ปรากฎการณ์..การเปลี่ยนแปลง

[แม่เพ่ยขอแจม]

วันนี้เพ่ยเพ่ยไม่สบาย เป็นไข้นิดหน่อย เลยพากันไปหาคุณหมอดารารัตน์ ที่ รพ. ระหว่างที่ตรวจไข้เพ่ยเพ่ย คุณหมอก็เล่าให้ฟังถึงปรากฎการณ์..การเปลี่ยนแปลง
คุณหมอบอกว่าตั้งแต่หนังสือเด็กสองภาษา พ่อแม่สร้างได้ ออกวางขาย ก็เริ่มมีผู้ปกครองที่พาลูกมาตรวจรักษาถามคุณหมอเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเกี่ยวกับน้องเพ่ยเพ่ยและคุณพ่อมือใหม่ รวมถึงถามไปด้วยว่าคุณหมอเกี่ยวอะไรด้วยจึงกรุณาเขียนคำนิยมให้...แม้แต่เพื่อนหมอด้วยกันก็ยังถามและมาแอบดูเพ่ยเพ่ยอย่างเงียบๆ...
สารพัดคำถามที่ถูกถาม ว่าทำได้จริงหรือ พ่อพูดภาษาอังกฤษดีไหม..แล้วตัวลูกล่ะ พูดได้แบบไหน สำเนียงเป็นอย่างไร..........
สิ่งที่คุณหมอบอกเล่าอย่างตื่นเต้นและพลอยทำให้ครอบครัวเรารู้สึกตื่นเต้นไปด้วย...เพื่อนหมอได้นำแนวทางอย่างที่พวกเราทำไปปฏิบัติ และผลที่เกิดขึ้นชี้ชัดไปในทางบวก ลูกคุณหมอสามารถทำได้และทำได้ดี
คุณพ่อคุณแม่ที่พาลูกมาโรงพยาบาล...กลายเป็นกลุ่มที่ใช้ 2 ภาษากับลูกมากขึ้น คุณหมอสังเกตุเห็นว่าจะมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งคุยกับลูกเป็นภาษาอังกฤษและอีกฝ่ายใช้ภาษาไทยมากขึ้น ซึ่งก่อนหน้านี้จะไม่เคยปรากฎ ในกรณีที่เป็นครอบครัวไทยแท้ ... บางรายก็เล่าให้คุณหมอฟังว่าอยากให้ลูกสามารถเรียนรู้ได้มากกว่า 1 ภาษา และครอบครัวเขาน่าจะทำได้ บางครอบครัวลูกอายุแค่ 1เดือนมานั่งรอฉีดวัคซีน..พ่อไทยแท้แต่พูดภาษาอังกฤษกับลูกไม่หยุดเลย..คุณหมอบอกว่าได้แต่อมยิ้มและชื่นชมแกมสงสัยว่าจะเป็นเพราะอิทธิพลของเจ้าหนังสือเด็กสองภาษาหรือเปล่า
แต่ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ใช่ก็ตาม..ครอบครัวของเราและเชื่อว่าทุกครอบครัวในหมู่บ้านสองภาษาแห่งนี้คงรู้สึกยินดีไม่แพ้กัน..ที่ได้เกิดปรากฎการณ์การเปลี่ยนแปลงเช่นนี้
ระหว่างทางกลับบ้าน..คุณบิ๊กถามว่าหากทุกสิ่งยังคงเดินไปตามปรากฎการณ์นี้..จะเกิดอะไรขึ้นในอีก20ปีข้างหน้า...ก็คิดว่ามันน่าจะเป็นความโชคดีของเด็กรุ่นนี้ที่จะได้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่มีศักยภาพ สามารถเปิดโลกแห่งการเรียนรู้ได้กว้างขึ้นเท่าที่เขาต้องการและพยายามจะไป..ที่สำคัญเขาคงไม่ต้องวิ่งหนีฝรั่ง..เหมือนรุ่นเรา
ส่วนพ่อแม่อย่างพวกเรา..คงเก็บได้ความภูมิใจไปเต็มๆหัวใจ..ที่วันวาน..เราร่วมกันเปลี่ยนแปลง..ทำเรื่องยากให้กลายเป็นเรื่องง่าย..และธรรมดาสำหรับลูกหลานของเรา
ร่วมกันฝ่าฟัน..และร่วมกันสร้างปรากฎการณ์การเปลี่ยนแปลงต่อไปนะคะ สู้ๆ

[ubonsruang]

มาช้าไปนิดน่ะค่ะหยุดไป2สองเองอ่านยาวเลยค่ะ อิอิ
โอ้อ่านขนลุกเลยอ่ะค่ะแบบว่าดีใจ ปลื้มใจ ภูมิใจมากค่ะ
ที่อย่างน้อยเราก้อมีครอบครัวที่สนใจเหมือนกับเราเยอะขึ้นทุกวันๆ
จะสู้ๆต่อไปค่ะ
แบบว่าซึ้งอ่ะค่ะ
(ตามคุณอ๊อบ หุ หุ)

[แม่เพ่ยขอแจม]

ดีใจ..ปลื้มใจ..ภูมิใจ ความรู้สึกทั้งหมดนี้คงเป็นของขวัญสำหรับทุกๆครอบครัวในหมู่บ้านแห่งนี้ค่ะ

[แม่น้องโมกข์]

ขอบคุณคุณบิ๊ก คุณตุ๊กตา และน้องเพ่ย เพ่ย ค่ะ ที่เป็นแรงบันดาลใจ
ให้กล้าลงมือสร้างน้องโมกข์ให้เป็นเด็กสองภาษา
และเป็นตัวอย่างที่ดีในการตระหนักถึง ศักยภาพอันยิ่งใหญ่ ในตัวเด็กๆค่ะ

[แม่เพ่ยขอแจม]

ขอบคุณ..ในความกล้า
ขอบคุณ..ในความตระหนักถึง
และขอบคุณ..ที่ก้าวมาร่วมเป็น"ครอบครัวเดียวกัน"นะคะ

[Jija]

อ่านแล้วปลื้ม คิดตามคุณบิ๊ก อีก 20 ปีข้างหน้า ............. อืมม์ น่าตื่นเต้นค่ะ

[แม่เพ่ยขอแจม]

คิดแล้ว..ต้องก้าวไปด้วยกันนะคะ....ไปเป็นกำลังใจให้กันและกัน..ไปร่วมสร้างสิ่งใหม่ๆด้วยกันค่ะ

[มาม๊าแม็คกี้]

อยากขอบคุณ คุณบิ๊กที่ได้เขียนหนังสือที่ดีดี ให้กับประเทศไทยเรา คุณได้สร้างปรากฏการณ์ใหม่จริงๆ
และการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ของคนไทย(เริ่มจากจุดเล็กๆในสังคม) ไม่รู้จะขอบคุณยังงัยดี
หนังสือเล่มนี้ยิ่งกว่าแฮรี่ พอตเตอร์ ยิ่งกว่าหนังสือขายดีเล่มไหนๆ (อ่านแล้ววางไม่ลง,) อยากจะอ่านซ้ำๆ หลายๆครั้ง
อยากอ่านให้จบเล่ม แล้วเริ่มทำเลย
อ่านไป จินตนาการไป ว่าเราต้องทำ และเราต้องทำให้ได้ (ทั้งๆที่ภาษาอังกฤษ ก็ไม่ดีเท่าไหร่ค่ะ)
โชคดีที่ได้อ่านหนังสือตอนน้องแม็คกี้ ยังพูดไม่ได้ (ตอนนี้ 9 เดือนค่ะ) และมีเวปไซด์ดีดี ที่ให้คำปรึกษา
และขอบคุณสมาชิกหมู่บ้านแห่งนี้ที่ใจดีเข้ามาช่วยเหลือและตอบคำถาม เข้ามาแชร์ประสบการณ์และให้กำลังใจซึ่งกันและกัน

ขอบคุณมากค่ะ
มาม้าแม็คกี๊

[แม่เพ่ยขอแจม]

ต้องขอบคุณจุดเล็กๆอย่างครอบครัวน้องแม็คกี้...และครอบครัวเล็กๆในหมู่บ้านแห่งนี้ไม่น้อยกว่ากันเลยค่ะ
เพราะถ้าหนังสือเล่มนี้คือแรงบันดาลใจ..ทุกๆครอบครัวในชุมชนนี้ก็คือแรงผลักดัน..ที่ผลักดันให้การเปลี่ยนแปลงนี้เกิดขึ้น
หวังว่าจะได้แบ่งปันประสบการณ์กันอย่างต่อเนื่องและเป็นกำลังใจให้กันและกันตลอดไปนะคะ

[Prim & Poom]

ฟังแล้วปลื้มด้วยค่ะ ผลงานคุณบิ๊กล้วนๆๆๆ คุณบิ๊กเป็นแรงผลักดัน คุณตุ๊กตาเป็นแรงสนับสนุนนนนนนน น้องเพ่ย เพ่ยเป็นต้นแบบ

[แม่เพ่ยขอแจม]

ครอบครัวเราคงเป็นเพียงแค่เสี้ยวเล็กๆเสี้ยวหนึ่งของผลงาน..แต่ความสำเร็จส่วนใหญ่เกิดจากทุกๆครอบครัวในหมู่บ้านเราช่วยกันนะคะคุณเก๋....หวังว่าคุณเก๋จะเป็นกำลังใจที่สำคัญของหมู่บ้านเราตลอดไปด้วยนะคะ

[Alisa Rojsuwanishakorn]

ซึ้งค่ะ ซึ้งค่ะ
ต้องขอขอบคุณคุณบิ๊กมาก มากกกก น่ะค่ะและก็คุณแม่น้องเพ่ยเพ่ยด้วยค่ะ

ตอนแรกที่เริ่มพูดอังกฤษกับลูกต้องยอมรับค่ะว่าอาย มากกกกก กลัวนั่น กลัวนี่ กลัวว่าจะถูกว่าว่าเวอร์บาง
แต่หลังจากเข้าเวปนี้ได้กำลังใจเยอะจริง จริงค่ะ ทำให้มีความหวังและความพยายามที่จะก้าวต่อไปอย่างไม่สนคนรอบข้าง (เชอะ)

ตอนนี้ต้องยอมรับคะว่าหน้าหนาไปแล้ว อิ อิ อิ พูดอังกฤษอย่างไม่สนใครหน้าไป ใส่ accent อย่างเต็มที่ใครว่าไงไม่สน ชินซะแล้ว
พอตอนนี้ให้พูดไทยกับลูกกลับไม่ค่อยชินค่ะ แต่บางคนเค้าก็ชื่นชมน่ะค่ะ ตูนเคยพูดอังกฤษกับลูกแล้วมีคนได้ยิน สามีสังเกตุเห็นว่า
คนนั้นเค้ายิ้มอย่างชื่นชมน่ะค่ะ

สู้ สู้ค่ะ พวกเราครอบครัวสองภาษา

เย้

[แม่เพ่ยขอแจม]

ต้องส่งความขอบคุณกลับสู่ทุกๆครอบครัวในชุมชนแห่งนี้ด้วยค่ะ ที่มาร่วมกันสร้าง ร่วมกันแบ่งปัน ร่วมกันเปลี่ยนแปลง และคำว่า "สู้สู้" ของคุณตูนก็สร้างกำลังใจให้เราได้มากๆเลยค่ะ
เย้