เรามาเลิกอายในการพูด Eng กับลูก นอกบ้านกันซะทีดีไหม

[Suthawadee C.]

จากบล็อกแรก ๆ ของอ้อม เคยบ่นว่าอายในการพูด Eng กับลูกเวลาอยู่นอกบ้าน หรือต่อหน้าคนอื่น ก็มานั่งนึก นอนนึกว่าทำไมเราถึงต้องอาย พอจะสรุปปัญหาตัวเองได้ว่า

อ๋อ...เราอายเพราะว่าเรากลัวพูดผิด ไม่มั่นใจ เพราะกลัวคนอื่นว่าเราโง่ นี่เอง

ทุกอย่างที่กลัว มาจากการกลัวว่าคนอื่น เห็นว่าเราไม่เก่ง ซึ่งคนส่วนใหญ่อยากให้คนอื่นยอมรับ อยากได้คำชม ไม่อยากให้ใครมาว่าเราไม่เก่ง หรือเราโง่ แล้วเราเป็นอย่างนั้นเหรอ ตอบว่า เออ..เราก็ไม่ได้เก่งจริง ๆ นั่นแหละ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยใช้ Eng มากเท่านี้มาก่อน เคยไปประชุม หรืออบรมต่างประเทศบ้าง เป็นอาทิตย์ สองอาทิตย์ ก็ยังไม่ได้ใช้ Eng มากขนาดนี้เลย แล้วการพูดในการทำงานก็ไม่เหมือนกับการพูดในชีวิตประจำวัน พอเอาขึ้นจริงมันไม่ง่ายเลย แค่ประโยคประจำวันนี่ หลาย ๆ คนคงเจอปัญหาเดียวกัน แค่ตื่นเช้าจะบอกลูกสาวว่า ลูกจ๋า ฉี่แล้วต้องล้างตรงนั้นทุกเช้านะคะ อ้าว...แล้วไอ้คำว่า"จิ๋ม" นี่เค้าเรียกว่าอะไรในภาษาพูดล่ะ หรือเวลาอาบน้ำต้องทำความสะอาดตรงนั้นด้วยนะครับลูก (ลูกชาย) ตายจริงภาษาที่เราเคยใช้ไม่ได้ช่วยเราเลย เพราะเราไม่เคยใช้ศัพท์ประเภทนี้คุยกันในการทำงาน

กลับมาต่อ เข้าเรื่อง อยากให้ลูกเราพูด Eng ได้ หรืออยากให้ลูกพูดได้ 2 ภาษาล่ะ แล้วทำไงล่ะ พึ่งใครไม่ได้นอกจากเราเอง พ่อ-แม่ เพราะฉะนั้น อายทำไม ลูกก็ลูกเรา ปากก็ปากเรา สมองเรา ใครว่าไงก็ไม่ต้องสนใจ (คนนอกบ้าน) เราทำเพราะเราหวังดีกับลูกเรา ที่แน่ ๆ ยิ่งพูด Eng ยิ่งทำให้เราคล่องขึ้น คิดซะว่าคนส่วนใหญ่อาจอยากทำแบบเราแต่ยังทำไม่ได้ เราทำได้ ดีขึ้น ๆ ทุกวัน ต้องเชื่อก่อนว่าเราทำได้ ตอนนี้ไม่อายแล้วค่ะ พูดผิดก็แค่ผิดแล้วไง ใครมาหักคะแนน หรือตัดเงินเดือนเราไม๊ หรือใครจะมาว่าเรา แหม..เธอนี่ภาษาแย่จัง ยังกล้าสอนลูกนะ คิดว่าอาจมีคิดในใจ แต่คงไม่กล้าว่าเราตรง ๆ หรอกค่ะ ก็ลองซิจะได้จัดการซะเลย จริงไม๊ เคยอ่านหนังสือแล้วได้คิดค่ะว่า ไม่มีใครมาทำให้เราเจ็บซ้ำ ๆ ได้นอกจากเราถือมืดมาแทงตัวเอง หยุดคิดว่าตัวเองไม่เก่ง แล้วลุยต่อเพื่อลูก เพื่อผลผลิตอันน่าชื่นชม ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนนะคะ

[โกเมศ กุลอุดมโภคากุล]

ได้ใจไปเต็มๆ ตอนนี้ผมพยายามอยู่ครับ

[Suthawadee C.]

บอกคุณที่เพื่อน ๆ เข้ามาแสดงความเห็น (ด้วย)
ชอบที่พี่แมว Choltisa เขียนว่า เริ่มสลัดความอายออกก่อนที่มันจะสายเกินไป เพื่อลูกของเรา
สำหรับที่หน่อย (ทิพวัลย์) อ้อมเข้าใจอย่างยิ่งค่ะ เพราะเราอยู่ต่างจังหวัดเหมือนกัน คนชอบมอง และเงี่ยหูฟังเวลาเราคุยกับลูกค่ะ ตอนแรกก็อายอย่างที่บอก โดยเฉพาะอายญาติ ๆ สามี (พาลูกไปเที่ยวตจว. บ้านญาติ) กลัวเค้าว่าเราเว่อร์ค่ะ เราก็แอบพูดเอา แต่ตอนหลัง ๆ พวกเค้าก็ชิน พูด Eng กับลูกเราบ้างค่ะ ช่วงนี้กลับมาอยุ่บ้านตัวเองแล้วไม่ต้องอายใครแล้วค่ะ เดินเครื่องต่อเต็มที่ได้ค่ะ ลูก ๆ ก็ชินแล้วว่าต้องพยายามพูดกับแม่ ตอนนี้มีพ่อช่วยอีกแรงน่าจะดีขึ้นค่ะ ขอแนะนำพี่หน่อยว่า ตัดสายตาคยอื่นออกไป อย่าไปสนใจคนอื่นค่ะ เราทำได้ดีแล้วใครมองก็ช่างเขา (เขาอาจทำไม่ได้อย่างเรา) เป็นกำลังใจให้นะคะ

[โอ๋...จัง]

ถูกต้อง!!!!
นี่ก็เพิ่งYes Yes No No กะลูกใน7-11เมื่อเย็นค่ะ อิอิ

[เสาวลักษณ์ พุกเกษม]

สุดหริด ! ไปเลยค่ะคุณแม่

[tan ^_^ tatae]

มันต้องอย่างนี้สิค่ะ คุณแม่ชนะเลิศ!

[แม่ดาว&น้องพลอย]

เห็นด้วยค่ะ ปากก็ปากเรา ลูกก็ลูกเรา ก็แค่ผิดแล้วไง

[JT007]

มาเป็นกำลังใจให้นะคะ ความพยายามอยู่ทีไ่หน ความสำเร็จอยู่ที่นั้น คิดไว้่เสมอว่าเราทำเพื่อลุก เพื่อลูก สู้ๆ คะ

[Piyanart sukper]

เห็นด้วย เย๊ๆ

[ยศภัด มีเดช]

เอ๊า ขอเอาด้วยคนค่ะ อิอิอิพูดผิดก็แค่ผิดแล้วไง ชอบๆๆ

[อรนัย รักในหลวง]

เป็นกำลังใจให้นะค่ะ
Practice makes perfect!