ใครบ้างที่เลี้ยงลูกอยู่กับบ้านโดยไม่มีใครสับเปลี่ยน เครียดกันบ้างไม๊

[มธุรส]

            เราอยู่กัน 3 คน พ่อ แม่ ลูกสาวอายุ 1.5ปี อยู่ห่างไกลจากญาติๆ ตั้งแต่น้องคลอดเคยมีพี่เลี้ยงช่วยเป็นลูกมือ ทำงานบ้านด้วย จนน้องอายุ 1.3 ปี พอดีย้ายมาอยู่อีกจังหวัดหนึ่ง หาคนช่วยไม่ได้เลยอยู่กันเอง คุณพ่อไปทำงานกลับตอนเย็น เราก็วุ่นวายกัน 2 คนแม่ลูก เข้าห้องน้ำด้วยกันเพราะปล่อยไม่ได้แม้นาที ซนมากๆ ชอบปีนป่าย เปิดประตูบ้านได้แล้วกลัวออกไปข้างนอก คุณแม่ต้องล็อกให้หมด ช่วงนี้น้องแพรวาจะนอนแค่รอบเดียวรอบละไม่เกิน 2 ชมฺ วันนี้นอนแค่ 30 นาที คุณแม่เครียดเลย ทำอะไรไม่ได้เลย ไหนต้องเก็บผ้า รีดผ้า ทานข้าวกลางวัน เตรียมอาหาร สารพัด ยิ่งตอนนี้ติดแม่เป็นตังเม ทำอะไรไม่ได้เลย (เฉพาะเวลาอยู่บ้าน แต่พอได้เที่ยวนอกบ้าน ไปนั่งทานข้าวที่ไหน ชอบเดินไปทักทายโต๊ะนั้น โต๊ะนี้ ไม่กลัวใคร) ใครเป็นอย่างนี้บ้าง เล่าสู่กันฟังนะ

            

[ชัชชญา ลิมป์วนัสพงศ์]

เป็นอีกคนหนึ่งค่ะที่เผชิญสภาวะเดียวกัน เกาะแข้งเกาะขาเหมือนลูกลิงเลย เหนื่อยๆๆๆๆๆๆเครียด ตอนเย็นกลับกันมา ต่างคก็วุ่นเรื่องตัวเอง มีบ้างแวะทัก ลูก ทักหลาน แต่ก็แวบเดียว ทำงานบ้านเวลาลูกหลับได้อย่างเดียว ตอนนี้ 1 ขวบ 1 เดือน ซนมากๆๆ เดินได้ตั้งแต่9เดือน เฮ้ยยยยยยเซ็ง.สุดๆๆ

[Nee]

สวัสดีค่ะคุณแม่น้องแพรวา อิจฉาคุณแม่น้องแพรวาจังที่มีเวลาอยู่กับลูกมากมาย ก่อนจะถึงเวลาที่เราจะได้อยู่กับเขาน้อยลง ก็คือวันที่เขาต้องเข้าโรงเรียนนั่นเอง ยิ่งโตขึ้นเขาก็จะยิ่งอยู่กับเราน้อยลงทุกวันไปติดเพื่อนแทน

ตัวเองอยากเลี้ยงลูกให้เต็มเวลาแบบคุณมธุรสแต่เป็นไปได้ยากเพราะต้องทำงานอยู่ใน กทม. และยังไม่พร้อมที่จะย้ายครอบครัวมาอยู่ด้วยกันและก็ไม่สามารถที่จะลาออกไปเลี้ยงเขาได้ จึงได้กลับมาหาเฉพาะวันหยุดสุดสัปดาห์เท่านั้น

แต่เข้าใจความเหนื่อยค่ะ ขนาดเลี้ยงแค่ 2 วันอยู่กับเขาสองคนเสาร์อาทิตย์ พ่อเขาจะกลับจากทำงานก็ประมาณ 6 โมงเย็น แต่เราก็พาลูกเข้านอนเองค่ะ ให้เขามาเปลี่ยนแค่ตอนเราทานข้าวอาบน้ำและก็เข้าไปเล่นกับลูกด้วยกันก่อนเขานอน นึกภาพที่คุณมธุรสบรรยายเลยค่ะ บางวันคุณแม่เคยลองทำอะไรให้ง่ายขึ้นไหมค่ะ เช่นซื้อกับข้าวมารับประทานแทนบ้าง ซักผ้าแค่อาทิตย์ละสองวัน ถูบ้านสัปดาห์ละสองครั้ง จะได้เหลือเวลาเล่นกับน้องแพรวา แบบชิวๆน่ะค่ะ นีก็เคยมีความรูสึกแบบนี้ค่ะเพราะจะทำงานบ้านให้ได้ครบ 100% เหมือนตอนก่อนมีลูกแต่มันเหนื่อยเกินไปค่ะ ลอง balance แบ่งรับแบ่งสู้เผื่อจะดีขึ้น

ด้วยความปราถนาดีค่ะ อย่าเครียดนะ สู้สู้ค่ะ

[อรนภา (แม่เจี๊ยบ & น้องวิน)]

สวัสดีค่ะ ต้องบอกว่าตัวเองก็เลี้ยงลูกคนเดียวค่ะ ตอนนี้น้องก็อายุจะสองขวบแล้ว กำลังซนมากค่ะ เข้าใจว่าคุณแม่เหนื่อยมาก ยังไงคุณมธุรสก็ยังโชคดีที่ไม่ต้องอยู่รวมกันใคร เหนื่อยกาย ดีกว่าเหนื่อยใจนะคะ ตัวเจี๊ยบเองตั้งแต่แต่่งงานมาก็มาอยู่บ้านสามี นอกจากจะต้องดูแลลูกแล้ว ยังต้องทำงานบ้านต่าง ๆ อีก บางที่เหนื่อยมาก อยากนอนพักตอนลูกหลับก็ทำไม่ได้ เพราะไม่ใช้บ้านเรา พ่อแม่สามีเป็นคนขยันขนาดอายุมากแล้วท่านยังแข็งแรงอยู่เลย ต้องขอบอกก่อนว่าที่บ้านทำกิจการส่วนตัว พ่อแม่สามีก็จะนั่งเฝ้าหน้าร้าน เราก็ดูแลลูก ทำงานบ้าน ไปจ่ายตลาด ถูบ้าน ซักผ้า และอีกมากมาย บางทีก็ต้องทนต่อเสียง จุด ..........ของแม่สามีอีก ก็ต้องทำใจทำเข้าหูซ้ายผ่านหูขวาซะ
แต่ยังโชคดีีที่สามีเข้าใจและช่วยเลี้ยงลูกหลังเลิกงาน สรุปแล้วต้องอดทนค่ะ เพื่อลูก
สู้ สู้ ค่ะ ทำใจให้สบาย และจะผ่านไปได้ด้วยดีค่ะ

[YuhKha]

เป็นเหมือนกันคะ แต่ของยุลุยมาต้งแต่ลูกเกิดเลย เลยชินนะคะ
เรื่องนอนน้อย หัดให้เค้านอนเป็นเวลา ก่อนถึงเวลาที่อยากให้นอนสักชั่วโมงสองชั่วโมง หาที่ให้เค้าวิ่งให้เค้าเล่น ให้มันเหนื่อยชนิดแบตหมดกันเลยทีเดียว แล้วก็ค่อยอาบน้ำอาบท่า หาของอร่อยๆให้กิน เปิดเพลง อ่านหนังสือให้ฟัง เดี๋ยวก็หลับคะ 1-2 ชมนี่ได้แน่ๆ ขึ้นอยู่กับความเหนื่อยคะ ที่นี้คุณแม่ก็มีเวลาส่วนตัวแล้ว
ส่วนงานบ้านที่ไม่อันตรายกับเด็ก ทำไปเลยคะ ไม่ต้องห้ามเค้าให้เค้าช่วย เป็นการเสริมพัฒนาการเค้าไปอีกทางคะ

[ต้นไม้และดวงจันทร์]

ขอแชร์ประสบการณ์ด้วยคนนะคะ เป็นอีกคนหนึ่งเหมือนกันคะที่เลี้ยงลูกคนเดียวตั้งแต่คลอด อ้อมคลอดลูกด้วยการผ่าคลอด นอนพักอยู่ที่โรงพยาบาลสองอาทิตย์ อาทิตย์แรกได้พักผ่อนอย่างเต็มทึ่ พออาทิตย์ที่สอง นางพยาบาลให้เราเดินไปหาลูกที่ห้องเด็ก และต้องไปให้นมลูกทุกทุกสามชั่วโมง แต่ต้องอุ้มลูกขั้นเครื้องชั่งนำหนักเองทุกครั้งหลังจากดื่มนมจากอกเราเสร๊จ หลังจากผ่าคลอด แค่จะประคองตัวเองเดินก็จะแย่อยู่แล้ว ต้องเดินไปอุ้มลูกและยกลูกขึ้นเครื้องชั่งด้วยตัวเองอีก พอออกจากโรงพยาบาล ก็ต้องดูแลลูกเองคนเดียว เพราะสามีไปทำงาน เราอาศัยอยู่กันสามคนพ่อแม่ลูก เนื่องจากเราอาศัยอยู่ที่ญี่ปุ่น เพื่อนก็ไม่มี พ่อแม่ของสามีก็อยู่ไกล ถึงอยู่ใกล้เขาก็ไม่ได้มาดูแลเรา เพราะแม่เขาก็ทำเองทุกอย่างตั้งแต่คลอดลูก ดังนั้นเราเองก็ต้องทำให้ได้เหมือนคนญี่ปุ่น ตอนนั้นก็เพิ่งย้ายบ้านใหม่พอดี ทั้งดูแลลูกจัดเก็บบ้าน ทำกับข้าวทำงานบ้าน ทั้งเจ๊บแผล เวลาออกไปซึ้อกับข้าวก็ต้องหอบลูกออกไปด้วย มือหนึ่งจูงรถเข๊ญ มือหนึ่งถือตะกร้า ตอนลูกเล็กเล็ก ก็ว่าเหนื่อยแล้วเพราะต้องตื่นทุกสามชั่วโมง ชงนม เอานมให้ลูกกิน เอาลูกเรอ กว่าลูกจะหลับ กว่าเราจะหลับ ยังไม่ทันไรได้เวลาตื่นอีกแล้ว แต่พอลูกโตขึ้นเริ่มเอาโน่นนี่เข้าปากก็ต้องดูแลความสะอาดไม่ใหมีอะไรเล็กเล็กที่ลูกจะเอาเข้าปากได้ พอโตมาหน่อยเดืนได้ก็ยิ่งเหนื่อยเข้าไปใหญ๋ แต่ที่บ้าน จะซิ้อที่กั้นบันได ซิ้อคอกเด็กเวลาปล่อยลูกอยู่คนเดียวก็ให้อยู่ในคอก แต่จะไม่เคยทิ้งไว้นาน เดี๋ยวต้องวิ่งมาดูตลอด เรื่องทำกับข้าวก็แสนเหนื่อย อยู่ที่โน่นไปซิ้อกินข้างนอกก็แพงแสนแพง สามีเป็นญี่ปุ่นกินอาหารไทยไม่ได้ เราก็ไม่ชอบอาหารญ๊ปุ่น วันหนึ่งหนึ่งทำอาหารญ๊ปุ่น ไทย อาหารเด็กอ่อน บางที่ทำแล้วลูกไม่กินก็ต้องทำใหม่ เรื่องพัฒนาการของลูกก็ขาดไม่ได้ ตอนเช้าก็ต้องตื่นพาไปรับแสงเเดด กินข้าว พาไปศูนย์เด็กเล่น สอนโน่นนี่ในแต่ละวัน พยายามพูดกับลูก เพราะเราไม่มีเพื่อน ไม่มีญาตฺมาหา กลัวลูกจะพูดช้า แม่เลยต้องพูดมาก แต่เรื่องงานบ้านไม่เน้นมากนักเพราะ เคยอ่านหนังสือเขาบอกจะทำงานบ้านหรือจะเลี้ยงลูก ทั้งทั้งที่เป็นคนขี้หงุดหงิดมากถ้าเห็นบ้านรก แต่เพื่อพัฒนาการของลูก ลูกต้องมาก่อน เชื่อว่าทุกบ้านที่ไม่มีพี่เลี้ยง ก็คงเหนื่อยเหมืนเหมือนกันนะคะ พยายามสู้สู้ต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้คะ

[ขมิ้น กายสิทธิ์]

คุณอ้อมสุดยอดไปเลยค่ะ คงจะเหนื่อยเครียดแล้วก็หงุดหงิดมากซินะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[มิ้น]

อารมณ์เดียวกันเลย เวลาลูกไม่กินข้าวที่เราทำนะ ชอบโยนข้าวลงมาจากโต๊ะ เลอะพื้นทั่ว แค่ไม่ยอมกินก็เหนื่อยใจจะแย่แล้ว นี่ทำบ้านสกปรกอีก โกรธจนอยากตีเลย แต่เคยดูวีดีโอว่าเด็กเป็นงี้ทุกคน เลยพ้นไปได้ เรื่องสอนลูกก็ทำให้เราเครียดเหมือนกัน เพราะเรามีลูกแฝด เวลาทำรกเหมือนแท๊กทีมกัน แยกกันไปทำรกคนละที่ ตามเก็บไม่ทัน จะไม่ถูห้องก็ทำไม่ได้เพราะเราแพ้ฝุ่น พอเก็บบ้านทีก็ปาไปครึ่งค่อนวัน เพราะต้องเก็บไปทำกับข้าวไป แทบไม่เหลือเวลาเล่นกะสอนลูก เครียดเหมือนกัน รู้สึกแย่มากที่ตัวเองรู้ก็รู้ว่าตอนเด็กต้องรีบพัฒนาสมองเด็ก แต่ก็ไม่ทำให้ลูก (ทำไม่ไหว) พอไม่ได้สอนอะไร หรือเล่นอะไรกับลูก ลูกก็ร้องจะดูแต่ทีวี พอยอมให้ดูทีวีเพื่อจะได้ทำงานบ้านรวดเดียว ก็รู้สึกไม่ดีอีก เพราะคุณบิ๊กเคยเขียนไว้ในหนังสือว่า ไม่อยากให้ลูกสมาธิสั้นเวลาดูทีวีต้องดูกะลูก และคอยพูดกะลูก ดึงเขาให้อยู่กะปัจจุบัน

...หลังๆนี่เลยใช้วิธีทิ้งบ้านรกๆไว้เลย พาลูกออกไปข้างนอก ไปห้องสมุดบ้าง สวนสาธารณะบ้าง ไปจ่ายตลาดด้วยกันบ้าง แล้วกะเวลากลับบ้านให้พอดีกะเวลาลูกง่วง ให้ลูกหลับในรถ ถึงบ้านก็อุ้มมานอนต่อแล้วก็ค่อยเก็บบ้านตอนนั้น แล้วเราจะมีอาหารกันอดตายให้ลูกอยู่สองอย่าง คือ มักกะโรนีต้มเปล่าๆ กะ ไข่ต้ม วันไหนหาข้าวให้ลูกไม่ทันก็ทำสองอย่างนี้ ลูกชอบมาก กินหมดทุกที ถ้าคุณแม่ท่านไหนวุ่นมาก ลองหาอาหารโปรดลูกให้ได้สักอย่างสองอย่าง จะช่วยได้มากๆเลยค่ะ

[ขมิ้น กายสิทธิ์]

ใช่เลยค่ะ ตอนนี้ก็เป็น single mom อยู่ ที่บ้านจะมีสมาชิก5คน แม่ พ่อ น้องชาย ตัวเรา และ ตัวเล็ก
เราแยกกับแฟน ตอนคลอดน้องพอดีเลย แฟนยังไม่มาดูหน้าลูกเลย แต่พ่อแฟน เขาก็มาเยี่ยมบ้าง
ยอมรับว่าแรกๆก็เครียดแทบบ้าเหมือนกัน แต่ก็มีแม่ มีครอบครัวช่วยดูแล
ตอนนี้น้องชายไปอยู่หอที่มหาลัย แม่เขาก็ไม่ได้นอนที่บ้านคือเขาจะไปอยู่อีกบ้านนึง เขาจะมาเฉพาะตอนกลางวัน
พ่อก็ทำงานไม่ค่อยได้มาสนใจเราเท่าไร ช่วงนี้เราก็เลยเหมือนเลี้ยงลูกคนเดียวบ้างครั้งมันก็เครียด
ไหนจะงานบ้าน ไหนจะลูก
แต่พอได้มาอ่านประสบการณ์ของทุกคนแล้วเรารู้สึกดีมากๆเลยค่ะ รู้ว่าคนอื่นๆก็เป็นเหมือนกัน
บางครั้งเวลาขมิ้นซนมากๆ ก็จะดุเสียงดัง บางทีก็ตีที่มือแต่ไม่ได้แรงมาก พอตอนกลางคืนก็จะมานอนร้องไห้กอดลูกว่าเราทำอะไรลงไปเนี่ย
แล้วก็จะคิดว่าต่อไปเราจะอดทนให้มากกว่านี้ แต่พอลูกซนมากตบะก็เริ่มแตกอีกครั้งแล้วก็เครียดอีก
เห็นมีคุณแม่หลายคนแนะนำวิธีมาเราจะลองไปทำดูนะคะ
และไม่มีคำไหนจะ ใช่ได้ดีไปกว่า "อดทน" และ "สู้สู้" เพื่อลูกค่ะ แม่รักลูกนะ

[oagui]

ขอแชร์หน่อยเถอะ เครียดสุด ๆ ไม่มีเวลาเป้นของตัวเองเลย วันหนึ่งไม่เกิน 2 ช.ม. เราอยู่กัน 5 คน พ่อ แม่ (สามี) อยุ๋เมืองไทย 7 เดือน เมมืองจีน 6 เดือน พี่สาวแฟน แฟน และ ญากับลูก ลำพังเราก็เหนื่อยจะแย่อยู่แล้วกับการเลี้ยงลูก และทำงานบ้าน ลูกสาวก็ซนเหมือนผู้ชาย ไม่มีหยุดหย่อนจนกว่าจะหลับนั่นแหละ ทานข้าวก็ยาก กินเอง 10 คำที่เหลือป้อนหมด เดินไปทั่วบ้าน เวลาพ่อแม่แฟนไม่อยู่ก็เบาหน่อย เพราะไม่ต้องเครียดกับความหัวโบราณสุด ๆ ของท่าน ส่วนพี่สาวแฟนเขาก็คงรักหลานมั้ง อยากให้หลานเป็นเด็กเก่ง ซุปเปอร์เกิล 2 ขวบ 1 เดือน กว่า อยากให้ทำอะไรเองได้หมด และอยากให้เป้นเด็กว่านอนสอนง่าย แต่ความเป็นจริงมันไม่ใช่ไง ลูกญานะ มีความคิดเป็นของตัวเองสูงมาก ๆ และก้คงเหมือนเด้กทุก ๆ คนที่ไม่ชอบให้ใครมาบังคับ คือเด็กเขาจะพยายามเอาชนะไง ไม่กลัวการถูกตี กลัวแม่คนเดียวเท่านั้น มันเลยมองว่าแม่สอนลูกตามใจ แต่แฟนจะรู้ว่าแม่โหดสุด ๆ และเราก็ไม่สนิทกันมากไง กับครอบครัวแฟน คือความคิดคนไทย กับคนจีน(ประเทศจีน) มันต่างกันไง มันเลยไม่ค่อยจะลงล๊อคไง มันหลายเรื่อง ทั้งเรื่องสอนภาษาอีก อยากให้ลูกเราพูดแต่ภาษาจีนงี้ อยากจะเอาลูกเราไปอยู่ที่เมอืงจีนบ้างละ คือเป็นอะไรที่กวนใจสุด ๆ คือรู้อยู่แล้วไงว่าเราไม่ยอม ก็จะพยามยามพูดกับแฟนเราตลอด แฟนเราก็ไม่อยากเล่าให้เราฟังหลอก แต่เราพฃก็พอฟังหลอกนะภาษาจีนอะถึงจะไม่ทั้งหมด แต่ฟังเข้าใจ และตามภาษาคนจีนชอบเสียงดัง อันซินนะ ถ้าใครมาดังใส่นะ เธอจะไม่ยอมเลย เขาฟังภาษาไทยได้ดีมาก รู้เรื่องหมด (พอเข้าใจความหมายได้ดี) พูดก็เก่งเลยตอนนี้ แต่คำหยาบคายไม่เป็นเท่านั้น เพราะที่บ้านไม่เคยพูด เวลาเขาเถียงใครไม่ทันนะ คำว่าที่ตอบมา เท่าที่ญาฟังออกนะ คือ อะไรไม่รู้ เจแปด แปดเจ็ด ประมาณนี้ มันก็เหมือนยิ่งไปปลุกอารมณ์เด็กไง เป็นอันว่าบ้านจะแตก เบื่อสุด ๆ การเลี้ยงลูกของญา รับได้ซนยังไง ก็สู้ไหว ทำงานบ้านก็ให้ลูกทำด้วยทุกอย่าง ทำกับข้าวก็ให้ลูกนั่งดูเราหั่นพริก ตำพริก แต่ลูกญาไม่ดูเฉย ๆ หรอก ทำด้วยหมด ก็คอยดูหน่อยว่าอะไร อันตรายหรือไม่ เช่นหั่นผัก ก็เอามีดตัดเค้กให้เขาหั่น ผักก็เอาที่ไม่สวยแล้วล้างให้เขาหั่น ก็สอนไปให้ตัวว่า ผักอะไร ผัดพริกใส่อะไร อันซินรู้หมด ญาสอน ไทย อังกฤษ( และจีนน้อยหน่อย) เพราะว่าแฟนก็สอนจีนด้วย ชีวิตครอบครัวจริงนะ ถ้าเป็น พ่อ แม่ ลูก จะเพอร์เฟ็ค ที่สุดเลย แฟนน่ารักมาก ญาอยากไปเที่ยวที่ไหน ได้เลยจัดไป ทั้งในประเทศ และ เมืองนอกบ้าง แต่ครอบครัวเราชอบไปทะเลที่สุดค่ะ