ความสำเร็จเริ่มต้นของแม่ลูกหนึ่งกับระบบ OPOL ตอน ผ่านอุปสรรคขั้นที่ 1

[Anfield's mommy]

หลายเดือนมาแล้ว ที่ไม่ม่โอกาสได้เขียน blog เล่าเรื่องราวความเป็นไปของตัวเองและลูก ที่ใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางมรสุม (ออกจะเว่อร์ไปนิดส์) และมรสุมที่ว่านั้น เรา 2 คนแม่ลูกได้ร่วมกันฝ่ามาจนสำเร็จไปแล้ว 1 ขั้นค่ะ

หลายๆ คนที่ได้ปรับระบบ ปรับโหมด มาใช้ภาษาอังกฤษกับลูก ไม่ว่าจะเป็น OPOL หรือ TPOL บ้าง ก็คงจะทราบดีว่ามีอุปสรรคขวากหนามมากมายเหลือเกินกว่าที่แต่ละครอบครัวจะประสบความสำเร็จได้ ทุกคนล้วนต้องผ่านจุดเดียวกันมาทั้งนั้น หรืออย่างน้อยก็คล้ายกันบ้าง และโดยเฉพาะครอบครัวที่อยู่กันแบบครอบครัวใหญ่ อย่างเช่นตัวโบว์เองเป็นต้น แรกเริ่มเดิมทีบ้านเราพูดกัน 2 ภาษา ภาษาที่1 คือ เมือง(เหนือ) ภาษาที่ 2 คือ ไทยกลาง แต่โดยส่วนใหญ่อู้เมืองกันตลอด กระทั่งลูกชาย น้องแอนฟิลด์อายุได้ 9 เดือน เราก็ยังคงใช้ชีวิตแบบเดิมๆ แต่แล้วอยู่ๆ วันนึง แม่มันเกิดคึกอะไรขึ้นมา ปรับโหมดตัวเองเป็นฝรั่งมังค่า พูดกับลูกเป็นภาษาอังกฤษซะงั้น ระหว่างนั้น มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆ นานา

"มันเป๋นผีบ้า"

"โอ๊ย ฟิลด์มันจะเป๋นลูกฝรั่งแล่ว"

"โฮ๊ะ เดวลูกมันสับสนเน่อ"

"จะไปฮอดซักเต้าใด(จะไปรอดได้ซักกี่น้ำ)"

"จ้างมันเต๊อะ(ปล่อยมันเถอะ)"

หรือแม้แต่บางทีเราพูดอะไรไปกับลูก ลูกก็ฟังมั่งไม่ฟังมั่ง หรือบางทีคุณสามีก็หัวเราะ หรือยายหรือใครๆก็พากันหัวเราะ

ด้วยอารมณ์ที่กดดัน บางครั้งถึงขั้นร้องไห้ไปเลยก็มี ช่วงนั้นถือว่าเจอมรสุมหนักมาก

จนกระทั่งวันหนึ่ง (แอนฟิลด์อายุ 11เดือน)

ยาย: ฟิลด์ นั่งลงค้าบ นั่งลง

แอนฟิลด์ : (เฉย)

ยาย : อ้ายฟิลด์ นั่งลงคับ นั่งๆ

(อ้ายภาษาเหนือใช้เรียกผู้ชายค่ะ จริงๆแปลว่า พี่ผู้ชาย แต่เวลาเค้าเรียกเด็กๆจะมีอ้ายหรือปี้(พี่ผู้หญิง) นำหน้าชื่อค่ะ)

แอนฟิลด์ : (เฉย)

หลานอายุ 8 ขวบ: แอนฟิลด์ๆ sit down

แอนฟิลด์ : นั่งลงเรียบร้อยโรงเรียนเด็ก 2 ภาษาแม่สร้างเอง^^

หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ดูทุกคนในบ้านภูมิอกภูมิใจกับหลานชายคนนี้มาก ทั้งๆที่เค้าไม่ได้เก่งอะไร เพียงแค่เค้ามีศักยภาพในการรับรู้ภาษาอื่นๆ เท่าๆกับที่เด็กทุกคนมีดังที่หนังสือของอาจารย์ซูซูกิ (กว่าจะถึงอนุบาลฯ) หนังสือคุณบิ๊ก และงานวิจัยอีกหลายๆ ชิ้นบอกเอาไว้

มาถึงวันนี้ แม่คนนี้ไม่อายแล้วค่ะ ที่จะเป็นฝรั่ง(ดอง)ทั้งนอกบ้านและในบ้าน ถึงแม้แรกๆอาจจะมีบ้างที่อยู่บ้านพูดอังกฤษ นอกบ้านพูดไทย แต่ตอนนี้มันเหมือนกับเป็นความชินไปแล้วค่ะ เริ่มสนุก และรู้สึกภูมิใจค่ะ อะไรที่ทำให้ลูกได้ก็จะตั้งหน้าตั้งตาทำต่อไป ดีว่าไม่ได้ทำอะไรให้เค้าเลยค่ะ

ขอบคุณคุณบิ๊ก-คุณตุ๊กตา-น้องเพ่ยเพ่ย, พี่อ๊อบ-น้องต้นกล้า-น้องจันทร์เจ้า, พี่เล็ก-พี่ก๊อก-น้องภูมิ, พี่เก๋-น้องพริม-น้องภูมิ, พี่ดา-น้องเคท, พี่โอ-น้องปั้น-น้องแป้ง, พี่รี-น้องลิซซี่, พี่แพท-น้องนิว-น้องซี และทุกๆครอบครัวค่ะ ที่เป็นแรงบันดาลใจ เป็นกำลังใจซึ่งกันและกัน จนเรา2แม่ลูกผ่านอุปสรรคขั้นที่ 1 มาได้ ขอบคุณทุกๆคนมากจริงๆค่ะ

ที่สำคัญที่สุด ขอบคุณลูกชายตัวดีและจอมซนที่ยอมให้แม่ทำทุกอย่างกับผมได้ (555) และคุณสามี ที่คอยเป็นกำลังใจ สนับสนุน และเชื่อมั่นในสิ่งที่โบว์ทำเสมอมาค่ะ (ถึงแม้ตอนแรกป๊าจะหัวเราะเค้าก็ตาม T^T)

สุดท้ายอยากให้กำลังใจกับทุกคนที่กำลังจะเริ่ม หรือเพิ่งเริ่ม หรือกำลังทำอยู่ Keep walking! ผ่านมรสุมต่างๆไปให้ได้นะคะ เราจะเดินไปด้วยกันค่ะ^^

[Sincere's mom]

Thank you for sharing...i'll follow soon
I've just started 3 day ago..cheer up cheer up

[แม่น้องคีน]

well done ka!!!
Today is the first day for my Keen also, glad to read ur blog.

[ลูกลิงทั้งสอง]

เป็นกำลังใจให้นะคะ

[อรดา พงศ์สุธนะ]

อ่านแล้วปลื้มใจมากๆนะคะ เห็นด้วยกับโบว์ค่ะว่าทุกครอบครัวต้องผ่านจุดยากมาก่อน มันไม่ง่ายเลยที่เราจะสร้างเด็กสองภาษาขึ้นมาเอง โดยที่ตัวเราไม่ได้เป็นเจ้าของภาษาค่ะ

ยินดีนะคะที่พี่กับน้องเคทได้เป็นส่วนหนึ่งของกำลังใจให้โบว์ ขอให้ก้าวต่อไปเป็นก้าวกระโดดที่ไร้อุปสรรค และ สวยงามนะคะ

[แม่น้องเนย]

อ่านแล้วชอบใจจังค่ะ นั่งเรียบร้อยโรงเรียนเด็กสองภาษาแม่สร้างได้ อิอิ
คุณโบว์ผ่านมรสุมช่วงแรกมาได้แล้ว ต่อไปก็ไปโล้ด เลยค่า

[ยศภัด มีเดช]

เข้ามาเป็นกำลังใจด้วยคนจ้า

[ชัชชญา ลิมป์วนัสพงศ์]

ยินดีด้วยค่ะ
เจอมาเหมือนกันเลยแต่ที่ไม่เหมือนของเราก็คือปู่ย่า สนับสนุนให้พูด แต่เราไม่เก่งภาษาอังกฤษเลย อีกทั้งย่าเป็นครูภาษาอังกฤษก็ไม่พูด ส่วนอาๆ ก็อยู่เมืองนอกกันหลายคน แต่ทุกคนก็ไม่พูดกับหลานและเราเป็นภาษาอังกฤษ มีเครื่องมือดีอยู่ในมือแท้ ๆ แต่หยิบใช้ไม่ได้ น่าน้อยใจจริง ๆ แต่ก็จะสู้เพื่ออนาคตลูก

[พ่อแปมแปม]

ยินดีด้วยนะครับ
ผมก็เริ่มจริงจังประมาณสองเดือนแล้ว ตอนนี้น้องแปมๆ จะสิบเจ็ดเดือนแล้วบางครั้งพูดไปเค้าก็รู้บ้างไม่รู้บ้างเราก็เครียดเหมือนกันไม่รู้จะทำไงอีกอย่างน้องติดยายมากๆ เวลาไม่เห็นโอเคเค้าฟังเราแต่พอเจอยายปั๊บสมาธิกระเจิงครับจะแก้ไขไงดีตอนนี้กลับขอนแก่นไปแล้วจะกลับมาวันจันทร์เค้าจะลืมที่เราสอนไว้หรือเปล่า บางครั้งก็คิดถอดใจเหมือนกันแต่เพื่อลูกต้องทำให้ได้

[กัญญ์พิชญา ตันติวัฒนพงศ์]

ยินดีด้วยนะคะ
ตอนนี้เพิ่งเริ่มได้ 3 วันหน่ะค่ะ
เจอปัญหาครอบครัวเดียวกันเลย (อิอิ)
บางทีก็อายที่จะพูดเวลาคนอยู่นะคะ
บางทีก็ท้อ
แต่ก็จะสู้ๆ ค่ะ
ก่อนจะสำเร็จต้องเจออุปสรรคก่อนใช่มั๊ยค่ะ

[แม่น้องไนน์]

ยินดีด้วยจ้า และขอดูคุณโบว์เป็นตัวอย่างค่ะ สู้..สู้