ลางานมาเลี้ยงลูกเอง หรือ กลับไปทำงานดี (กำลังจะต้องตัดสินใจ)

[Nitchanun]

กลุ้มใจมากค่ะว่าจะตัดสินใจเลือกอย่างไหนดี ใครพอจะมีคำแนะนำ หรือประสบการณ์บางค่ะ

ตอนนี้น้องสองเดือนค่ะ ถ้าจะกลับไปทำงานก็ต้องกลับไปสิ้นเดือนนี้แล้วค่ะ

[แม่อั่งเปา]

อันนี้ต้องขึ้นอยู่กับอะไรหลายๆอย่างไม่สามารถตัดสินใจให้ได้คะ

  ส่วนตัวแล้วถ้าสามารถทำได้ก็อยากให้เลี้ยงเองคะเพราะเวลาที่ผ่านไปแล้วไม่สามารถย้อนกลับได้

ดิฉันมีลูก 2 คนคนโตส่งไปให้ยายเลี้ยงนิสัยใจคอจะเป็นอย่างคนเลี้ยงตากับยายเลี้ยงตามใจจนเด็กไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เลยคะ

ตั้งแต่หาข้าวกินเอง จัดตารางเรียนไม่ได้ เปิดดิกที่เป็นเล่มไม่เป็นผูกเชือกรองเท้าก็ไม่ได้ ตอนนี้ 12 ปีผ่านไป

พอมีคนที่ 2 ก็เลยตัดสินใจลาออกจากงานแล้วเลี้ยงเองคะ ตอนแรกก็คิดนานเหมือนกันหลายอย่าง

หลายเรื่องให้กังวลแต่เมื่อตัดสินใจแล้วอะไรจะเกิดก็ปล่อยให้มันเกิด เมื่อถึงเวลามันก็จะเป็นไปได้เองคะ

 

 

[Nitchanun]

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะ ลูกเราแพ้นมวัวด้วย เรือ่งเยอะเข้าไปอีก ค่ะ

[แม่น้องแอน]

เมื่อแรกคลอดน้องแอนก็อยากลาออกเหมือนกันค่ะ แต่เลือกที่จะทำงานค่ะ่ เสียดายรายได้ ปล่อยเวลาผ่านไปปีครึ่ง สุดท้ายก็ต้องตัดสินใจลาออกจากงานเพื่อมาเลี้ยงลูกเอง

คนเลี้ยงเป็นญาติสามี ดูแลดีค่ะ  อยากนอนก็นอน อยากกินก็กิน อยากดูหนังการตูน ก็ดูเลยลูก ดูแล้วน่าจะดีนะค่ะ แต่...ผลที่ตามมาคือ จะ 2 ขวบแล้วเธอไม่พูด พูดช้าค่ะ  นอนตามคนเลี้ยงคือ เช้ามาตื่น10-11โมง นอนกลางวัน 5 โมงเย็น ตื่น 1- 2 ทุ่ม ตี 1-2 ยังไม่ยอมนอน พอกลับจากทำงาน นีกับสามีเลี้ยงต่อ เช้าก็ต้องไปทำงาน โอ๊ย เพลียสุดๆ เคยบอกให้นอนตื่นเช้ากว่านี้ คนเลี้ยงทำไม่ได้ค่ะ กินแต่ขนม ลูกอม ซูกัส คนเลี้ยงให้ทาน ไม่ห้าม

 

แต่สุดท้ายสามีทนไม่ไหว ขอให้เราออกจากงาน  สามีบอกว่า"ทำงานหาเงินมากๆ แต่สมองลูกไม่พัฒนา เอาป่ะ"

 

ถ้ายังไม่อยากออกจากงานตอนนี้ แล้วมีคนเลี้ยงน้องไหมค่ะ ถ้ามีก็ลองให้เลี้ยงดูซักระยะ จะได้ไม่ต้องกดดันตัวเองด้วย แต่ละคนเจอปัญหาไม่เหมือนกันค่ะ

 

 

[แม่น้องน้ำ]

ขอร่วมแชร์ด้วยนะคะ  ตอนนี้ลูกสาวขวบเศษคะ  ตัวเองเลี้ยงลูกเอง  แต่ว่าก็ยังทำงานไปด้วย  แต่แทนที่จะทำเต็มเวลาก็ทำเป็นครึ่งเวลา  แต่ว่าโชคดีที่ทำงานเขาโอเค  เนื่องจากตัวเองทำงานอยู่ที่มูลนิธิ  ไม่ใช่บริษัท พี่ๆเขาเข้าใจ  เลี้ยงลูกเองไม่ใช่ง่ายเลยคะ  เหนื่อย  และก็ต้องใช้แรงกายและแรงสมอง แรงใจเยอะมาก  ไม่ใช่งานหมู  แต่ว่าได้อยู่กับเขา ได้ใช้เวลา ทำให้รู้จักนิสัยใจคอ  แล้วเราก็สามารถออกแบบเขาได้ง่ายกว่าการที่เราให้คนอื่นเลี้ยงคะ  จริงๆทุกวันนี้ให้แม่ช่วยเลี้ยงด้วยวันที่ไปทำงาน  ซึ่งก็เป็นเรื่องดี  เพราะว่าหลายอย่างมันจะช่วยเติมเต็มกับเรา  และเราเองก็ได้พักบ้าง อีกอย่างปู่ย่าตายายกับหลานควรจะได้มีโอกาสอยู่ด้วยคะ  เป็นเรื่องดีคะ  ถ้าสามารถเืลือกวิธีทำงานได้ก็จะเป็นเรื่องดีนะคะ

[คุณแม่น้องอิ่ม & เอม]

แต่ละครอบครัวมีเงื่อนไขแตกต่างกันค่ะ หลักๆ ก็จะเป็นเรื่องเวลา สภาพคล่องของการเงิน และอื่นๆ อีกมากมาย คนในครอบครัวน่าจะให้คำตอบได้ดีที่สุดค่ะ แต่ไม่ว่าจะทางไหน เมื่อถึงเวลาเราก็จะผ่านมันไปได้เองค่ะ ส่วนตัวก็เคยมีความคิดแบบนี้เหมือนกัน เพราะรู้สึกว่ามันเหนื่อยมากกกกก อดนอน กินข้าวไม่เป็นเวลา ไหนจะเรื่องที่บ้าน ที่ทำงาน สารพัดเรื่อง แต่เราก็ผ่านมาได้ จนตอนนี้ลูกคนเล็กจะเข้าโรงเรียนแล้ว ก็ได้กำลังใจจากคนในครอบครัวค่ะ สุดท้ายมันก็ต้องผ่านไปจนได้.... ค่อยๆ คิดค่ะ ลองชั่งน้ำหนักดู  

[Nitchanun]

แล้วตอนนั้นตัดสินใจอย่างไรไปค่ะ ตอนนี้ยังกลุ้มใจอยู่เลยค่ะ

[คุณแม่น้องอิ่ม & เอม]

ตัดสินทำงานต่อค่ะ ไม่ได้ออกจากงาน (ยอมรับค่ะว่าคิดอยู่เป็นเดือน) ทำงานมา 9 ปีแล้ว จะออกก็เสียดายโอกาส (เพื่อนร่วมงานก็ดี คอยให้กำลังใจกัน) อีกอย่างแม่เราเองก็ช่วยดูแลลูกให้ด้วยช่วงที่เราไปทำงาน ก็เลยลดความกังวลเรื่องลูกไปได้เยอะ พอกลับมาเรากับสามีก็ช่วยกันเลี้ยงต่อ ถึงวันนี้ พอมองย้อนกลับไปก็รู้สึกว่า เออ...เราก็ผ่านมาด้วยดีได้แฮะ ทั้งเรื่องที่ทำงานและที่บ้าน ตอนนี้ลูกคนเล็กขวบกว่าแล้ว ไม่เหนื่อยเหมือนช่วงแรกๆ ค่ะ ครอบครัวและลูกที่น่ารักนี่แหละค่ะที่เป็นกำลังใจให้เรา

หากเลือกทำงานต่อก็ต้องสู้ ต้องอดทนค่ะ จัดเวลาให้ดี ปรับตัวให้ได้ และต้องพร้อมรับมือกับปัญหา อย่าท้อ ปัญหาทุกอย่างมีทางออก ค่อยๆ คิดค่ะ อาจจะลองกลับไปทำงานดูก่อนสักเดือน สองเดือน หากลองแล้วไม่ไหวจริงๆ ก็ออกมาเลี้ยงลูกก็ยังไม่สายค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ

 

[แม่เพ่ยขอแจม]

แต่ละครอบครัวมีปัจจัยและเงื่อนไขแตกต่างกันไปนะคะ  อยากให้คุณแม่ปรึกษาสมาชิกในครอบครัวก่อนแล้วลองเอากระดาษมาจดดูว่าแต่ละหนทางที่เลือกมีข้อดีข้อเสียแตกต่างกันอย่างไรบ้าง  แล้วชั่งน้ำหนักเอา เลือกในทางที่เราตัดสินใจไปแล้วเกิดความรู้สึกที่ดีมากที่สุด...

ไม่ว่าจะเลือกทางไหน อย่าเสียใจกับทางที่เลือกหรือเสียดายกับทางที่ไม่ได้เลือก ทำตามทางที่เลือกอย่างมีความสุข เป็นกำลังใจให้นะคะ

[Nitchanun]

ขอบคุงค่ะ

[พลอยชมพู]

หากคิดว่าสามีทำงานคนเดียวแล้วเพียงพอกับค่าใช้จ่ายในบ้าน ก็น่าจะออกงานมาเลี้ยงลูกสักพักนะคะ

ช่วงวัยทารกจนถึงเข้าอนุบาลนี้ เป็นช่วงที่น่าจดจำสำหรับพ่อแม่มากๆ ลูกจะโตเร็วและมีพัฒนาการเร็วมาก

หากไม่ได้เลี้ยงลูกเองก็น่าเสียดายเหมือนกันค่ะ

 

หากเศรษฐกิจในบ้านติดขัดเล็กๆ น้อยๆ หากสามีทำงานคนเดียว คุณแม่ก็อาจจะหาอาชีพเสริม

ค้าขายบนอินเตอร์เน็ตเวลาว่างๆ

 

หรือหากมีความสามารถพิเศษ เช่น การแปล การพิมพ์ รับจ้างทำงานอยู่บ้านเลี้ยงลูกไปด้วยสบายเลยค่ะ

พอลูกโตเข้าอนุบาล แล้วค่อยมาคิดอีกที ว่าจะกลับไปทำงาน หรือทำอะไรต่อไปค่ะ

[พรทิพย์]

เป็นกำลังใจให้ค่ะ เข้าใจค่ะว่าตอนนี้กำลังสับสนวุ่นวาย

แต่ ส่วนตัวตอนนั้นก็ทำงานค่ะ แล้วก็ตัดสินใจลาออก มาเลี้ยงลูกนะค่ะ

เพราะช่วงเวลาสำคัญของลูกไม่สามารถย้อนกลับมาได้อีกนะค่ะ

[ภฤศวัฒน์ เวชอุไร]

รื่องสำคัญพื้นฐานที่คุณพ่อคุณแม่แต่ละครอบครัวน่าจะต้องทำความเข้าใจก่อนในการเลี้ยงลูกในความเห็นผมคืออย่างนี้นะครับ

1.พ่อกับแม่หรือคนใดคนหนึ่งถ้าจะดูแลลูกได้อย่าง(เกือบ)สมบูรณ์ในศตวรรษที่ 21 นี้จะต้องมีเรื่องที่เกี่ยวพันกันอยู่สี่ห้าข้อ.

    1.1 ความรักที่มีต่อลูก ข้อนี้ขาดไม่ได้เลย.

    1.2 เงิน ( อันนี้ฟังดูรุนแรงหน่อยแต่ขอไม่ใช้คำว่ารายได้หรือสินทรัพย์อะไรประมาณนั้นนะครับเพราะเงินหรือสตางค์ค่อนข้างชัดเจนกว่า และ มักเป็นพี่เป็นน้องกับความรักที่มีต่อลูกเสมอ)

    1.3 เวลา นี่ก็ไม่ค่อยลงรอยกับข้อ 2 สักเท่าไหร่แต่มีความสำคัญอย่างมาก ส่วนใหญ่จะยุ่งยากในการจัดความสำคัญให้กับข้อ 2 คือ เงินกับข้อ 3 เวลา นี่ละครับไม่รู้ว่าอะไรมาก่อนกัน.

    1.4 ความรู้เรื่องเด็ก และพัฒนาการเด็กรวมทั้งเรื่องของนวัตกรรมทางการศึกษาศตวรรษที่ 21นี้ สมัยก่อนไม่ค่อยแน่ใจนะครับแต่       สำหรับสมัยนี้เรื่องนี้จัดว่าสำคัญเอามากๆแบบว่าไม่แพ้ข้อ 1 ข้อ 2 ข้อ 3 เลยทีเดียว.

    1.5 ความเสียสละ หมายความว่าคุณแม่ต้องยอมทิ้งความต้องการในชีวิตส่วนตัวของคุณแม่บางอย่างบางเวลาหรืออาจจะหลายอย่างหลายเวลาเพื่อชีวิตลูก (เพื่อชีวิตลูกนะครับไม่ใช่เพื่อความต้องการของเราที่มีต่อลูก)

 

2.ต้องรู้ว่าสมองเด็กจะทำงานเจริญเติบโตถึงขีดสุดคือ 7ขวบหลังจากนั้นการเชื่อมต่อปลายประสาทจะทำงานช้าลงช้าลงเรื่อยๆตามอายุที่      มากขึ้นและการหล่อแบบบุคลิคภาพก็จะเสร็จสมบูรณ์ประมาณเมื่อเด็กอายุ 13 ปี(เด็กผู้ชายจะได้แบบอย่างจากคุณพ่อโดยมีอิทธิพลมาก    ที่สุดคือช่วง 6 ถึง 13 ปี:ขอโทษที่ไม่ได้เขียนข้อมูลอ้างอิงเพราะตอนนี้ตี 3 แล้ว)และที่พลาดไม่ได้เลยคือเป็นเรื่องจริงที่ว่า 0 ถึง 3 ขวบ    เป็นช่วงที่สำคัญที่สุดของมนุษย์ในการเรียนรู้ที่จะอยู่ในโลกใบนี้.

 

หลังจากตรวจสอบดูแลทุกข้มูลแล้วคุณแม่ลองคำนวณด้วยการที่เอาคำว่าได้อย่างเสียอย่างมาคูณก็จะได้ผลลัพธ์ที่ต้องการครับ ส่วนตัวผมขอให้กำลังใจคุณแม่ด้วยอีกคนนะครับ.