หมู่บ้านเด็กสองภาษา พ่อแม่สร้างได้ - สองภาษาดอทคอม

เพราะเรานั้นคู่กัน

โต๊ะกับเก้าอี้ ก็คือเฟอร์นิเจอร์ชิ้นหนึ่งในบ้าน
ที่แทบจะทุกบ้านต้องมี .....
แต่ ละบ้านก็จะมีโต๊ะและเก้าอี้แต่ละแบบไม่เหมือนกัน
แตกต่างกันตามการใช้ งานและฐานะของผู้เป็นเจ้าของ

โต๊ะกับเก้าอี้นั้นเป็นของคู่กัน ที่ไม่จำเป็นต้องใช้คู่กันในทุกครั้ง
บางทีเราอาจแค่ต้องการนั่งบน เก้าอี้
และบางทีเราก็อาจแค่ต้องการโต๊ะไว้วางของเพียงอย่างเดียว
แต่...ถ้า มันอยู่ด้วยกันก็จะดูสมบูรณ์แบบได้มากกว่า
และประโยชน์ใช้สอยมันก็จะ มากกว่าด้วย

เหมือนกับผู้หญิงกับผู้ชายที่เป็นของคู่กัน
....อย่าง ไรอย่างนั้น

มีเพื่อนคนหนึ่งถามฉันต่อว่า

" แล้วตกลงผู้หญิงหรือผู้ชาย ใครกันที่เป็นโต๊ะ ใครกันที่เป็นเก้าอี้ "

ฉันตอบไปว่า

" โต๊ะน่าจะเป็นผู้ชาย และเก้าอี้น่าจะเป็นผู้หญิง
เพราะโต๊ะสามารถมีเก้าอี้ ได้มากกว่าหนึ่ง
แต่ถ้าเมื่อไรก็ตาม ที่เก้าอี้ริจะมีโต๊ะมากกว่าหนึ่งจะดูไม่งาม
และ สังคมจะรุมประนามทันที " (ฮา)

แล้วเพื่อนคนเดิมมันก็ถามต่ออีก ว่า

" ก็แล้วจะมีโต๊ะสักกี่ตัวในโลกนี้ ที่มันอยากจะมีเก้าอี้แค่เพียงตัวเดียว "

ฉันก็เลยตอบมันไปว่า

"ก็โต๊ะเขียนหนังสือไงแก...แกเคยเห็นใครวาง เก้าอี้ไว้ที่โต๊ะเขียนหนังสือมากกว่าหนึ่งตัวกันบ้าง
ไม่เหมือนโต๊ะ กินข้าวกับโต๊ะรับแขก พวกนี้เจ้าชู้ มีเก้าอี้ตั้งเยอะ
บางบ้านก็ 4 ตัว บางบ้านก็ 6 ตัวหรืออาจมากกว่า "

" อ๊ะ .. แต่โต๊ะเครื่องแป้งเค้าก็รักเดียวใจเดียวเหมือนกันนะ
..มีเก้าอี้ตัว เดียวเหมือนกัน " มันเสริมให้

" เออ..จริงว่ะ "

" อาจเป็นเรื่องของขนาดก็ได้มั้งแก..ก็โต๊ะกินข้าวน่ะมันมีขนาดใหญ่
มัน ก็เลยต้องการเก้าอี้มาก ๆ เพื่อมาเสริมบารมี
เหมือนคนรวย ๆ ชอบมีอีหนูเยอะ ๆ ไว้ประดับบารมี
ส่วนโต๊ะเขียนหนังสือ โต๊ะเครื่องแป้งน่ะ ขนาดมันไม่ใหญ่
เหมือนคนฐานะปานกลางไปจนถึงยากจน
จะ มีเมียมากกว่าหนึ่งก็เลี้ยงไม่ไหว "

มันอธิบายเสียยืดยาว แล้วฉันก็ฮาอีก ในความช่างคิดของทั้งมันและฉัน
มานั่งนึกแล้วก็อดขำไม่ ได้ ในความเหมือนโดยบังเอิญระหว่างโต๊ะกับเก้าอี้
และความสัมพันธ์ ระหว่างหญิงกับชาย

มาพูดถึงเก้าอี้กันบ้าง เพื่อนมันถามฉันต่อว่า

" แล้วแกว่าเก้าอี้แบบไหนในโลกวะ ที่มันจะชอบมีโต๊ะมากกว่าหนึ่ง "

มันเล่นเอาฉันคิดนานอยู่เหมือน กัน

" ก็เก้าอี้ล้อเลื่อนไงวะ พวกนี้ชอบเลื่อนไปโต๊ะโน้น ย้ายมาโต๊ะนี้
เปลี่ยนโต๊ะอยู่เรื่อย "

คราวนี้เปลี่ยนมา เป็นมันบ้างที่ขำ

" เค้าเรียกมีรักสำรองเผื่อเลือกใช่ไหมแบบนี้ " มันว่า

คงยุ่งน่าดูถ้าเก้าอี้ล้อเลื่อนมาเจอกับโต๊ะกินข้าว
เรา ก็เลยไม่เคยเห็นใครเอา เก้าอี้ล้อเลื่อนมาตั้งกับโต๊ะกินข้าวเลยสักที

มันก็คงเหมือนการที่แม่เหล็กขั้วเดียวกันมันจะผลักกันนั่นแหละ
เรา เลยไม่ค่อยเห็นเท่าไหร่นัก
ที่ผู้หญิงไวไฟจะมาจับคู่กับผู้ชายเจ้าชู้

โดยมากถ้าอีกฝ่ายเจ้าชู้
อีกฝ่ายจะสงบสยบอยู่เสียมากกว่า
มัน ถึงจะอยู่ด้วยกันได้ ไปด้วยกันรอด

ในความสัมพันธ์ระหว่างคนสองคน
ฉันว่าเราไม่จำเป็นต้องเป็นโต๊ะกับเก้าอี้ที่สวยหรูงดงามมากมายอะไร นัก
แค่พอดูได้ ใช้งานได้ มันก็ไม่น่าเกลียดอะไรแล้วล่ะ
เอาแค่ แบบโต๊ะเขียนหนังสือ มีโต๊ะหนึ่งเก้าอี้หนึ่ง
นั่งแล้วรู้สึกสบาย
ถ้า เหนื่อยนักก็ฟุบหน้าหลับตาพักได้

หรือถ้าจะสวยงามก็ขอให้มันดู สวยงามแค่อย่างโต๊ะเครื่องแป้ง
ที่ดูดีสวยงาม เพราะหมั่นดูแลกันและกัน
เป็นกระจกคอยสะท้อนซึ่งกันและกัน
อยู่ร่วมกันโต๊ะหนึ่งเก้าอี้ หนึ่งอย่างเข้าใจ
อย่าให้ต้องเป็นเหมือนโต๊ะกินข้าว ที่ยิ่งใหญ่ร่ำรวย
แต่ก็ไม่สามารถดูแลเก้าอี้ที่มีได้อย่างทั่วถึง
กว่าจะแบ่งความ ห่วงใยมาใส่ใจแต่ละที
ก็คงต้องรอจนเหงาเฉาตายกันไปเสียก่อน

หรือ ไม่จำเป็นต้องสวยงามหรือหรูหรา ถึงขนาดโต๊ะรับแขก
ที่มีเอาไว้แค่เพียง อวดชาวบ้านที่ผ่านไปผ่านมา
ใครเห็นใครพบก็สบายใจ

แต่ เก้าอี้ (โชฟา) นี่สิช้ำ
ต้องโดนโถมโดนทับไม่รู้จักเท่าไหร่
เพราะ ใคร ๆ ก็พากันแวะ

ถ้าจะมีความรักฉันอยากรักแบบโต๊ะเขียนหนังสือ
หรือ โต๊ะเครื่องแป้งก็พอ ไม่ยิ่งใหญ่ ไม่หรูหรา
แต่อบอุ่นพอให้บ้านน่าอยู่ อาศัย

ฉันว่าถ้าแท้จริงแล้วคนเราวัดคุณค่ากันจากภายในจิตใจ
โต๊ะ กับเก้าอี้ก็คงไม่ต่าง
ตรงที่เราวัดคุณค่ามันจากประโยชน์ใช้สอยมากกว่า รูปลักษณ์ภายนอก
บางทีเก้าอี้อาจขาหักขาโยกไปบ้างนะ
ถ้าตั้งเอง ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร อาศัยพิงโต๊ะเอาก็ได้
ก็ไหน ๆ เราก็คู่กันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ

หรือบางที

โต๊ะอาจสึก มีรอยบิ่นรอยขีดข่วนไปบ้างก็ไม่เป็นไรหรอกนะ
เพราะเก้าอี้เค้าจะคอย บดบังให้เอง

ความจริงแล้ว
คนเรารักกันมันไม่ต้องการองค์ ประกอบอะไรที่มากมายเลย
แค่หมั่นเติมเต็มซึ่งกันและกันก็พอแล้ว
เพราะ โต๊ะกับเก้าอี้ที่ไม่เข้าชุดกัน
เมื่อจับมาวางคู่กัน
ประโยชน์ใช้ สอยมันก็ไม่ได้ลดน้อยลงไป
แค่ความสวยงามมัน(อาจจะ)ลดน้อยลงไปเท่านั้น เอง

แล้วบ้านของคุณเองล่ะอยากให้มีโต๊ะกับเก้าอี้แบบไหนเคยคิด เอาไว้บ้างหรือเปล่า.........

อับราฮัม ลินคอร์น เคยกล่าวไว้ว่า

" คนเราจะมีความสุขได้เสมอทุกเมื่อ ถ้าตั้งใจจะให้ตนเองมีความสุข "

ในความเป็นจริงเราไม่ สามารถเลือกได้ดังใจเราทุกอย่าง
ถ้าคุณเป็นเก้าอี้
คุณไม่มีทาง รู้ได้ในทั้งหมดทุกส่วนว่าโต๊ะของคุณเขาจะเป็นอย่างไร
คุณอาจไม่จำเป็น ที่จะต้องชอบในทั้งหมดของโต๊ะของคุณ
และถ้าคุณเองเป็นโต๊ะ
คุณก็ คงไม่มีทางที่จะพอใจในทุกส่วนที่เก้าอี้ของคุณมีเพราะความสมบูรณ์แบบที่แท้
จริง
ไม่มีอยู่บนโลกใบนี้....
ฉันเชื่ออย่างนั้น หากแต่
ศิลปะ สุดยอดของการอยู่ร่วมกันคือ

การให้อภัย

อะไรที่เค้า ขาดไปบ้างเราก็หมั่นเติม
อะไรที่เค้าเกินไปบ้างเราก็เอามาเติมให้เรา เอง
ถ้าเป็นแบบนี้เราจะสามารถอยู่ร่วมกันได้อย่างงดงามมากกว่าไหม

ว่าไหม ...

Replies to This Discussion

Permalink Reply by แม่ดี้ แม่ลูกแฝด on August 24, 2010 at 1:35pm

สุดยอดมากเลย มีแง่คิดดีดี....ดี

Permalink Reply by ลูกลิงทั้งสอง on May 2, 2010 at 10:27pm

เมื่อวานถามแฟนว่าชอบโต๊ะไหนมากที่สุด ระหว่าง โต๊ะกินข้าว โต๊ะเขียนหนังสือ และ โต๊ะเครื่องแป้ง แฟนบอกว่า โต๊ะเครื่องแป้ง ปุยฝ้ายถามแฟนว่า ทำไมหล่ะ แฟนบอกว่า เอาไว้นั่งมองเมียแต่งหน้า แปวววววววว เกี่ยวกันไหมเนี่ย

Permalink Reply by Pat on May 3, 2010 at 3:18am

กิ้ววววววว หวานซะ

Permalink Reply by แม่อั่งเปา on April 22, 2012 at 10:46pm

555555555555555555555555555

Permalink Reply by nat on May 30, 2010 at 12:29am

I agree with you, Pat.
I think every couple has problems but we should fulfill each other in some ways.
And sometimes we have to look over some little things that we dislike about our man!

^_^ Nobody is Perfect!

Permalink Reply by ข้าวสวยกะข้าวจ้าว on June 1, 2010 at 4:17pm

ขอบคุณค่ะคุณแพทอ่านแล้วซึ้ง ให้อภัยอย่างเดียวคงไม่พอค่ะ เพราะต้องควบคู่ไปกับความอดทนนะคะ คนสมัยนี้เค้าเลิกกันเยอะเพราะไม่ค่อยอดทนน่ะค่ะ พูดเหมือนเราแก่จริง ๆ ไม่แก่นะคะ

Permalink Reply by พรเพ็ญ เหล่าเพิ่มพูนสกุล on June 17, 2010 at 10:33am

เห็นด้วยคะคุณแพท

Permalink Reply by ice_ka on June 17, 2010 at 12:17pm

อ่านแล้วดีจังค่ะคุณแพท เอาไว้สอนใจตัวเอง "ต้องให้อภัยกัน" อะไรที่ไม่ดี (ไม่ดีนี่อาจเป็นเพราะเราไม่ถูกใจก็ได้) ก็มองข้าม ๆ ไป หรือทำเป็นมองไม่เห็นบ้างก็ได้เน๊อะ (แต่ทำไม่ค่อยได้เนี่ยซี่)

Permalink Reply by Pat on June 17, 2010 at 5:14pm

Standard ของแต่ละคนไม่เท่ากันค่ะ

Permalink Reply by สุภาพร(แม่ปั้น฿แป้ง) on June 18, 2010 at 1:14pm

ขอบคุณ มากๆค่ะ เพิ่งเข้ามาอ่าน
คุณ แพท มีอะไร บทความดีๆ มาเผื่อแผ่ ประจำเลยนะคะ

Permalink Reply by Pat on June 18, 2010 at 1:32pm

โดนใจตัวเองก็เลยคิดว่าอาจจะโดนใจคนอื่นด้วยนะค่ะ

Permalink Reply by ทันญารัตน์ บุญมาเลิศ on July 31, 2010 at 1:48pm

อ่านแล้วถูกใจ ใช่เลยค่ะ แต่สุดยอดของสุดยอดก็คือการให้อภัย
ให้เราอยู่ร่วมกับคนอื่นๆ ด้วยการมองโลกในแง่ดี อดทน และพร้อมกับการให้อภัย
เหมือนที่เพื่อนๆในบ้านหลังนี้เป็น และกำลังทำอยู่ ใครที่แวะเวียนเข้ามาก็มีแต่รอยยิ้ม และกำลังใจกลับไป