ความสำเร็จเริ่มต้นของแม่ลูกหนึ่งกับระบบ OPOL ตอน ผ่านอุปสรรคขั้นที่ 1

[Anfield's mommy]

หลายเดือนมาแล้ว ที่ไม่ม่โอกาสได้เขียน blog เล่าเรื่องราวความเป็นไปของตัวเองและลูก ที่ใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางมรสุม (ออกจะเว่อร์ไปนิดส์) และมรสุมที่ว่านั้น เรา 2 คนแม่ลูกได้ร่วมกันฝ่ามาจนสำเร็จไปแล้ว 1 ขั้นค่ะ

หลายๆ คนที่ได้ปรับระบบ ปรับโหมด มาใช้ภาษาอังกฤษกับลูก ไม่ว่าจะเป็น OPOL หรือ TPOL บ้าง ก็คงจะทราบดีว่ามีอุปสรรคขวากหนามมากมายเหลือเกินกว่าที่แต่ละครอบครัวจะประสบความสำเร็จได้ ทุกคนล้วนต้องผ่านจุดเดียวกันมาทั้งนั้น หรืออย่างน้อยก็คล้ายกันบ้าง และโดยเฉพาะครอบครัวที่อยู่กันแบบครอบครัวใหญ่ อย่างเช่นตัวโบว์เองเป็นต้น แรกเริ่มเดิมทีบ้านเราพูดกัน 2 ภาษา ภาษาที่1 คือ เมือง(เหนือ) ภาษาที่ 2 คือ ไทยกลาง แต่โดยส่วนใหญ่อู้เมืองกันตลอด กระทั่งลูกชาย น้องแอนฟิลด์อายุได้ 9 เดือน เราก็ยังคงใช้ชีวิตแบบเดิมๆ แต่แล้วอยู่ๆ วันนึง แม่มันเกิดคึกอะไรขึ้นมา ปรับโหมดตัวเองเป็นฝรั่งมังค่า พูดกับลูกเป็นภาษาอังกฤษซะงั้น ระหว่างนั้น มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆ นานา

"มันเป๋นผีบ้า"

"โอ๊ย ฟิลด์มันจะเป๋นลูกฝรั่งแล่ว"

"โฮ๊ะ เดวลูกมันสับสนเน่อ"

"จะไปฮอดซักเต้าใด(จะไปรอดได้ซักกี่น้ำ)"

"จ้างมันเต๊อะ(ปล่อยมันเถอะ)"

หรือแม้แต่บางทีเราพูดอะไรไปกับลูก ลูกก็ฟังมั่งไม่ฟังมั่ง หรือบางทีคุณสามีก็หัวเราะ หรือยายหรือใครๆก็พากันหัวเราะ

ด้วยอารมณ์ที่กดดัน บางครั้งถึงขั้นร้องไห้ไปเลยก็มี ช่วงนั้นถือว่าเจอมรสุมหนักมาก

จนกระทั่งวันหนึ่ง (แอนฟิลด์อายุ 11เดือน)

ยาย: ฟิลด์ นั่งลงค้าบ นั่งลง

แอนฟิลด์ : (เฉย)

ยาย : อ้ายฟิลด์ นั่งลงคับ นั่งๆ

(อ้ายภาษาเหนือใช้เรียกผู้ชายค่ะ จริงๆแปลว่า พี่ผู้ชาย แต่เวลาเค้าเรียกเด็กๆจะมีอ้ายหรือปี้(พี่ผู้หญิง) นำหน้าชื่อค่ะ)

แอนฟิลด์ : (เฉย)

หลานอายุ 8 ขวบ: แอนฟิลด์ๆ sit down

แอนฟิลด์ : นั่งลงเรียบร้อยโรงเรียนเด็ก 2 ภาษาแม่สร้างเอง^^

หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ดูทุกคนในบ้านภูมิอกภูมิใจกับหลานชายคนนี้มาก ทั้งๆที่เค้าไม่ได้เก่งอะไร เพียงแค่เค้ามีศักยภาพในการรับรู้ภาษาอื่นๆ เท่าๆกับที่เด็กทุกคนมีดังที่หนังสือของอาจารย์ซูซูกิ (กว่าจะถึงอนุบาลฯ) หนังสือคุณบิ๊ก และงานวิจัยอีกหลายๆ ชิ้นบอกเอาไว้

มาถึงวันนี้ แม่คนนี้ไม่อายแล้วค่ะ ที่จะเป็นฝรั่ง(ดอง)ทั้งนอกบ้านและในบ้าน ถึงแม้แรกๆอาจจะมีบ้างที่อยู่บ้านพูดอังกฤษ นอกบ้านพูดไทย แต่ตอนนี้มันเหมือนกับเป็นความชินไปแล้วค่ะ เริ่มสนุก และรู้สึกภูมิใจค่ะ อะไรที่ทำให้ลูกได้ก็จะตั้งหน้าตั้งตาทำต่อไป ดีว่าไม่ได้ทำอะไรให้เค้าเลยค่ะ

ขอบคุณคุณบิ๊ก-คุณตุ๊กตา-น้องเพ่ยเพ่ย, พี่อ๊อบ-น้องต้นกล้า-น้องจันทร์เจ้า, พี่เล็ก-พี่ก๊อก-น้องภูมิ, พี่เก๋-น้องพริม-น้องภูมิ, พี่ดา-น้องเคท, พี่โอ-น้องปั้น-น้องแป้ง, พี่รี-น้องลิซซี่, พี่แพท-น้องนิว-น้องซี และทุกๆครอบครัวค่ะ ที่เป็นแรงบันดาลใจ เป็นกำลังใจซึ่งกันและกัน จนเรา2แม่ลูกผ่านอุปสรรคขั้นที่ 1 มาได้ ขอบคุณทุกๆคนมากจริงๆค่ะ

ที่สำคัญที่สุด ขอบคุณลูกชายตัวดีและจอมซนที่ยอมให้แม่ทำทุกอย่างกับผมได้ (555) และคุณสามี ที่คอยเป็นกำลังใจ สนับสนุน และเชื่อมั่นในสิ่งที่โบว์ทำเสมอมาค่ะ (ถึงแม้ตอนแรกป๊าจะหัวเราะเค้าก็ตาม T^T)

สุดท้ายอยากให้กำลังใจกับทุกคนที่กำลังจะเริ่ม หรือเพิ่งเริ่ม หรือกำลังทำอยู่ Keep walking! ผ่านมรสุมต่างๆไปให้ได้นะคะ เราจะเดินไปด้วยกันค่ะ^^

[มามี้น้องเมเม่ :)]

อ่านแล้วเห็นภาพเลยคะ เพราะเป็นสิ่งที่เรากำลังเผชิญอยู่ตอนนี้เลย ทั้งคนนอกบ้านไม่เท่าไหร่นะคะ คนบ้านเรานี่สิทำเราท้อบ้างเหมือนกัน ตอนนี้ลูกสาวอายุได้17 เดือนแล้วคะ เริ่มพูดบ้าง(ไทยนะคะ)แต่ฟังคำสั่งเป็นภาษาอังกฤษได้บ้าง แค่นี้ก็ดีใจมากแล้วคะ แต่ดีใจด้วยนะคะที่ผ่านมาได้แล้ว เราก็จะพยายามต่อไปคะ

[Nachcha Manachit]

nice to read your blog

[นายผดุง ภักดี]

ดีใจ๋ตวย

[Nong Thee's Daddy]

ดีใจ โตยเน้อ สู้ต่อไปครับผม

[nuch]

จับมือไปด้วยกันค่ะ สู้ๆ

[แม่น้องอองตอง]

กำลังเริ่มเหมือนกันค่ะ ตอนนี้ลูกอายุ เกือบจะ 9 เดือนแล้วค่ะ ขอบคุณที่มาเล่าให้ฟัง มีกำลังใจที่จะทำมากเลยค่ะ

[แม่น้องกราเซีย]

กำลังเริ่มต้นเหมือนกันค่ะ ได้อ่านยังงี้ก้อมีกำลังใจขึ้นเยอะเลย คนรอบข้างส่วนใหญ่ไม่เข้าใจจริงๆ นะคะ แต่เพื่อลูกเราต้องอดทนค่ะ

[แม่แอม]

5555 น้องฟิลด์เป็นบ้านเด็ก 3 ภาษาต่างหากเจ้า ไทย เมือง ฝรั่ง ไงเจ้า ที่บ้านพี่โฟกัส 3 ขวบเป็นเด็ก 3 ภาษาเหมือนกันคะ ส่วนน้อง 11 เดือนเฟิร์นพูดไทย ทำตามคำสั่งแม่ภาษาฝรั่ง คุณยายอู้เมือง ทั้งสองปรับโมดได้แต่แม่แอมภาษายังไม่คล่องคะผ่านมา 4 เดือนแล้วคะ

[โกเมศ กุลอุดมโภคากุล]

สู้ไม่ถอย ลูกเขาคอยแม่คนเก่งของเขาอยู่นะครับ ความชื่นใจจะรออยู่ข้างหน้า วันที่เขาตอบกลับมาแบบเป็นธรรมชาติ

[May, แม่น้องเอินเอิน]

ได้เด็กสองภาษาอีกคนแล้ว ดีใจและเป็นกำลังใจค่า