้ให้...อ้อมก็จะไปตักขนมเหมือนกัน..แล้วไหง..ภาพออกมาเป็นแบบนี้ล่ะ....5555  ความจริงคือ รีแยกไม่ออกว่าเสียงใคร แล้วพอดีอ้อมขยับตัว..รีเลยคิดว่าอ้อมเป็นคนพูด แล้วก็วางลิซซี่แหม่ะลงไป ขัดใจอ้อมที่อดกินขนม..แต่ถูกใจที่ได้อุ้มลิซซี่ เพราะถ้าลิซซี่ตื่น..คงไม่มีโอกาส  ^__^

เม้าท์เพลินจนหมดเวลากิน..คนอื่นออกไปนอกร้านกันหมดแล้ว อาจารย์หน่อยยังชิลๆอยู่ ปรับก็ปรับสิ

ส่วนคนนี้..ขอกินต่อที่นอกร้านละกัน  ฮ่าๆๆ....ทำไปด้ายยยยยยย

ดูไปนานๆ สองคนนี้เริ่มคล้ายกันแล้ว..แม่กว้างกับครูรี..

ลิซซี่ทำหน้าแบบนี้แล้วแม่รีว่าไง ??

โอว...ลูกฉัน !!!! 

การเจอะเจอครูรีอย่างเป็นทางการวันแรกที่ฟิวเจอรืปาร์ค โดยกลุ่มแม่ๆย่านรังสิตเป็นเจ้าภาพทุกบาททุกสตางค์  ขอบคุณ แม่อ้อม แม่กว้าง แม่อ๋อ และแม่หน่อย..ในมิตรภาพครั้งนี้ด้วยนะคะ ความจริงมีเรื่องราวที่ควรบันทึกมากกว่านี้..แต่พี่เชื่อว่า..รอทุกคนมาแจม มาช่วยกันขีดๆเขียนๆดีกว่า..เพราะความทรงจำครั้งนี้..เราร่วมสร้างมันขึ้นมาค่ะ..ขอบคุณนะคะ

29 กุมภาพันธ์...เจอกันอีกครั้ง

หลังจากการเจอกันเมื่อวานแล้ว..เราต้องนัดเจอรีอีกครั้ง เป็นนัดแก้ตัวของแม่กิ้ม ที่เมื่อวานติดภาระไม่สามารถมาร่วมแจมได้ โดยที่กิ้มบอกว่ายังไม่ได้คุยอะไรกัยรีเลย จะกลับแล้วหรือ 

แม่กิ้มอุตส่าห์หอบทั้งลูก ทั้งหมูไม้ที่แพีคอย่างดีขึ้นรถตู้มาจากพนมสารคาม..งานนี้ไม่เจอกันคงไม่ได้แล้วค่ะ 

วันนี้เริ่มต้นการพบเจอที่บ้านพี่..แขกรับเชิญคือ รี กิ้มและแม่หน่อย..ซึ่งสามารถเป็นได้ทั้งคนรังสิต คนกรุงเทพ..คนอุบล .คนระยอง  ฮ่าๆ จัดมีทติ้งที่ไหน..แม่หน่อยไปได้หมดค่ะ..ไม่มีปัญหาอันใดกับใครๆทั้งสิ้น

ได้เก็บรูปกันนิดหน่อย ก่อนที่จะรีบออกเดินทางไปร้านอาหาร ไม่ใช่เพราะหิว แต่เพราะแม่หน่อยต้องรีบกลับไปทำงาน..(หนีงานมานะเนี่ย)  ตั้งใจจะพารีไปทานปูม้าดองอ่ะ

ระหว่างรออาหาร..สองสาวก็สร้างงานศิลปะไป ประเดิมมิตรภาพครั้งแรกด้วยการที่ยาโยบอกว่า..ลิซซี่วาดภาพไม่สวย..โอว...แรงแต่เล็กแต่น้อยเลยนะคะยาโย...

ตั้งใจทานติ๋มซำกับปูดอง..แต่ปูดองไม่มา........เหลือเชื่อมากๆ

เก็บภาพที่ร้านกาแฟ

อาแจ้ยาโย..โตเป็นสาว

พอใจ๊..พอใจ..มาด้วย อย่างฮา...เด็กอะไรพูดม๊ากกก..มาก 555

ฮ่าๆๆๆ...ดูหน้าคู่แม่ลูก..รีกับลิซซี่ไปกันคนละอารมณ์..บรรยายภาพไม่ถูกเลย

ถ่ายภาพรีคู่กับเพ่ยเพ่ย เช้าวันเสาร์ ก่อนเดินทางกลับอเมริกา

..........

..........

ย้อนเวลาถอยกลับไป 2 สัปดาห์ก่อน ถามว่าพี่อยากเจอรีไม๊..คำตอบคือเฉยๆ เจอก็ได้ ไม่เจอก็ได้ เพราะเหมือนมีม่านบางๆกั้นความรู้สึก...บอกไม่ได้ว่ามาจากไหน อาจเพราะทุกครั้งที่ทักทาย..คำตอบที่ได้มักแค่สั้นๆและเงียบหายไป

รีในความรู้สึกพี่..คือครูในห้องภาษาอังกฤษที่คอยแบ่งปันความรู้..โดยไม่ได้เลือกที่จะสนใจว่าความรู้ที่ปันนั้น ปันให้กับใคร..รู้จักกันหรือไม่รู้จักกัน ไม่เป็นอุปสรรค

เมื่อรีส่งข้อความมา..ใจพี่ก็เริ่มระทึกและระทึกหนักขึ้นเมื่อถึงวันนัดเจอ..อิฉันเริ่มตื่นเต้นเหมือนกำลังจะขึ้นเวทีเดอะ สตาร์ซะงั้นล่ะ

โชคดีที่มีความฮาของกลุ่มแม่บบ้านรังสิตช่วยแก้เขินเอาไว้ได้..ค่อยๆเริ่มต้นคุยกับรี...ค่อยๆเปิดความรู้สึก..ค่อยๆเปิดใจ..จนสุดท้าย..ก็อ้าซ่าไปเสียทุกอย่างปิดไม่ลง หุบกลับคืนก็ไม่ได้ ^__^  

ความเกร็งก็หายไป ความฮาแและความเบาใจก็เข้ามาแทนที่..ในเวลาไม่กี่ชั่วโมง

จึงกล้าที่จะนัดซ้ำอีกครั้งอย่างไม่เกรงใจกันเลยในวันรุ่งขึ้น..ไม่มีแล้วซึ่งความเกร็งและม่านบางๆ

พี่เห็นความรักและมิตรภาพจากเจ้าภาพรังสิตแล้ว..อึ้ง...ก็เจอพี่เขาไม่เห็นเคยกระโดดกันแบบนั้นเลยอ่ะ คุยกันน้ำไหลไฟดับยังกะรู้จักกันมาร้อยปีแล้วไม่ได้เจอกันมาร้อยห้าสิบปีได้เลยนะนั่น   (อิจฉา)

แล้วกิ้มก็ไม่เคยกระโดดขึ้นรถตู้มาหาพี่ที่กรุงเทพด้วย ชวนกี่ครั้งก็ได้แต่บอก..รอคุณเป้ว่างก่อนนะคะ โถๆๆ

หน่อยก็ช่วยประสานในเรื่องการนัดเจอ รวมทั้งใจดีรับส่งพี่ แม้จะหลงทางไปบ้างก็โอเคเนอะ

รู้มาว่ากว้างกับอ๋อไม่ค่อยจะยอมออกจากบ้านสักเท่าไร..ก็ยังมา..ทั้งนี้ทั้งนั้นทั้งหมดนี้..ไม่ใช่เพราะพี่..แต่เพราะรี..ทุกคนอยากเจอรี  (อิฉาอีกครั้งวุ๊ย)

กลับบ้าน ยังมีเสียงตามสายจากแม่โทปาซของไข่มุก ที่เป็นปลื้มอย่างแรงเมื่อได้รับข้อความทักทายจากรี..โอวแม่เจ้า...พี่เขียนไปหาตั้งเยอะ ไม่เห็นโดนปลื้มเลยอ่ะ

ขอบคุณนะคะรี ที่ช่วยเปิดใจพี่ให้กว้างขึ้น..ขอบคุณมิตรภาพดีๆที่รีพาข้ามฟ้ามาฝาก..ขอบคุณที่ทำให้พี่รู้ว่า..ถึงโลกจะแคบ..แต่ใจคนไม่จำเป็นต้องแคบตามโลก...

สัญญาว่าคราวหน้าจะดูแลเป็นอย่างดี...สัญญาว่าคราวหน้า..จะพากินปูดองให้จงได้..สัญญาค่ะน้องสาว  ^_^  ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะ แล้วกลับมาใหม่เร็วๆน๊าาาา..จะรอ

ขอบคุณน้องๆที่น่ารักทุกคน สำหรับมิตรภาพที่ดีๆ อาหารที่อร่อย กาแฟที่เย็นใจ....ขอบคุณนะคะหน่อย (พอใจ๊..พอใจ)   ,  กิ้ม (จาจ้า & ยาโย)  , อ้อม  (ปาล์มมี่)  , อ๋อ  (อันนา)  ,กว้าง (จันทร์เจ้า)

และขอบคุณแม่เล็กของน้องเนย..สำหรับของฝากที่ฝากไปให้ทุกๆคนด้วยนะคะ..ทำให้พี่เชื่อว่า มิตรภาพมอบให้กันได้ แม้ไม่พบเจอ

ดีใจนะคะที่ได้เปิดห้องต้อนรับทุกคนในวันนี้....จากใจจริงๆ