คุณแม่หน้าบานนนนนนน

[ต้นไม้และดวงจันทร์]

           สวัสดีคะเพื่อนเพื่อนชาวสองภาษาทุกคน ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เข้ามาทักทายเพราะมัวยุ่งกับงานบ้านและลูกคนเล็กอยู่คะ คิดถึงเว๊บสองภาษามากอยากเข้ามาทุกวันเลย

           เนื่องจากไม่ค่อยได้เข้ามาหาความรู้ในห้องอิงลิชคลับ และไม่ค่อยได้เข้าเว๊บประกอบกับยุ่งยุ่ง เลยไม่ค่อยได้พูดภาษาอังกฤษกับไทคิสักเท่าไหร่ เลยต้องหาตัวช่วยสักหน่อย เมื่อวานพาไทคิไปลองเรียนภาษาอังกฤษมาคะ  คุณครูเป็นชาวอเมริกัน ก่อนจะไปลองเรียนเจ้าหน้าที่ถามว่าไทคิอายุ เท่าไหร่  ก็บอกไปว่าจะสี่ขวบเดือนหน้าคะ  เจ้าหน้าที่บอกว่าตอนนี้คลาสสำหรับเด็กเล็กเต็มหมดเเล้ว  เหลือคลาสสำหรับเด็กประมาณหกขวบ แต่เจ้าหน้าที่ก็บอกว่าให้ลองพามา  สถานที่เรียนที่นี่เป็นของอำเภอคะ ประมาณว่าเป็นเหมือนอาสาสมัครมาสอนนะคะ ไม่ได้เป็นโรงเรียนที่เป็นทางการมาก  พอไปถึง ก็มีนักเรียนประมาณห้าคนคะ เจ้าหน้าที่ก็ถามว่าไทคิเคยเรียนภาษาที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า ก็บอกเจ้าหน้าที่ไปว่าเคยเรียนที่ โรง่เรียนยามาฮ่า มาหนี่งปีคะ  แล้วครูเจ้าหน้าที่ก็พาไทคิไปนั่งข้างข้างคุณครู  แล้วก็มีพ่อแม่ของเด็กเด็กนั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งคอยดูการเรียนการสอน  การสอนก็ไม่มีอะไรมาก ครูก็เอาคาร์ด รูปร่างต่างต่างออกมาแล้วก็พูดให้เด็กเด็กฟัง แล้วก็ให้พูดตามแล้วก็ถามว่าอันนี้อะไรอันนี้อะไร  เด็กเด็กส่วนใหญ๋ตอบไม่ค่อยได้ เพราะครูสอนแบบ การแปลจากญี่ปุ่นเป็นอังกฤษ  แต่พอครูถามไทคิ ไทคิสามารถตอบได้ทุกอย่างเลย เพราะจริงจริงแล้วมันเป็นคำถามง่ายง่าย  เชื่อว่าเด็กสองภาษาในหมู่บ้านของเราตอบได้ทุกคนเลยคะ  เพราะเราเรียนรู้ภาษาอังกฤษจากสิ่งเเวดล้อมและการสัมผัสกับของจริงเหมือนกับเรียนภาษาแม่  ไทคิเลยตอบได้แบบไม่ต้องคิด

        พอหมดชั่วโมงเจ้าหน้าที่ถามว่าเป็นไงบ้างคะ  เราก็บอกว่าอยากให้ไทคิได้เรียนกับเด็กในวัยเดียวกัน   แล้วคุณครูก็เดินมาบอกว่าไทคิสามารถเรียนในคลาสนี้ได้อย่างสบายเพระาไทคิรู้และเข้าใจมากกว่าเด็กคนอื่นอื่นในคลาสเสียอีก แต่อ้อมเองก็ยังสองจิตสองใจ เพราะไม่ค่อยชอบวิธิการสอนสักเท่าไหร่ กลัวลูกจะเบื่อ มันเหมือนกับการนั่งเรียนในห้องเรียนยังไงไม่รู้ แล้วยังเรียนกับเด็กที่อายุมากกว่าอีก  ในระหว่างที่คุยกับคุณครูอยู่ ก็ได้ยินผู้ปกครองคนอื่นถามเจ้าหน้าที่ว่าไทคิเคยเรียนภาษาอังกฤษที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า เจ้าหน้าที่เลยบอกว่า เรียนที่ ยามาฮ่า สคูล  ผู้ปกครองทั้งหลายถึงกับเอ่ยปากว่าโรงเรียนยามาฮ่า  สอนได้ขนาดนี้เลยเหรอ  ทำเอาแม่เเอบปลื้มมมมมม ไม่หยุดเลยคะ  เลยเก็บเอาไว้คนเดียวไม่ไหวขออนุญาติเอาความปลาบปลื้มใจมาเล่าสู่เพื่อนเพื่อนฟังหน่อยนะคะ

      ขอขอบคุณคุณพงษ์ระพี เจ้าของทฤษฎี เด็กสองภาษาคะ ทำให้มีวันนี้ที่คุณแม่ได้ปลื้ม

[ต้นไม้และดวงจันทร์]

ขอบคุณคุณแม่ออโต้และคุณเชอร์รี่ เปตองนะคะที่เข้ามาอ่าน คนเป็นแม่นะเนอะ พอลูกทำอะไรได้ ถึงแม้จะเป็นสิ่งเล็กเล็กน้อยน้อย ก็ปลื้มใจจนหน้าบานเนอะ

[เชอร์รี่ เปตอง]

ดีใจด้วย  แบบไม่แอบเลยค่ะ

[คุณแม่ออโต้]

 

แอบยิ้มตามตอนอ่านไปด้วยเลยค่ะ   ปลื้มแทน  เวลามีคนมาชมลูกเราว่าเก่ง  เราก็ปลื้มมมเน๊อะ  ดีใจด้วยค่ะ