ช่องว่างระหว่างประตูที่ปิดอยู่..สาวน้อยนัยน์ตาน้ำข้าว ยืนเต้นแร๊ปในสเต๊ปเบาๆ..มิใยที่แม่เธอจะผลักดันให้เธอก้าวข้ามบานประตูบานนั้น..แต่ดูเหมือนเธอจะแข็งขืนสุดกำลังที่เพียงมี......

ก่อนที่พี่จะออกเดินทางไปเรียนรู้ความสำราญของชีวิต..น้องในหมู่บ้านสองภาษาแห่งนี้คนหนึ่งบอกพี่ว่า.."พี่คะ..จำไว้นะ..สิงคโปร์..มีทุกอย่างที่เมืองไทยไม่มี"

(ไอ้)น้องคะ..ที่บอกพี่มาเนี่ย...มันรวมถึง ส้วมหลุม..แบบที่พี่กะเด็กฝรั่งคนนั้นเจอด้วยหรือเปล่าฟระ.......

โอ้วแม่เจ้า..มันน่ากลัวมาก..คุ้นๆเหมือนเคยเห็นที่เมืองจีน..ที่เราไม่อาจคาดเดาได้ว่าหากเพลี้ยงพล้ำตกลงไปแม้เพียงขาเดียว...เราจะไปโผล่อยู่ที่จักรวาลใด

ว่าแล้ว..พี่ก็เต้นแร๊ปเป็นเพื่อนสาวน้อยนัยน์ตาน้ำข้าว..เพื่อรอเวลาที่ประตูบานถัดไปจะเปิดออกมา หุหุ

บ้านเมืองสะอาดมากๆ

อพาร์ทเม้นท์ในยุคแรกๆของสิงคโปร์ อาจะไม่เก่าแก่ในสายตาบางคน..แต่ถือเป็นสมบัติของชาติที่รัฐบาลสั่งให้อนุรักษ์ไว้

จะมองไปทางไหน..ความเขียวชะอุ่มของต้นไม้ก็รุกรานสายตามิได้ขาด

การเดินทางไปเติมความสำราญให้กับชีวิตที่สิงคโปร์ครั้งนี้ถือเป็นเป้าหมายหลัก แต่ผลที่ได้จากการคุยกับคนที่ใช้ชีวิตกว่าค่อนชีวิตในสิงคโปร์ถือเป็นสิ่งที่ทรงคุณค่า..อาจจะเป็นเพียงแค่มุมมองของคนๆหนึ่งที่ได้มีโอกาสสัมผัส..อาจจะไม่ใช่ตัวแทนของสิ่งที่เป็นอยู่ทั้งหมด..แต่ก็คงไม่ผิดถ้าเราจะได้เรียนรู้

คนสิงคโปร์ส่วนใหญ่เป็นคนเชื้อสายจีน อาจมีแขกหรือชาติอื่นปนบ้าง..ทั้งขณะที่ใช้ชีวิตอยู่บนเรือหรือเดินที่ถนน พี่จะได้ยินคนสิงคโปร์คุยกัน..สามภาษาต่างสำเนียงสลับกันในการสนทนา..มีทั้งจีนแต้จิ๋ว..จีนกลางและภาษาอังกฤษ โดยที่คู่สนทนาก็สลับการใช้ภาษาตามอีกฝ่ายไปด้วย..ไหลลื่นเหมือนน้ำที่ไหลไปตามเส้นทางของมัน ไม่มีติดขัด

ใครบ้างที่พูดภาษาอังกฤษได้ในสิงคโปร์.....คำตอบคือทุกคน..ไม่ว่าจะเป็นอากง อาม่า..ลูกเล็กเด็กแดง กรรมกร คนกวาดถนน

แล้วคนสิงคโปร์คนไหนที่พูดภาษาอังกฤษไม่ได้....คำตอบคือ..ไม่มี

เขาทำกันอย่างไร เรียนรู้กันอย่างไร สอนกันอย่างไร

ถ้าในโรงเรียน..ระบบการเรียนการสอน..จะถูกจัดให้เป็นภาษาอังกฤษเกือบทั้งหมด และมีชั่วโมงภาษาแม่..นั่นคือในชั่วโมงนี้..ใครเป็นคนชาติไหน ก็ไปเข้าเรียนห้องเรียนนั้น เช่น คนจีน ไปเรียนภาษาจีน  คนแขกก็ไปเรียนภาษาแขก..แต่ไม่ได้ทุกโรงเรียนที่จะแยกชั่วโมงภาษาแม่ให้แบบครบทุกชาติ ดังนั้น เด็กส่วนใหญ่อาจจะต้องเลือกเรียนภาษาจีนแทนภาษาแม่ของตัวเองจากโรงเรียน..และภาษาแม่ของตัวเองเป็นหน้าที่ของครอบครัวที่จะใช้ภาษากับลูก

ถ้านอกโรงเรียนล่ะ...ก็สร้างสภาพแวดล้อมให้เกิดการใช้ภาษาอังกฤษ ทั้งภาษาในการติดต่อราชการหรือสื่อทีวี วิทยุ

และมันมีความจริงข้อหนึ่งคือ..มีคนสิงคโปร์จำนวนไม่น้อย..ที่สามารถพูดภาษาอังกฤษได้คล่องปรื๋อ..แต่อ่านไม่ได้

ทำไมจึงเป็น"สิงคโปร์หล่า" ผู้เล่าบอกว่ามันก็คงเป็นมรดกสืบทอดที่มิอาจทัดทาน..คนสิงคโปร์ยุคแรกๆพูดภาษาอังกฤษติดสำเนียงจีนต้องลงท้ายด้วยหล่าๆ..เมื่อการใช้ชีวิตในครอบครัวต้องพูดคุยกัน..มันก็เกิดการถ่ายทอดการเลียนแบบโดยไม่รู้ตัว..และเป็นเรื่องที่ไม่ถือว่าแปลก..แม้จะต้องพูดคุยกับคนฝรั่งด้วยสำเนียงหล่าๆ..เป็นหน้าที่ของฝรั่งที่ต้องพยายามเข้าใจนะ

แล้วทำไมฝรั่งเข้าใจ..ทั้งๆที่สำเนียงสิงคโปร์ฟังค่อนข้างยาก..ถ้าเราบังเอิญได้ยินคนสิงคโปร์พูดภาษาอังกฤษ..เราจะไม่สงสัยกับคำถามนี้เลย..เพราะเขามีเสียงท้ายที่ชัดมาก

คุณแม่ที่พี่ได้ไปสนทนาด้วยในครั้งนี้..อยู่สิงคโปร์มานานกว่า 20 ปี มีลูก 3 คน เวลาคุยกับลูกหรือเพื่อนฝูง..จะสลับภาษาในการสนทนาตลอด..จีน..อังกฤษ...จีน..อังกฤษ แล้วก็..ภาษาอังกฤษเป็นสำเนียงสิงคโปร์หล่า..ทั้งๆที่เจ้าตัวเคยไปเรียนและใช้ชีวิตอยู่ที่ประเทศอังกฤษมาไม่ต่ำกว่า 5 ปี....

สิงคโปร์เป็นชาติที่โดดเด่นทางด้านเศรษฐกิจเป็นแถวหน้าในย่านภูมิภาคเอเชีย รวมถึงศักยภาพของประชากรด้วย..ทำให้คนสิงคโปร์สามารถเดินทางไปทำงานที่ไหนๆในโลกใบนี้ก็ได้..

การที่เราจะเดินเหยียบขี้หมา หรือหมากฝรั่งบนถนนในสิงคโปร์นับเป็นเรื่องยากมากๆ แต่การที่เราจะแซงหน้าในด้านศักยภาพของคนและเศรษฐกิจ..ขอแค่ไปให้ถูกทาง...ไม่ยากใช่ไม๊