เปลี่ยนความคิด ชีวิตเปลี่ยน

[Tao's mamy รักในหลวง]

ความคิดของคนไทยทั่วๆไป (รวมถึงตัวเองด้วย)
ที่วนเวียนอยู่กับความคิดที่ว่า ต้องเข้าเรียนตามสถาบันสอนภาษา ต้องไปเรียนภาษาหรือเรียนต่อที่เมืองนอก ถึงจะพูดอังกฤษได้

....เมื่อไรเราจะเปลี่ยนความคิดเช่นนี้ได้สักที....

เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า
น้องสาวคนเล็กเพิ่งเรียนจบป.ตรี จากประเทศจีน มาหมาดๆ แต่เธอไม่เก่งภาษาอังกฤษ
ถึงขั้นพูดไม่ออก เขียนไม่ถูกประมาณนั้น ขณะที่เธอยังไม่รู้เลยว่าชีวิตของเธอจะเิิดินไปทางไหน
แต่อันดับแรกที่เธอตัดสินใจ
คือ เธอต้องไปเรียนภาษาอังกฤษก่อน เพราะลำพังภาษาจีนคงไม่ช่วยให้หางานทำได้ง่ายๆ
แล้วการที่จะเก่งอังกฤษได้นั้น วิธีเดียวที่จะช่วยได้
คือ การเข้าไปเรียนที่สถาบันสอนภาษา หรือการไปเรียนภาษาที่ต่างประเทศเท่านั้น

ในฐานะที่เป็นพี่สาว คิดว่าคงเปลี่ยนความคิดน้องตัวเองได้ง่ายๆ แต่มันไม่ง่ายอย่างที่คิด
เธอคิดยังงี้....เพราะน้องเรียนต่อที่จีน ก็เลยพูดจีนได้
เพราะงั้น ถ้าจะพูดอังกฤษได้ ก็ต้องไปเรียนเมืองนอกสิ....ป้าดดด... หนึ่งดอก

ก็เลยยกตัวอย่างตัวเอง ที่พัฒนาภาษาอังกฤษได้ จากแนวคิดเด็กสองภาษา
เริ่มต้นด้วยคำง่ายๆ แบบที่พูดกับเด็กๆ ฝึกฝนด้วยตัวเอง พูดอยู่คนเดียว พูดไปพูดมา ทำไปทำมา....
.....ผ่านไป 1 ปี ตอนนี้ลูกยังพูดได้เป็นคำๆ (1 ขวบ 8 เดือน) แต่ตัวแม่กลับพูดได้เยอะขึ้น คล่องขึ้น
บางประโยคสามัญ ก็ไม่ต้องผ่านกระบวนการแปลจากไทยซ้ำ ....
..... ผลลัพธ์ที่ได้ แม้สำเนียงไม่ฝรั่งจ๊ะจ๋า มีกระอึ๊กกระอั๊ก ยึกๆยักๆ แต่ก็ถือว่าคุ้มซะยิ่งกว่าคุ้ม
..... ที่สำคัญ ไม่ต้องเสียตังค์!
(อ้อ.. เสียตังค์ค่าหนังสือกับค่าเน็ตค่ะ ^_^)

คุณน้องได้แต่ยิ้ม แล้วตอบกลับมาว่า "ก็พี่มีพื้นฐานดีอยู่แล้ว" ป้าดดดด...อีกหนึ่งดอก ..ให้มันได้อย่างนี้สิ(ฟระ)
พอเห็นคนที่พูดได้ ก็เหมารวมไปว่าเก่งอยู่แล้ว ไม่ได้มองลึกลงไปเลยว่า ทุกคนที่เก่งต้องผ่านกระบวนการฝึกฝนมาก่อนทั้งนั้น
...เฮ้อ... หน่ายใจ

.... แต่พอนึกย้อนกลับไป .....เออ....ก็จริงของมัน
ก่อนที่จะเจอหนังสือเด็กสองภาษา ก็คิดแบบเดียวกันเป๊ะเลย แล้วก็เป็นปมด้อยลึกๆอยู่ข้างในตัวเองมาตลอด

แต่พอได้เจอหนังสือเล่มนี้ ก็คิดแค่ว่าอยากให้ลูกพูดอังกฤษได้ จะให้ทำยังไง บอกมา (สี)ทำได้...
ให้เข้าห้องอิงเหรอ...ได้
ให้ดูดีวีดีเทพเหรอ...ได้
ให้พูดเยอะๆเหรอ...ได้
พูดผิดได้เหรอ...ได้
....จะว่าไป ก็เหมือนเราเป็นตัวกลางที่จะส่งผ่านภาษาอังกฤษ ไปยังลูก
มันเป็นวิธีการฝึกภาษาที่แนบเนียนมาก เหมือนเรียนโดยไม่ต้องเรียน ฝึกโดยไม่ได้ถูกบังคับ
แต่เป็นความกลัว ... กลัวว่าพอลูกโต ลูกจะจำแบบอย่างที่ผิดไปพูด ฮา...
ตัวแม่จึงคิดแค่เพียงว่า ทำไงก็ได้ให้เราเก่งขึ้นๆ

สรุปว่ายังไงดีหนอ พิมพ์มาซะยาว ... สงสารคนเข้ามาอ่านจัง

ก็สรุปว่า ลองเปลี่ยนความคิดตัวเองดู ลองตั้งต้นฝึกภาษาอังกฤษตามแนวคิดเด็กสองภาษาดู
โดยโยนทิ้งภาพเก่าๆออกให้หมด เปิดใจ รับฟัง ไม่มีข้อแม้
แล้วที่ำสำคัญคือ ต้องทุ่มเทเวลาให้มากๆ จะกิน จะนอน จะยืน จะเดิน ก็คิดถึงแต่ภาษาอังกฤษ
(ทำสภาพแวดล้อมให้เหมือนอยู่เมืองนอกไปซะ)
แล้วจะรู้ว่า เมื่อเปลี่ยนความคิด ชีิวิตก็เปลี่ยน (จริงๆนะเออ...)

แล้วสำหรับคุณน้องสาว
เราจะบอกมันยังไงดี....เอาหนังสือเด็กสองภาษาให้มันอ่าน มันจะอ่านเหรอ.....หรือว่าต้องรอให้มันมีลูกก่อน..... ฮ่าฮ่าฮ่า


===============================================================================

12 ก.พ. 54 อัพเดทค่ะ

อีก 2 วัน คุณน้องสาวสุดที่รักก็จะบินไปเรียนภาษาที่อเมริกาแล้วค่ะ ....อืมม ในที่สุดก็ไปจนได้

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ตอนที่เรายังไม่เจอหนังสือเด็กสองภาษา เราคงได้แต่อิจฉาน้อง จนตาร้อนผ่าวๆแล้วแหละ คงแอบน้อยใจ เออเนอะ สมัยเรามันไม่มีโอกาสยังงี้นี่นา ....

แต่ตอนนี้ ในฐานะพี่สาว(ผู้แสนดี) ก็ได้แต่สนับสนุนและให้กำลังใจน้อง ถึงอย่างไรก็ได้เปิดโลกทัศน์ ได้ประสบการณ์ชีวิตที่คุ้มค่ากลับมา

 

.... และก็จะรอดู อีก 2 ปีต่อมา ว่าน้าสาวที่มาจากเมืองนอก กับหลานชายสองภาษาภูธร จะคุยภาษาอังกฤษกันมันส์ขนาดไหน 555+

================================================================================

[พ่อแม่คะนิ้ง]

แม่น้อง toa สุดยอดครับ อ่านแล้วเห็นด้วยทุกประการ พยักหน้าตามทุกวรรคเลย ทำให้เห็นว่าเรามาถูกทางแล้ว ถึงวันนี้ยังไม่สำเร็จ ยังไม่ได้อะไรมากเท่าไหร่ แต่เมื่อเทียบกับเมื่อก่อนเป็นศูนย์ เดี๋ยวนี้แค่หนึ่ง สอง มองเห็นแล้วว่า สาม สี่ ห้า คงตามมาอีกเรื่อยๆ ซักวันหนึ่งคงได้ถึงร้อย ทุกวันนี้ภาษาอังกฤษ อยู่ในทุกลมหายใจเลยครับ ทุกลมหายใจบอกตัวเองว่า เราจะไม่หยุด จนกว่าจะสำเร็จ ...เพื่อลูกครับ

[ผิวพรรณ]

ว้า!!! แย่แล้วเรา น้ำนิ่ง ขวบกว่าแล้วแต่เรายังไม่ได้เริ่มต้นพูดอังกฤษ กะลูกเลย ทำไงดีเนี่ยะ ..... จะไหวมั้ยเนี่ยะลูก

[โกเมศ กุลอุดมโภคากุล]

แม่สุดยอด ลูกต้องยอดกว่าชัวร์ ใช่ครับเปลี่ยนความคิด ชีวิตเปลี่ยน

[แม่แอม]

แม่แอมคิดว่าเค้าขาดแรงจงใจและความศัทธาในตัวเองหรือเปล่าคะ เหมือนเมื่อก่อนเราไม่เคยคิดว่าเราจะพูด๓าษาอังกฤษได้เพราะเราเกลียดมันมากกกกกกก แต่พอมีลูกความคิดนี้ก็เปลี่ยนคะ ว่าแต่เราจะสร้างแรงจูงใจให้น้องคุณรัตน์อย่างไรดี 5555
ปัญหาหนักอกพี่สาว

[แม่อ้อยกะน้องอิ๊บ]

กล้าที่จะพูด กล้าที่จะเปลี่ยน ทุกวันนี้กลายเป็นว่า สอนทั้งลูก แถมด้วยพ่อ ตามด้วยป้าค่ะ องค์ประกอบสำคัญอยู่ทีแม่ ยังไงแม่ก็อยู่กับลูกมากกว่าครูที่ ร ร การเรีียนพิเศษเป็นตัวช่วยนิดหน่อยค่ะ

[อรดา พงศ์สุธนะ]

เขียนได้น่าอ่านจังเลยรัตน์ ...สงสัยต้องลองมีลูกก่อนนะ แล้วจะเกิดความกระตือรือร้นเรียนแบบเราเรียนน่ะ เพราะจะไปเรียนตามที่ติวก็คงปลีกตัวไปไม่ได้ ติดลูกอ่อน

[แม่น้องเนย]

เห็นด้วย เห็นด้วย เห็นด้วยมากที่สุด อิอิ

[สุภาพร(แม่ปั้น฿แป้ง)]

เหมือนกันเลยรัตน์ คนชอบบอกว่า ปั้นแป้งพูดได้เพราะ เราเก่ง เห็นเราพูดซะคล่อง( เหมือนจะคล่อง) แต่ผิดๆถูกๆ เขาบอกว่า ก็ดูหมอดิพูดซะคล่อง น้องๆทำไมจะพูดไม่ได้ เขาไม่รู้ว่า ที่เราพูดน่ะ มันผ่านการฝึกกะลูก มา1ปีแล้วนะเนี่ย กระนั้นก็ยังได้เท่าที่เห็นนี่แหละไม่ถูกตามไวยกรณ์ทั้งหมดหรอก หากแต่เราจะพูดจะสื่อสาร ก็เท่านั้นเอง เราเลยต้องพ่นมันออกมาก่อนตามความรู้สึกนึกคิด ไม่อยากคิดอะไรมากเวลาสื่อสาร ต้องทำเป็นเหมือนไปตกเกาะ ที่ไม่มีใครพูดไทยเลย แล้วตูจะสื่อสารยังไงกะคนล่ะเนี่ย ต้องใช้เลย ณ บัดนาว
เม้นท์ เสริม ส่วนตัว ยาวไปหน่อยนะคะรัตน์ อิอิอิ เสริมๆๆๆ ว่าภูมิใจกะการฝึกภาษาปะกิต ตามแนวทางแบบคุณบิ๊กจริงๆ ได้2 ต่อ ทั้งแม่และลูก ไม่ต้องบังคับอ่านก่อนสอบเลย เพราะ มีลูกเป็นแรงบันดาลใจภาคบังคับ จึงขยันเสียยิ่งกว่า ตอนเรียนอีก เฮ้อ ช่างดีจริงๆ ขอบคุณผู้ใหญ่ที่เปิดเผยแนวคิดนี้สู่ สามัญชนบ้านๆ ที่ไม่เคยจะฟังฝรั่งออกเลยได้พัฒนาตัวขึ้นมาได้ดีขึ้นไม่มากก็น้อยล่ะค่ะ (เอ๊ะ นี่บล๊อกใคร เนี่ย..อิอิอิ)

[พัชรินทร์ เพชรศักดิ์หาญ]

อ่านแล้วมีกำลังใจอีกเป็นกองบค่ะขอบคุณมาก ๆ ค่ะ

[ann&sunshineday]

อะไรก็ต้องเริ่มจากตัวแม่นี่แหละเนอะ แต่เรานี่สิ ขี้เกียจตัวแม่ อิ อิ

แต่ต้องมีสักวันหละเนอะ ทำทุกวันก็ได้เอง ไม่ต้องเครียด หรือไปแข่งกับใครเค้าหรอก เราจะทำอะไรก็ลูกเราทั้งนั้นอะเนอะ เอ้า!ทำต่อไป