เมื่อลูกแกะหายไป..อีกหนึ่งสิ่งที่อยากให้เรียนรู้

[แม่เพ่ยขอแจม]

เมื่อวานได้มีโอกาสพาเพ่ยเพ่ยไปเที่ยวที่ศูนย์การเรียนรู้ทางวิทยาศาสตร์ ที่ตั้งอยู่ที่ตึกจามรุรีสแควร์ ริมถนนสามย่าน
เพ่ยเพ่ยก็ได้พาลูกแกะตัวน้อยของเธอไปด้วย..ขึ้นไปเล่นกันอยู่ครึ่งค่อนวัน กับคุณพ่อมือใหม่...พอบ่ายคล้อยได้เวลากลับบ้านก็พากันกลับลงมาพร้อมไอศครีม 1 ถ้วยโตหาแม่ที่ร้านกาแฟ
เพราะเพ่ยเพ่ยยังไม่ได้ทาข้าวกลางวัน เลยพาไปนั่งทานบะหมี่กันสองคนแม่ลูก..ส่วนพ่อมือใหม่ไปเดินเล่นที่ร้าน หนังสือ..ระหว่างที่ทานกันอยู่ก็...
แม่เพ่ย..เอ้อ..เพ่ยเพ่ย ลูกแกะหนูไปไหนล่ะ หม่าม้าไม่เห็นเลยอ่ะ
เพ่ยเพ่ย..(หน้าเหวอ..อ้าวลูกหาย) ไมรู้ค่ะ
แม่เพ่ย...หนูเอาทิ้งไว้ข้างบนหรือเปล่า
เพ่ยเพ่ย...ไม่รู้ค่ะ
แล้วสายด่วนฉุกเฉินก็ถูกส่งไปที่พ่อมือใหม่...รับปฏิบัติภาระตามหาลูกแกะที่ ศูนย์การเรียนรู้ ส่วนเพ่ยเพ่ยกับแม่ก็กินต่อ.. คุยกันไปมาว่าลูกแกะจะเป็นอย่างไร จะร้องไห้ไหม จะกลัวไหม จะหิวไหม แล้วเพ่ยเพ่ยก็บอกว่าข้างบนคนไม่เยอะ คงไม่มีใครเก็บไป ............(1)
เมื่อทานเสร็จ..เพ่ยเพ่ยเริ่มตั้งสติ...
เพ่ยเพ่ย...หม่าม้า..เมื่อกี้หนูเอาลูกแกะลงมาด้วยนะ
แม่เพ่ย...แต่หม่าม้าไม่เห็น
เพ่ยเพ่ย...ก็ตอนที่ไปซื้อไอติม..หนูวางไว้ที่โต๊ะสั่งไอติม พอไอติมมา หนูก็ถือถ้วยไอติม ป่าป๊าก็ถือแกะให้หนู
แม่เพ่ย...แน่ใจนะลูก
เพ่ยเพ่ย...ค่ะ........(2)
แม่เพ่ย..งั้นเราไปตามหาลูกแกะที่ร้านไอติมและร้านกาแฟกัน
ร้านไอติม...ไม่มี
ร้านกาแฟ...ไม่มี (แอบคิด เพ่ยมั่วป่ะเนี่ย)
แล้วก็มีพี่ใจดี..บอกว่าหาตุ๊กตาใช่ไม๊คะ มีคนเก็บให้ฝากไว้ที่ร้านแล้วค่ะ
.........
ลูกแกะก้กลับคืนสู่อ้อมกอดเล้กๆของสาวน้อยตามเดิม พร้อมกับเสียงต่อว่าของลูกแกะว่า ..."แม่ทิ้งหนูทำไม"

(1)...เด็กสามารถสังเกตุสภาพแวดล้อมและประมวลผลออกมาได้ว่าเหตุการณ์น่าจะ เป็นอย่างไร แม้บางครั้งอาจจะไม่ถูกต้องนัก..แต่ก็เป็นสิ่งที่ดีที่จะฝึกฝนกันต่อไป
(2)...เขาสามารถคิดและลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้อย่างเป็นขั้นตอน...ซึ่งสามารถนำไปสู่ทางแก้ปัญหาได้

ทั้งสองข้อนี้เป็นเรื่องที่ฝึกฝนกันได้ง่ายๆ..เพียงแค่พ่อแม่คุยกับลูกเยอะๆ ..ถามเขากลับไปบ้างทุกๆวันซ้ำๆว่าวันนี้เขาทำอะไรมา แล้วไงต่อ..แล้วไงต่อ...(ซึ่งเขาอยากจะเล่าอยู่แล้ว)
ซึ่งเชื่อว่าถ้าเด็กๆมีพื้นฐานทางความคิดเป็นลำดับขั้นตอน..รู้ว่าเกิดแบบ นี้..แบบนี้แล้วต่อไปจะเป็นแบบไหน..เขาจะสามารถอยู่รอดในสังคมซับซ้อนนี้ได้ ปลอดภัยระดับหนึ่งเลยเชียวค่ะ เริ่มกันเลยนะคะ

ปล1.แม่กะพ่อนี่สุดๆเลยนะ...พ่อหิ้วตุ๊กตามาเองแท้ๆ..ดันจำไม่ได้.....แม่ก็มีลูกตาสองเม็ด ดันมองไม่เห็นสิว่าตุ๊กตามันมากะพ่อแล้ว

ปล2.ศูนย์การเรียนรู้ที่ว่านี้ คล้ายๆพิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์ที่ปทุมธานี มีอะไรให้เด็กๆเล่นอาจจะยังไม่เยอะนักเพราะยังไม่เปิดอย่างเป็นทางการ มีศูนย์หนังสือจุฬา ซึ่งมีหนังสือให้เด็กๆดูเยอะ ส่วนชั้นล่างของอาคารก็เต็มไปด้วยร้านหนังสือและร้านอาหารเพียบค่ะ (ไม่ฟรีนะ) เดินทางสะดวกรถไฟฟ้าใต้ดิน ขึ้นที่สถานีสามย่าน ทะลุเข้าอาคารได้เลยไม่ต้องเดินตากแดดตากฝน มกราคมปีหน้าจะเก็บค่าผ่านประตู แต่ช่วงนี้ถึงสิ้นปีเข้าฟรีไม่มีชาร์ตค่ะ มีโอกาสพาลุกๆไปนะคะ อ้อ..ชั้นที่ 4ค่ะ

[สุภาพร(แม่ปั้น฿แป้ง)]

คุณตุ๊กตา ทำไมมีแต่เรื่องดีๆๆ มาเล่าสู่ฟังคะเนี่ย นี่แม่ปั้นแป้งเลี้ยงลูกแบบว่าไม่ได้คิดอะไรขนาดนี้เลยนะเนี่ย ขอบคุณคุณตุ๊กตามากๆเลยค่ะ เดี๋ยวจะลองหอบปั้นแป้งไปสามย่านมั่งค่ะ คงวุ่นน่าดู อิอิอิ
ปล. เพ่ยๆ คงหิวอ่ะค่ะ glucose ยังไม่มากพอ ให้หนูอิ่มแล้วแล่นแน่ค่ะ

[แม่เพ่ยขอแจม]

อ่ะ...เมื่อวานนี้ยังมีเรื่องร้ายไม่พออีกหรือคะคุณโอ...ฮิๆ

[อรนัย รักในหลวง]

ดีมากๆเลยค่ะคุณตุ๊กตา การคิดเป็นขั้นเป็นตอนช่วยเค้าได้ในการเรียนด้วย
ฝึกซ้อมกันตั้งแต่ตัวเล็กๆ โตไปก็เก่งอยู่รอดได้สบายๆเนอะ

[แม่เพ่ยขอแจม]

ช่ายค่ะคุณอ๊อบ..คุณโอ...ต้องบอกอีกจุดประสงค์ของหมู่บ้านเราด้วยนะคะ เราไม่ได้มุ่งหวังเพียงแค่ให้ลูกเราพูดภาษาอังกฤษได้เท่านั้น ..ลึกซึ้งกันไปอีกหน่อย เราอยากสอนให้เขาคิดได้ คิดเป็น..คิดอย่างมีระบบ..การคิดได้เช่นนี้นอกจากจะช่วยให้เขาสามารถเอาตัวรอดในสังคมแล้ว..ยังเป็นสิ่งที่จะผลักดันให้เขาสามารถใช้ภาษาได้อย่างมีศักยภาพ..สามารถสื่อสารได้ตรงประเด็น..ไม่ใช่พูดถึง ก.ไก่แล้วไปหมายถึง ข.ไข่ แม้ว่าจะใกล้เคียงกันแต่ก็เป็นคนละประเด็นค่ะ
แบ่งปันเรื่องราวสู่กันฟังนะคะ เพราะอยากให้ลูกของเรามีสังคมที่ดีค่ะ

[Prim & Poom]

อ่านกระทู้คุณตุ๊กตาแล้วก็ดีใจอีกครั้งที่ได้อ่านเรื่องราวดีๆ อีก และเชื่อจริงๆว่า เด็กๆจริงๆมีความจำดีกว่าผู้ใหญ่อีก เพราะในสมองเค้ายังมีเรื่องไม่เยอะเท่าเรานั่นเอง เค้าสามารถนึกถึงได้แม่นกว่าเราอีก (ไม่ว่าคุณตุ๊กแก่นะคะ เพราะเก๋ไม่ใช่คุณอ๊อบ จึงไม่กล้าว่าคุณตุ๊กค่ะ หุหุหุ)

แต่ขออนุญาตแอบเพิ่มเติมนิดนึงนะคะ บ้านนี้ก็มีส่วนคล้าย และเก๋ยังจับเทคนิคได้อีกด้วยค่ะว่า เราสามารถสอนเค้าได้ด้วยเช่นว่า บอกเค้าก่อนที่เหตุการณ์จะเกิดขึ้น เพื่อให้เค้ามีไก๊ด์นิดนึงว่า ถ้าคิดแบบนี้แล้วจะเป็นแบบนั้น อย่างน้องพริมสามารถมาเล่าได้ว่า วันๆนึงไปทำอะไรมาบ้างแต่บางทีก็ลืมๆ เล่าไม่ได้ หรือบางทีก็สับสน เล่าผิดเป็นถูก ทำให้แม่ลองสอนเค้าใหม่ว่า ถ้าลองตั้งใจจดจำ ถึงแม้ว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ ๆ หรือ ลองลำดับเหตุการณ์ล่วงหน้าไว้ก่อนเล่นๆ ว่าจะทำอะไรก่อน แล้ว ลองทำตามที่คิดไว้ จะทำให้จดจำได้ง่ายกว่าเดิมด้วยค่ะ เด็กโตหน่อยอย่างน้องเพ่ยเพ่ย หรือน้องพริม จะสามารถทำได้ดี เลยค่ะ

[แม่เพ่ยขอแจม]

เห็นด้วยค่ะเห็นด้วย...ว่าไงก็ว่าตามกัน...น่ารักอยู่แล้ววว

[แม่น้องกุน & น้องญาญ่า รักในหลวง]

ขอบคุณคะที่แชร์ประสบการณ์ดีๆมาเล่าสู่กันฟังคะ จะได้ใช้กับเจ้าตัวเล็ก เคยเกิดเหตุคล้ายๆกัน ตุ๊กตาตัวสีเขียวเหมือนกระรอกหน้อย ถือเอาไปเล่นด้วยกับเพื่อนๆ บ้าน เล่นไปเล่นมา กลับมาถึงบ้าน กลับบ้านเอง
มาม๊า กุน น้องไปไหน
กุน ไม่รู้(อมนิ้ว)
มาม๊า กุน ไปหาน้อง ไปตามน้องมา
กุนกับมาม๊า ไปหาน้องด้วยกัน
มาม๊า น้องอยู่ไหน
กุน อยูตรงนี้ (ลานสนามเล่น)
มาม๊า ไม่เห็นมีเลย
กุน (เดินไปมองหาไป)
มาม๊า อยูนี่เอง (วางบนโต๊ะแถวที่นั่งเล่นใกล้ๆกับเครื่องซักผ้าหยอดเหรียญ)
กุน อยู่นี่หรอ
มาม๊า กุนทีหลังเล่นกับเพื่อนๆ แล้วเอาน้องมาด้วย น้องมันเหงา
กุน พยักหน้างึกงัก เอาอุ้มน้องวิ่งกลับบ้าน

มีน้องอีกตัวหนึ่ง ชื่อ พิกเกิ้ล หรือพิกเลท รักน้องตัวนี้สุดชีวิต ไปไหนต้องเอาไปด้วยยกเว้นไปเที่ยว นอกจากกลับบ้านเยี่ยมญาติเท่านั้นถ้าค้างคืนคะ
ว่างๆ จะไปศุนย์หนังสือจุฬาฯ รู้สึกว่าเมื่อหลายปีก่อนซัก2-3 ปีมั้งงง มาที่นี่บ่อยมาก ตอนนี้ไม่รู้มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้างคะ เป็นคนชอบเข้าร้านหนังสือชอบอ่านหนังสือ ไม่ชอบเที่ยวไปไกลๆ มีเหนื่อย