ความพยายามอยู่ที่ไหน ความปลื้มใจอยู่ที่นั่น

[Roongtiwa Pattanapan]

" ความพยามยามอยู่ที่ไหน ความปลื้มใจอยู่ที่นั่น" ที่ตั้งหัวข้อนี้ก็เพราะว่า ....ถึงแม้เราจะไม่ได้มีเวลาสอนเค้าตามหลักเกณฑ์ของหนังสือเด็ก 2 ภาษา แต่ถ้าหากเรามีความพยายาม ตั้งใจ และไม่ท้อ และยังทำต่อเนื่อง ก็จะสามารถได้เห็นผลลัพธ์ที่เราหวังไว้ ซึ่งมันทำให้เราหายเหนื่อยและยิ้มได้

แคทอยากแชร์ประสบการณ์ให้เพื่อน ๆ พี่ ๆ ฟัง เพื่อจะได้เป็นกำลังใจในยามที่ท้อแท้ กับการสอนแล้วรู้สึกว่า มันยากจัง นานจัง ทำไมยังไม่เห็นผลสักที ค่อยเป็นค่อยไปคะ ไม่ต้องรีบร้อน ก็พูดไปนั่นแหละ แล้วน้อง ๆ เค้าจะซึมซับและทำตามเราโดยอัตโนมัติเอง

ครั้งที่แล้วแคทเล่าให้ฟังบ้างเล็กน้อย แต่หากใครยังไม่ได้อ่าน แคทขอเกริ่นแนะนำตัวอีกครั้งแล้วกัน

คือเป็นคุณน้า ของน้องแก้ม ตอนนี้น้องอายุ ครบ 1 ปี 10 วัน แล้ว แต่ยังไม่พูด แต่ปฏิกิริยาโต้ตอบกับภาษาอังกฤษ มีบ้าง โดยฟังเป็นคำศัพท์ แล้วทำตาม

ซึ่งแคทไม่ได้อยู่กับน้องแก้ม และนาน ๆจะกลับไปหาเค้าสักครั้ง และมีแคทคนเดียวเท่านั้นที่พูดภาษาอังกฤษกับเค้า

โดยสภาพแวดล้อมที่เค้าอยู่นั้นจะเป็นโหมดภาษไทยทั้งหมด...

แต่เมื่อแคทมีเวลากลับบ้านได้อยู่บ้านก็ประมาณ 3-4 วันต่อครั้งต่อเดือน ก็จะดูแลเค้าด้วยตนเอง เล่นกับเค้า พูดกับเค้าเป็นภาษาอังกฤษตลอด แต่พูดกับเค้าเป็นภาษาอังกฤษมาตลอดตั้งแต่เค้าอายุได้ 3 เดือนแล้วนะคะ...

สิ่งที่ปลื่มต่อเนื่องก็คือ แคทสอนเค้า ตบมือ โดยพูดภาษาอังกฤษ ตั้งแต่ตอนก่อนเค้า 1 ขวบ แต่จนกระทั่งทุกวันนี้ เค้าก็จะจำได้ เวลา แคทกลับไปหาเค้าก็จะทดสอบด้วยการบอก " club hands" เค้า ก็ตบมือ...

และเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมาได้กลับไปอยู่กับเค้า 4 วัน สอนเค้าว่า "arms up" ให้ยกแขน สอนอยู่หลายเดือนเหมือนกัน

แต่เพิ่งจะเห็นความสำเร็จ เมื่อเค้า 1 ขวบ เวลาบอก " arms up" เค้าก็ยกแขนขึ้น ไชโย.

ซึ่งทำให้เรายิ้มแก้มปริเลย

และเค้าก็เริ่มจะ "กวักมือ" เป็น พอเห็นเค้าทำ เราก็จะพูดว่า "come on" พูดบ่อย ๆ เพียงแค่วันเดียวแต่ทั้งวัน

เค้าก็เริ่มจำได้ และทำตามเวลาเราบอก

และก็สอน "hide and seek" โดยการนำผู้ขนหนูปิดหน้าเราและก็ พูด " ตุ๊กเอ๋" มันเป็นคำไทย ๆ ใช่ แต่มันก็แค่การ play สอนเค้าแค่ ไม่ถึงชั่วโมง เค้าเริ่มทำตามเรา และเล่นเองกับเรา

ดูสิค่ะ ขนาดแคท ไม่ได้มีเวลาให้เค้านะ เค้ายังฟังและทำตาม แถมยังจำได้ด้วย

อ้า...ตอนแคทป้อนขนมเค้า แคทก็จะบอกว่า "momy feeding you" แต่เค้าอยากหยิบเอง ก็ให้หยิบ และเค้าก็หยิบ แต่เค้าไม่เอาเข้าปาก ก็บอกเค้าว่า "put in your mouth" เค้าก็ป้อนเข้าปาก

โอ๊ะ..โอ๊ะ ไม่ต้องงง นะคะ ว่า ทำไมแคทพูดว่า "momy" เพราะแคทสอนให้เค้าเรียกแคท ว่า "momy" เรียกแม่เค้าว่า "mama" ค่ะ

เป็นไงค่ะ น่าเป็นนะว่าทำไมเด็กถึงจำได้ และจำได้นานด้วย ถึงแม้จะไม่ได้พูดกับเค้าเป็นเดือน ๆ เค้าก็จำได้ หากเค้าได้ยินคำนี้...แต่แคทจะใช้วิธีการโทรหา และให้ที่บ้านเปิดลำโพงให้เค้าฟังด้วยนะ นี่แหละ วิธีการของแคท

อึ้งล่ะสิ..... เห็นไหมค่ะ แคทบอกแล้วว่า "ความพยายามอยู่ที่ไหน ความปลื้มใจอยู่ที่นั่น" ผลที่ตามมาคือ ยิ้มกันแก้มปริไปเลยไง....

หวังว่า บทความนี้ คงเป็นกำลังใจให้เพื่อน ๆ ที่กำลังท้อ ฮึดสู้ต่อไปนะคะ...สู้..สู้ ค่ะ

[Roongtiwa Pattanapan]

ขอบคุณค่ะ คุณ supawadee..ก็อยากเป็นคุณแม่อยู่แหละ แต่ไม่มีใครอยากเป็นพ่อเด็กให้ 555555

[supawadee]

เป็นคุณน้ายังขยันแบบนี้ นี่ถ้าได้เป็นคุณแม่เองต้องยอดเยี่ยมไปเลยแน่ๆค่ะ

[Roongtiwa Pattanapan]

ขอบคุณค่ะมากเลยนะคะ คุณสุธาวดี (ไม่รู้ว่าพิมพ์ชื่อถูกหรือป่าว).
แคทก็อยากให้คนอื่น ๆ ช่วยเสริมคำศัพท์สั้นๆ ไปด้วย แต่ว่าที่บ้านมีแต่คนแก่และพี่สาว
ที่ไม่ค่อยมีเวลาว่างเลย ทำงานตลอด ต้องดูแลทั้งลูกสาวตัวน้อย พ่อและแม่ที่แก่แล้ว
และเค้าก็ไม่เก่งภาษาด้วย แม้แต่เวลาจะพักยังแทบจะไม่มีเลย...
แคท เลยต้องเป็นฝ่ายที่ดูแลเรื่องนี้เอง ก็พยายามทำเท่าที่ทำได้ค่ะ

ลูกสาวของคุณน่ารักนะคะ

[Suthawadee C.]

ถ้าได้เลี้ยงเองจริง ๆ คงไปโลดเลยนะคะ ระหว่างที่คุณแคทไม่ได้มาหาเค้าก็ให้คนอื่น ๆ เสริมพวกคำศัพท์สั้น ๆ ไปด้วยสิคะ อย่างน้อยน้องแก้มได้สะสมคำศัพท์ไปเรื่อย ๆ จะดีกว่าไม๊คะ
ขอชื่นชมความพยายามของคุณน้าแคทจริง ๆ ค่ะ